ตอนที่10 พี่น้องแบบกวนทีน 2/2

วันหยุด

@ ห้างสรรพสินค้า

ฟึด ฟึด

กลิ่นหอมของน้ำซุปในหม้อชาบูที่ลอยขึ้นสู่อากาศ เตะเข้าจมูกของปลาทูแทบน็อกคาร้าน จนถูกอคิณที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต้องใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากมนเป็นการผลักออก

“เดี๋ยวหน้าก็จุ่มลงหม้อ”

ปลาทูมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลามาทานชาบู เธอชอบที่จะเอาใบหน้าไปอังกับหม้อน้ำซุปที่เดือดจัด จนเขาต้องบ่นทุกครั้งเพราะไอ้ที่เธอสูดเข้าไปนั้นมันหอมก็จริงแต่มันเป็นควัน ดีต่อร่างกายที่ไหน

“ให้มันจุ่ม ๆ ลงไปเถอะ ปลาทูอยากตัวหอม ๆ เหมือนหม้อชาบู”

“เหอะ อยากตัวหอม หน้าเธอได้พุพองเป็นยัยหน้าเละสิไม่ว่า” ส่ายหัวเบา ๆ ให้กับความคิดไม่เข้าท่าของน้อง

“ชิ!” ย่นจมูกใส่ให้คนตรงข้ามทีหนึ่ง ก่อนจะเอาพวกผักและซีฟู้ดต่าง ๆ ลงหม้อ ส่วนพวกเนื้อวากิวหั่นสไลด์ ทั้งเธอและเขารู้ดีว่าต้องเอาลงคำต่อคำเพราะเนื้อมันจะนุ่มกว่า อร่อยกว่า

“เออพี่คิณ พี่เธอร์จะมีแข่งอีกเมื่อไหร่เหรอ ปลาทูอยากไปดู” เธอจำได้ว่าคราวแล้วที่ไปดูอาเธอร์แข่งรถ มันตื่นตาตื่นใจมาก ๆ จึงอยากจะไปดูอีก

“น่าจะเดือนหน้ามั้ง” เขาว่าเรียบ ๆ ขณะใช้ตะเกียบที่พันด้วยเนื้อ จุ่มลงหม้อน้ำที่เดือด

“งั้นถ้าพี่เธอร์แข่ง พี่คิณพาปลาทูไปด้วยนะ” กะพริบตาออดอ้อน

“คราวที่แล้วเธอบ่นร้อน ยังไม่ทันถึงบ้านผื่นก็ขึ้นเต็มตัว ทำฉันลำบาก” ครั้งนั้นเขาจำได้ดี ก่อนจะถึงบ้านต้องแวะคลินิกก่อนเพราะคนงอแงทนคันไม่ไหว

“คราวนั้นปลาทูไม่รู้หนิว่าจะร้อนจนตับแทบแตก แต่รอบนี้ปลาทูจะเอาพัดลมไปด้วย” ประสานมือไว้กลางอก แววตาเป็นประกาย ปากก็เคี้ยวจนแก้มตุ่ย “ปลาทูอยากไปดู จะ...”

“เคี้ยวให้หมดแล้วค่อยพูด” ใช้ตะเกียบในมือชี้หน้าเป็นการเตือน กลัวว่าพูดไปเคี้ยวไปแล้วจะสำลัก “ติดคอตายขึ้นมา ซวยทุกคนต้องจัดงานให้เธออีก”

ละดูคำพูดที่ใช้พูดกับน้อง ช่างเป็นพี่ชายที่สุภาพเหลือเกิน

“โหย พี่...”

“ยังอีก” เมื่อเด็กดื้อพูดไม่ฟัง คนปรามจึงเสียงเข้มขึ้น ทำเอาเด็กน้อยถูกขัดใจสะบัดหน้าหนี แต่แง่งอนได้ไม่นานก็ถูกง้อด้วยกุ้งที่คนพี่พึ่งแกะเสร็จแล้วยื่นมาตรงหน้า “อะ”

ดวงตากลมโตทอประกายระยิบระยับ มือบางยื่นจานให้อคิณเอากุ้งวาง ทว่าเขากลับชักมือกลับแล้วนำเข้าปากตัวเองพร้อมยักคิ้วยียวนใส่

“พี่คิณ ทำไมชอบแกล้ง” ทำหน้าหงิก

“เธอก็มีมือ ทำไมไม่แกะเอง?”

“ก็ปลาทูไม่อยากมือเปื้อน พี่คิณมือเปื้อนแล้วก็แกะให้ปลาทูหน่อยสิคะ” กลายร่างเป็นเด็กงอแง ขณะที่อีกฝ่ายจิปาก

“จิ! เธอนี่มัน...” น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายแต่ก็ยอมแกะให้ ก่อนจะยื่นไปตรงหน้า “เอ้า”

งั้ม!

ความไม่ไว้ใจ กลัวว่าพี่จะแกล้งอีก มือบางจึงจับเข้าที่ข้อมือหนา ยกก้นขึ้นเล็กน้อย โน้มตัวอ้าปากงับกับกุ้งในมือ ก่อนจะกลับมานั่งลงตามเดิม ใบหน้าสุกใสแสดงถึงการเป็นผู้ชนะ

“หึ” อคิณหัวเราะในลำคอ ความเอ็นดูผุดขึ้นในแววตาพร้อมอมยิ้มหน่อย ๆ ก่อนที่ทั้งสองจะพูดคุยไปพร้อมกับดื่มด่ำกับของตรงหน้าจนอิ่มแปล้

“ปลาทูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพี่คิณ”

“อืม รีบไปรีบมา” เสียงทุ้มตอบเรียบ ๆ พอเห็นน้องเดินออกไปก็นั่งเอนหลังพิง ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงมากดเล่น ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่ง...

“ไหนคุณบอกว่าไม่ว่างไงคะอคิณ?” น้ำเสียงติดไม่พอใจทำให้เจ้าของชื่อช้อนสายตาขึ้นมองร่างอรชรของหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน เธอคือคนที่เขาพึ่งคุยได้ไม่กี่วัน และดูท่าตอนนี้เธอกำลังจะทำทีเป็นจงอางหวงไข่ ซึ่งเขาไม่ชอบ

“ฉันนัดน้องเอาไว้ บอกเธอไปแล้วหนิ” ตอบเรียบ ๆ สายตาที่มองเธอก็เหมือนกับที่มองผู้หญิงคนอื่น ๆ ทั่วไป ไม่ได้พิเศษอะไร

“น้องหรือใครกันแน่คะ?” สายตาคาดคั้นเอาคำตอบ พลางมองไปยังกระเป๋าสะพายใบเล็กที่วางอยู่ตรงที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา ฟ้องว่าเขามากับผู้หญิง

เธอนัดกับเขาว่าวันหยุดนี้เราจะไปดูหนังด้วยกัน แต่ทว่าในตอนเช้าเขากลับส่งข้อความมาบอกว่าไม่ว่าง ติดธุระกับน้อง แล้วนี่ถ้าเธอไม่มาทานข้าวกับเพื่อน คงไม่เห็นว่าเขาโกหก

เอ๊ะ?

ปลาทูที่เดินกลับมาทันได้ยิน เห็นบรรยากาศกำลังมาคุจึงพลางตัวนั่งโต๊ะว่างตัวที่อยู่ก่อนหน้า ทำทีเหมือนคนไม่รู้จักแต่จับปอยผมทัดหู ตั้งใจฟัง

เหตุการณ์นี้จะเห็นบ่อยครั้งแต่ก็ยังสนใจอยู่ดี

“ว่าไงคะอคิณ” เมื่อยังไม่ได้คำตอบจึงถามย้ำ ส่งผลให้คิ้วเข้มขมวดปม บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจ

“จะน้องหรือใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอวะ?”

“เกี่ยวสิคะ ก็เราคุยกัน...”

“แค่สามวัน” และเป็นสามวันที่เขาเสียเงินจ่ายค่าพวกของแบรนด์เนมให้เธอไปไม่น้อย “ถ้าจะงี่เง่าอยู่ไม่เป็นแบบนี้ ต่อไปไม่ต้องมาคุยกัน”

สำหรับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามา ไม่ว่าเธอคนนั้นจะสวยหยาดฟ้าแค่ไหน หากทำตัวน่ารำคาญและล้ำเส้นมากเกินไป เขาพร้อมตัด

“มะ หมายความว่าไง? คุณจะเลิกติดต่อกับ ชมพู เหรอ?”

“ก็เข้าใจง่ายหนิ แล้วจะถามทำไมวะ?”

ในตอนแรกอคิณมองว่าชมพูเป็นผู้หญิงที่สวยและคงจะฮอตเอามาก ๆ ในมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาทำความรู้จักเขาจึงไม่ปฏิเสธ แต่ตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอจงใจเข้ามาสูบเขาต่างหาก

อึก!

ปลาทูที่ฟังอยู่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกหน้าชาแทนผู้หญิงคนนั้น

“อคิณ!” มือเล็กกำเข้าหากันแน่น มองคนตรงหน้าด้วยความโกรธเคือง ขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มหันมามองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ขอบใจที่ยังจำชื่อฉันได้ ถ้าหมดธุระของเธอแล้วก็เชิญ ฉันขอไม่พูดซ้ำ” จากนั้นก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่ออย่างไม่นึกจะแยแส

ได้ยินว่าอคิณเป็นผู้ชายที่เปรียบเสมือนกับหมาป่าดุร้าย แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถบอกเลิกเธอได้เลือดเย็นขนาดนี้ แต่เธอจะไม่มีทางปล่อยคนที่เป็นเหมือนขุมทรัพย์ไปง่าย ๆ

“แต่คุณได้ชมพูแล้วนะ จะทิ้งกันแบบนี้ไม่งะ...”

“นี้มันยุคไหนแล้วแม่คุ้ณ” นึกขำในลำคอ “ตอนฉันกับเธอเอากัน เราก็วิน ๆ กันทั้งคู่ปะวะ ยังจะเรียกร้องอะไรอีก”

“ความรับผิดชอบไง คุณต้องรับผิดชอบชมพู”

“ให้ตาย!” คนตัวโตนั่งไม่ติด ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า “เธออ้าขาขอร้องให้ฉันเอาเธอเองนะเว้ย ยังจะมาบอกให้ฉันรับผิดชอบอีกเหรอวะ ถุงยางฉันก็ใส่ เงินฉันก็จ่าย แถมยังต้องมาเปย์พวกของที่เธออยากได้อีก ค่าตัวเธอที่ผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คนต่อกี่คน มีสิทธิ์มาเรียกร้องด้วยเหรอวะ”

ตรงเหมือนไม่รู้จักเบรก ชัดเจนอย่างกับอยู่ในเหตุการณ์ คนแอบฟังเสียววูบ อยากได้ยาดมในกระเป๋าตัวเอง

ไม่ใช่ว่าอคิณอยากจะดูถูกหรือพูดให้เธอดูเสียหาย แต่อีกฝ่ายเล่นจะให้เขารับผิดชอบเลยต้องงัดเหตุและผล รวมทั้งความเป็นจริงมาคุยกันหน่อย อีกอย่างตอนที่มีอะไรกันเขาไม่ได้เป็นคนเริ่มเลยด้วยซ้ำ เป็นชมพูที่หวังในตัวเขาตั้งแต่แรก

หญิงสาวรู้สึกอับอายต่อสายตาของทุกคนที่มองมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปากเขาร้ายเกินกว่าจะต่อกรจึงรีบวิ่งออกไป อคิณกุมขมับถอนหายใจเสียงดังพรืด ทว่ายังไม่ทันจะได้หายใจหายคอถนัด

แปะ แปะ แปะ

ปลาทูตบมือรัว ๆ พร้อมกลับไปนั่งที่ตัวเอง “นายอคิณ ศิริกวีวัฒน์ ผู้ชายเย็นชา ปากหมายิ่งกว่านางร้ายในละครหลังข่าว หักอกผู้หญิงคนที่สองของเดือนได้โหดร้าย เลือดเย็นและเจ็บแสบที่สุด” ทำเอาเธอนี่แสบทรวงไปถึงลำไส้ใหญ่แทนเธอคนนั้น “ถามจริงเถอะ ทำไมพี่ไม่หัดเป็นคนดีแบบคนอื่นเขาบ้าง”

“ฉันก็เป็นอยู่”

“ตรงไหน?” ชะเง้อคอมองหาตามตัวคนใจร้าย แต่ก็หาไม่เจอ

“กวนตีน”

“เหมือนมะม่วงกวนปะ?” ปั้นหน้าซื่อตาใส ง่าย ๆ คืออยากกวนพี่

“ปลาทู!” น้ำเสียงดุดัน คนยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งขุ่นเคืองไปกันใหญ่

“ขา~” ทว่าคนน้องกลับชอบใจ ขานรับเสียงหวานปานน้ำผึ้ง ตั้งใจยั่วโมโห ก่อนจะวิ่งออกนอกร้าน จึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา

“เด็กแสบเอ๊ย สักวันจะจับตีก้นซะให้เข็ด” ทั้งที่ควรจะควันออกหู มุมปากหยักกลับโค้งขึ้นเองอย่างควบคุมไม่ได้ อะไรที่แข็ง ๆ ก็หลอมละลายอ่อนลงอย่างง่ายดายจนไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน