LOGINShare
บทที่ 1149
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1150
ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วอย่างมาก! “ไม่ต้อง! คดีนี้ข้าตัดสินแล้ว!” ในท้องพระโรง ลมพายุโหมกระหน่ำ! ฮ่องเต้หวู่แสดงพระราชอำนาจ ขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งหลายต่างก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าเคลื่อนไหว “พวกเจ้าเหล่าคนชั่ว รีบสารภาพมาโดยเร็ว! สารภาพตามตรง แล้วจะจบเรื่องอย่างรวดเร็ว!” ฮ่องเต้หวู่ประทับยืนบนแท่นบัลลังก์ มองลงมายังเหล่าขุนนาง! เฟิงถูกมัดตรึงแน่น เป็นดังปลาบนเขียง ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไร ก็ไร้ประโยชน์ ดวงตาเฟิงสงบนิ่งราวกับน้ำตาย นางตัดสินใจแล้ว เฟิงเอ่ยเสียงเรียบ: “คนตระกูลต่งทั้งเจ้านายและบ่าวไพร่ตายด้วยน้ำมือข้า จะฆ่าจะแกงก็แล้วแต่ท่าน!” ทั่วทั้งท้องพระโรงฮือฮา เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้น คำตอบของเฟิง ทำให้หลี่หลงหลินพ้นผิด ผู้บงการเบื้องหลังบัดนี้ชัดเจนยิ่งนัก! สายตาของผู้คนมองไปยังหลี่เทียนฉี่ หลี่เทียนฉี่ราวกับคนโง่กินใบ้ มีแต่ความขมขื่นที่ไม่อาจพูด ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็นชา: “ใครอยู่เบื้องหลังสั่งการให้เจ้าทำเช่นนี้!” เฟิงเอ่ยเสียงเรียบ: “ข้ารับคำสั่งจากองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่ ให้ฆ่าล้างตระกูลต่ง เพียงเพื่อใส่ร้ายองค์รัชทายาทหลี่หลงหลิน!” ในท้องพระโรง เงียบสงัด เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1151
“ไม่ได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”บัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งหลายรีบลุกขึ้นร้องห้าม“ฝ่าบาท เสือร้ายไม่กินลูกของตน หากพระองค์ทรงประหารองค์ชายและแขวนศีรษะไว้ที่หน้าประตูอู่เหมิน ใต้หล้าจะมองพระองค์เยี่ยงไร? คนรุ่นหลังจะมองพระองค์เยี่ยงไร!”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว แม้รู้ว่าเหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิจะเข้าข้างหลี่เทียนฉี่แต่เขาย่อมใส่ใจว่าคนรุ่นหลังจะเขียนหนังสือถึงตนเองเยี่ยงไรจริง ๆเขาไม่อยากกลายเป็นกษัตริย์ทรราชคนหนึ่งฮ่องเต้หวู่ลังเลอยู่บ้าง “ขุนนางผู้ภักดีทุกท่านคิดเห็นเช่นไร?”เห็นว่าฮ่องเต้หวู่หวั่นไหวบ้างแล้ว ขุนนางบุ๋นที่ปกติมีความสัมพันธ์อันดีกับองค์ชายใหญ่ก็รีบลุกขึ้นพูด“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิพูดมีเหตุผล เรื่องนี้องค์ชายใหญ่สมควรประหารก็จริง แต่กระหม่อมคิดว่าคดีฆ่าล้างสกุลต่งมีความซับซ้อนมากเกินไป ยังไม่ควรรีบร้อนในตอนนี้ ควรจะวางแผนระยะยาวพ่ะย่ะค่ะ”“ใช่แล้ว ฝ่าบาท! วางแผนระยะยาวเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“.....”ขุนนางทั้งหลายขอความเมตตาให้หลี่เทียนฉี่อีกทั้งยังเป็นการมอบทางลงให้ฮ่องเต้หวู่ทางฝั่งนี้ใช้กลยุทธ์ถ่วงเวลาที่ราชสำนักมักใช้บ่อยๆวันนี้เลื่อนไปพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ไม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1152
ทุกคนล้วนกระวนกระวายใจขึ้นมาไม่ว่าในช่วงเวลาสำคัญนี้องค์หญิงใหญ่พูดอันใด ก็ล้วนสามารถสร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่ได้!ชนิดที่ว่าแม้แต่ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่อยากสืบต่อไปหากสืบทั้งหมดออกมาอย่างกระจ่างชัด ย่อมเป็นภัยต่อราชสำนักครั้นเข้มงวดเกินไปย่อมไม่มีใครทนอยู่ได้ฮ่องเต้หวู่ย่อมเข้าใจหลักการนี้เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงใหญ่ขอกราบทูลโดยไม่ดูเวลาเช่นนี้ จะต้องมีแผนของนางฮ่องเต้หวู่ตั้งสติ เอ่ยเสียงเครียด “อนุญาต”องค์หญิงใหญ่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็นได้ “ลูกเห็นว่าเสด็จพ่อจัดการงานราชกิจทุกวันอย่างเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า จึงอยากออกแรงช่วยให้เสด็จพ่อคลายกังวล”“แต่ลูกมีคำขอที่ไม่มีเหตุผล หวังว่าเสด็จพ่อจะพิจารณาเพคะ”ขุนนางทั้งหลายล้วนแปลกใจขุนนางบุ๋นคนใดไม่รู้บ้างว่าองค์หญิงใหญ่และหลี่เทียนฉี่เป็นพวกเดียวกัน?มาถึงตอนนี้กลับไม่บ่น แต่กลับเริ่มหาทางคลายกังวลให้บ้านเมืองกระนั้น?ผิดปกติอย่างยิ่ง!หลี่หลงหลินยิ้มเย็น ลอบบ่นภายในใจ “พังพอนมาอวยพรปีใหม่ให้ไก่ ไม่มีเจตนาดี!”แต่ฮ่องเต้หวู่กลับไม่คิดมากหากขุนนางเข้าใจฮ่องเต้เช่นนี้ เช่นนั้นต้าเซี่ยจะต้องเจริญรุ่งเรื
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1153
องค์หญิงใหญ่มองไปทางหลี่หลงหลิน พูดประชดประชันกลับไป “รัชทายาทโปรดชี้แจงให้ชัดเจนด้วย ต้าเซี่ยอันยิ่งใหญ่จะทนนั่งนิ่งดูดายไม่สนใจเรื่องโจรสลัดแคว้นโวกั๋วกระนั้นหรือ? ชีวิตของราษฎรไร้ค่าดุจหญ้าหรืออย่างไร? หากราชสำนักต้าเซี่ยไร้เมตตาเช่นนี้ ไฉนเลยจะก่อตั้งแคว้นได้ ไฉนเลยจะรักษาความสงบเอาไว้ได้!”ถ้อยคำนี้ขององค์หญิงใหญ่ล่วงเกินขุนนางในราชสำนักไม่น้อยแต่เหล่าขุนนางกลับไม่กล้าพูดก่อนหน้านี้มีคดีฆ่าล้างสกุลต่ง ทุกคนล้วนรู้ดีว่าเรื่องนี้หนีไม่พ้นองค์หญิงใหญ่องค์หญิงใหญ่ก็คือคนบ้าอย่างสมบูรณ์คนหนึ่งหากเป็นศัตรูกับนาง ย่อมไม่มีจุดจบที่ดี!องค์หญิงใหญ่สบมองฮ่องเต้หวู่ พูดเสียงดัง “ฝ่าบาท ทรงวินิจฉัยด้วย! วันนี้ลูกเห็นที่ดินศักดินาตงไห่ตกอยู่ในความลำบากเพราะโจรสลัดแคว้นโวกั๋วมานาน ไม่อาจอดทนไหวอีกต่อไปเพคะ!”“หาไม่แล้ว ไฉนเลยลูกจะยอมหักใจไปจากเสด็จพ่อ ออกจากเมืองหลวง ไปยังสถานที่ทุรกันดารแห่งนั้น?”องค์หญิงใหญ่พูดจาเลื่อนลอยไร้สาระ มิหนำซ้ำยังคุยโวโอ้อวดถึงความยิ่งใหญ่และอุดมคติอันน่าเลื่อมใสของตนแต่นี่ไม่อาจหนีสายตาของหลี่หลงหลินพ้นองค์หญิงใหญ่จะต้องมีแผนที่ไม่อาจปล่อยให้คนรับร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1154
องค์หญิงใหญ่ตกตะลึงพรึงเพริดนางหมายปองที่ดินศักดินาตงไห่ของหลี่เทียนฉี่ตั้งนานแล้วแม้ว่าไม่ได้ยืมมือของหลี่เทียนฉี่กำจัดหลี่หลงหลิน แต่หลี่เทียนฉี่ก็ถูกจับและส่งตัวเข้าคุกตนเองสมควรได้เก็บเกี่ยวผลแห่งชัยชนะไฉนเลยจะปล่อยให้หลี่หลงหลินชุบมือเปิบไปได้?องค์หญิงใหญ่ที่ปกติสุขุมใจเย็นเกิดโทสะขึ้นภายในใจ“เสด็จพ่อ ลูกยังคิดว่ามอบที่ดินศักดินาตงไห่ไว้ในมือลูกเหมาะสมที่สุดเพคะ รัชทายาทยังมีงานเร่งด่วนต้องจัดการ...”“เรื่องโจรสลัดแคว้นโวกั๋วของตงไห่ไม่สามารถรอช้าได้ ฝ่าบาทโปรดวินิจฉัยด้วย!”องค์หญิงใหญ่แสร้งตระหนักถึงต้าเซี่ยราวกับที่ดินศักดินาตงไห่ไม่มีผู้ปกครองสามวัน จะต้องเกิดภัยร้ายแรงแน่!หลี่หลงหลินขมวดคิ้ว “องค์หญิงใหญ่คงไม่ได้เสียสติไปแล้วกระมัง? หรือว่าที่ดินผืนนั้นของตงไห่ซ่อนสมบัติเอาไว้ ทำให้นางหลงใหลถึงเพียงนี้?”ฮ่องเต้หวู่ถลึงตาใส่องค์หญิงใหญ่ พูดเสียงเย็นชา “หรือเจ้ายังจะสอนเราทำงานกระนั้นหรือ?”ทันใดนั้นบรรยากาศเยียบเย็นลงฮ่องเต้หวู่พิโรธ ราวกับอารมณ์ไม่ดีเหมือนตอนชื่นชมหลี่หลงหลินขุนนางบุ๋นบู๊ต่างพากันก้มหน้าองค์หญิงใหญ่ยังคิดอ้าปากพูดบางอย่าง แต่ฮ่องเต้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1155
บัดนี้ตนเองไม่เพียงไม่มีความน่าเชื่อถือ ยังเสียหน้าไปจนหมดสิ้น!ไข่มุกเรืองแสงเพียงเม็ดเดียวมีราคาสูงเทียมเมืองไข่มุกเก้าเม็ดรวมกันตนเองล้วนไม่กล้านึกถึงมูลค่าอันมหาศาลนี้!หลี่หลงหลินเข้าใจแล้ว “ที่แท้องค์หญิงใหญ่ก็วางแผนมอบไข่มุกเก้าเม็ดนั้นเป็นของขวัญในวันแต่งงานของข้าต่อหน้าขุนนางบุ๋นบู๊และเชื้อพระวงศ์นี่เอง!”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จำไว้แล้ว! สมเป็นองค์หญิงใหญ่ ทำเรื่องใดล้วนไร้ที่ติ มองภาพรวมเป็นสำคัญ!”“อะไรนะ? งานแต่ง?”องค์หญิงใหญ่ตกตะลึงแต่หลี่หลงหลินไม่มอบโอกาสให้นางได้ตั้งตัวพูดจบก็หัวเราะเสียงดังเดินออกประตูไปทิ้งองค์หญิงใหญ่ยืนโมโหจนตัวสั่นอยู่ที่เดิม เช่นนี้เององค์หญิงใหญ่ถึงรู้ว่า บัดนี้ห่างจากวันงานแต่งเพียงสองสามวันเท่านั้นสองสามวันนี้ ต่อให้นางแย่งมา ก็รวบรวมไข่มุกได้ไม่ถึงเก้าเม็ดหลี่หลงหลินพูดเช่นนี้ก็เพื่อจงใจทำให้นางลำบาก!จะได้ทำให้นางเสียหน้าจนหมดสิ้นภายในวันงานแต่งจู่ๆ องค์หญิงใหญ่ก็รู้สึกคล้ายตนเองเป็นสุนัขไร้ที่พึ่ง ต่อให้ทำทุกวิธีแล้ว ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่หลงหลิน“หลี่หลงหลินน่ารังเกียจนัก ข้าไม่มีวันยอมเลิกรา!”“ในเมื่อจัดการปั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1156
หลังผ่านไปครึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเดินเข้าไปในตำหนักหยั่งซิน เงยหน้ามองฮ่องเต้หวู่บนเก้าอี้มังกร “ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อ!”เห็นสีหน้ามีความสุขของฮ่องเต้หวู่หลี่หลงหลินคลายความกังวลภายในใจเรื่องในราชสำนักวันนี้จบลงหากไม่ใช่เหตุร้ายแรงต่อบ้านเมือง ฮ่องเต้หวู่ไม่มีวันเรียกตนเข้าเฝ้าบัดนี้มองผ่านอารมณ์ของฮ่องเต้หวู่ สถานการณ์ไม่ได้รับมือยากถึงเพียงนั้นฮ่องเต้หวู่พูดเสียงเรียบๆ “ลุกขึ้นเถอะ”หลี่หลงหลินค่อยๆ ลุกขึ้น เดินมาหยุดต่อหน้าฮ่องเต้หวู่ “ไม่รู้เสด็จพ่อเรียกลูกเข้าเฝ้าด่วนถึงเพียงนี้ เพราะเกิดเรื่องใหญ่อันใดขึ้นหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”อิงตามความเข้าใจของหลี่หลงหลินที่มีต่อฮ่องเต้หวู่หากไม่เกิดเรื่องที่รับมือไม่ทัน นั่นก็มีเรื่องที่ตัดสินใจไม่ได้ ต้องการฟังความเห็นของตนฮ่องเต้หวู่พูดยิ้มๆ “ลูกย่อมรู้จักพ่อดี ไม่มีเรื่องใดหนีสายตาเจ้าพ้นจริงๆ”“เรายังมีเรื่องหนึ่งที่ไม่อาจตัดสินใจได้ ต้องการฟังความเห็นของรัชทายาท”พูดจบ ฮ่องเต้หวู่ยื่นเรื่องรายงานลับที่คนสอดแนมซีเหลียงส่งมาให้หลี่หลงหลิน“นี่คือรายงานลับที่ส่งมาจากซีเหลียง เจ้าดูดีๆ เถอะ”“ซีเหลียง?”หลี่หลงหลินแปลกใจอย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1157
มีผลงานการรบกับกองทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนับแสนนายหลังจากตอนนั้น ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็เลื่อนจุดศูนย์กลางลงไปทิศใต้ยอมอ้อมแต่ไม่ยอมไปเผชิญหน้ากับพวกเป่ยเหลียงกระดูกแข็งนี้อีกในระยะนี้เป่ยเหลียงมีเพียงสมรภูมิเล็ก มิได้ต่อสู้กับกองทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแต่ครั้งนี้กลับสวนทางกัน กองทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนับแสนคนรุกรานเข้าเมืองหลวงผ่านทางเป่ยเหลียงนอกจากองค์ชายสามคอยไกล่เกลี่ยอยู่เบื้องหลังหลี่หลงหลินก็นึกถึงความเป็นไปได้อื่นไม่ออก!หลี่หลงหลินเล่าอย่างต่อเนื่อง “ฝ่าบาท ทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือล้วนคิดอ่านรอบคอบ ต่อให้รุกรานต้าเซี่ย ก็ไม่มีวันเลือกเดินทัพบนเส้นทางอันตรายเช่นนี้ หาไม่แล้วหากถูกซุ่มโจมตี ทั้งกองทัพก็หมดสิ้นแล้ว!”“แต่ตอนนี้มองดูแล้ว อีกฝ่ายยังทำเช่นนี้ นั่นก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว!”หลี่หลงหลินสบมองฮ่องเต้หวู่และพูด “จะต้องเป็นซีเหลียงอ๋องแสร้งสมคบคิดกับศัตรู ภายนอกปล่อยให้ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือใช้เส้นทางซีเหลียง มุ่งหน้ามายังเมือหลวงและทำลายการปกครองของต้าเซี่ยให้สิ้นซาก!”“ทว่าแม้แต่ชนเผ่
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
