เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 469
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 470
หลี่หลงหลินหยิบก้อนเงินออกมา โยนให้ขันทีเฒ่า “ตกรางวัลเจ้า!”สำหรับบ่าวรับใช้ แต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยตระหนี่ สมควรตกรางวัลก็ตกรางวัลยิ่งไปกว่านั้น ขันทีเฒ่าคนนี้ก็ทำความดีความชอบครั้งใหญ่จริงหลี่หลงหลินหาเบาะแสพบแล้ว“ขอบพระทัยองค์ชาย! ขอบพระทัยองค์ชาย!”ขันทีเฒ่าประคองก้อนเงินในมือ โค้งคำนับขอบคุณ รอจนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง หลี่หลงหลินพาซูเฟิ่งหลิงออกจากโรงทึมแล้วมีเพียงเว่ยซวินยังอยู่หน้าประตู สีหน้าบึ้งตึง ออกคำสั่ง “เรื่องคืนนี้ ห้ามมิให้แพร่งพรายออกไปเป็นอันขาด! หาไม่แล้ว ระวังหัวเจ้าจะหลุดจากบ่า!”ขันทีเฒ่ารีบคุกเข่า ร่างกายสั่นเทา “พระเก้าพันปี ผู้น้อยเข้าใจแล้ว!”เว่ยซวินหมุนตัวออกจากโรงทึม รีบวิ่งเหยาะๆ ไล่ตามหลี่หลงหลินไป “องค์ชาย เรื่องโรคมาลาเรีย ท่านสืบความกระจ่างแล้วหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้า สายตาคมกริบ “เรียบร้อยแล้ว! หากข้าเดาไม่ผิด! คำตอบก็อยู่ในตำหนักเย็น! เว่ยกงกง รบกวนท่านนำทาง พวกเราไปตำหนักเย็นสักเที่ยว”เว่ยซวินตัวสั่น สีหน้าเผือดซีดดุจกระดาษ เสียงสั่นเครือ “องค์ชายตำหนักเย็นนี้ไปไม่ได้!”หลี่หลงหลินขมวดคิ้ว “เพราะเหตุใด?”เว่ยซวินงึมงำอยู่น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 471
เว่ยซวินส่ายหัวยิ้มอย่างขมขื่น “พระชายา เมื่อเจ้าเข้ามาก็รู้แล้ว! สรุปก็คือ... ระวังตัวเอาไว้เป็นหลัก!”เอี๊ยด...เว่ยซวินเปิดประตูใหญ่ตำหนักเย็น แล้วซ่อนตัวอยู่ข้างๆ ไม่กล้าเข้าไปกลับกัน หลี่หลงหลินกลับไม่เผยความหวาดกลัวออกมา แต่เดินเข้าไปพร้อมกับตะเกียงในมือเมื่อเขาเห็นซูเฟิ่งหลิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม “อะไร? เจ้ากลัวหรือ?”ซูเฟิ่งหลิงหน้าแดงก่ำ กำด้ามดาบเอาไว้แน่น พูดอย่างปากแข็ง “ใครกลัว! มันก็แค่ตำหนักเย็นไม่ใช่หรือ? มีอะไรให้กลัว!”แม้จะพูดเช่นนี้ ซูเฟิ่งหลิงก็ยังตื่นตระหนกอยู่ดีซูเฟิ่งหลิงไม่กลัวการต่อสู้ในสนามรบ ซากศพที่พะเนินเป็นภูเขา หรือทะเลเลือดนางกลัวอย่างเดียวก็คือกลัวผี!ไม่ว่าจะเป็นสุสานหรือตำหนักเย็น สถานที่เช่นนี้ไม่รู้ว่า มีคนตายอย่างไม่ยุติธรรมไปเท่าไหร่แล้ว มันมืดมน สามารถให้กำเนิดวิญญาณชั่วร้ายได้ง่ายที่สุด!นางจับแขนของหลี่หลงหลินเอาไว้แน่น แล้วมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนกตำหนักเย็น ดูเสื่อมโทรมยิ่งนักในสวน มีวัชพืชเกิดขึ้นรกเต็มไปหมด มีพังพอนปรากฏตัวออกมาอีกทั้งยังมียุงเยอะมาก พวกมันส่งเสียงหึ่งๆ ราวกับเมฆหมอกสิ่งที่ทำให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 472
“ที่ตำหนักเย็นแห่งนี้ไม่ใช่ที่ให้คนอยู่จริงๆ!”หลี่หลงหลินสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นที่พุ่งเข้ามาบนหลังของเขา ลำคอของเขาแข็งอย่างที่ไม่เคยแข็งมาก่อนเขาค่อนข้างชื่นชมฉินกุ้ยเฟยหลังจากถูกจับขังอยู่ในตำหนักเย็นเป็นเวลานาน แต่ก็ยังรักษาสติเอาไว้ได้โดยที่ไม่เป็นบ้าไปเสียก่อนหลี่หลงหลินถามตัวเอง ต่อให้เป็นเขาก็ยังทำเช่นนั้นไม่ได้!ตอนนี้หลี่หลงหลินแค่อยากหนีออกจากสถานที่บ้าๆ แห่งนี้!แต่เขาออกไปไม่ได้ซูเฟิ่งหลิงที่อยู่ข้างๆ ถ้าตนหนีไป นางคงจะหัวเราะเยาะเขาเป็นแน่ ต่อจากนี้ก็คงจะเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้อีกแต่ซูเฟิ่งหลิงก็คิดเช่นเดียวกันถ้านางไม่กลัวว่าจะขายหน้าต่อหน้าหลี่หลงหลิน นางคงจะหนีไปนานแล้ว!ทั้งสองจะไม่ยอมขายหน้าต่อหน้ากันและกัน ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ใจดีสู้เสือ ติดตามกลิ่นเลือด เดินไปข้างหน้าท่ามกลางความมืดมิด และไปถึงส่วนลึกของตำหนักเย็นโดยไม่รู้ตัว“ที่นี่...”ซูเฟิ่งหลิงปิดปากและจมูก ชี้ไปที่ประตูลับที่พาไปยังใต้ดินตรงหน้านาง “กลิ่นเลือดมาจากด้านล่าง! ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?”หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงต่ำ “บางทีมันอาจจะเป็นคุกใต้ดินก็ได้นะ!”เสียงของซูเฟิ่งหลิงสั่นเครือ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 473
ตำหนักเย็น คุกใต้ดินกลิ่นเลือดที่นี่ฉุนมาก แถมยุงก็ยังเยอะมากด้วยหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงใช้เสื้อผ้าคลุมศีรษะ เหลือเพียงดวงตาที่โผล่ออกมา ยกโคมไฟในมือ แล้วเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังบนพื้นมีทรงกลมจำนวนหนึ่งคล้ายกับโคมไฟที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นซูเฟิ่งหลิงประหลาดใจมาก “นี่คืออะไร?”ใบหน้าของหลี่หลงหลินน่าเกลียดมากขึ้น “น่าจะเป็นกรงยุง! มีคนเลี้ยงยุงไว้ที่นี่ เอาไว้แพร่เชื้อมาลาเรีย!”ซูเฟิ่งหลิงตกใจยิ่งนักจนหนังศีรษะชาไปหมดถ้านางไม่ได้เห็นด้วยตาของนางเอง นางก็คงยากที่จะเชื่อว่าในโลกนี้ยังมีคนที่ชั่วร้ายขนาดนี้ด้วย!นั่นเป็นโรคมาลาเรียเลยนะ!ตราบใดที่มันแพร่กระจายประชาชนหลายพันคนจะติดเชื้อและเสียชีวิตทั่วใต้หล้าจะโศกเศร้า อดอยาก เกิดสงคราม แผ่นดินจะไร้เสียงของสิ่งมีชีวิต นี่ไม่ใช่การพูดเกินจริง!สิ่งที่ซูเฟิ่งหลิงไม่อาจเข้าใจได้เลยก็คือคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ ทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้ ทำลายชีวิตผู้คนมากมายเช่นนี้ เพียงเพราะความอิจฉาริษยาในวังหลังเท่านั้นหรือ?ไม่อาจเข้าใจได้เลย!หลี่หลงหลินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเมื่อมีกรงยุง ก็ต้องมีบ่อเลือด...”กรงยุง เป็นเพ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 474
หลี่หลงหลินจ้องมองฉินกุ้ยเฟยพร้อมกับเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “นี่เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ สินะ! แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นเพราะว่าเจ้ากลัว!”ฉินกุ้ยเฟยลนลานเล็กน้อย “กลัวหรือ? ความกลัวคืออะไรข้ายังไม่รู้เลย! คนที่กลัวน่าจะเป็นเจ้ามากกว่านะ!”หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเคร่งขรึม “หากไม่ใช่เพราะเจ้ากลัว เจ้าคงไม่ร้อนรนใจ รีบมาที่วังหลังในชั่วข้ามคืน เพราะอยากจะจัดการกับหลักฐานความผิดเช่นนี้! แต่ว่าเจ้ามาช้าไปหนึ่งก้าว!”“ตอนนี้ข้าเจอบ่อเลือดและกรงยุงแล้ว!”“เจ้าคงหนีความผิดไม่ได้!”“ไม่เพียงแต่เจ้าเท่านั้น พี่สี่ก็จะถูกโยงเข้ามาเกี่ยวด้วย!”สีหน้าของฉินกุ้ยเฟยเปลี่ยนไปอย่างมากนางมีลูกชายเพียงสองคน เจ้าหกตายไปแล้ว และเพียงเจ้าสี่เท่านั้น!อย่างที่หลี่หลงหลินพูด หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ฮ่องเต้ทรงทราบว่าตนฆ่าคนเพื่อสร้างบ่อเลือด เลี้ยงฝูงยุง แพร่โรคระบาด เขาไม่มีทางปล่อยตนไปแน่!ฉินกุ้ยเฟยยิ้มชั่วร้าย “เจ้าเก้า เจ้าฉลาดมากจริงๆ! แต่เจ้าคงไม่คิดว่าจะสามารถรอดชีวิตไปจากที่นี่ได้สินะ! ฆ่าพวกมัน แล้วดูดเลือดพวกมัน เอาไปเลี้ยงยุง!”หลังจากออกคำสั่งแล้ว ขันทีหลายสิบคนที่มีสีหน้าดุร้ายก็เข้าไปปิดล้อมหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 475
งดงาม แต่ก็นองเลือดมากเช่นกัน!คนบ้าในตำหนักเย็นเหล่านี้ ไม่รู้ว่าความตายคืออะไร พวกเขาพุ่งเข้ามาหาทั้งสองทั้งหน้าและหลังไม่หยุดเหมือนแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ!ดูเหมือนว่านอกจากความตายแล้ว ก็มีวิธีเดียวที่จะหลบหนีจากขุมนรกที่ไร้ที่สิ้นสุดนี้ไปได้!เพียงระยะทางสั้นๆ ในสิบจั้ง ก็มีศพที่ไม่รู้ว่าเท่าไหร่แม้แต่ซูเฟิ่งหลิงก็ฆ่าจนข้อมือของนางชา ผิวบริเวณปากเสือก็ปริแตก!โชคดีที่วิหคมังกรแห่งต้าเซี่ยเป็นอาวุธที่แหลมคม!หากเป็นดาบธรรมดา เกรงว่ามันคงไม่สามารถแบกรับได้ จนดาบพังทลายลง!ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงประตูหน้าตำหนักเย็นซูเฟิ่งหลิงคุกเข่าลงข้างหนึ่ง หายใจหอบอย่างรุนแรง“ข้าแบกเจ้าเอง!”หลี่หลงหลินแบกซูเฟิ่งหลิงไว้บนหลังโดยไม่ปริปากสักคำ แล้วสุดท้ายก็พุ่งออกไป“หยุดพวกเขาเอาไว้!”เสียงคำรามของฉินกุ้ยเฟยดังก้องไปทั่วตำหนักเย็นที่หน้าประตูตำหนักเย็น ฉินกุ้ยเฟยยังอยู่ ขันทีหลายคนที่เฝ้าอยู่ก็มีประโยชน์มากพวกเขาชักดาบออกมาทันที ปิดกั้นเส้นทางของหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิง บนใบหน้าเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา“ซวยแล้ว!”สีหน้าของหลี่หลงหลินเปลี่ยนไปอย่างมากเส้นทางเอาชีวิตรอดอยู่ตร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 476
เมื่อเหล่าองครักษ์เสื้อแพรเห็นไฟลุกไหม้ในตำหนักเย็น เขาต่างก็มองหน้ากันฮองเฮาหลู่ก็ตกใจเช่นเดียวกัน อยากจะเข้าใกล้ เพื่อดูให้ชัดเจนเว่ยซวินรีบยื่นมือออกไปเพื่อหยุดฮองเฮาหลู่ “ฮองเฮา ที่นี่อันตรายมากพ่ะย่ะค่ะ!”ฮองเฮาหลู่ได้สติกลับมา ถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วเงยหน้าขึ้นมองเปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้นไปสู่ท้องฟ้า “เจ้าเก้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หลี่หลงหลินตอบว่า “ฉินกุ้ยเฟยทำเรื่องที่ไม่อาจบอกใครได้ในตำหนักเย็น! นางสั่งให้คนเทน้ำมันลงบนนั้นตั้งแต่แรก คิดที่จะเผาสถานที่แห่งนี้เพื่อทำลายหลักฐาน!”“แต่สุดท้ายก็ถูกข้าและซูเฟิ่งหลิงพบเข้า เลยอยากจะฆ่าคนเพื่อปิดปากไปด้วย!”“สุดท้าย...เสด็จแม่ท่านก็เสด็จมาถึงพ่ะย่ะค่ะ”“ฉินกุ้ยเฟยรู้ว่าตนคงไม่รอด จึงจุดไฟ ฆ่าตัวตายในทะเลเพลิง…”ฮองเฮาหลู่ขมวดคิ้ว “นางทำกรรมชั่วอะไรกันแน่? ต้องมีจุดจบขนาดนี้เลยหรือ?”หลี่หลงหลินไม่ตอบกรรมชั่วของฉินกุ้ยเฟยนั้นร้ายแรงเกินไปจริงๆประหารสิบครั้งก็ยังไม่พอ!และเพราะนางเข้าใจความจริงนี้ดี นางจึงเลือกที่จะจุดไฟ!อย่างน้อยการที่ทำเช่นนี้ มันก็ยังสามารถปกป้ององค์ชายสี่ได้แม้ว่าฉินกุ้ยเฟยจะเป็นสตรีร้ายกาจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 477
เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว ไม่มีทางปิดบังฮ่องเต้หวู่ได้ดังนั้นหลี่หลงหลินจึงไม่ออกจากวัง รอจนกระทั่งฮ่องเต้หวู่ทรงตื่นบรรทมขึ้นมาในตอนเช้า คิดที่จะอธิบายด้วยตัวเองฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว “ให้เขาเข้ามา!”ทันทีที่หลี่หลงหลินเดินเข้ามาในตำหนักหยั่งซิน ก็ทักทายฮ่องเต้หวู่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างหน้าพักหนึ่งเห็นองค์ชายสี่หลี่จือ และเสนาบดีตู้เหวินยวนรวมถึงขุนนางฝ่ายบุ๋นกลุ่มหนึ่งที่รีบเร่งเข้ามา!หลี่จือสวมเสื้อผ้าสีขาวไว้ทุกข์ เขารู้ดีถึงสาเหตุการตายของฉินกุ้ยเฟย ต้องการสร้างปัญหากับ หลี่หลงหลิน!ตุบ!ไม่รอให้หลี่หลงหลินเอ่ยปาก หลี่จือก็เป็นฝ่ายคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้หวู่ น้ำตาไหลอาบหน้า “เสด็จพ่อ! ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้านะ! เจ้าเก้าสารเลวผู้นี้ฆ่าเสด็จแม่!”“เสด็จแม่ของข้าตายอย่างอนาถ!”ฮ่องเต้หวู่ตกใจมาก “ฉินกุ้ยเฟยตายในกองเพลิงที่ตำหนักเย็นอย่างนั้นหรือ? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเจ้าเก้า?”หลี่จือกัดฟันพูด “ท่านพ่อ ขณะที่ไฟไหม้อยู่! เจ้าเก้าก็อยู่ในตำหนักเย็น! เรื่องนี้อย่างไรก็เกี่ยวกับเขาพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น เหตุใดเสด็จแม่ถึงต้องไปปรากฏตัวอยู่ที่
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
