บทที่ 4

“ฮูหยินผู้เฒ่า!”

คนทั้งตระกูลซูพากันทำความเคารพหญิงชรา

แม้ซูเฟิ่งหลิงจะหยุดการกระทำของตน ทว่ายังเจ็บใจยิ่งนัก “ท่านย่า! แทงครั้งเดียว ข้าก็สังหารเจ้าคนสารเลวหลี่หลงหลินได้แล้ว!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูหัวเราะในลำคอ “โชคดีที่ข้ามาทันเวลา หากเจ้าทำให้เว่ยกงกงบาดเจ็บ เช่นนั้นเจ้าก็เท่ากับว่าเจ้าทำความผิดร้ายแรง! ยังไม่รีบถอยออกไปอีก!”

ซูเฟิ่งหลิงไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน กลัวแค่เพียงฮูหยินผู้เฒ่าซูเวลาโมโหเท่านั้น แม้จะเจ็บใจ แต่นางก็ถอยไปยืนข้างๆ อย่างเชื่อฟัง

ทว่าดวงตาหงส์คู่นั้น ยังคงจ้องเขม็งไปที่หลี่หลงหลิน แทบอยากจะกลืนกินเขาทั้งเป็น!

เว่ยซวินดึงสติกลับมา ก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าวแล้วทำเคารพ “คารวะฮูหยินผู้เฒ่าซู! ไม่พบเจอกันนาน ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นเช่นไรบ้าง สุขภาพแข็งแรงดีหรือไม่?”

เว่ยกงกงเป็นขันทีคนโปรดของฮ่องเต้หวู่ ถูกขนานนามว่าเก้าพันปี

แต่กระทั่งเก้าพันปีท่านนี้ ยังต้องทำความเคารพฮูหยินผู้เฒ่าซูอย่างว่าง่าย!

เห็นได้ชัดว่า

ฮูหยินผู้เฒ่าคนนี้ไม่เพียงมีอำนาจในตระกูลซู แม้แต่ในราชสำนัก ก็น่าเกรงขามยิ่งนัก!

ถึงอย่างไร ทหารรักษาแคว้นสิบแปดนายของตระกูลซู นางเป็นคนสอนมากับมือ!

เมื่อครั้นฮูหยินผู้เฒ่าซูยังสาวนางเคยออกรบกับสามี ต่อสู้เพื่อต้าเซี่ย เป็นตำนานที่มีชีวิต

ฮูหยินผู้เฒ่าซูปรายตามองหลี่หลงหลิน ไม่ซ่อนเร้นความเกลียดชังในแววตาแม้แต่น้อย แล้วเบนสายตามองไปที่เว่ยซวิน “เว่ยกงกง ไม่ต้องถามไถ่ตามมารยาทแล้ว ท่านพาคนสารเลวคนนี้มาตระกูลซู เจตนาหาเรื่อง รังแกตระกูลซูที่มีเพียงหญิงหม้ายใช่หรือไม่?”

เว่ยซวินอธิบาย “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านพูดเกินไปแล้ว! ข้าน้อยน้อมรับพระบัญชาของฝ่าบาท พาตัวองค์ชายเก้ามาตระกูลซู เพื่อขอโทษ!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูโมโหเป็นฟืนเป็นไฟทันที “ขอโทษเช่นนั้นหรือ? บุรุษทั้งตระกูลซู ตายเพราะคนสารเลวคนนี้! ฝ่าบาทคงไม่คิดว่า เพียงขอโทษ ก็จะดับความโกรธของตระกูลซู รวมถึงเปลวไฟแห่งความโกรธแค้นของไพร่ฟ้าได้กระมัง?”

เว่ยซวินรีบพูด “องค์ชายเก้าเป็นฝ่ายร้องขอที่จะขอโทษเอง อีกทั้งฝ่าบาทยังตรัสแล้วว่า จะฆ่าหรือจะแกง ล้วนเชิญตามสบาย!”

รูม่านตาของฮูหยินผู้เฒ่าซูหดเล็ก จับจ้องหลี่หลงหลินพูดด้วยความเย็นชา “ร้องขอที่จะขอโทษเอง? ถือว่าท่านยังมีหัวใจ! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านก็คุกเข่า คำนับหนึ่งหมื่นครั้ง!”

นี่เป็นการหยามเกียรติ!

เว่ยซวินขมวดคิ้วเป็นปม ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

ถึงอย่างไรหลี่หลงหลินก็เป็นองค์ชาย ฮูหยินผู้เฒ่าซูทำเช่นนี้ เป็นการหยามเกียรติเชื้อพระวงศ์ ชัดเจนเกินไปแล้ว

แต่ฝ่าบาททรงตรัสแล้วว่า ยกหลี่หลงหลินให้ตระกูลซู ลงโทษได้ตามต้องการ

แม้ตระกูลซูทำเกินกว่านี้ แล่เนื้อหลี่หลงหลินทั้งเป็น เว่ยซวินก็ทำได้เพียงยืนมองเท่านั้น!

หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “แค่คำนับเท่านั้น เรื่องเล็ก! แต่ว่า ข้าอยากกจุดธูปให้แม่ทัพผู้เฒ่าซูก่อน!”

ซูเฟิ่งหลิงโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ “เจ้าอย่าคิดที่จะเล่นไม่ซื่อ...”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูปรามซูเฟิ่งหลิง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จุดธูปถือเป็นมารยาท! เจ้าวางใจ! ข้าจะทำให้คนสารเลวคนนี้ ตายทั้งเป็น!”

หลี่หลงหลินตามหลังฮูหยินผู้เฒ่าซู มาถึงโถงไว้อาลัย

ป้ายชื่อแม่ทัพผู้เฒ่าซู เขาจุดธูปหนึ่งดอกด้วยความเคารพ สายตาจับจ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าซู

ภายในโถงไว้อาลัย มีเพียงหลี่หลงหลินและฮูหยินผู้เฒ่าซูสองคน คนอื่นๆ รอด้านนอก

ฮูหยินผู้เฒ่าซูจับไม้เท้าเศียรมังกร พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หลี่หลงหลิน ท่านคงไม่ได้คิดสั้น ประสงค์ร้ายกับข้ากระมัง? ขอบอกตามตรง แม้ข้าจะเป็นสตรี ทั้งยังแก่ชรา แต่คนไม่เอาถ่านเช่นท่านแม้จะมีสิบคน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า!”

ตึ้ง!

ไม้เท้าเศียรมังกรในมือฮูหยินผู้เฒ่าซู กระแทกพื้นอย่างแรง พื้นหินแตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที

หลี่หลงหลินอุทานในใจ

คนตระกูลซูล้วนเป็นสัตว์ประหลาดกันหมดกระมัง!

ซูเฟิ่งหลิงก็ช่างเถอะ!

แต่หญิงชราอย่างฮูหยินผู้เฒ่าซู นึกไม่ถึงว่าแม้จะแก่ชราทว่ายังเก่งกาจ ไม่อาจคาเดาความสามารถ ช่างน่าตกใจจริงๆ!

หลี่หลงหลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านรู้หรือไม่! ตระกูลซูของท่าน กำลังเผชิญหน้ากับหายนะครั้งใหญ่!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าอย่าพูดให้ข้าตกใจ ใช้คำโกหกหลอกลวงข้า! ขอเพียงมีข้าอยู่ ตระกูลซูไม่มีวันล่มสลาย! คนที่กำลังเผชิญหน้ากับหายนะคือเจ้า! เจ้าคือคนไม่เอาถ่าน ทำให้ตระกูลซูตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้! ข้าจะสังหารเจ้า!”

หลี่หลงหลินส่ายมือ “ข้ายอมรับ ข้าไม่เอาถ่าน! แต่ว่า ท่านเคยคิดหรือไม่ คนไม่เอาถ่านเช่นข้าจะโค่นล้มทหารตระกูลซูทั้งหมดได้หรือ?”

“ใช่! โลกภายนอกเล่าลือกันว่า ข้ากอบโกยผลประโยชน์เข้าหาตน ร่วมมือกับพวกคนเถื่อน ปล่อยข่าวสถานการณ์ทางทหาร เป็นคนทรยศ เป็นจารชน!”

“ข้าทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้ เลวทรามอำมหิต แม้ข้าจะหลอกทั้งใต้หล้าได้ แต่ข้าจะหลอกแม่ทัพผู้เฒ่าซูได้หรือ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูตกตะลึง “เอ่อ...”

คำพูดของหลี่หลงหลิน มีเหตุผล

ความจริง ฮูหยินผู้เฒ่าซูรู้สึกถึงเงื่อนงำบางอย่างตั้งแต่แรกแล้ว

เศษสวะอย่างหลี่หลงหลินเนี่ยนะ โค่นทำลายทหารตระกูลซูทั้งหมดได้ ทำให้ทางเหนือตกหลุมพราง?

แม่ทัพผู้เฒ่าซูทำสงครามมาทั้งชีวิต ฉลาดปราดเปรื่องเพียงใด มีหรือจะถูกคนอย่างหลี่หลงหลินหลอก ตกอยู่ในกำมือของเขา?

หลี่หลงหลินเห็นฮูหยินผู้เฒ่าซูหวั่นไหว ตีเหล็กตอนร้อน รีบบอกความจริง “นี่เป็นแผนการชั่ว! ที่พุ่งเป้าไปหาตระกูลซู! กบฏต่อต้าเซี่ย! ส่วนข้าก็เป็นเพียงเหยื่อผู้บริสุทธิ์ที่ถูกดึงไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!”

“หากท่านสังหารข้า ไม่เพียงไม่ช่วยแก้ไขให้อะไรดีขึ้น ทั้งยังฆ่าคนบริสุทธิ์! หลังจากข้าตาย ภายในหนึ่งเดือน ตระกูลซูต้องจบเห่แน่นอน!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูส่ายหน้า “หลี่หลงหลิน ท่านอย่าพูดจาเหลวไหล ดึงดันต่อไปอีกเลย! วาจาที่ไร้หลักฐาน ทุกถ้อยคำของท่าน ข้าไม่เชื่อ!”

หลี่หลงหลินไม่พูดพร่ำอีก หยิบจดหมายเขียนด้วยเลือดออกมา ยื่นไปตรงหน้าฮูหยินผู้เฒ่าซู “นี่คือจดหมายเลือดที่แม่ทัพผู้เฒ่าซูเขียนด้วยตนเองก่อนตาย เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้า! ลายมือของเขา ท่านต้องจำได้แน่นอน!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูรับจดหมายเลือดมาอ่าน หน้าถอดสีทันที “ลาย...ลายมือนี้! ข้าไม่มีทางจำผิด! หรือว่า ทุกอย่างที่ท่านพูด ล้วนเป็นเรื่องจริงหรือ? นี่เป็นแผนชั่ว ที่หวังจะทำลายตระกูลซูจริงๆ หรือ?”

ด้วยเวลาที่มีจำกัด เนื้อความในจดหมายเลือดไม่ได้มีมากมายนัก เขียนเพียงสิ่งที่แม่ทัพผู้เฒ่าซูคาดเดา

การถูกทำลายของทหารตระกูลซู ไม่เกี่ยวข้องกับหลี่หลงหลิน มีขุนนางชั้นสูงในราชสำนักทรยศหักหลังตระกูลซูอย่างแน่นอน!

สำหรับเรื่องที่ว่าใครคือคนทรยศ

แม่ทัพผู้เฒ่าซูก็ไม่รู้

เขาเพียงคาดหวังให้หลี่หลงหลินนำจดหมายเขียนด้วยเลือดนี้ถวายแด่ฮ่องเต้หวู่ ให้ฮ่องเต้หวู่สืบหาความจริง ตามหาคนทรยศ แก้แค้นให้กับตระกูลซู!