Mag-log inShare
บทที่ 777
Kaugnay na kabanata
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 778
“อย่างที่คิดไว้...”ฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลซูรู้สึกใจหายวาบ สีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดไม่ได้เด็ดขาดถึงแม้ข้าจะเป็นคนชั่ว ก็ไม่อาจทำลายความสัมพันธ์ที่งดงามของหนุ่มสาวได้!ทันใดนั้นฮูหยินผู้เฒ่าซูก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องที่จะให้อวี้จู๋แต่งงานใหม่ ข้าไม่เห็นด้วย!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงซานถึงกับตกตะลึงเพราะองค์ชายเก้าเคยยืนยันอย่างหนักแน่นว่าฮูหยินผู้เฒ่าซูได้ตกลงแล้วที่จะให้ลั่วอวี้จู๋แต่งงานกับเขาด้วยเหตุนี้เอง ลั่วชิงซานจึงยอมรับการแต่งงานครั้งนี้อย่างสบายใจแม้จะตอบรับแล้ว แต่ในใจลั่วชิงซานก็ยังอดรู้สึกกังขาไม่ได้แม้จะพูดว่าราชวงศ์แตกต่างจากประชาชนทั่วไป แต่เรื่องเหลวไหลอะไรพวกเขาก็ทำออกมาได้ทั้งนั้นในประวัติศาสตร์ ก็มีตัวอย่างเช่นจักรพรรดิไท่จงที่เคยฆ่าพี่ชายและแต่งงานกับพี่สะใภ้หรือในกรณีที่ร้ายแรงยิ่งกว่า ก็ยังเคยมีการสังหารบิดาเพื่อแต่งงานกับมารดา!การที่หลี่หลงหลินจะแต่งงานกับลั่วอวี้จู๋เป็นอนุนั้น ในสายตาของประชาชน อาจถูกมองว่าเป็นการกระทำที่ผิดหลักจริยธรรม แต่ในราชวงศ์ เรื่องเช่นนี้ถือเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้ผิดอะไรอย่างไรก็ตาม ลั่วชิงซานรู้สึกไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 779
“ลูกพ่อ!”ลั่วชิงซานกล่าวด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี “พ่อได้ปรึกษากับฮูหยินผู้เฒ่าเรียบร้อยแล้ว! เรื่องแต่งงานของเจ้าและองค์ชายเก้า หลังจากผ่านวันขึ้นสองค่ำเดือนสองไป ก็ควรรีบจัดงานกันเถอะ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลั่วอวี้จู๋ถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าของนางแดงระเรื่อ เอ่ยเสียงสั่นเครือ “ท่านพ่อ ท่าน... ท่าน... ท่านถามฮูหยินผู้เฒ่าซูแล้วจริงๆ หรือ?”ในความจริง ลั่วอวี้จู๋ก็มีความคิดเช่นเดียวกับลั่วชิงซานแม้หลี่หลงหลินจะพูดอย่างหนักแน่นว่านี่เป็นความต้องการของฮูหยินผู้เฒ่าซูแต่ในส่วนลึกของใจลั่วอวี้จู๋ กลับไม่กล้าเชื่อแต่ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่มีทางเลือกจะให้นางเป็นฝ่ายถามฮูหยินผู้เฒ่าว่าจะยินดีให้ตนแต่งงานกับหลี่หลงหลินหรือไม่หรือ?แค่คิดก็อายจะตายแล้ว!ลั่วชิงซานพยักหน้า “ใช่แล้ว นี่คือความต้องการของฮูหยินผู้เฒ่าจริงๆ! นางเป็นผู้อาวุโสที่เปิดใจกว้าง! และหวังดีกับเจ้ามาก อยากให้เจ้าได้เจอที่พึ่งพิงที่ดีที่สุด!”เมื่อได้รับคำตอบที่แน่ชัด ลั่วอวี้จู๋ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนร้อนฉ่า ราวกับถูกไฟเผาแม้จะอาย แต่ลึกๆ กลับมีความยินดีมากยิ่งกว่าลั่วอวี้จู๋ที่คอยกังวลใจมาตลอด ในที่สุดก็รู้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 780
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ซูเฟิ่งหลิงนำทหารจากเขาทิศประจิมออกค้นหาทั่วเมืองหลวงนอกจากสายตาเย็นชาและคำด่าทอจากประชาชนแล้ว นางแทบไม่ได้อะไรเลยสิ่งนี้ทำให้ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกท้อแท้อย่างมาก“เจ้าว่าอะไรนะ?”ซูเฟิ่งหลิงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เสียงของนางสั่นไหว “เจ้า เจ้า เจ้า...เจ้าเจอแล้วหรือ? มันเป็นไปได้อย่างไร?”นางออกไปตรากตรำทำงานหนักแทบตายอยู่ข้างนอก แต่กลับไม่ได้อะไรส่วนหลี่หลงหลินที่นอนอยู่ที่บ้าน กลับหาตำแหน่งของเสบียงที่หายไปเจออย่างนั้นหรือ?ความต่างระหว่างคนกับคน ช่างยิ่งใหญ่เสียยิ่งกว่าระหว่างคนกับสุนัขเสียอีก!แน่นอน ทั้งหมดนี้หลี่หลงหลินไม่ได้ล้อเล่น“รีบบอกข้ามา!”“เสบียงอยู่ที่ไหนตอนนี้?”ซูเฟิ่งหลิงตื่นเต้นจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ ดวงตาคู่นั้นส่องแสงเจิดจ้า จ้องมองหลี่หลงหลินเขม็งหลี่หลงหลินส่ายหน้า “ตอนนี้หรือ? ไม่รู้”ซูเฟิ่งหลิงโกรธจนหน้าแดง ใบหน้าแดงเรื่อ ด่าทอด้วยความโกรธ “เจ้าแกล้งข้าหรือ!”หลี่หลงหลินส่ายหน้า ลดเสียงให้เบาลง ก่อนพูดอย่างลึกลับว่า “แม้ว่าตอนนี้ข้าจะยังไม่รู้! แต่ข้ารู้ว่า พรุ่งนี้เสบียงเหล่านี้จะต้องถูกส่งออกจากเมืองหลวงทางน้ำ!”ซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 781
“ข้าไม่ยอม!” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม: “ถ้างั้น เจ้าห้ามตายเด็ดขาด! ข้าจะอยู่เป็นสามีภรรยากับเจ้าตลอดชีวิต!” ซูเฟิ่งหลิงหน้าแดงด้วยความอาย และเอนตัวพิงอยู่ที่แผงอกแกร่งของหลี่หลงหลิน ในคืนนั้น ซูเฟิ่งหลิงนำทหารจากภูเขาทิศประจิมหลายร้อยนายปลอมตัวเป็นคนจากสมาคมขนส่งทางน้ำ และซ่อนตัวอยู่บนเรือขนธัญพืช ในช่วงกลางคืนที่มืดสนิทจนมองไม่เห็นแม้แต่มือของตัวเอง แล้วก็มีรถม้าหลายคันมาถึงและขนธัญพืชขึ้นเรือ ผู้นำของกลุ่มคือองค์ชายสี่หลี่จือ ทหารคนหนึ่งเดินเข้าไปข้างๆ ซูเฟิ่งหลิงและพูดว่า: “ท่านแม่ทัพ เป็นองค์ชายสี่จริงหรือ? ถ้างั้นเราชิงลงมือก่อนเลย แล้วจับเขามาก่อนค่อยว่ากันดีหรือไม่?” ซูเฟิ่งหลิงส่ายหัว: “ไม่ได้! สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือการหาห้องเก็บธัญพืชและคนสำคัญที่เกี่ยวข้อง! ส่วนองค์ชายสี่ ไม่ว่ายังไงเขาก็หนีไม่พ้นความรับผิดชอบหรอก!” หากเป็นเมื่อก่อน ซูเฟิ่งหลิงคงจะไปจับหลี่จือโดยไม่พูดอะไรมากแล้ว แต่ตอนนี้ เมื่อซูเฟิ่งหลิงได้ใช้เวลาอยู่กับหลี่หลงหลินนานขึ้น นางจึงเริ่มสงบลง ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ใจร้อนและทำอะไรโดยไม่คิด เนื่องจากธัญพืชมีจำนวนมาก จนกระทั่งฟ้าสา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 782
การแยกจากกันเพียงชั่วครู่กลับยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ยิ่งแน่นแฟ้น หลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงยังไม่ได้มีงานแต่งงาน แต่การแยกจากกันเพียงสั้น ๆ ก็ทำให้ความรู้สึกของทั้งคู่นั้นยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น “อ้อใช่!” หลี่หลงหลินกำลังจะถามถึงเรื่องสำคัญ: “แล้วคนสำคัญคนนั้นคือใคร? เป็นองค์ชายสี่หรือคนจากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ?” ซูเฟิ่งหลิงส่ายหัว: “ไม่ใช่ทั้งสองคน เขาคือบัณฑิตจากสำนักศึกษาแห่งหนึ่ง ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่เกือบจะโดนเขาหลอกไปแล้ว” หลี่หลงหลินตกใจ สำนักศึกษา? สถานการณ์มันซับซ้อนกว่าที่คิดไว้ มันเกี่ยวข้องกับสำนักศึกษาด้วยหรือ? หลี่หลงหลินจึงถามอีกครั้ง: “แค่บัณฑิตธรรมดา มีอะไรพิเศษหรือไม่?” ซูเฟิ่งหลิงกระซิบเสียงต่ำ เอ่ยอย่างมีลับลมคมใน: “ประวัติของเขามีความพิเศษ! ปู่ของเขาคือ...” เมื่อหลี่หลงหลินได้ยินชื่อที่ซูเฟิ่งหลิงพูดถึง ก็ถึงกับหนาวสั่นไปทั้งตัว เขาหรือ? ทำไมถึงเป็นเขา! หรือว่าเขาคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด? ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยด้วยท่าทางลังเล: “บัณฑิตคนนั้นข้าได้สอบสวนแล้ว เขายอมรับทุกอย่าง! แต่ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี? ควรคิดทบทวนให้ดี ค่อยๆ สืบหาข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 783
เหล่าขุนนางข้าราชการทั้งหลายต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก “กำกับเองเล่นเองหรือ?” พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าเหตุการณ์จะจบลงแบบนี้! แล้ว...แล้วช่วงเวลาที่พวกเขาต้องหวาดระแวงมาตลาด ราวกับเดินบนเส้นด้าย จะถือว่าเป็นอะไร? หลังจากความเงียบงันในชั่วขณะผ่านไป เหล่าขุนนางข้าราชการต่างหวนคิดถึงช่วงเวลาที่พวกเขาต้องทนทุกข์และอับอายอย่างมาก พวกเขาโกรธจัดและตะโกนเสียงดังลั่นว่า: “องค์ชายเก้า ! ท่านนี่กล้าเล่นละครใส่ฝ่าบาทหรือ!” “ท่านรู้หรือไม่ ว่าทั่วทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดเพราะท่าน! ประชาชนร้องทุกข์กันทั้งเมือง!” “ท่าน...ท่าน นี่คือความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูง!” “ต้องลงโทษอย่างหนัก! ฝ่าบาท! องค์ชายเก้าทำเกินไปแล้วจริงๆ! ต้องลงโทษให้หนัก!” ฮ่องเต้หวู่นั่งอยู่บนพระที่นั่งมังกร สีหน้าเคร่งขรึมมาก ขณะที่สมองของพระองค์ว่างเปล่า มันเป็นการโกหกงั้นหรือ? เรื่องที่เจ้าเก้าถูกลอบสังหารเป็นเรื่องโกหก? ทำไมเขาต้องทำแบบนี้? แค่เพื่อจะมาหยอกล้อเรา หยอกล้อเหล่าขุนนางข้าราชการ หยอกล้อผู้คนทั้งใต้หล้า เพื่อแสดงความฉลาดของเขางั้นหรือ? ฮ่องเต้หวู่ยกมือขึ้นกุมหน้าอก รู้สึกเหมือนความโกรธกำลังแผดเผาตน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 784
ภายในท้องพระโรงอันหรูหรา เงียบสนิทไม่มีเสียงแม้แต่เสียงนกกา เหล่าข้าราชการทั้งหลายต่างตาค้าง ในใจไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน คำพูดนี้ของหลี่หลงหลินนี้ ทำให้คนตกใจจริงๆ! ธัญพืชสามแสนฉื่อไม่ได้ถูกเผาทิ้ง แต่กลับถูกขโมยไป นี่ก็เป็นเหมือนฟ้าผ่าในวันที่ฟ้าแจ่มใส! แต่สิ่งที่น่าตกใจมากขึ้นไปอีกคือ หลี่หลงหลินกลับสามารถหาธัญพืชที่หายไปกลับคืนมาได้ทั้งหมดได้โดยไม่มีใครรู้? ถ้าเขาพูดความจริง นั่นก็เท่ากับว่าเขาได้ช่วยชีวิตประชาชนจำนวนหลายล้านคน! เท่ากับว่าเขาได้ช่วยบรรเทาภัยพิบัติที่ใกล้จะเกิดขึ้น! ช่วยยับยั้งการล่มสลายของต้าเซี่ย! นี่คือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่! คนที่ตกตะลึงมากที่สุดก็คือองค์ชายสี่หลี่จือ “อะไรนะ?” หลี่จืออ้าปากค้าง จ้องมองหลี่หลงหลินอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “ธัญพืชพวกนั้น ถูกขนไปแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมมันถึงตกมาอยู่ในมือของหลี่หลงหลินได้? นี่มันเป็นไปได้ยังไง!” ในขณะนั้น หลี่จือยังไม่แน่ใจเลยว่า คำพูดของหลี่หลงหลินจริงหรือไม่ เขาหาทางเอาธัญพืชสามแสนฉื่อกลับคืนมาได้จริงๆ หรือสร้างเรื่องให้ดูน่าสนใจ ทำเป็นลึกลับ? ฮ่องเต้หวู่ที่นั่งอยู่บนพระที่นั่งมังกรตกใจม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 785
เรื่องใหญ่กำลังจะมาถึงแล้ว! ฮ่องเต้หวู่หายใจเข้าลึกๆ และพยายามทำให้จิตใจสงบลง: “เจ้าหมายความว่า คนผู้นี้ขนธัญพืชออกจากเมืองหลวงแล้วหรือ? เขาจะนำธัญพืชไปที่ไหน? แล้วเจ้าค้นพบได้ยังไง?” หลี่หลงหลินเริ่มพูดอย่างช้าๆ: “เดิมทีลูกคิดว่าเขาร่วมมือกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เตรียมนำธัญพืชไปเสริมกำลังให้กับข้าศึกที่ชายแดนเหนือ แต่ผลคือกลับไม่พบอะไรเลย! โชคดีที่ลูกพบว่าเขาใช้ระบบการขนส่งทางน้ำขนธัญพืชออกจากเมืองหลวง!” “ดังนั้น ลูกจึงให้ซูเฟิ่งหลิงตามสืบตามหาต้นตอ จนพบธัญพืชที่ถูกขโมยไป!” “และยังจับตัวคนสำคัญได้อีกด้วย!” ฮ่องเต้หวู่ตกใจมาก: “เขาขนธัญพืชผ่านระบบขนส่งทางน้ำได้อย่างไร? นี่มันยิ่งกว่าการเดินทางที่ผิดทิศทาง ช่างเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจจริง ๆ! แต่เจ้าสามารถหาธัญพืชกลับมาได้ แสดงว่าเจ้ามีแผนการที่เหนือกว่าเขา!” “แต่คนสำคัญที่เจ้าพูดถึงคือใคร?” “จะเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในแผนเขาหรือไม่?” หลี่หลงหลินส่ายหัว: “เสด็จพ่อ นี่ไม่ใช่แค่หมากตัวหนึ่ง! เขามีความลึกซึ้งมาก มักวางแผนอย่างรอบคอบและระมัดระวัง! แต่บางครั้งการระมัดระวังมากเกินไป “ “เขารอบคอบมากเกินไป จนกลายเป็นข้อเสียและ
Pinakabagong kabanata
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
