สมทบกับเพื่อนของคู่หมั้น

หลายวันต่อมา

มหาวิทยาลัย

"...วันนี้แลดูสวยผิดหูผิดตานะ ส่องกระจกแล้วตอบมาว่าคิดเหมือนกันปะ" มีนทักทายประโยคแรกแล้วจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างมีความหมาย สายตากรุ้มกริ่มกระตุ้นรอยยิ้มสดใสได้เป็นอย่างดี

"อะไรยังไง ฉันก็เหมือนเดิมไหม"

"ก็วันนี้แต่งหน้าสวย ผมก็เป๊ะมาก เหมือนคนที่ดูแลตัวเองแบบสุดๆ อ่ะ"

"ก็ต้องดูแลตัวเองไหม หรือจะบอกว่าแกไม่ดูแลตัวเอง"

"เรื่องดูแลมันก็ดูแลแหละ แต่แบบมันอาจจะมีอะไรที่พิเศษมากกว่านั้นไง" มีนหมุนร่างกายเพื่อหันหน้าเข้าหา เวลาที่ถูกจ้องหนักขึ้นฉันเองก็แทบวางสีหน้าไม่ถูกเหมือนกัน

"อะไรของแกเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้วนะ ทำไมมองแบบนี้เล่า"

"ช่วงนี้กำลังอินเลิฟปะ"

"ก็เหมือนเดิม"

"แต่แกสวยกว่าเดิม สดใสกว่าเดิมยิ้มเก่งกว่าเดิม คือทุกอย่างมันโอเคมากกว่าเดิมอ่ะ มันต้องมีอะไรที่พิเศษมากกว่านั้นแหละ"

"ยัยมีน"

"บอกมานะ ช่วงนี้พี่องศาทำตัวน่ารักมากเลยใช่ไหมล่ะ" ฉันคิดตามคำถาม และถ้าจะให้พูดกันตามความเป็นจริงเห็นว่ามันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

"เงียบแบบนี้แปลว่า..."

"อื้อ มันก็ดีแหละ เดี๋ยวนี้พี่องศาทำตัวน่ารักมาก" ฉันเขินหนักมากตอนที่เอ่ยคำนี้ ฉันใจฟูสุดๆ เวลาที่อยู่กับเขา ฉันชอบเวลาที่เขามองหน้า ฉันชอบเวลาที่เขายิ้ม ชอบทุกอย่างที่ผู้ชายคนนั้นเป็น

"เล่ามา ฉันอยากฟังเรื่องของแกทั้งวัน" มีนทิ้งข้อศอกกับโต๊ะและแนบแก้มกับฝ่ามือเพื่อรอฟังฉัน ก็เล่นจ้องกันแบบนี้จะไม่ให้ฉันเขินได้ยังไงกัน

"ก็หมายถึงเขาเย็นชากับฉันน้อยลง เขาใส่ใจฉันมากขึ้น ช่วงนี้มันดีมากเลยนะ ฉันไปเจอเพื่อนๆ ของพี่องศามาด้วย ทุกคนน่ารักแบบสุดๆ ไปเลย"

"จริงดิ ถ้าเป็นแบบนี้นี่คือดีมากจริงๆ เลยนะ"

"อื้อ ฉันว่าฉันคิดถูกนะที่จะเลิกช้อปปิ้ง เลิกชวนพี่เขาไปดูหนัง เพราะเท่าที่ฉันดูแล้วเขาไม่ได้ ชอบเอาตัวเองไปวนเวียนอยู่กับสถานที่แบบนั้นเลย"

"แกทำเพื่อเขาได้ขนาดนั้นเลยเหรอขวัญ"

"แต่มันเหมือนกับว่าฉันไม่ได้ฝืนความรู้สึกของตัวเองเลยนะ ฉันเต็มใจที่จะทำ และพอผลลัพธ์มันดีมันก็ยิ่งทำให้ฉันมีความสุขมากกว่าเดิม"

"แกรักพี่องศามากเลยอ่ะดิ" มีนถามเสียงจริงจัง อยู่ดีๆ รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป มีเพียงความรู้สึกอยากรู้ที่หลุดออกมาจากแววตาคู่นั้นอย่างชัดเจน

"อื้อ ฉันรักพี่องศา ฉันรักเขามันก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ ก็เราคบกันจนได้หมั้นกัน ถ้าไม่รักกันมากจริงๆ คงไม่ได้หมั้นหรอกถูกไหม" ฉันมองสบตากับมีนตอบ และครั้งนี้มีนก็รีบพยักหน้าตอบรับฉันออกมาทันที

"ใช่สิ ใช่อยู่แล้ว ก็อย่างที่ฉันบอกมันไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบแกหรอก แกเป็นคนน่ารักนะขวัญ น่ารักในแบบของแก แกตกผู้ชายแบบไม่รู้ตัวเยอะแยะไปหมด เพื่อนฉันฮอตที่สุดแล้ว" ฉันฟังสิ่งที่มีนบอกเงียบๆ ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา

"ไปเรียนกันได้แล้ว เข้าช้าอาจารย์ดุนะเผื่อลืม"

"ไม่ลืมจ้า เอาหนังสือมาฉันช่วยถือเอง"

"มันก็ไม่ได้หนักอะไรสักหน่อย"

"เถอะน่า วันนี้ฉันใจดี" มีนแย่งหนังสือจากฉันไปถือเอาไว้ซะเอง และจังหวะที่ฉันและมีนกำลังจะเดินไปเข้าเรียน รุ่นพี่ปีสี่ก็เดินสวนมาพอดี

"พี่คนนั้นน่ารักเนาะมีน ฉันจำได้ว่าพี่เขาชื่อเค้ก" มีนมองตามสายตาของฉันก่อนจะพยักหน้ารับ

"พี่คัพเค้กไง น่ารักมาก มองก็รู้ว่าสวยสุดในกลุ่ม ดีไม่ดีสวยกว่าคนทั้งมหาลัย แต่ยกเว้นเพื่อนฉันไว้คนนึงนะ" น่าแปลกที่ครั้งนี้ฉันไม่ได้รู้สึกขำกับคำพูดของมีนเลยสักนิด แต่กลับสะดุดชื่อเต็มๆ ของรุ่นพี่สาวมากกว่า คัพเค้ก ทันทีที่ได้ยินคำนี้ ฉันนึกถึงวันที่พี่องศาหลุดปากออกมาทันที

เวลา 15:10 น.

"เหนื่อยชะมัด วันนี้ใช้พลังงานไปโคตรเยอะเลย"

"นั่นดิ เราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีไหม"

"ได้นะ แกอยากกินอะไรเลือกได้เลย"

"น้องขวัญ!" เสียงเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันมองหา จากนั้นหัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อพบกับกลุ่มของพี่องศา ความหล่อออร่ามาแต่ไกลและคนที่เรียกฉันก็คือพี่จีน่านั่นเอง

พี่จีน่าเป็นคนเดินเข้ามาหาฉันก่อน พวกพี่ๆ คนอื่นๆ ก็เลยเดินตาม

"เรียนเสร็จแล้วเหรอ ไปกินข้าวกับพวกพี่ไหม ว่างหรือเปล่า"

"อ๋อพอดีว่า..."

"ว่างค่ะๆ ยัยขวัญว่างค่ะพี่" มีนชิงตอบคำถาม ทั้งที่เป็นคนชวน ไปกินข้าวด้วยกันแท้ๆ แต่กลับจะเชียร์ให้ฉันไปกับพวกพี่ๆ แทนซะงั้น

ฉันหันไปมองมีนงงๆ รายนั้นขยิบตากลับ บอกเป็นนัยๆ ว่าสิ่งที่ฉันคิดไว้มันคือเรื่องจริง

ยัยมีนชิงทิ้งฉันเพราะอยากให้ฉันอยู่กับพี่องศาและกลุ่มเพื่อนเขานั่นเอง!

"งั้นดีเลยไปกินข้าวกับพวกพี่นะ อยากมีเพื่อนผู้หญิงบ้างอ่ะ ไปกับพวกนี้พี่ถูกมองไม่ค่อยดีเลย" ฉันอมยิ้มแทนคำตอบ

นึกไม่ออกว่าการที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มและต้องมีเพื่อนผู้ชายหล่อมากถึงห้าคนนี่ควรรู้สึกยังไง

"นะคะน้องขวัญ ไปกับพวกพี่นะๆ องศาช่วยชวนน้องบ้างดิ" พี่จีน่าหาพวก แต่คนที่รุ่นพี่สาวเอ่ยปากขอกลับไม่ช่วยแบบที่ควรจะเป็นเลย

"บังคับน้องทำไมจี"

"บังคับอะไร ดูก็รู้ว่าน้องเกรงใจ ใช่ไหมคะน้องขวัญ"

"ถ้าคู่หมั้นน้องปากแข็งเกินไป งั้นพี่ฉลามเป็นคนชวนเองได้ไหมครับ" สายตาทุกคู่ตวัดไปมองคนที่ขี้เล่นที่สุดในกลุ่ม เวลาที่พวกเขาแกล้งกัน มันอดขำไม่ได้จริงๆ

"ไปก็ได้ค่ะ"

"นั่นไง แฟนองศาน่ารักที่สุดแล้ว น้องไปด้วยไหมคะ" พี่จีน่าหันไปถามมีนบ้าง และแน่นอนมีนเลือกที่จะปฏิเสธทันที

"พอดีว่าหนูมีธุระอ่ะค่ะ ไว้โอกาสหน้านะคะพี่"

"โอเคค่ะ งั้นพี่ขอตัวน้องขวัญนะคะ" พี่จีน่าขยิบตาส่งให้มีนก่อนจะคว้ามือของฉันไปกุมเอาไว้แล้วพาเดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกัน

"ที่นี้น้องขวัญเข้าใจความรู้สึกของพี่หรือยังคะว่าเวลาที่ต้องเดินโดดเดี่ยว และมีไอ้พวกนี้เดินตามหลังผู้หญิงอย่างเราควรรู้สึกยังไง" พี่จีน่ากระซิบถามฉัน ก่อนที่เราทั้งคู่จะแอบหันไปมองพวกพี่ๆ ทั้งห้าคนพร้อมกัน

ออร่าความหล่อโดดเด่นมาก เห็นแล้วหัวใจเต้นแรงมากกว่ารู้สึกเซ็งซะอีก

"หนูว่าต้องมีคนอิจฉาพี่จีแน่ๆ เลยค่ะ"

"อะไรคือเหตุผลที่ทำให้น้องขวัญคิดแบบนั้นคะ"

"มีเพื่อนหล่อมั้งคะ พวกพี่ๆ ดูดีกันทุกคนเลย"

"น้องขวัญก็คงจะไม่เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่าสวยแต่รูปจูบไม่หอมแหละ พวกนี้มันชอบแกล้งพี่ตลอดเลย"

"คำว่าสวยควรใช้กับผู้หญิง เพื่อนมึงหล่อครับจี" พี่ฉลามแทรกบทสนทนาระหว่างเรา ฉันเลยมีโอกาสได้เห็นกับตาว่าทำไมพี่จีน่าถึงรู้สึกเซ็งนักหนา

"หน้ามึงหล่อนะ แต่ใช้ผู้หญิงเปลืองไปหน่อย ความหล่อของมึงเลยไม่ค่อยอยู่ในสายตากู"

"กูไม่ติดนะ กูไม่หล่อในสายตามึงก็ดีเหมือนกัน เกิดมึงชอบกูขึ้นมาเรื่องมันจะไม่ได้ยุ่ง"

"ไม่มีวันยุ่ง กูมีคนของกูย่ะ" พี่จีน่าจีบปากจีบคอตอบ และคิดว่าคงเป็นพี่ฉลามที่เค้นถามว่าคนพิเศษของพี่จีน่าคือใคร แต่ผิดคาดเพราะคนที่ตั้งคำถามกลับดันเป็นพี่เซย์

"ใคร?" พี่เซย์มองพี่จีน่านิ่งมาก และเหมือนฉันจะสังเกตเห็นว่าพี่จีน่าเองก็หลบสายตาคู่นี้ทันที

"ความลับย่ะ!"