คู่หมั้น

-องศา-

"ขอบคุณนะคะที่ยอมอยู่ พี่องศาน่ารักเป็นบ้าเลย" คนได้ดั่งใจชมเปราะไม่ขาดปากเมื่อผมตอบรับการอยู่เป็นเพื่อนเมื่อเห็นว่าเธอทำหน้าเศร้า

ของขวัญในตอนนี้และสามสิบวินาที ก่อนหน้านี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง ตอนที่ผมบอกว่าจะกลับเธอไม่ได้มีชีวิตชีวาเหมือนอย่างตอนนี้ด้วยซ้ำ ไม่อยากจะคิดเลยว่าผมกำลังมีบทบาททางความรู้สึกต่อเธอมากเกินไป

"อยู่ได้นะ แต่ไม่มีเสื้อผ้าใส่" ของขวัญทำตาโตเมื่อได้ยินคำตอบของผม ตากลมๆ มองต่ำที่ช่วงกลางกายของผมอัตโนมัติ ขนาดตอนนี้ผมยังแต่งตัวเรียบร้อยยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาเลย

ทำไมดื้อได้ขนาดนี้วะ กล้ามองแบบนี้นี่เกินไปแล้วจริงๆ!

"กำลังคิดอะไร"

"ปะ เปล่า ไม่ได้กำลังคิดอะไรเลยค่ะ"

"แน่ใจ?" ใบหน้าจิ้มลิ้มพยักรัวๆ แทนคำตอบ แล้วใครจะดูไม่ออกว่าการยิ้มแห้งๆ แบบนี้มันเป็นเพราะเธอกำลังพูดจาเบี่ยงเบนจากความเป็นจริง

"พี่แก้ผ้านอนได้ไหม"

"พี่องศาพูดจาทะลึ่งเกินไปแล้วค่ะ"

"แล้วการมองเป้าผู้ชายนี่คือทะลึ่งไหม"

"มะ ไม่ได้ตั้งใจจะมองค่ะแต่ตามันดันไปเอง มันเป็นเรื่องบังเอิญต่างหากล่ะ"

"เถียงข้างๆ คูๆ"

"หนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ รู้สึกเหนียวตัวมากเลย" ของขวัญเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับเบนหน้าหนีเพื่อหลบซ่อนความเขินอาย ผมมองตามคนตัวเล็กเงียบๆ มันเป็นจังหวะที่เธอหันกลับมามองที่ผมอีกครั้งพอดิบพอดี และทันทีที่รู้ว่าถูกมองอยู่ ขาเรียวก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที

"รีบแบบนี้..." ผมดึงสายตาไปยังห้องแต่งตัวอัตโนมัติ ผ้าขนหนูของของขวัญยังคงอยู่ตรงนั้น อย่าบอกนะว่ารีบจนลืมหยิบติดมือไป

ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ดื้อนักจะทำให้เขินจนไม่กล้ามองหน้ากันให้ดู!

ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเก่า ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วเล่นเพื่อรอเวลา

และทันทีที่นิ้วของผมเสนอหน้าเข้าเฟซบุ๊ก รูปของใครบางคนที่ผมติดตามอยู่ก็ปรากฏขึ้นมาเป็นรูปแรก

ตาคมหยุดมองผู้หญิงในภาพนิ่ง วันนั้นที่บังเอิญพบกันเธอนั่งหน้าเศร้าและร้องไห้ ส่วนวันนี้เธอยิ้มได้และเธอก็อยู่กับใครอีกคนที่เป็นคนของเธอ!

ผมดับหน้าจอลงและถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือโฟกัสกับยี่สิบแปดวันที่เหลือ เมื่อเวลาของความจำเป็นสิ้นสุดลง ผมจะได้กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองสักที

แกร๊ก~

"พี่องศา..." เสียงเรียกจากในห้องน้ำขณะที่เจ้าของเสียงเปิดประตูนิดเดียวเพื่อโผล่เฉพาะใบหน้าออกมาเท่านั้น

"ครับ?" ผมขานรับกลับ ปลายเท้ากระดิกไปมาอย่างสบายใจเมื่อรู้ว่าคู่หมั้นกำมะลอต้องการอะไร

"หนูลืมผ้าเช็ดตัว"

"แล้ว?"

"ชะ ช่วยหยิบมายื่นให้หน่อยได้ไหมคะ" ตากลมกระพริบปริบๆ บ่งบอกถึงการขอความช่วยเหลือ ยิ่งเห็นว่าคู่หมั้นกำมะลอทำหน้าเศร้ามันก็ยิ่งทำให้ผมอารมณ์ดี

ผมวางโทรศัพท์ไว้ข้างลำตัวก่อนจะกระชากตัวลุก ขายาวก้าวออกไปที่เบื้องหน้าเดินไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าไปหาคนที่กำลังรอ

"ขอผ้าด้วยค่ะ"

"ทำไมไม่เดินออกมาเอาดีๆ ล่ะ" ผมหยุดเดินแล้วเว้นระยะห่าง มุมปากผุดรอยยิ้มบางๆ อย่างอารมณ์ดี

"แกล้งหนูเหรอ"

"แล้วกลัวพี่เห็นอะไรเหรอ?"

"...ก็เยอะแยะนะคะ"

"ชักจะอยากรู้ขึ้นมาแล้วนะว่าเยอะแยะที่ว่ามีอะไรบ้าง"

"ถ้าให้ทำแบบนั้นเป็นตากุ้งยิงนี่ไม่รู้ด้วยนะคะ" ผมหลุดขำเมื่ออีกคนขู่ด้วยเรื่องที่ฟังดูแล้วน่ากลัวมาก

จะว่าไปแล้วของขวัญก็น่าแกล้งชะมัด แก้มเนียนกับจมูกเชิดๆ นี่ทำให้มันเขี้ยวไม่ไหว แต่พอสังเกตเห็นว่าไหล่มนหลุดความหนาวออกมาจึงยอมส่งผ้าให้แต่โดยดี

"พี่องศาอาบน้ำต่อเลยไหมล่ะ ส่วนกางเกงนอนเดี๋ยวหนูลงไปซื้อบ็อกเซอร์มาให้"

"ซื้อที่ไหน?"

"เซเว่นอยู่ไม่ไกลหรอกค่ะ ไปแป๊บเดียวกลับมาพี่คงอาบน้ำเสร็จพอดี" ผมปรายสายตามองคนที่ห่อผ้าขนหนูบนตัวแล้วก้าวขาเร็วๆ ไปยังห้องแต่งตัว กลิ่นหอมสะอาดสะอ้านจากกลิ่นของครีมอาบน้ำทำให้รู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ผมประมวลสิ่งที่ของขวัญบอกเงียบๆ จนกระทั่งคนตัวเล็กก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดนอนสีขาว ผมยาวๆ มัดรวบไว้ทางด้านหลัง คนตัวเล็กเดินไปเกี่ยวสายกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาคล้องบ่าตั้งท่าจะออกจากห้องไป

"เดี๋ยวหนูมานะ"

"ไว้พี่ค่อยกลับมาอาบละกัน"

"คะ?"

"จะลงไปซื้อของไม่ใช่เหรอ พี่จะพาไป" ผมเดินผ่านหน้าของขวัญออกมาก่อน ปล่อยให้เธอทำหน้างงๆ และมองตามหลังผมด้วยความไม่เข้าใจ

"...อยากได้อะไรเพิ่มเติมก็หยิบมาใส่ตะกร้าเลย"

"อยากได้แยมไว้ทาขนมปังพอดีเลยค่ะ" ว่าจบของขวัญก็แยกจากผม ตรงไปหาสิ่งที่เธอต้องการจนกระทั่งเสียงทักทายจากใครสักคนดังขึ้นมา

"ตัวเล็กวันนี้หิวกลางดึกอีกแล้วเหรอครับ?" ผมไม่ได้อยากใส่ใจกับคำถาม ถ้าไม่ติดว่าคนที่ตอบกลับคือคนที่มาที่นี่กับผม

"ยังไม่นอนค่ะ แค่อาบน้ำเฉยๆ"

"ชุดนอนน่ารักนะเนี่ย วันนี้มาซื้ออะไรครับ" คนที่อยู่ในชุดนอนสีขาวส่งยิ้มตอบกลับ พอมองชัดๆเลยมีโอกาสเห็นว่าคนที่เธอกำลังโต้ตอบอยู่เป็นหนุ่มพนักงานขาย หน้าตาดูหล่อเหลาและสะอาดสะอ้าน และจากที่ฟังคงสนิทกันน่าดู

"นี่เลยค่ะ"

"แยมรสส้ม กินขนมปังไม่กลัวอ้วนเหรอเราอ่ะ"

"เอาอะไรมากลัวอ้วนคะ ตัวแค่เนี๊ย" ของขวัญฉีกยิ้มจนตายี๋ คิดเพียงว่าพี่ๆ พนักงานขายที่นี่น่ารักและเป็นกันเองมาก ไม่มีโอกาสได้เห็นสายตาแปลกใหม่ของใครบางคนที่แอบมอง

"หนูเอาแยมกับน้ำส้มสองอย่างพอค่ะ" ผมกดใบหน้ารับก่อนจะเดินไปจ่ายตังค์ และเคาน์เตอร์ที่ว่างดันเป็นของเด็กหนุ่มคนนั้นที่ก่อนหน้านี้คุยกับของขวัญพอดี

"สามรายการสองร้อยเก้าสิบบาทครับ" ผมจ่ายเงินตามจำนวนที่พนักงานขายบอก ตอนที่เดินออกมา ไม่วายได้ยินเสียงตามหลังมาอีกที

"ตัวเล็กมีแฟนแล้วเหรอ พี่ไม่เคยเห็นหน้าแฟนเรามาก่อนเลย"

"อ๋อ คู่หมั้นค่ะ" ผมไม่เห็นสีหน้าของขวัญตอนที่เธอเอ่ยคำนี้ว่าเธอทำหน้ายังไง และคนฟังเองรู้สึกแบบไหน รู้แต่ว่าบทสนทนาจบลงเท่านั้นก่อนที่คนตัวเล็กจะวิ่งตามหลังเพื่อให้ได้เดินเคียงข้างกัน

[ END ]

--------

เราหวังว่าสักวันจะมีหนุ่มมาวอแวคู่หมั้นตัวเล็กตัวน้อยอย่างน้องขวัญจนพี่องศาหัวร้อน 55555555