ตอนที่ 122 วาระสุดท้ายที่น่าสมเพช

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่กลางโถงสุราที่ถูกย้อมไปด้วยเลือด นางจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ฟู่ซิวเหิง องค์ชายผู้เคยหยิ่งทะนงบัดนี้กำลังสั่นสะท้านไม่ต่างจากลูกนกที่ถูกขังไว้ในกรงแห่งความตาย!

นางกวาดสายตามองเหล่าขุนนางและองครักษ์ที่เหลือรอด บางคนยังยืนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว บางคนคุกเข่าลงร้องขอชีวิต น้ำตานองหน้า แต่มันไร้ประโยชน์!

ใบหน้าของเยี่ยจิงหลินยังคงเรียบนิ่ง… ก่อนที่ริมฝีปากของนางจะคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา

"จงดับลมหายใจของพวกมันให้หมดซะ... อย่าให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียว"

คำสั่งของนางเยือกเย็นราวกับเป็นเสียงแห่งมัจจุราช เงามรณะเคลื่อนไหวทันที!

เสียงดาบกระทบกับเนื้อ เสียงเลือดสาดกระเซ็น เสียงกรีดร้องดังขึ้นเป็นระลอก ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ เงียบลงไปทีละน้อย ฟู่ซิวเหิงจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่สั่นไหว เขาเห็นขุนนางที่เคยประจบสอพลอตนเองถูกเชือดไปทีละคน…

เขาเห็นองครักษ์ของตนเองล้มลงโดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะชักดาบขึ้นมาต่อสู้!

"ไม่… ไม่…"

ร่างของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว สิ่งที่เขาเคยภาคภูมิใจ อำนาจ ความเย่อหยิ่ง ความทะเยอทะยานล้วนมลายหายไปจนหมดสิ้นและเมื่อความหวาดกลัวพุ่งถึงขีดสุด…

"ท่านพ่อ! ช่วยข้าด้วย! ท่านพ่อ!" เสียงร้องของฟู่ซิวเหิงดังขึ้นท่ามกลางความสิ้นหวัง!

เสียงร้องของปีศาจที่ถูกตัดสินโทษ

เขาร้องเรียกหาบิดาของตนเองอย่างลืมตัว ทั้งที่เขาคือผู้ที่ลงมือวางยาพิษท่านอ๋องกับมือ!

แต่ในตอนนี้เขากลับเป็นฝ่ายที่อ้อนวอนขอชีวิตจากบิดาที่เขาหักหลังเอง!

น่าขัน… และน่าสมเพชยิ่งนัก!เยี่ยจิงหลินจ้องมองดูเขา นางไม่ได้รู้สึกสงสารแม้แต่น้อย

สำหรับนางนี่คือจุดจบที่สมควรแล้ว!ริมฝีปากของนางคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม "เจ้านี่มันช่างน่าสมเพชเสียจนน่าสงสารจริงๆ"

ภายในห้องโถงสุรา บัดนี้ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงสนทนา มีเพียงความเงียบงันและกลิ่นคาวเลือดที่อบอวลไปทั่วบริเวณ

เวลาผ่านไปไม่นาน ผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อครู่บัดนี้กลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณที่นอนกองเกลื่อนอยู่บนพื้น เลือดสีแดงฉานไหลนองไปทั่วโถงสุรา ราวกับเป็นลานประหารที่เพิ่งเสร็จสิ้นการสังหารหมู่

เหลือเพียงแค่ ฟู่ซิวเหิง เท่านั้นองค์ชายที่เคยหยิ่งทะนง บัดนี้ ตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาอย่างถึงที่สุด!

เขาล้มลงไปกองกับพื้น สายตาสั่นไหวมองไปรอบตัว ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เหมือนลูกนกที่กำลังรอคอยการเชือดคอและที่สำคัญที่สุดหากสังเกตให้ดี ตรงกลางหว่างขาขององค์ชาย… น้ำปัสสาวะได้ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวความหวาดกลัวถึงขีดสุดได้ทำให้เขาหมดสิ้นแม้กระทั่งศักดิ์ศรี!

"ไม่… ข้าไม่อยากตาย… ได้โปรด… ได้โปรดเถอะ!"

ฟู่ซิวเหิงสะอื้นไห้ เขาเอาหัวโขกลงไปกับพื้น พื้นหินเย็นเยียบเต็มไปด้วยน้ำปัสสาวะของตนเอง แต่นั่นไม่สำคัญอีกแล้ว

ศักดิ์ศรี? อำนาจ? ความยิ่งใหญ่? มันไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว!

"ได้โปรดไว้ชีวิตของข้าด้วย!""จะให้ข้าทำอะไรก็ยอม!"

เขาอ้อนวอนเสียงสั่นเครือ ร้องขอชีวิตอย่างหมดรูปแต่นั่นยิ่งทำให้เหล่าลูกน้องของเยี่ยจิงหลินมองดูเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามองค์ชายผู้เคยยิ่งใหญ่ บัดนี้กลายเป็นเพียง เศษสวะที่คลานอยู่บนพื้นเพื่อขอชีวิตตัวเอง

ท่ามกลางความเงียบ เสียงฝีเท้าของเยี่ยจิงหลินค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้นางจ้องมองร่างของฟู่ซิวเหิงด้วยสายตาเรียบนิ่ง รอยยิ้มของนางดูอบอุ่นและจริงใจ เหมือนหญิงสาวที่ไม่ได้มีจิตสังหารใดๆ ทั้งสิ้น

"เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"

น้ำเสียงของนางนุ่มนวลและเป็นกันเอง ราวกับกำลังปลอบโยนเด็กที่กำลังหวาดกลัว

ฟู่ซิวเหิงเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ความหวังที่กำลังจะมีชีวิตรอดเริ่มส่องประกายในใจ

"เจ้า… เจ้าจะไว้ชีวิตข้าใช่ไหม?" แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีต่อมาเยี่ยจิงหลินฉีกยิ้ม

"เปล่า… แต่เป็นข้าที่จะลงมือจัดการกับเจ้าด้วยตัวเอง"

ดวงตาของฟู่ซิวเหิงเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก! "ไม่นะ! อย่า!"

พรึ่บ! พลังปราณมหาศาลแผ่กระจายออกจากร่างของเยี่ยจิงหลิน ราวกับคลื่นพายุที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง!

ร่างของนางพุ่งเข้าไปหาฟู่ซิวเหิงในพริบตา ก่อนที่ฝ่ามือของนางจะตวัดออกไปพร้อมปลดปล่อยพลังปราณอันแข็งแกร่งเข้าใส่ร่างของเขา!

เสียงกระดูกแตกร้าวดังขึ้น!

พลังของนาง ไม่ได้ฆ่าเขาในทันที แต่มันได้ ทะลวงเข้าไปทำลายเส้นปราณของเขาจากภายใน!

ร่างของฟู่ซิวเหิงเริ่มกระตุกอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดมหาศาลแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขากรีดร้องออกมาสุดเสียง!

"อ๊ากกกกกกก!!!"

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเลือด น้ำลายไหลออกมาจากมุมปาก ร่างกายของเขาดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นจมกองปัสสาวะของตัวเอง! ฟู่ซิวเหิงดิ้นอย่างเจ็บปวดอยู่เพียงไม่นาน… ก่อนที่ร่างกายของเขาจะค่อยๆ หยุดชะงัก

เขาหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็เงียบลง!

องค์ชายผู้สูงศักดิ์…บัดนี้กลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณที่นอนตายอย่างน่าสมเพชในกองปัสสาวะของตัวเอง!

เยี่ยจิงหลินมองร่างขององค์ชายผู้เคยเย่อหยิ่งด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่มีความเห็นใจ ไม่มีความเสียดาย

"เจ้าใช้ชีวิตอย่างน่ารังเกียจ... ก็ตายอย่างน่ารังเกียจเช่นกัน"

สิ้นคำพูดของนาง เงาร่างของมือสังหารเคลื่อนที่เข้ามา กวาดสายตาไปรอบๆ หอสุราที่บัดนี้เต็มไปด้วยซากศพ

ไม่มีใครรอดชีวิตไปจากค่ำคืนนี้และนี่คือจุดจบของฟู่ซิวเหิงองค์ชายผู้ทรยศและหลงระเริงในอำนาจ!