Semua Bab อดีตนักฆ่าไร้ใจในร่างสตรีไร้ค่า: Bab 1 - Bab 10

ในยุคที่เทคโนโลยีและความเจริญรุ่งเรืองได้ก้าวไปไกลเกินกว่าที่เคยมีมาก่อน ความเจริญนั้นกลับไม่ได้ทำให้หัวใจของผู้คนสว่างไสวขึ้นแต่อย่างใด แต่กลับเพิ่มความมืดมิดที่ซ่อนอยู่ภายในจิตใจของมนุษย์ ความโลภ ความทะเยอทะยาน และความปรารถนาที่จะครอบครองอำนาจ กลายเป็นแรงผลักดันที่ไม่มีที่สิ้นสุด โดยเฉพาะในหมู่ผู้ที่มีอำนาจ เมื่อความสำเร็จยังไม่เพียงพอและอำนาจก็ยังไม่เคยเต็มที่ การกำจัดคู่แข่งจึงกลายเป็นทางเลือกที่จำเป็นในการรักษาอำนาจของตนเอง และในยุคแห่งความทันสมัยนี้ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเข้าถึงได้ในพริบตา กลับเป็นช่วงเวลาที่องค์กรนักฆ่าได้เฟื่องฟูอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในยุคนี้ นักฆ่ามือดีไม่ได้รับการว่าจ้างจากแค่คนธรรมดา แต่จากเหล่าผู้มีอำนาจที่ต้องการการลอบสังหารที่ไร้ข้อผิดพลาด เพราะในเกมแห่งการฆ่าฟันนี้ ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวอาจหมายถึงการสูญเสียชีวิตและอำนาจของตน ความต้องการในนักฆ่าที่มีความสามารถระดับสูงจึงเพิ่มมากขึ้น และในหมู่พวกเขามีเพียงหนึ่งคนที่ได้รับการยกย่องในระดับสูงสุดนักฆ่าที่ไม่มีใครสามารถจับต้องได้ นักฆ่าที่ทั้งเงียบสงัดและเฉียบคม นั่นคือ ซีโร่ชื่อของซีโร่กลายเป็นสัญลัก

เยี่ยจิงหลิน เด็กสาวผู้มีชาติกำเนิดที่ไม่สมบูรณ์แบบในสายตาของผู้อื่น แม้ว่านางจะเป็นบุตรสาวของแม่ทัพซุนเทา บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ผู้มีอำนาจล้นฟ้า แต่ชาติกำเนิดของนางกลับกลายเป็นเหมือนตราบาปที่ติดตัวมาตั้งแต่แรกเกิด มารดาของเยี่ยจิงหลินเป็นเพียงหญิงรับใช้คนหนึ่ง ซึ่งเคยเป็นที่ต้องตาต้องใจของแม่ทัพในช่วงเวลาหนึ่ง แต่ความรักที่นางได้รับนั้นสั้นนัก และจบลงท่ามกลางความริษยาและชิงชังจากฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวินอันเหยาเหวินไม่เคยยอมรับเยี่ยจิงหลินในฐานะสมาชิกของตระกูล นางมองเด็กสาวผู้นี้เป็นดั่งเงาสะท้อนของความอัปยศและภัยคุกคามต่ออำนาจของตนเอง การปรากฏตัวของเยี่ยจิงหลินในจวนของแม่ทัพซุนเทา ทำให้อันเหยาเหวินรู้สึกราวกับหนามยอกอกที่ไม่อาจถอนออกได้แม้เยี่ยจิงหลินจะมีรูปลักษณ์ที่งดงาม อ่อนหวาน และเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนของวัยเยาว์ แต่เนื้อตัวของนางกลับเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งรอยฟกช้ำและร่องรอยที่เกิดจากการถูกทำร้าย อันเหยาเหวินไม่เคยยั้งมือหรือเมตตา เด็กสาวต้องทนทุกข์ทรมานจากความโหดร้ายทั้งทางร่างกายและจิตใจ นางถูกลงโทษจากสิ่งที่ไม่ใช่ความผิดของตัวเอง เพียงเพราะมารดาของนางเคยเป็นคู่แข่งทางหัวใจของฮูหยินให

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด เยี่ยจิงหลินนอนหลับใหลอยู่บนเตียงเก่าคร่ำภายในห้องที่คับแคบ ท่ามกลางความมืดมิดของราตรี นางราวกับถูกดึงเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันอันลึกลับ ภาพตรงหน้าปรากฏเป็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวระยิบระยับ สายลมอ่อนโยนพัดผ่าน สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่นุ่มนวลและแปลกประหลาด สถานที่แห่งนี้ช่างงดงามเกินกว่าจะเป็นเพียงความฝันขณะที่นางก้าวเดินไปท่ามกลางแสงดาวเหล่านั้น จู่ ๆ ก็มีพลังงานลึกลับสายหนึ่งล่องลอยเข้ามา มันโปร่งเบาแต่กลับเปี่ยมไปด้วยอานุภาพ ราวกับมีบางสิ่งกำลังสื่อสารกับจิตใจของนาง พลังนั้นค่อย ๆ ปกคลุมรอบตัวเยี่ยจิงหลิน สัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่แทรกซึมเข้าสู่เรือนร่างในวินาทีนั้น ภาพในฝันเริ่มเลือนราง และนางรู้สึกถึงบางสิ่งที่ปลุกให้นางตื่นขึ้น ดวงตาของนางเบิกกว้างพร้อมกับลมหายใจที่หนักแน่น นางลุกขึ้นนั่งอย่างเงียบ ๆ ในความมืดของห้อง ทว่าครั้งนี้กลับรู้สึกแตกต่างออกไป"นี่มัน... อะไรกัน?" เยี่ยจิงหลินพึมพำเบา ๆ ดวงตาของนางสะท้อนแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่าง แสงนั้นราวกับเปล่งประกายอยู่ในดวงตาของนางนางสัมผัสถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในตัวเอง พลังงานบางเบาแต่ชัดเจนไหลเวียนอ

ภายในเรือนคนใช้ บรรยากาศเงียบสงัด ซูหลินนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง ดวงตาของนางจมอยู่ในความคิดอย่างเงียบๆ ทุกคำพูดที่ได้ยินจากท่านแม่ทัพยังคงก้องอยู่ในหัวใจของนาง ราวกับว่าทุกสิ่งที่นางเคยทำและทุ่มเทเพื่ออนาคตของลูกสาวนั้นไม่เคยมีค่าเลยแม้แต่น้อยเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ซูหลินรู้สึกถึงความอ้างว้างในใจ เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของบุตรสาวที่เดินมาหา น้ำเสียงที่เงียบสงบของเยี่ยจิงหลินทำให้หัวใจของนางยิ่งรู้สึกถึงความเจ็บปวด"ลูกแม่ พวกเราออกจากสถานที่สุดแสนจะโหดร้ายกันเถอะ แม่ขอโทษนะแม่มันโง่เอง" ซูหลินพูดออกมาอย่างรู้สึกผิดและเสียใจ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจและความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถให้อนาคตที่ดีแก่บุตรสาวได้ตามที่หวังเยี่ยจิงหลินมองมารดาของตนด้วยแววตาที่ไม่สามารถบอกความรู้สึกได้ทั้งหลาย อารมณ์ภายในใจของนางแปรปรวนเป็นระลอก คลื่นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายแผ่กระจายไปทั่วดวงใจของนาง"ท่านแม่... ไม่ต้องขอโทษ ข้าเข้าใจดี" เยี่ยจิงหลินพูดเสียงเบา เธอพยายามจะปลอบมารดาเมื่อสองแม่ลูกตกลงกันว่าจะออกเดินทางจากสถานที่แห่งนี้ตั้งแต่เช้า ทั้งคู่เตรียมตัวพักผ่อนในตอนกลางคืนเพื่อเก็บแรงไว้สำหรับการเ

ท่ามกลางความวุ่นวายและเสียงเอะอะโกลาหลในจวน ไม่มีใครแม้แต่จะคิดสงสัยว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้จะเป็นฝีมือของเยี่ยจิงหลิน บุตรสาวที่เกิดจากสาวใช้ผู้อยู่ในสถานะต่ำต้อย ภายใต้สายตาของทุกคน เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีทั้งความสำคัญและไร้ความสามารถ ในสายตาของคนเหล่านั้น การที่เธอจะสามารถก่อเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ได้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยผู้คนในจวนต่างพากันพูดคุย วิพากษ์วิจารณ์ และตั้งสมมติฐานเกี่ยวกับผู้ก่อเหตุ ทรัพย์สมบัติมากมายที่ถูกกวาดหายไป รวมถึงการที่สัตว์อสูรซึ่งแสนร้ายกาจที่เฝ้าประตูถูกหลอกให้หลับลึก ผู้คนต่างมั่นใจว่านี่เป็นฝีมือของยอดฝีมือผู้มีความขัดแย้งกับแม่ทัพซุนเทาอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นศัตรูในสนามรบ หรือคู่แข่งทางการเมือง เหตุการณ์นี้ย่อมไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเยี่ยจิงหลินจะกระทำได้แต่ในขณะที่ความสงสัยและข้อสันนิษฐานยังคงวนเวียนอยู่ในจวน เยี่ยจิงหลินและมารดาของเธอก็ได้เดินทางออกจากสถานที่แห่งนี้ไปไกลแล้ว ไม่มีใครทันสังเกตเห็น และไม่มีใครตั้งคำถามถึงการจากไปของทั้งสอง นางและมารดาเดินทางไปเงียบ ๆ ด้วยสัมภาระเพียงเล็กน้อยและความมุ่งมั่นในหัวใจสำหรับซูหลิน นา