ตอนที่ 125 สถานที่พักใจ (จบ)

หลังจากที่สะสางทุกเรื่องราวในเมืองหลวงจนเสร็จสิ้น เยี่ยจิงหลินก็ตัดสินใจเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านไท่ผิงชุน ที่นั่น… คือสถานที่ที่มีความหมายกับนางมากที่สุดเมื่อมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ บรรยากาศรอบตัวแตกต่างจากเมืองหลวงโดยสิ้นเชิง

ไม่มีเสียงของขุนนางที่คอยแย่งชิงอำนาจ ไม่มีแววตาแห่งความโลภ ไม่มีเสียงกระซิบของคนที่พยายามคิดคดหักหลัง

ที่นี่มีเพียงสายลมอ่อนๆ อากาศที่สดชื่น และผู้คนที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายแม้ว่าหมู่บ้านแห่งนี้จะ แห้งแล้งและทุรกันดารแต่สำหรับเยี่ยจิงหลินที่นี่คือบ้าน เมื่อเดินเข้าสู่เรือนของตนเอง นางกลับต้องแปลกใจเมื่อพบว่า หลิวฉางหยาง กำลังพักอาศัยอยู่ที่นี่! เยี่ยจิงหลินหันไปมองมารดาของตนซูหลินด้วยความสงสัย

ก่อนที่แม่ของนางจะ เผยรอยยิ้มออกมาอย่างเขินอาย

"ลูก… แม่ตัดสินใจแล้วว่าแม่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง" หลิวฉางหยางไม่ใช่แค่คนรู้จัก แต่เขาเป็นคนที่ ยืนเคียงข้างและคอยดูแลแม่ของนางเสมอมาในวันที่ชีวิตของซูหลินลำบากเขาอยู่เคียงข้างนางโดยไม่ทอดทิ้งและตอนนี้แม่ของเยี่ยจิงหลินก็ได้ตัดสินใจเปิดใจให้กับความรักอีกครั้ง

เยี่ยจิงหลินเมื่อเห็นแม่ของตนมีความสุข นางย่อมดีใจอย่างที่สุด

"แม่… ในที่สุดท่านก็พบคนที่รักจริงๆ เสียที" นางกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน ดวงตาเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม

มื้ออาหารแห่งความอบอุ่นค่ำคืนแห่งการกลับบ้านบรรยากาศภายในบ้านอบอุ่นกว่าที่เคยเป็นมาเยี่ยจิงหลินนั่งรับประทานอาหารร่วมกับแม่และหลิวฉางหยาง "ไม่ว่าโลกภายนอกจะโหดร้ายเพียงใด… ข้าก็ยังมีสถานที่ที่เรียกว่าบ้าน"

ในค่ำคืนนี้… ไม่มีการต่อสู้ ไม่มีแผนการมีเพียง ความรักและความอบอุ่น ที่ทำให้นางรู้ว่านี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต

หลังจากทุกสิ่งทุกอย่างที่นางผ่านพ้นมา เยี่ยจิงหลินก็ปล่อยให้ตัวเองได้พักผ่อนในหมู่บ้านไท่ผิงชุนมันคือช่วงเวลาแห่งความสงบสุข นางใช้เวลาหลายวันเพลิดเพลินไปกับชีวิตเรียบง่ายช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ภายในหมู่บ้านดูแลแม่ของนาง และพูดคุยกับหลิวฉางหยาง ลิ้มรสอาหารที่ไม่ได้หรูหราแต่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น

หลังจากที่ต้องรับมือกับโลกอันโหดร้ายของราชสำนักมานานนี่คือช่วงเวลาที่นางสามารถปล่อยวางได้อย่างแท้จริง

แต่… ความสงบสุขของนางไม่ได้ยาวนานนัก

วันหนึ่ง…

เสียงม้าและเสียงเกราะของทหารดังขึ้นมาจากหน้าหมู่บ้าน!

"นายหญิง!"

กองกำลังรักษาความปลอดภัยของจวนมาถึง!ผู้นำของพวกเขาคือหนึ่งในลูกน้องคนสนิทของนางเขาลงจากหลังม้า และรีบเดินตรงมาหานางด้วยสีหน้าร้อนรน

"พวกเรารอไม่ไหวอีกแล้ว! ท่านต้องกลับไปที่จวนโดยเร็ว!" ปัญหาที่รอคอยการตัดสินใจของเยี่ยจิงหลิน

"มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น?" นางถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตาของนางกลับเต็มไปด้วยความเฉียบคม

"ที่จวนของท่าน มีเรื่องมากมายที่ต้องการให้ท่านตัดสิน!"

เหล่าขุนนางบางส่วนเริ่มมีความเคลื่อนไหวที่น่าสงสัย

มีความขัดแย้งระหว่างพ่อค้าผู้ทรงอิทธิพล ที่ต้องการคำตัดสินจากนาง

ศัตรูเก่าบางคนเริ่มกลับมารวบรวมกำลังพลอีกครั้ง

"ตอนนี้… มีเพียงท่านเท่านั้นที่สามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้"เยี่ยจิงหลินเงียบไปครู่หนึ่ง นางทอดสายตาไปมองหมู่บ้านอันเงียบสงบรอบตัวชีวิตที่นี่แตกต่างจากเมืองหลวงโดยสิ้นเชิงแต่สุดท้ายแล้ว… ชะตาของนางไม่อาจอยู่ที่นี่ได้ตลอดไป

"ข้าคิดว่าจะได้อยู่อย่างสงบสักระยะ… แต่ก็ดูเหมือนว่า พวกเจ้ายังขาดข้าไม่ได้จริงๆ"

นางถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มบางๆ

"เตรียมม้า ข้าจะกลับ"ลูกน้องของนางโค้งคำนับด้วยความเคารพ ก่อนจะรีบจัดเตรียมขบวนทันทีแม่ของนาง ซูหลิน เดินเข้ามาใกล้ และจับมือของนางเบาๆ

"ลูกเอ๋ย… เจ้าเกิดมาเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แม้เจ้าจะอยากใช้ชีวิตธรรมดา แต่โชคชะตาไม่เคยอนุญาต"

เยี่ยจิงหลินพยักหน้า นางเข้าใจดีว่าทางที่นางเลือกเดิน… ไม่มีคำว่า "สงบสุข"

"แม่ไม่ต้องห่วง ข้าจะกลับมาเยี่ยมอีกแน่นอน"

หลังจากกล่าวอำลา…เยี่ยจิงหลินขึ้นหลังม้า และมุ่งหน้ากลับสู่เมืองหลวง หมู่บ้านไท่ผิงชุนอาจเป็น สถานที่พักใจของเยี่ยจิงหลินแต่… นางรู้ดีว่าโลกนี้ไม่ได้มีแต่ความสงบสุข

"ตราบใดที่ยังมีคนที่ฉ้อฉลและหิวกระหายอำนาจ บ้านเมืองก็ไม่มีวันสงบสุขได้" ด้วยความคิดเช่นนี้…เยี่ยจิงหลินได้ก่อตั้งองค์กรลับขึ้นมามันคือ องค์กรนักฆ่าไร้เงา

"ในเมื่อแสงสว่างไม่อาจกำจัดความมืดได้หมด…ข้าก็จะใช้ความมืดนี้ กวาดล้างพวกมันเสียเอง!"

องค์กรนี้จะไม่เคลื่อนไหวอย่างเปิดเผยมันจะลงมือก็ต่อเมื่อรู้ว่ามีบุคคลที่สมควรถูกกำจัดพวกมันจะซึมซับเข้าไปในเงามืด ดำเนินภารกิจอย่างไร้ร่องรอย "คนที่คิดว่าตัวเองอยู่เหนือกฎหมาย… จะต้องรู้สึกหวาดกลัวแม้แต่เงาของตัวเอง!"

เป้าหมายของพวกเขามีเพียงหนึ่งเดียว กำจัดเนื้อร้ายของแผ่นดิน!

ขุนนางกังฉินที่ใช้อำนาจกดขี่ประชาชน พ่อค้าที่ฉ้อโกง กอบโกยผลประโยชน์จากผู้บริสุทธิ์ผู้ทรยศที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด

เมื่อใดที่พวกมันเปิดเผยตัวออกมาองค์กรนักฆ่าไร้เงา… จะเคลื่อนไหว!

"บางคนเกิดมาเพื่อใช้ชีวิตอย่างสงบแต่ข้าเกิดมาเพื่อแบกรับความมืด… เพื่อให้ผู้อื่นมีชีวิตที่สงบสุข"