ตอนที่ 120 งานเลี้ยงฉลองที่อาจเป็นค่ำคืนวันสุดท้าย

ความจริงที่โหดร้ายกำลังกลืนกินหัวใจของท่านอ๋องฟู่หยางเซินอย่างช้าๆบุตรชายที่เขารักและไว้วางใจที่สุดกลับกลายเป็นผู้ที่กำลังผลักไสเขาไปสู่ความตาย!ร่างกายของท่านอ๋องที่อ่อนแรงอยู่แล้ว กลับยิ่งทรุดหนักลงกว่าเดิม ด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากยอมรับความจริง ความรู้สึกเจ็บปวดและความสิ้นหวังได้กัดกินจิตใจของเขา ยิ่งไปกว่านั้น ความเศร้าโศกที่ค่อยๆ กัดกินหัวใจของเขา ทำให้พิษร้ายที่แฝงอยู่ในร่างแทรกซึมลึกลงไปในทุกอณูของร่างกาย!

หัวใจที่แตกสลาย…ร่างกายที่อ่อนแอ…ความเจ็บปวดจากพิษร้ายที่คืบคลานเข้าสู่กระแสโลหิต…

ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังบั่นทอน ชีวิตของอ๋องฟู่หยางเซิน ไปทีละนิด

จากชายผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยปกครองอำนาจเหนือผู้อื่น บัดนี้กลับต้อง นอนอยู่บนเตียงอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ดวงตาที่เคยเปี่ยมไปด้วยพลังและความเย่อหยิ่ง กลับกลายเป็นสายตาที่เหม่อลอย…

เขารู้ดีว่า ตนเองกำลังจะตายแต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดไม่ใช่ความตาย...แต่เป็นการตายด้วยน้ำมือของบุตรชายที่เขารักที่สุด!

ความคิดสุดท้ายที่วนเวียนอยู่ในหัวของเขาคือ...

"นี่หรือคือผลตอบแทนของข้า...?"

"นี่หรือคือจุดจบของอ๋องฟู่หยางเซิน?"

"ข้าเลี้ยงดูอสูรกายขึ้นมาเองแท้ๆ…"

ข่าวคราวของอ๋องฟู่หยางเซินที่นอนป่วยหนัก ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และกำลังรอความตายไปถึงหูของเยี่ยจิงหลินอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินข่าว นางเพียงแค่ฉีกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น อยู่ภายใต้การคาดการณ์ของนางมาตลอดลูกน้องของนางที่ยืนอยู่เบื้องหน้า แสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด พวกเขารู้ดีว่า ฟู่ซิวเหิงกำลังจะก้าวขึ้นมาครอบครองอำนาจแทนท่านอ๋อง และหากปล่อยให้เขาได้อำนาจอย่างเต็มที่ เขาอาจกลายเป็นภัยที่ยากจะควบคุมในอนาคต

"นายหญิง อีกไม่นานองค์ชายฟู่ซิวเหิงจะขึ้นมาเป็นผู้รักษาการแทนพระองค์แทนท่านอ๋องที่ล้มป่วย... พวกเราจะจัดการอย่างไรดี?" น้ำเสียงของลูกน้องเต็มไปด้วยความร้อนใจ พวกเขาเข้าใจดีว่าหากปล่อยให้ ฟู่ซิวเหิง มีเวลาสร้างอำนาจของตนเองมากขึ้น ภารกิจในการโค่นล้มเขาจะยิ่งยากขึ้นเท่านั้น

แต่เยี่ยจิงหลินกลับหัวเราะเบาๆ ดวงตาของนางยังคงฉายแววเยือกเย็น ไร้ซึ่งความหวาดหวั่นแม้แต่น้อย

"ไม่เห็นยาก..." นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่ากลับเย็นยะเยือกจนทำให้คนที่ได้ยินถึงกับขนลุก

"ก็แค่ดับลมหายใจของมัน ก็สิ้นเรื่อง" น้ำเสียงของนางเรียบง่ายแต่กลับเต็มไปด้วยจิตสังหารที่ชัดเจน!

ในสายตาของเยี่ยจิงหลิน องค์ชายฟู่ซิวเหิงไม่เคยเป็นตัวตนที่คู่ควรกับความหวาดกลัว แม้เขาจะเป็นบุตรชายของท่านอ๋อง แต่เขาก็ไม่ได้แข็งแกร่งถึงขนาดที่นางต้องกังวล

ลูกน้องของเขาก็ใช่ว่าจะมีความสามารถมากมายผู้สนับสนุนของเขาก็ล้วนแต่เป็นพวกฉวยโอกาส

ที่สำคัญที่สุดราชสำนักในตอนนี้กำลังอ่อนแออย่างที่สุด! ความวุ่นวายจากการแย่งชิงอำนาจภายใน ทำให้เหล่าขุนนางและข้าราชบริพารเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย ทุกคนต่างต้องการความสงบสุข หลังจากต้องอดทนเฝ้าดูอำนาจที่ถูกเปลี่ยนมือไปมาและหาก  ฟู่ซิวเหิงเกิดเป็นอะไรขึ้นมาในเวลานี้...

มีแต่จะสร้างความยินดีให้กับผู้คน เยี่ยจิงหลินกล่าวออกมาอย่างเย็นชา ราวกับว่าการกำจัดองค์ชายเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่ไม่จำเป็นต้องคิดให้มากดวงตาของนางเปล่งประกายเยือกเย็น ขณะที่แผนการลอบสังหารกำลังจะเริ่มขึ้น!

ค่ำคืนนี้คือคืนที่องค์ชายฟู่ซิวเหิงรู้สึกว่าสิ่งที่เขารอคอยมาตลอดชีวิตกำลังจะมาถึง!

ภายใน หอสุรา สถานที่รวมตัวของเหล่าขุนนางชั้นเลว งานเลี้ยงเฉลิมฉลองถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แสงโคมไฟส่องสว่าง เสียงเครื่องดนตรีดังก้อง บรรยากาศเต็มไปด้วยความรื่นเริง

องค์ชายฟู่ซิวเหิง นั่งอยู่บนที่นั่งสูงสุด เหล่าขุนนางที่อยู่รอบตัวต่างพากันสรรเสริญและประจบเอาใจ พวกเขาไม่ได้สนใจเลยว่า อ๋องฟู่หยางเซินผู้ที่พวกเขาเคยสวามิภักดิ์กำลังนอนป่วยหมดสติอยู่ภายในจวนของตนเอง!

"ฮ่าฮ่า! ข้าคิดไว้อยู่แล้วว่าคนที่มีความสามารถเช่นท่าน จะต้องขึ้นมาเป็นใหญ่เหนือใครได้แน่!"

เสียงหัวเราะของขุนนางคนหนึ่งดังขึ้น ท่าทางของเขาประจบสอพลออย่างถึงที่สุด

"ใช่แล้วองค์ชาย! ท่านคืออนาคตของแคว้นนี้!" อีกคนหนึ่งกล่าวขึ้นพร้อมชูจอกสุราขึ้นสูง

เหล่าขุนนางที่เคยจงรักภักดีต่อบิดาของเขาบัดนี้กลับทำตัวเป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสี วิ่งเข้าหาอำนาจใหม่อย่างหน้าด้านๆ!

พวกเขาไม่สนใจเลยว่าท่านอ๋องฟู่หยางเซินยังมีชีวิตอยู่หรือไม่สิ่งที่พวกเขาสนใจมีเพียงว่า ใครคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในตอนนี้!

ฟู่ซิวเหิงหัวเราะเสียงดังด้วยความพึงพอใจ

"เจ้าวางใจเถอะ ขอเพียงพวกเจ้ายืนอยู่เคียงข้างข้า ข้าจะเป็นผู้สนับสนุนพวกเจ้าเอง!"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเปี่ยมอำนาจ ในใจของเขาเชื่อว่า เขาได้ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของอำนาจแล้ว!

คืนนี้คือคืนแห่งการเฉลิมฉลองของเขา!

แต่…

เขาไม่เคยรู้เลยว่า ค่ำคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายของชีวิตเขา!เงามรณะที่คืบคลานเข้ามาท่ามกลางความสนุกสนานและเสียงหัวเราะของขุนนางเหล่านั้น…ภายในเงามืด นอกหอสุรา มีสายตานับสิบคู่จับจ้องมายังสถานที่แห่งนี้อย่างเงียบงัน

พวกเขาไม่ใช่ขุนนาง ไม่ใช่ข้าราชบริพาร แต่พวกเขาคือ… มือสังหารแห่งรัตติกาลสายลมแห่งความตายกำลังพัดเข้ามาอย่างเงียบงัน ค่ำคืนนี้… มิใช่ค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลองแต่เป็นค่ำคืนแห่ง การสังหาร!