ตอนที่ 121 คำพิพากษา

ภายใน หอสุรา ที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลอง พลันเกิดความเปลี่ยนแปลงในพริบตาเดียว!ฟู่ซิวเหิง และเหล่าขุนนางยังคงกำลังดื่มด่ำกับความสุขจากอำนาจใหม่ของตนเอง เสียงจอกสุรากระทบกัน เสียงหัวเราะยังคงดังไปทั่วทั้งห้องโถง ทุกคนกำลังหลงระเริงอยู่ใน ภาพมายาของชัยชนะ

แต่แล้ว…"พรึ่บ!"

เปลวไฟทุกดวงภายในห้องโถงพลันดับมอดลงอย่างกะทันหัน!

ทั้งห้องตกอยู่ใน ความมืดมิดอันสมบูรณ์แบบ ไม่มีแสงไฟแม้แต่ดวงเดียว มีเพียงเงามืดอันน่าหวาดกลัว ที่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบเชียบเสียงของแขกภายในงานเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบกระซาบ ความตื่นตระหนกเริ่มแพร่กระจายออกไปในหมู่ผู้ร่วมงาน

"มันเกิดอะไรขึ้น?!""มีใครไปจุดไฟเร็วเข้า!"

เสียงตะโกนดังขึ้นจากมุมห้อง น้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก!

แต่ไม่มีคำตอบไม่มีใครขยับ

ท่ามกลางความเงียบงันและความมืดมิด…

"อ๊ากกกกก!!!"

เสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดังก้องไปทั่วห้องโถง!หนึ่งในแขกของงานถูกปลิดชีพอย่างไร้ความปรานี!

เงามัจจุราชที่คืบคลานฟู่ซิวเหิงเบิกตากว้าง เขาหันมองไปรอบๆ แต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความมืดสนิท!

"ใครอยู่ตรงนั้น?! ออกมาเดี๋ยวนี้!"

ไม่มีคำตอบแต่มีเสียงบางอย่าง…เสียงของโลหะเสียดสีกับพื้น เสียงฝีเท้าค่อยๆ ก้าวไปในเงามืด เสียงลมหายใจที่เงียบเชียบแต่แฝงไปด้วยจิตสังหาร

"ฆ่า! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้!" ฟู่ซิวเหิงตะโกนสั่งองครักษ์ของตนเอง แต่แล้ว…

"อ๊ากกกก!!!" เสียงกรีดร้องขององครักษ์ดังขึ้นอีกครั้ง!

แขกภายในงาน เริ่มตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างที่สุด พวกเขาพยายาม วิ่งไปยังประตูทางออก แต่สิ่งที่พวกเขาพบคือ

โถงสุราแห่งนี้ได้กลายเป็นสถานที่ปิดตาย! ไม่มีทางออก ไม่มีที่หลบหนี! ค่ำคืนแห่งความตายเริ่มต้นขึ้นแล้ว

เงามัจจุราชที่เยี่ยจิงหลินส่งมา กำลังเริงระบำอยู่ในเงามืด พวกมันคือ มือสังหารที่ไร้ตัวตน เคลื่อนที่ในความเงียบ สังหารทุกชีวิตโดยไร้ซึ่งเสียง

แสงไฟที่ดับมอดไปก่อนหน้านี้… พลันสว่างไสวขึ้นอีกครั้ง!

และนั่นคือวินาทีที่ความสิ้นหวังกรีดแทงหัวใจของฟู่ซิวเหิง

เมื่อแสงไฟกลับมาเผยให้เห็นภาพตรงหน้า ร่างไร้วิญญาณของขุนนางและองครักษ์ของเขานอนเกลื่อนพื้น ใบหน้าของพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวก่อนสิ้นใจ เลือดสีแดงฉานนองไปทั่วพื้นหินอ่อน ราวกับว่าที่แห่งนี้ มิใช่โถงสุรา… แต่คือแดนประหาร!

และที่สำคัญที่สุด...นางยืนอยู่ตรงนั้น!

เยี่ยจิงหลิน… ปรากฏตัวขึ้นอย่างเด่นชัด ราวกับเป็นผู้ควบคุมเงามรณะเหล่านั้น

"ฟู่ซิวเหิง เจ้าคงไม่คิดว่าสถานที่ที่เจ้ากำลังฉลองชัยชนะ… จะกลายเป็นหลุมศพของเจ้าเองใช่หรือไม่?"

น้ำเสียงของนาง เยือกเย็น และ ทรงอำนาจ นางไม่แม้แต่จะหยิบอาวุธออกมา แต่เพียงแค่การปรากฏตัว ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้บรรยากาศในห้องโถงเต็มไปด้วยความกดดันอันมหาศาล

ความตื่นตระหนกของฟู่ซิวเหิง

ฟู่ซิวเหิงมองไปรอบตัวอย่างตื่นตระหนก เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าศึกครั้งนี้ เยี่ยจิงหลินจะมาด้วยตัวเอง!

"เจ้า… เจ้ากล้ามันเกินไปแล้ว! เจ้ากล้าบุกเข้ามาถึงที่นี่!"

เสียงของเขาสั่นสะท้าน ไม่อาจปิดบังความหวาดกลัวที่เริ่มแทรกเข้ามาในจิตใจได้

"ข้าคือว่าที่ผู้ครองแคว้น! เจ้าคิดหรือว่าเจ้าจะทำอะไรข้าได้!?"

แต่เยี่ยจิงหลินเพียงแค่หัวเราะเบาๆ รอยยิ้มของนางกลับเย็นยะเยือกเสียยิ่งกว่าคืนหิมะโปรยปราย

"ฟู่ซิวเหิง… เจ้าไม่มีทางครองแคว้นนี้ได้ เพราะเจ้าจะไม่มีวันได้เห็นวันพรุ่งนี้อีก"

คำพูดของนาง เปรียบเสมือนคำพิพากษา!

ฟู่ซิวเหิงก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว เหมือนลูกนกที่กำลังถูกนักล่าจ้องมอง

เขาคิดว่าตนเองคือผู้ครอบครองอำนาจเขาคิดว่าตนเองเป็นผู้วางแผนและควบคุมทุกสิ่งแต่บัดนี้... เขาเพิ่งตระหนักว่าเขาเองก็คือหมากในเกมของเยี่ยจิงหลินมาตลอด!

"ทำไมเจ้าถึงกลัว?"

เยี่ยจิงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน นางก้าวเข้าไปใกล้ร่างขององค์ชายที่กำลังถอยร่นด้วยความหวาดกลัว

"เจ้าเองก็ฆ่าคนมามากมายมิใช่หรือ? เจ้าเองก็หักหลังแม้กระทั่งบิดาของตนเองมิใช่หรือ?"

"แล้วเหตุใดเจ้าถึงกลัวความตาย?"

ฟู่ซิวเหิงไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้อีกต่อไปเขาเข้าใจแล้ว... นี่คือจุดจบของเขา!

เขาคือคนที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมเขาคือคนที่ทรยศแม้แต่สายเลือดของตนเองแต่ในตอนนี้ เขาคือเหยื่อของผู้ที่เหนือกว่า!

ร่างกายของเขาสั่นสะท้านราวกับลูกนกที่กำลังถูกเหยี่ยวจ้องเขมือบ

และค่ำคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายของเขา!