CAP 2 | อดีตรักร้าย

          บรรยากาศยามค่ำคืนบนสะพานปงต์เดซาร์กลางกรุงปารีสช่างเหน็บหนาวเกินกว่าจะมีใครบ้าบิ่นมายืนอยู่ตรงนี้ สะพานข้ามแม่น้ำแซนเชื่อมต่อพื้นที่สำคัญอย่างหอไอเฟลและพิพิธภัณฑ์ลูฟว์ในคืนที่พระจันทร์มืดสนิท ทำให้แสงไฟสีส้มที่ประดับบนสะพานทำงานได้อย่างเต็มที่ น่าแปลกที่สถานที่สวยงามขนาดนี้กลับไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากลูเซีย กรอสเวอเนอร์ มาเฟียผู้เป็นเจ้าของบริษัทเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ระดับโลกอย่างลุกซ์

          ที่นี่คือสถานที่แรกที่เขาได้พบกับแฟนสาวซึ่งเป็นนักศึกษาจากสถาบันการทำอาหารชั้นนำในประเทศ และในวันนี้ก็เป็นวันครบรอบสองปีที่ทั้งคู่ตกลงคบกันอย่างเป็นทางการ ในวันนี้นอกจากลูเซียจะตั้งใจบอกให้เธอรู้ว่าตนเองเป็นใคร อีกหนึ่งความตั้งใจของเขาคือสิ่งที่กำลังซุกซ่อนอยู่ในกระเป๋าเสื้อสูทสีดำ

          แหวนเพชรรูปพระจันทร์เสี้ยวมูลค่าหลายล้านปอนด์ เขาเป็นคนออกแบบมันสั่งทำด้วยตนเอง ใส่ใจทุกรายละเอียดตั้งแต่ตัวเรือนจนถึงเพชรที่ประดับบนตัวแหวนทุกเม็ด ตั้งใจพามันมาคุกเข่าขอแฟนสาวแต่งงานที่นี่ตรงนี้ สถานที่ที่เราได้พบกันครั้งแรกและอีกไม่กี่วันเธอก็จะเรียนจบ เขาอยากให้คนตัวเล็กใช้ชีวิตที่นี่ต่อโดยมีเขาเป็นครอบครัวของเธอ

          (คุณชาลีมาแล้วครับนาย...)

          เสียงบอดีการ์ดดังผ่านหูฟังไร้สายบอกให้เตรียมตัวให้พร้อม ลูเซียยกมือจับผมที่เซตมาอย่างเนี้ยบของตนเองอีกครั้ง ไม่ลืมที่จะเช็กลมหายใจเผื่อเวลาที่ได้ประกบริมฝีปากมอบจูบให้กันจะได้ไม่พลาด

          เมื่อคนตัวสูงมองตามทิศทางที่คนในหูฟังบอก จึงได้พบกับร่างเล็กน่าทะนุถนอมในเสื้อคอเต่าสีดำกันหนาวค่อยๆ เดินพ้นเนินสะพานขึ้นมา กระทั่งพบว่าในมือมีกระเป๋าลากใบใหญ่ถือติดมือมาด้วย

          จะไปไหน ไปเที่ยวลียงอย่างที่เคยบอกไว้หรือเปล่า

          ลูเซียเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ในใจ เพราะเกรงว่าหากถามเรื่องอื่นออกไปจะทำให้ลืมคำพูดที่ตนเองซ้อมพูดหน้ากระจกค่อนคืนไปจนหมด

          “ที่รัก” เขาเอ่ยเรียกด้วยสรรพนามที่คุ้นเคยกันนับตั้งแต่วันแรกที่ตกลงเป็นแฟน แอบลอบมองสร้อยจี้พระอาทิตย์กับพระจันทร์ที่สวมอยู่บนคอ ซึ่งตนเองเป็นคนซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดในปีนี้ด้วยรอยยิ้มภูมิใจ

          น่ารักมาก ใส่ติดตัวตลอดเลยสินะ

          “พี่เรียกฉันออกมาวันนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

          เสียงหวานของคนตัวเล็กเรียกให้มาเฟียหนุ่มกลับมาสนใจเรื่องสำคัญอีกครั้ง สายตาคมเปลี่ยนมามองหน้าสวยที่วันนี้ไร้รอยยิ้มแตกต่างจากทุกวันก็อดแปลกใจไม่ได้

          “ที่รักมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ลูเซียถามด้วยความเป็นห่วง ไม่ว่าอะไรที่เป็นปัญหาของเธอ เขามั่นใจว่าจะจัดการมันได้ “ชาลี...”

          “ถ้าพี่ยังไม่พูด ขอฉันพูดก่อนได้ไหมคะ”

          น้ำเสียงจริงจังของชาลี ทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะเงียบและฟัง

         หญิงสาวตรงหน้าสูดอากาศเข้าปอด ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใจออกมาเชื่องช้า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เคยสดใสวันนี้กลับเข้มขึ้นจนมาเฟียหนุ่มสงสัยว่าอะไรทำให้คนรักของเขารู้สึกทุกข์ได้ขนาดนี้

          “ที่รัก...”

          “ฉันต้องกลับบ้านวันนี้...หมายถึงที่ไทย”

          สิ้นคำพูดจากแฟนสาว ก็มีเพียงเสียงลมพัดหวีดหวิวในฤดูหนาวกับเสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ดังในความเงียบ ลูเซียตัดสินใจปิดเสียงจากหูฟังก่อนจะเก็บมันเข้าไปในกระเป๋า เพื่อคุยเรื่องสำคัญได้สะดวกยิ่งขึ้น

          “แล้วจะกลับมาอีกวันไหน หรือจะให้พี่ไปรับ”

          “ฉันคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว พี่ก็รู้ว่าบ้านฉันไม่มีเงิน”

          ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ชาลีเคยบอกว่าเธอมีโอกาสมาเรียนที่นี่และได้เจอกับเขาก็เพราะทุนจากรัฐบาล

          “ต้องกลับไปใช้ทุนเหรอ จ่ายเงินแทนได้ไหม พี่จะจ่ายให้”

          “ฉัน...ต้องกลับไปแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาไว้ให้”

          น้ำเสียงราบเรียบที่เปล่งออกมาไม่ต่างจากน้ำเย็นสาดใจคนฟัง จากที่ตกใจว่าคนรักต้องกลับบ้านเกิดก็กลายเป็นความสับสนกับเหตุผลที่ชาลีต้องกลับบ้าน

          แต่งงาน?

          แล้วเขาล่ะ!?

          “ชาลี พูดเรื่องอะไร แล้วความผูกพันของเราล่ะ” มือหนาเอื้อมไปจับมือที่กำลังบีบด้ามจับกระเป๋าแน่น “ที่รักเราคบกันมาสองปี แล้ววันนี้พี่ตั้งใจจะ...”

          “พี่ให้ฉันกลับเถอะนะ! ในสังคมที่ฉันอยู่...ความผูกพันมันไม่ได้สำคัญเท่าความกตัญญู”

          คำพูดบาดลึกหลุดออกมาจากปากคนตัวเล็กอีกครั้ง มืออีกข้างของชาลีค่อยๆ จับมือหนาออกจากการเกาะกุม

          ลูเซียมองหน้าแฟนสาวด้วยความสับสน อยากจะตะโกนถามว่าเรื่องเหี้ยอะไรกัน แต่เขาในตอนนี้ช็อกจนเรียบเรียงคำพูดของเธอไม่ถูก ได้แต่เก็บสิ่งที่ชาลีพูดมาตั้งคำถามว่าทำไม ทำไม และทำไม

          “เรื่องเงินหรือเปล่า แต่งงานใช้หนี้เหรอ? เอาเงินพี่ไปสิ ไม่ต้องแต่ง!!”

          “ไม่ใช่เรื่องเงิน! พี่เข้าใจฉันเถอะนะ ให้เราเลิกกันแค่นี้และอย่าข้องเกี่ยวกันอีก ไม่ต้องจดจำกันเลยยิ่งดี” มือเล็กจับมือของเขามาแนบแก้มตนเองช้าๆ ก่อนจะวางมันลงข้างลำตัวของคนตัวสูงอย่างเบามือ “พี่ลืมฉันเถอะนะ ฉันเองก็จะลืมพี่เหมือนกัน”

          ดวงตาสีเทามองตามร่างเล็กที่กำลังลากกระเป๋าเดินกลับไปทางเดิม ก่อนที่ภาพตรงหน้านั้นจะค่อยๆ ถูกบดบังเลือนรางด้วยม่านน้ำตาจนมองไม่เห็นว่าคนรักของตนเองเดินไปต่อในทิศทางใด

          ดวงตาสีเทามูนสโตนลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดของห้องนั่งเล่นภายในห้องพักส่วนตัวชั้นบนสุดของตึกลุกซ์ ลิมิเต็ด นาฬิกาดิจิทัลระบุเวลาว่าคือตีสองและได้เริ่มวันใหม่แล้ว แต่คนยังจมอยู่กับอดีตอย่างเขายังถือแก้วเหล้าอยู่ในมือ

          แม้เหตุการณ์ในวันนั้นจะผ่านมาเกือบหกปี แต่ทุกครั้งที่เขาเผลอลืมมัน เรื่องในคืนนั้นมักจะกลับเข้ามาฉายภาพซ้ำในความฝัน เป็นการตอกย้ำว่าอย่าลืมเรื่องนี้ไปซะล่ะ

          มาเฟียหนุ่มวางแก้วลงบนโต๊ะกระจกลามิเนตก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ใช้นิ้วเรียวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตนเองออกทีละเม็ดระหว่างเดินย้ายตำแหน่งจากห้องนั่งเล่นผ่านห้องนอน กระทั่งถอดมันออกบริเวณอ่างล้างหน้าภายในห้องน้ำตามด้วยกางเกงขายาว จากนั้นจึงเดินเปลือยเปล่าก้าวเท้าเข้าไปยืนใต้เรนชาวเวอร์ในโซนเปียก

          ฝักบัวค่อยๆ ปล่อยน้ำเย็นให้ไหลลงมาดับความร้อนรุ่มในอก พร้อมๆ กับสมองที่หวนคิดคำนึงถึงเรื่องราวในอดีตต่อจากภาพในฝัน

          ในช่วงครึ่งปีแรกที่เลิกกัน เขาออกไปรอเธอที่สะพานแห่งนั้นทุกวัน ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับวันที่ชาลีจากเขาไป ลูเซียยอมรับอย่างน่าไม่อาย ว่าเขารอคอยอย่างมีความหวัง มั่นอกมั่นใจเหลือเกิน ว่าความรักที่มีให้กันตลอดสองปีไม่ได้หายไปกับคำพูดคำว่า ‘เลิกกัน’ แค่ครั้งเดียว

          จนกระทั่งเวลาผ่านไปหนึ่งปีเต็ม เขาถึงได้ตาสว่างว่าผู้หญิงที่รักไม่มีทางกลับมา คำว่าเลิกกันของเธอคือเลิกจริงๆ ชาลีกลับไปบ้านเกิดอย่างที่พูดไว้ เจ้าหญิงของเขาเลือกที่จะกลับไปใช้ชีวิตกับคนที่พ่อแม่เลือกให้และทิ้งเขาเอาไว้กับความทรงจำตรงที่แห่งนี้

          หลายปีที่ไม่มีเขาอยู่ มีความสุขกันขนาดไหนคงไม่ต้องบอก หลักฐานคือลูกที่เป็นพยานความรักกับผัวใหม่ ทั้งที่เพิ่งพังทลายความรักที่สร้างมาด้วย แต่สีหน้ากลับไร้ความรู้สึกผิดเสียใจแม้แต่น้อย

          ครั้งก่อนเขาอาจจะแพ้เพราะความอ่อนแอของตนเอง

         แต่ในเมื่อวันนี้พระเจ้าให้โอกาสเขาให้กลับมาเจอเธออีกครั้ง คนอย่างลูเซีย กรอสเวอเนอร์ก็จะรับมันเอาไว้ด้วยความยินดี

         วันนั้นชาลีอาจจะหนีเขาได้ แต่การกลับมาเจอกันครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอหายไปไหนอีก หากจะตายก็ตายกับเขาตรงนี้

          หึ! หนีกลับมามีผัวใหม่ ก็นึกว่าชีวิตจะไปได้ไกลกว่านี้

          สุดท้ายก็กลับมาอยู่ใต้ตีนเขา

          เมื่อก่อนเขาอาจจะเป็นคนมีมารยาทไม่ตามสืบเรื่องของแฟนสาวที่คบกัน ไม่ทำตัวน่ารังเกียจด้วยการให้คนคอยตามติดหรือคอยรายงาน แต่นับจากวันที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเขาให้จมอยู่ในความทุกข์ตราบกระทั่งได้พบกันวันนี้

          ยอมรับว่าทั้งรักและเกลียด

          รักเหมือนได้เจออีกครึ่งชีวิตที่เคยหล่นหาย

          แต่ยังคงเกลียดกับสิ่งที่เธอกระทำกับเขาจนตายทั้งเป็น!

»»-------✧-------««