CAP 1 | คนไร้เหตุผล

         [CHALEE’s Talks]

          “เชิญออกเหรอคะ!!” ฉันเอ่ยออกไปด้วยความตกใจหลังจากผู้จัดการตึกเดินเข้ามาบอกข่าวร้ายถึงในร้าน

          ออกตัวก่อนว่าฉันเปิดร้านกาแฟใต้ตึกนี้กำลังจะเข้าเดือนที่สอง เพราะตั้งใจจะให้ลูกชายมีอนาคตที่ดีจึงเอาเงินก้อนสุดท้ายซึ่งหักจากค่าเล่าเรียนลูกมาเปิดร้านกาแฟในกรุงเทพ ฉันรู้ดีว่าที่นี่เป็นบริษัทผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชื่อดัง ดังนั้นต้องมีพนักงานที่สามารถเป็นฐานลูกค้าประจำให้ฉันได้อย่างแน่นอน ระหว่างที่โรงเรียนยังไม่เปิด ฉันก็พาลูกมาทำงานด้วยเพราะไม่อยากให้น้องคลาวด์อยู่ที่บ้านลำพัง

          “ค่ะ รบกวนย้ายออกภายในวันนี้ด้วยนะคะ ส่วนเงินค่ามัดจำและค่าเช่าทางเราจะชดเชยคืนเต็มจำนวนภายในเจ็ดวันทำการ”

         เจ็ดวัน!! แล้วระหว่างนั้นฉันจะเอาที่ไหนไปมัดจำสถานที่ใหม่กันล่ะ

          ไหนจะข้าวของที่ลงทุนไปแล้ววันนี้อีก

          “คือ...บอกเหตุผลได้ไหมคะ ทำไมไล่ฉันออก หรือฉันทำผิดกฎข้อไหนของที่นี่หรือเปล่า”

          ถ้าเป็นอย่างหลัง ฉันจะได้ขอจ่ายเป็นค่าปรับแทน อย่างน้อยก็คงดีกว่าหาที่ใหม่

          ไม่อยากเสียแหล่งลูกค้าตรงนี้ไปเลย เพราะในหนึ่งวันฉันขายให้กับพนักงานตึกนี้ได้หลายหมื่น

          ร้านนี้นอกจากจะมีกาแฟ ยังมีขนมและอาหารว่างที่รับมาขายจากข้างนอก เหมาะกับพนักงานที่มีความเร่งรีบในตอนเช้าสุดๆ   “เป็นคำสั่งของบอสค่ะ”

         “บอส? เจ้าของบริษัทเหรอคะ ฉัน...ไปทำอะไรให้เขา”

          จำได้ว่าฉันไม่เคยเจอเจ้าของบริษัทนี้ด้วยซ้ำ ชื่อของเขาฉันยังไม่มีเวลาว่างจะไปหาข้อมูลด้วย เพราะเข้าใจว่าเป็นบริษัทข้ามชาติ เจ้าของก็ไม่น่าจะอยู่ในไทยนี่นา

          ผู้จัดการฝ่ายสถานที่มีสีหน้าอึดอัดใจกับคำถามของฉัน อาจจะไม่อยากบอก หรือเขาเองก็ไม่รู้เหตุผลนั้นเหมือนกัน

          เดี๋ยวนะ...

          “รถยุโรปสีดำคันเมื่อเช้าใช่รถเจ้านายคุณหรือเปล่าคะ” ฉันเอียงคอถามด้วยความสงสัย หันไปมองลูกชายที่หยิบผ้ามาช่วยเช็ดกระจกตู้เค้กเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตากลับมา “เพราะลูกชายฉันไปขวางหน้ารถเขา?”

          “เอ่อ...”

          เงียบแบบนี้แปลว่าใช่

          “เมื่อเช้ามันเป็นอุบัติเหตุ น้องคลาวด์ทำลูกบอลหลุดมือและวิ่งออกไปนอกถนน ฉันขอโทษไปแล้วนะคะ” ฉันลอบถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด พร้อมพยายามอธิบายเรื่องราวให้ผู้จัดการทราบเผื่อเขาจะกลับไปคุยให้ใหม่

          ทว่าสีหน้าของคนตรงหน้าก็ยิ่งทำให้รู้สึกสิ้นหวัง

          “คุณชาลีเข้าใจพวกเราด้วยนะคะ มันคือคำสั่งของเจ้านาย”

          สุดท้ายฉันจึงได้แต่พยักหน้ายอมรับ นั่นสิเนอะ คนตรงหน้าจะทำอะไรได้ ในเมื่อคำสั่งมันมาจากคนมีอำนาจเหนือกว่า

          เมื่อหกปีก่อน ฉันเอง...ก็เคยเจอความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน

          “เข้าใจแล้วค่ะ แต่ช่วยทำเรื่องคืนเงินให้ไวที่สุดได้ไหมคะ ฉันต้องใช้มันเหมือนกัน”

          “ระ รับทราบค่ะ! ขอโทษด้วยนะคะ”

          เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามคำสั่ง สีหน้าผู้จัดการคนนั้นก็ดีขึ้นมาทันตา

          คงเหลือแต่ฉันที่ต้องจัดการปัญหาตัวเองต่อไป

          [Talk End]

»»-----✧-----««

         ก๊อกๆ

         “เชิญ”

          คำอนุญาตด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ดังได้ยินถึงคนที่อยู่ด้านนอก ลูเซียละความสนใจจากเอกสารผลประกอบการตรงหน้าเงยขึ้นมองลูกน้องที่เข้ามารายงานผลงานที่ตนเองให้ไปทำ

          “ผู้จัดการฝ่ายอาคารสถานที่จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ภายในเย็นวันนี้ร้านของคุณชาลีจะย้ายออกจากอาคารของเรา” เชร์อธิบายด้วยน้ำเสียงสุภาพ สองมือประสานกันวางไว้ด้านหน้าประกอบ

          รอยยิ้มหยันแสดงออกถึงความพึงพอใจในการทำงานอันรวดเร็วปรากฏออกมาบนใบหน้าหล่อเหลา ลูเซียลอบถอนหายใจเล็กน้อยกับการได้กลั่นแกล้งใครบางคนเอาความสะใจเล็กๆ เข้ามาเติมเต็มใจตนเอง

          “ไม่ใช่พนักงานบริษัทเรา?”

          “ครับ เธอเปิดร้านขายกาแฟอยู่ใต้ตึกติดกับทางขึ้นลิฟต์พนักงานครับ และเป็นแม่ของเด็กที่วิ่งมาขวางหน้ารถเราเมื่อเช้า”

          คำพูดว่า ‘ของแม่ของเด็ก’ ทำให้รอยยิ้มแห่งความสุขเมื่อครู่หุบลงฉับพลัน ดวงตาสีเทาเข้มขึ้นหนึ่งระดับกับข้อมูลที่ไม่จำเป็นพวกนั้น

         ตอนนั้นบอกว่าต้องกลับมาแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาให้แสดงความคือเรื่องจริง...

         “เด็กอายุกี่ขวบ”

          “ไม่ทราบครับ แต่จากที่ผมเห็นเมื่อเช้าน่าจะสี่ถึงเจ็ดขวบ”

         ช่วงเวลาเดียวกันเป๊ะ!

          สมน้ำหน้า ถ้าแต่งงานกับเขาในตอนนั้นก็คงไม่ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งแบกลูกมาทำงานแบบนี้ คิดจะบินหนีจากเขาก็นึกว่าจะบินขึ้นฟ้า แต่นี่กลับดิ่งลงเหว

          ลูเซียหัวเราะหึออกมาอย่างสาแก่ใจ โบกมือให้ลูกน้องออกไปจัดการงานต่อ แต่เชร์กลับยืนนิ่งคล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่างจนเจ้าของห้องต้องถาม

         “พูด”

          “ผู้จัดการอาคารสถานที่แจ้งว่า ทางคุณชาลีขอให้เราโอนเงินค่ามัดจำล่วงหน้า ค่าประกัน รวมถึงค่าเช่าของเดือนที่คืนตามสัญญาในข้อที่บริษัทยกเลิกการให้เช่าพื้นที่ด้วยตนเองครับ”

          ใครก็รู้ดี ว่าการพูดเรื่องเงินกับลูเซีย กรอสเวอเนอร์คือสิ่งที่ต้องระมัดระวัง

          “เท่าไหร่?”

          “สองแสนสองหมื่นบาทครับ เธอต้องใช้เช่าที่อื่นต่อ”

          “ประวิงเวลาให้ครบเจ็ดวันค่อยโอนคืน” พูดจบก็ยิ้มมุมปากออกมาอย่างร้ายกาจ

         ยิ่งรู้ว่าต้องรีบใช้เงิน เขายิ่งอยากหาวิธีทำให้ผู้หญิงคนนั้นเดือดร้อนให้มากที่สุด

         จะเอาเงินไปเช่าที่อื่นงั้นเหรอ? อย่าฝันว่ามันจะง่าย

         “ส่งคนตามไปดูผู้หญิงคนนั้น อย่าให้หาที่ใหม่ได้”

          คำสั่งไม่สมเหตุสมผลนั้นทำให้ลูกน้องคนสนิทชะงัก ตั้งแต่ได้รับความไว้วางใจให้ทำหน้าที่คนสนิทของเจ้านายต่อจากพ่อตนเอง เชร์ไม่เคยเห็นว่าลูเซียจะเจ้าคิดเจ้าแค้นกับใครขนาดนี้

          “นายครับ ผมคิดว่าเราไม่ควรเสียเวลากับผู้หญิงคนนี้ เรื่องเมื่อเช้าเป็นอุบัติเหตุ และเราได้จัดการขั้นเด็ดขาดไปแล้ว” ความจริงคือเขาสงสารเด็ก อีกทั้งผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรผิด อาจจะซวยหน่อยที่ทะเล่อทะล่ามาทำให้เจ้านายของเขาหงุดหงิด

         “ไม่ได้ถามความเห็น สั่งอะไรก็ไปทำ”

          คนนั่งอยู่ชำเลืองมองด้วยหางตา สายตาขุ่นเคืองมีประกายความโกรธฝังลึกนั้น ทำให้เชร์เข้าใจว่าคงไม่ใช่แค่เรื่องเมื่อเช้า สุดท้ายเขาก็คืออีกหนึ่งคนที่ไม่อาจทัดทานคำสั่งของคนที่มีอำนาจเหนือกว่าได้ เจ้าของใบหน้าแบบฉบับชาวยุโรปโค้งรับคำสั่ง ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาด้วยวาจาหนักแน่น

          “...ครับ ขอโทษครับ”

          บอดีการ์ดของเขาเดินออกไปแล้ว เจ้าของห้องจึงหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

         บุหรี่ที่ไม่ได้หยิบมันมาใช้ แต่มักจะพกติดตัวไว้ตลอด หากอยากระบายความเครียด

          กลิ่นนิโคตินผสมกับกลิ่นดอกลาเวนเดอร์ที่ลอยออกมาตามควันบุหรี่ปะทะเข้ากับจมูกทำให้มาเฟียหนุ่มนึกถึงใครบางคน เขาไม่ได้ชอบลาเวนเดอร์เพราะมันทำให้จิตใจผ่อนคลาย แต่เพราะมันทำให้นึกถึงวันที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ตนเองเจอความทุกข์แสนสาหัสจนเกือบตายหลายรอบ

         ถ้าเขาเคยผ่านเรื่องผู้หญิงคนนั้นมาได้ ปัญหาที่มีอยู่ตรงหน้าก็เล็กนิดเดียว

         ภาพของผู้หญิงคนนั้นที่รีบวิ่งมาอุ้มลูกตนเองลอยเข้ามาในหัว ดูจะรักเด็กคนนั้นมาก คงเป็นธรรมดาของผู้หญิงประเภทนั้นที่อยู่กับใครก็รักคนนั้นได้อย่างง่ายดาย

         ตอนอยู่กับเขาก็แสดงออกว่ารักเขามาก

         พอมีผัวใหม่ก็คงรักผัวใหม่ตนเองมากถึงขั้นมีลูกด้วยกัน

         “หึ...” ความคิดชั่วร้ายแวบเข้ามาในหัวจนอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมาคนเดียว

          สองเดือนที่อยู่ที่นี่ เขาจะใช้มันกับเธออย่างสาสม อย่าคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขถ้าเลือกจะทำให้เขาเสียใจก่อน

          อยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าเธอเป็นฝ่ายเจ็บเจียนตายบ้าง...จะรู้สึกยังไง!!

»»-------✧-------««