บทที่12

noopear : ฮัลโหล​สาว หายเงียบเลยนะ

pp.prao : ไม่ได้หายสักหน่อย

กว่าฉันจะเคลีย์​งานบ้านเสร็จก็เกือบเย็น ใครจะไปคิดว่าห้องหนึ่งร้อยตารางเมตรจะทำเอาหมดแรงได้ขนาดนี้ กว่าจะได้นั่งพักจับโทรศัพท์​ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว

pp.prao : แกนั่นแหละ มีแฟนแล้วหายเงียบ

noopear : ใครมีแฟน ฉันโสดจ๊ะ

pp.prao : แล้วคุณที่หนึ่งหล่ะ

คุณที่หนึ่งที่ฉันหมายถึงก็คือ เฟิร์ส​ เพื่อนสนิทของพาลันนั่นแหละ

noopear : 🙄

noopear : ว่าแต่แกเถอะ จีบว่าที่แฟนไปถึงไหนแล้ว

pp.prao : ไม่ถึงไหนแค่อยู่ด้วยกัน

noopear : ห๊ะ! 

noopear : ฉันอ่านผิด หรือ แกพิมพ์​ผิด

ฉันไม่ปล่อยให้เพื่อนรักสงสัยนานรีบกดปุ่มโทรออกไปอัพเดตเรื่องราวของฉันกับเขาให้เพื่อนฟัง ก่อนจะวิ่งเข้าห้องนอนและล็อคประตู​ไม่ให้คนตัวโตที่กำลังนั่งดูหนังอยู่เข้ามาแอบฟังได้ ขืนเขาได้ยิน ฉันคงต้องแทรกแผ่นดินหนีแน่

"พริบพราวของเรา ร้ายไม่เบาเลยนะ" ทันทีที่ฉันเล่าจบ ยัยแพรนวลก็เอ่ยปากแซวไม่ขาด ใช่...ฉันร้าย แต่เขาหน่ะร้ายกว่าหลายเท่า

"พอๆๆ เรื่องของฉันจบแล้ว อยากฟังเรื่องของแกบ้าง" 

"เริ่มใจอ่อนบ้างรึยัง" ก็เพราะว่าเพื่อนของฉันคนนี้กำลังโดนแฟนเก่าตามจีบอยู่ยังไงละ แล้วก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นายเฟิร์ส​นั่นแหละ

"ขอกดข้ามเรื่องฉันไปเลยได้มั้ย" 

ฉันไม่ได้เซ้าซี้ถามเพื่อนต่อ เพราะฟังจากน้ำเสียงแล้วรู้สึกได้ว่ายัยแพรยังไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ เอาไว้นางพร้อมเมื่อไหร่ ฉันต้องเป็นคนแรกที่เพื่อนเล่าให้ฟังแน่ เราสองคนเม้าท์​กันต่ออยู่พักใหญ่ตามประสาผู้หญิง เพราะบางเรื่องก็ไม่สามารถคุยที่มหาวิทยาลัย​ได้ อย่างเรื่องของฉันกับว่าที่คู่หมั้นเป็นต้น

เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่า... หน้าต่างมีหูประตูมีช่องหน่ะ แล้วยิ่งหนุ่มฮออตอย่างพาลันด้วยแล้ว ถ้าบรรดาสาวๆ ของเขาได้ยิน มีหวังฉันคงถูกดักหาเรื่องทุกวันแน่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"แก แค่นี้ก่อนนะ ว่าที่คู่หมั้นมา"

"เห็นผู้ดีกว่าเพื่อน" 

"แน่นอนสิ วางก่อนนะ บาย" 

ถ้าให้ฉันเดาตอนนี้คนที่ยืนอยู่หน้าห้อง คงกำลังทำหน้าหงิกเหมือนยักษ์​อยู่แน่ ฉันจึงไม่รอช้ารีบวิ่งไปเปิดประตู​ให้เขาพร้อมกับฉีกยิ้มหวานอีกหนึ่งเครื่องมือที่ฉันชอบใช้มัดใจเขา ได้ผลบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้...

"จะออกไปข้างนอก" แล้วฉันก็ทายถูก เพราะคุณว่าที่คู่หมั้นยืนกอดอกคิ้วผูกเป็นปมแน่น จนฉันแทบอยากจะยื่นมือไปช่วยคลายปมให้

"ไปไหนอะ" 

"สนามแข่ง"

"หรอ" พอได้ยินว่าต้องอยู่ห้องคนเดียว ไม่ชินเลยสักนิด ทั้งที่เมื่อก่อนก็อยู่คนเดียวได้นี่นา

"เปลี่ยนกางเกงดิ" ฉันก้มมองกางเกงตัวเองตามสายตาของเขาอย่างงุนงง แค่กางเกงผ้าขาสั้น ต้องมองขนาดนี้เลย

"จะให้ฉันไปด้วยหรอ" แต่ถึงอย่างนั้น ปากอวบอิ่มก็ยิ้มกว้างอีกครั้ง เพราะคิดว่าเขาจะพาไปเปิดตัว เอ้ย! เปิดหูเปิดตา

"ไม่ ลงไปกินข้าว" โห! หน้าแตกดังเพล้งเลยอะ แต่เขาน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย พาฉันไปกินข้าวก่อนด้วย พริบพราวโดนเขาตกอีกแล้วสินะ...

"สองนาทีค่ะที่รัก" 

เขาน่าจะพาลงไปกินข้าวข้างๆ คอนโดนี่แหละมั้ง เพราะงั้นเปลี่ยนจากกางเกงขาสั้นเป็นกางเกงช้างสีชมพูสบายๆ แล้วกัน และทันทีที่ฉันเปิดประตูออกมา สิ่งแรกที่คนตัวโตโฟกัสก็คือกางเกงที่ฉันใส่ ก่อนที่เขาจะเดินนำไปหยิบหมวกกันน็อคและกุญแจบิ๊กไบค์​คู่ใจ แล้วพากันไปกดลิฟต์ลงไปร้านข้าว

"นายกินอะไรอะ" 

"กะเพราหมูกรอบ" 

"ไข่ดาวด้วยมั้ย" 

"ไข่เจียว" 

"โอเค" 

ฉันเขียนเมนูข้าวตามสั่งของเราสองคนลงบนกระดาษ​ ของฉันก็ลอกเขานี่แหละ ง่ายๆ ไม่เรื่องมาก คุณลุงเจ้าของร้านจะได้ผัดทีเดียวไม่ต้องรอนาน 

หลายวันที่ฉันได้อยู่กับเขา มากพอที่จะทำให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนไม่เลือกมากเรื่องการกินเลยสักนิด กินอะไรก็ได้ แค่ไม่เผ็ดจนเกินไปและไม่ค่อยกินขนมจุกจิก สิ่งนี้ที่เขาต่างจากฉัน บ่อยครั้งที่เราสองคนจะเลือกสั่งเมนูเดียวกัน เพราะเขาบอกว่ากลัวฉันแย่งเขากิน 

"แล้วนายจะกลับกี่โมง" 

"ดึก" 

"ดึกคือกี่โมง?" ฉันจะได้รู้ว่าควรดูซีรีย์รอนอนพร้อมเขาดีหรือเปล่า

"เที่ยงคืน" 

"โห ดึกเกินไป" คราวที่แล้ว ที่ฉันไปดูเฟิร์ส​แข่ง แค่สองทุ่มเองนี่นา

"แล้ว?" 

"สี่ทุ่มพอ" สี่ทุ่มก็ดึกมากแล้วนะ

"ฉันต้องทำตาม?" 

"แน่นอนสิ คำสั่งว่าที่คู่หมั้นนะ" 

"เป็นเมียก่อน ค่อยมาสั่ง" โห เมียเลยเหรอ แรงมาก...ก็รอนายใจอ่อนอยู่นั่นแหละ

เขาก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่สนใจกัน ปล่อยให้ฉันนั่งแก้มแดงพร้อมหัวใจดังโครมครามไปกับคำพูดของเขา ก่อนจะรีบดึงสติตัวเองกลับมาตักข้าวกินเงียบๆ 

"นาย หมูกรอบของฉันนะ" แต่เผลอแป็บเดียวส้อมของคนตรงข้ามก็ยื่นมาจิ้มหมูกรอบที่ฉันตั้งใจเก็บไว้กินทีหลังเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ หน้าตาเฉย ทำไมนิสัยไม่ดีอย่างนี้นะ

"ของฉันหมด"

"หมดก็กินไข่เจียวไปสิ นั่นหน่ะ" 

"จะกินหมูกรอบ" 

ตากลมโตมองคนขี้แกล้งตาขวาง ที่เขากลัวว่าฉันจะแย่งเขากินไม่จริงเลยสักนิด เขาต่างหากที่เป็นคนชอบแย่งของโปรดของฉัน และทุกครั้งเลยด้วย 

"จะไปไหน" 

"ซื้อขนม" หลังจากกินข้าวเสร็จ​ ฉันปล่อยให้เขาเป็นคนจ่ายเงิน เพราะอยากมาแย่งหมูกรอบแสนอร่อย ส่วนฉันก็เดินแยกมาร้านสะดวกซื้อข้างๆ เพื่อซื้อน้ำและขนมเอาไว้กินตอนดูซีรีย์สักหน่อย

"อ้วน" แต่เดินมาได้ไม่กี่ก้าว คนขายาวก็ตามมากวนประสาทกันทัน 

"คำก็อ้วน สองคำก็เตี้ย"

"แต่ก็นอนกอดทุกคืน ชิ" ฉันเอาความจริงมาเถียงสู้ด้วยความหมันไส้ ความจริงที่เขาชอบโยนความผิดหาว่าฉันนอนดิ้น เลยทำให้ฉันตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเขาทุกวัน 

ฉันปล่อยให้เขายืนหูแดงอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเดินหนีไปเลือกขนมและน้ำที่ตัวเองอยากกินจนเต็มตะกร้า ก็หยิบเผื่อเขาด้วยนั่นแหละ จะได้ไม่ต้องมาแย่งฉันอีก