บทที่ 18 พ่อเรน

"แย่จัง เพิ่งได้เจอกับพี่แป๊บเดียวเอง ก็จะไปอีกแล้วเหรอ"

ประโยคที่ฟังหงอยๆ ของเธอทำให้เรนหันไปมอง เธอก็สบตากับเขา เรนเห็นแล้วก็บอกไม่ถูกว่าทำไมหัวใจของเขาต้องเต้นคร่อมจังหวะด้วยกับการเห็นฟ้าใสทำสีหน้าเหมือนอาลัยอาวรณ์เขาแบบนี้

"ทำไม ไม่อยากให้พี่ไปเหรอ"

"ค่ะ อยากให้อยู่นานๆ" ฟ้าใสบอกไปตามที่รู้สึก เขาเอื้อมมือมาลูบผมเธอเบาๆ แล้วก็ไม่พูดอะไร จนกระทั่งถึงบ้าน

เรนช่วยหญิงสาวขนของเข้าไปในบ้านจนเสร็จ ร่างสูงยืนพิงเคาน์เตอร์ขณะที่ยกน้ำขึ้นดื่ม มองดูฟ้าใสง่วนอยู่กับการเรียงของเข้าตู้เย็น ภาพเธอเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วทำให้มองเพลิน พอเงยหน้ามาเห็นว่าเขามองอยู่เธอก็ส่งยิ้มให้ เรนใจกระตุกกับรอยยิ้มพิมพ์ใจนั้น...

"เพื่อนพี่ว่าไงคะ ได้เรื่องมั้ย"

ฟ้าใสเอ่ยถามเนื่องจากเมื่อครู่ก่อนเรนได้คุยกับเพื่อนของเขาเรื่องที่มีรถตาม และให้ทีมช่วยสืบให้ที

"กำลังตรวจสอบกล้องวงจรปิดกันอยู่ อีกไม่นานก็คงจะรู้ แล้วจะไปรับลูกกี่โมง" เวลาผ่านไปเร็วมาก ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้ว

"โรงเรียนเลิกสองโมงครึ่งค่ะ เดี๋ยวก็คงได้ออกไปแล้ว"

เรนเห็นชีวิตของเธอแล้วก็รู้สึกว่าเป็นชีวิตที่เหนื่อยไม่น้อยกับการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องทำธุรกิจไปด้วย

"เดี๋ยวพี่ไปรับเอง ฟ้าไม่ต้องไปก็ได้"

"ไม่ค่ะ ไปด้วยกัน เพราะทางโรงเรียนไม่ให้เด็กมากับคนที่ไม่ใช่ผู้ปกครองหรอกค่ะ"

"อ้อ งั้นเหรอ"

เรนช่วยฟ้าใสเอาของเก็บในชั้น มันเป็นโมเมนต์ที่เขารู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ แต่เสียดายที่เขาอยู่ที่นี่นานๆ ไม่ได้

"โอ๊ย!"

"อ้าว เป็นอะไร" เรนดึงสติมาอยู่กับปัจจุบัน จึงพบว่ามือของฟ้าใสมีเลือดออก เขารีบขยับก้าวไปหาอย่างรวดเร็ว ดึงมือเธอไปยังซิงก์เพื่อล้างออก

"ทำอีท่าไหนเนี่ย"

"ฟ้าไม่ระวังเองค่ะ จับมีดผิดด้านน่ะ" หญิงสาวบอกเสียงอ่อยๆ เรนเช็ดมือเธอจนแห้งแล้วใส่ยาและปิดแผลให้อย่างนุ่มนวล ทำให้ฟ้าใสรู้สึกดีอยู่ภายใน... พี่เรนคนที่เธอเคยนึกว่าเขาเป็นแบดบอยและเพลย์บอยนั้น จริงๆ เขาอบอุ่นและช่างปกป้องมากกว่าที่คิด

"ขอบคุณค่ะ"

"ไม่เป็นไร" เขากล่าวแล้วยิ้มอบอุ่นให้ และเอนตัวพิงไปโซฟา ขณะที่เธอก็นั่งลงใกล้ๆ

"พี่เคยบาดเจ็บจนเกือบตายมั้ยคะ" หญิงสาวถือโอกาสไถ่ถาม

"มีมากกว่าหนึ่งครั้ง งานพี่มันเป็นงานพลีชีพ แถมบาดเจ็บบางครั้งก็ต้องรักษาเอง เพราะหาหมอไม่ได้เนื่องจากทำงานลับอยู่"

เขาเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยเหมือนมันเป็นเรื่องปกติธรรมดาไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายกระนั้น

"ฟ้าภาวนาขอให้พี่ทำงานเสร็จไวๆ นะคะ ใจไม่ดีเลยที่ได้ยินแบบนี้" ฟ้าใสมองเขาตาเศร้า เพราะสงสารและเห็นใจ

"พี่ก็เหมือนกัน"

เห็นเธอมองเขาด้วยแววตาห่วงใยก็ให้รู้สึกอบอุ่นอยู่ในอก ชายหนุ่มบีบกระชับมือบางก่อนจะปล่อย เวลาสัมผัสเธอแล้วเขารู้สึกเหมือนเคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ชายหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด แต่พอเขาตั้งใจค้นหากลับไม่พบคำตอบ มีเพียงความว่างเปล่าในสมอง

"ตายจริง! ได้เวลาไปรับลูกแล้วค่ะ" ฟ้าใสมองนาฬิกาแล้วก็อุทาน ไม่อยากเชื่อว่ามันจะบ่ายโมงแล้ว ต้องรีบออกไปเพราะกลัวรถติด

"งั้นก็ไปกันเถอะ"

เมื่อไปถึงโรงเรียน พอเห็นว่าใครมารับเด็กน้อยก็กระโดดโลดเต้นใหญ่ด้วยความดีใจ

"เย่ๆ ลุงเรนไม่ลืมสัญญา"

น้องเอิร์ธกระโดดมากอดเขา เรนลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดูสุดหัวใจ ก้มไปหอมแก้มอมชมพูอย่างมันเขี้ยว

"ลุงเรนพาเอิร์ธไปกินไอติมด้วยนะฮะ"

เด็กน้อยอ้อนทันที พร้อมกับกอดขาเขา เงยหน้าขึ้นรอฟังคำตอบอย่างมีความหวัง แล้วใครจะใจแข็งได้เล่า

"ได้สิ " เรนยิ้มผ่อนคลาย การได้ใช้เวลากับฟ้าใสและเจ้าหนูทำให้เขารู้สึกดีอยู่ภายใน เหมือนเขาเป็นผู้ชายปกติธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีเบื้องหน้าและเบื้องหลัง

"เย่ๆ งั้นไปกันเลยฮะ"

เด็กน้อยเดินตรงกลาง โดยข้างหนึ่งจับมือแม่ อีกข้างหนึ่งจับมือเรน เป็นภาพที่คนแถวนั้นมองแล้วก็ต้องคิดคล้ายกันว่าช่างเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกที่น่ารักจริงๆ

"เอิร์ธอยากเป็นลูกลุงเรนจังฮะ ลุงเรนอย่างเท่เลยอะแม่ฟ้า"

ประโยคไม่ได้คิดอะไรของเด็กน้อยทำให้ผู้ใหญ่สองคนต้องหันมองหน้ากัน ฟ้าใสรู้สึกได้ถึงแก้มร้อนผ่าวของตัวเองขึ้นมาทันที ส่วนเรนก็ยิ้มกริ่ม

"ได้อยู่แล้ว" เรนเออออห่อหมกกับเด็กชายทันที

"เย่ๆ ดีใจจังเลย"

"งั้นต่อไปนี้ต้องเรียกพ่อเรนนะ" ชายหนุ่มกล่าวกับเด็กน้อย ก่อนจะชำเลืองมองฟ้าใส

"โอเคฮะ พ่อเรน!" เจ้าตัวเล็กรีบเรียกอย่างดีใจและยิ้มแฉ่งหน้าบานเลยทีเดียว

"ได้ใช่ไหม" เรนเอียงหน้าไปกระซิบถามฟ้าใส

"พี่บอกลูกไปแล้ว จะมาถามอะไรตอนนี้คะ มันสายไปแล้วไหม" ฟ้าใสซ่อนความเขินเอาไว้ด้วยการพูดแบบนั้นออกไป เธอไม่ต้องการให้เขารู้ว่าการได้อยู่กับเขาแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ

เมื่อมาถึงร้านไอศกรีมเจ้าประจำของน้องเอิร์ธ เด็กชายจับมือของเรนไม่ยอมปล่อยเดินไปหาโต๊ะ เจ้าตัวดูมีความสุขมาก เรนเห็นแล้วก็ต้องยิ้มนิดๆ ออกมา และตลอดทางกลับบ้าน เจ้าหนูก็ผูกขาดการจ้อเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว

เมื่อสองแม่ลูกเข้าบ้านไปแล้ว เรนก็แยกตัวไปยังบ้านเช่า จัดการติดต่อหาทีมทันที ท่าทางผ่อนคลายที่เป็นอยู่ก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและจริงจัง

"ใช่คนของพวกมันหรือเปล่า"

"ไม่ใช่คนของไอ้แดนนี่ กลุ่มนี้ไม่ทราบฝ่าย ระวังตัวหน่อยนะช่วงนี้"

"โอเค"

เรนรับคำสั้นๆ แล้วกดวางสาย แล้วถอนหายใจ เขาจะต้องไปจากที่นี่จริงๆ ใช่ไหม เพราะมันไม่ปลอดภัยเสียแล้วกับสองแม่ลูก เจ้าหนูเรียกเขาว่าพ่อเรนอย่างสนิทปากราวกับว่าแกเรียกขานอย่างนั้นมาตลอดชีวิตของเจ้าตัว และคำว่า พ่อ ก็ทำให้หัวใจของเขาพองโตคับอกอย่างอธิบายไม่ได้และไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอินถึงเพียงนี้

พอคิดว่าจะต้องไปเรนก็รู้สึกใจหายและวูบโหวง ไม่ใช่แค่เจ้าหนูหรอกที่ติดเขาหนึบ แต่เขาเองก็ติดเจ้าเด็กน้อยแก้มยุ้ยนั่นพอๆ กัน