บทที่ 17 พ่อเรน

"ขอบคุณค่ะ จริงๆ ฟ้าได้ไอเดียมาจากลูกน่ะค่ะ" และทุกวันนี้ก็ได้เจ้าตัวน้อยนี่แหละเป็นนายแบบให้

"ต่อไปถ้าพี่เรนแต่งงานมีตัวเล็ก ต้องอุดหนุนน้องนะ" ฟ้าใสพูดพลางยิ้ม เรนหัวเราะหึในลำคอ

"พี่ยังไม่เคยคิดเรื่องนี้ เรื่องแต่งงานมีลูกมันไม่ได้อยู่ในแพลนชีวิตพี่เลย" เรนบอกไปตามตรง สายลับอย่างเขามีศัตรูเยอะ เรียกว่าทั่วโลกเลยก็ว่าได้ ไม่อยากเสี่ยงดึงใครเข้ามาซวยด้วย เขาคิดว่าจะไม่แต่งงานสร้างครอบครัว แค่ลูกของพี่ชายและน้องสาวก็เกินพอแล้วล่ะสำหรับตระกูลเดลสัน

"ตอนนี้ยังไม่คิด แต่สักวันหนึ่ง ถ้าพี่เจอคนที่ใช่ พี่ก็จะคิดเองแหละค่ะ การมีลูกมันดีนะคะ อย่างที่ฟ้ามีน้องเอิร์ธ ชีวิตมันเหมือนมีคุณค่าและมีความหมายมากขึ้นอีกเป็นกองเลยล่ะค่ะ"

"พี่ถึงบอกว่าฟ้าเก่งไง" เรนชมอีกครั้ง ฟ้าใสเป็นคนพิเศษมากในสายตาของเขา การเป็นแม่เลี้ยงเดี๋ยวมันไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องเข้มแข็งทั้งกายและใจ และฟ้าใสได้พิสูจน์แล้วว่าเธอผ่านฉลุย

"ฟ้าไปสั่งงานแป๊บนะคะ" หญิงสาวกล่าว และปล่อยให้เขานั่งรอในห้องทำงานของเธอ

เรนมองตามร่างเพรียวบางที่เดินไปยังโซนตัดเย็นเสื้อผ้าที่เห็นคนกับจักรนั่งทำงานกันอย่างจริงจัง โทรศัพท์ของเขาสั่นเมื่อมีข้อความเข้า จึงล้วงออกมาดู เห็นเป็นเมยาร์ ก็เปิดอ่าน

Maya: คุณอยู่ไหนคะ คืนนี้เจอกันได้มั้ย

เรนอ่านแล้วก็พิมพ์ตอบ

Thorn: ติดธุระครับ เอาไว้เสร็จแล้วผมจะโทรหาคุณเองนะ

Mayar: คิดถึงคุณจัง รีบทำธุระให้เสร็จเร็วๆ นะคะ

Thorn: ครับ

เรนตอบสั้นๆ แล้วก็เก็บโทรศัพท์ นึกถึงงานชิ้นนี้แล้วก็ต้องถอนหายใจ เพราะเป็นงานหินไม่ใช่น้อย การจะกวาดล้างโจรแก๊งแดนนี่ มันจะต้องล้วงลึกหาหลักฐานที่จะมัดตัวมันจนดิ้นไม่หลุดได้

"เสร็จแล้วค่ะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ เมื่อเช้าพี่ไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา"

เสียงฟ้าใสดังขึ้นที่หน้าประตู เรนจึงขยับลุกขึ้น

"ไปสิ"

จากนั้นสองหนุ่มสาวก็ขับรถไปยังห้างสรรพสินค้า พากันขึ้นไปทานข้าวที่ร้านอาหารในนั้นและเดินซื้อของใช้จำเป็น ขณะที่เรนกำลังเข็นรถให้ฟ้าใสอยู่นั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนกำลังเดินซื้อของอยู่ห่างไปประมาณสิบเมตร

แอนนามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?

แอนนาคือลูกสาวของมาเฟียในแอฟริกาใต้ที่เขาเคยหมั้นกับเจ้าหล่อนตามแผนการที่จะจัดการพ่อของเธอ

"ไปกันเถอะฟ้า"

ฟ้าใสหันไปมองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

"ยังซื้อของไม่เสร็จเลยค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะพี่"

"เปล่า ไม่มีอะไร เหลืออะไรล่ะ พี่จะช่วยไปหยิบให้"

ฟ้าใสสังเกตเห็นใบหน้าค่อนข้างเคร่งขรึมของเขา ก็คิดว่าน่าจะมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น

"ไปจ่ายเงินกันเถอะค่ะ เอาไว้วันหลังค่อยมาซื้อก็ได้"

"ดี" เพราะเรนไม่ต้องการเสี่ยง ถึงแม้ว่าแอนนาจะไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาเพราะเขาปลอมตัวตอนที่หมั้นกับเจ้าหล่อนแต่ก็ไม่อยากเสี่ยง

หลังจากขึ้นมาบนรถกันแล้ว เรนก็ขับออกจากห้างฯ รู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ ที่บรรดาศัตรูของเขามารวมตัวกันที่เมืองไทยในเวลานี้ พอขับมาได้ระยะหนึ่ง... เรนสังเกตเห็นว่ามีรถคันหนึ่งตามเขาอยู่ เขาจึงเหยียบคันเร่งแรงอีกนิด

"มีคนตามเรา" เขาบอกกับหญิงสาวเพื่อไม่ให้ตื่นตระหนกกับฝีมือการขับรถของเขาที่เวลานี้เหยียบเร็วกว่าเดิม

"พวกไหนคะ" ฟ้าใสทำตาโต

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่ต้องขับวนไปเพื่อให้มันหลุดจากหาง" จากนั้นเรนก็เหยียบเต็มเท้าเลย

ฟ้าใสจับเบาะแน่นเพราะลีลาการขับรถมหาโหดและไม่กลัวจะชนใครของเรนทำให้เธอต้องภาวนาสวดมนต์อยู่ในใจ จนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าซอยบ้าน

"หลุดแล้วใช่มั้ยคะ"

"ใช่" เรนตอบเสียงขรึม รู้สึกเป็นกังวลที่เขามาหาฟ้าใสกับเด็กชายตัวน้อย เกรงจะนำภัยมาให้

"พี่อาจจะต้องไปอยู่ที่อื่น"

"ทำไมคะ" ฟ้าใสถามสีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะเธอเพิ่งดีใจที่ได้เจอเขา เห็นเช่าบ้านเป็นปีก็นึกว่าจะอยู่นานๆ แต่เขามาได้แค่คืนเดียวก็จะไปเสียแล้ว รู้สึกใจหายไม่อยากบอกลาเขาอีกหน

"มันอันตราย พี่ไม่อยากเสี่ยง เดี๋ยวฟ้ากับลูกจะเดือดร้อน"