บทที่ 46 คนบ้า

"จ่ายมา" คนขอทานกล่าว พร้อมกับแบมือไปข้างหน้า

"มันขอเงินอะ มึงจ่ายดิไอ้ดิ๊ก"

"ไม่ให้หรอก ไปกันเถอะ กูแค่ลองเล่นๆ โว้ย" ไอ้คนชื่อดิ๊กทำท่าจะโกงเสียดื้อๆ เด็กหนุ่มพากันหัวเราะ แล้วเดินหนี

เมฆาส่ายหน้าให้กับเด็กทุกวันนี้ เขาเดินตรงไปหยุดตรงหน้าขอทานคนดังกล่าว ล้วงเงินใบสีเทาออกมาแล้วหย่อนใส่ที่แก้วพลาสติก

"ระวังหน่อยนะ กลางคืนแบบนี้กลับบ้านไม่ดีกว่าหรือหนู"

ชายหนุ่มเดาว่าน่าจะเป็นเด็กสาวอายุไม่เท่าไหร่จากรูปร่างที่ผอมบางเหลือเกินนั่น เจ้าหล่อนเงยหน้ามามองเขา ดวงตาโตดำสนิทดูไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เธอเอียงคอเล็กน้อยขณะที่ยังคงจับจ้องเขาอยู่

"เก็บเงินนั่นดีๆ ล่ะ ไปนะ" เมฆาไม่เสียเวลายืนอยู่ต่อไป ร่างสูงก้าวเดินไปตามทางเท้า ส่งข้อความไปหาฟ้าใสว่าเขามาถึงแล้ว จากนั้นก็พากันไปนั่งทานข้าวที่ร้านอาหารแถวนั้น

เมื่ออิ่มกันแล้วและพร้อมกลับบ้าน ก็พากันเดินข้ามถนนมายังที่จอดรถ แต่ขณะที่ข้าม ถุงของเล่นในมือน้องเอิร์ธดันขาด ทำให้ของหล่น เด็กชายจึงรีบปล่อยมือลุงแล้วหันหลังวิ่งกลับไปเพื่อจะเก็บ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถยนต์คันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว

"เฮ้ย เอิร์ธ!" เมฆาร้องตะโกนลั่น เขาเพิ่งรู้ว่าลูกปล่อยมือเพื่อจะวิ่งกลับไปทางเดิม ร่างสูงรีบกระโจนไปหาร่างหลานชาย แต่ก่อนจะถึงก็มีร่างหนึ่งกระโดดเข้ามาขวางหน้ารถเอาไว้ เสียงเบรกดังเอี๊ยดครูดกับผิวถนนพร้อมกับคนขับหักพวงมาลัยหลบ แต่หน้ารถก็ยังไปสะกิดร่างมอมแมมนั้นจนล้มหัวฟาดพื้น

"เอิร์ธเป็นไงมั่งลูก!" ฟ้าใสดึงลูกเข้ามากอดไว้แน่น ขณะที่เมฆาก็รีบวิ่งไปดูคนที่กระโดดเข้ามาขวางรถอย่างบ้าคลั่งก่อนจะชนเอิร์ธ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นว่าเป็นหญิงขอทานคนนั้นนั่นเอง

"หนู เป็นยังไงบ้าง" เมฆารีบประคองร่างผอมบางขึ้นมาอย่างไม่รังเกียจกลิ่นเหม็นสาบแต่อย่างใด ไม่มีเสียงตอบรับเพราะเจ้าหล่อนสลบ

"พวกคุณเป็นอะไรกันมากหรือเปล่าครับ ผมขอโทษครับ ไม่นึกว่าน้องจะวิ่งตัดหน้ารถ" คนขับรถรีบลงมาไถ่ถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะก็คงตกใจไม่น้อยเหมือนกัน

"พี่เมฆ พาคนเจ็บส่งโรงพยาบาลก่อนเถอะ" ฟ้าใสเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรนเป็นห่วงคนเจ็บ ส่วนน้องเอิร์ธตอนนี้หน้าซีดและเกาะมือแม่แน่น

"โอเค ฟ้ารีบไปเอารถมานี่เร็ว" เมฆารีบอุ้มคนเจ็บขึ้น

"ไปรถผมดีกว่าครับ" ชายคนขับรถชนรีบอาสา เมฆาก็พยักหน้าไม่เรื่องมาก เพราะชีวิตคนสำคัญที่สุด และรถของเขาก็จอดอยู่ไกลพอสมควร

เมื่อคนเจ็บมาถึงโรงพยาบาล แพทย์ก็รีบตรวจอาการ ปรากฏว่าศีรษะแตกและแขนขาถลอกนิดหน่อยเท่านั้น คนขับรถคันนั้นบอกว่าจะซ่อมรถเองเพราะมีประกัน และขอโทษที่ขับรถประมาท ส่วนเมฆาก็ขอโทษที่ลูกวิ่งตัดหน้ารถแบบนั้น เมื่อต่างก็เข้าใจและตกลงกันได้ ชายคนนั้นก็ขอตัวกลับพร้อมให้นามบัตรเอาไว้

พอคนเจ็บฟื้นขึ้นมาก็กวาดตามองไปโดยรอบ เมฆารีบก้าวไปยืนข้างเตียงพร้อมกับฟ้าใสและลูก

"เจ็บมากหรือเปล่า" เขาถาม คนเจ็บก็ไม่ตอบแต่ยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากซึ่งเย็บห้าเข็มและมีผ้าสีขาวปิดแผลเอาไว้

พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งว่าคนเจ็บสามารถกลับบ้านได้ถ้าต้องการ หรือจะนอนดูอาการสักคืนก็ได้

"กลับ..."

คนบนเตียงพูดเสียงแผ่วเบาออกมา ดวงตาเหม่อลอยเล็กน้อย เมฆาพยักหน้า

"โอเคได้สิ เดี๋ยวจะไปส่งเอง"

เมื่อออกมาที่หน้าโรงพยาบาลก็พากันขึ้นแท็กซี่ไปที่ตลาดนัดเพื่อเอารถก่อน

"คุณพักอยู่ที่ไหนคะ เดี๋ยวพวกเราจะไปส่งเอง"

ฟ้าใสเอ่ยถามคนที่นั่งนิ่งเงียบอยู่เบาะหน้าของรถพี่ชาย คิดว่าจะขับรถตามกันไปจนกว่าจะถึงบ้านหญิงท่าทางไม่ค่อยปกติคนนี้

"ไปทางนี้..." คนเจ็บชี้มือบอก

เมฆาพารถขับเข้าไปในซอยเรื่อยๆ มันเป็นซอยที่ค่อนข้างมืด หลังจากปากซอยเข้ามาประมาณหนึ่งกิโลเมตรก็เป็นตึกแถวและบ้านเก่าหลังคาสังกะสีผุๆ

"ตรงนี้..." เจ้าหล่อนบอกให้จอดข้างทาง เมฆาหยุดรถแล้วมองไปรอบๆ ไม่เห็นบ้าน แต่ลึกเข้าไปสักยี่สิบเมตรเป็นเหมือนบ้านร้างที่เอียงกะเท่เร่หลังเตี้ย

"หือ... ตรงนี้เหรอ"

"ค่ะ"

ยังไม่ทันที่เขาจะถามต่อ คนเจ็บก็เปิดประตูลงไป

"อ้อ มาแล้วเหรอยะ ไหนล่ะค่าเช่าที่ค้างอยู่น่ะ ถ้าแกไม่จ่าย คืนนี้ก็ไสหัวไปเลยนะนังขอทาน"

เสียงแจ๋นๆ ของหญิงวัยกลางคนร่างท้วมดังขึ้น เมฆาและฟ้าใสรีบลงจากรถ เห็นนางกำลังเท้าสะเอวชี้หน้าหญิงมอมแมมอยู่

"เขาติดค่าเช่าเท่าไหร่" เมฆาเป็นคนถามขึ้น เขามองแค่นี้ก็เดาเรื่องได้ทะลุปรุโปร่งแล้ว

"สี่พัน ติดมาสองเดือนแล้ว สติมันไม่ดีคุณ นี่ก็อุตส่าห์สงสารให้อยู่ไปก่อนนะ แต่ฉันก็คนร้อนเงิน ต้องทำมาหาใช้หนี้เหมือนกัน บ้านนั่นมีคนรอเช่าอยู่ด้วย ถ้าไม่มีเงินก็ต้องออกไป"

"เอาเงินนี่ไป และเขาจะย้ายออกเลยนะป้า" เมฆาส่งเงินให้นางอย่างตัดบท แล้วหันไปมองคนที่ยืนซึมๆ อยู่

"ไปค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยเก็บของเอง" ฟ้าใสเอ่ยกับคนเนื้อตัวสกปรกมอมแมมด้วยความสงสารจับใจ และก็ดีใจที่เมฆาคิดตรงกับเธอคืออยากช่วยผู้หญิงคนนี้

ประมาณสิบนาที ฟ้าใสก็เดินหิ้วกระเป๋าสีดำใบขนาดกลางออกมาพร้อมกับคนที่พวกเธอก็ยังไม่รู้จักชื่อ

"ไปที่บ้านเราก่อนไหมพี่เมฆ ดึกแล้วแบบนี้"

"ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น" เมฆาเห็นด้วยกับน้องสาว จากนั้นพวกเขาก็พาคนแปลกหน้าที่เหมือนมีสติไม่สมบูรณ์กลับไปยังบ้านริมน้ำ

ฟ้าใสพาไปในห้องรับรองแขก หาเสื้อผ้าสะอาดให้

"ชื่ออะไรคะ"

เมื่อสบโอกาสจึงเอ่ยถาม

"บ้า"

"ฮะ?"

"คนเรียก... เรียกเราว่า...บ้า..."

ฟ้าใสมองคนที่ตอบแบบกระท่อนกระแท่นเหมือนคนไม่สันทัดภาษาไทยนัก หรือไม่ก็สมองกระทบกระเทือนเลยพูดไม่ชัด แต่ท่าทางที่ยืนหลังตรงแลดูมีความไว้ตัว และดวงตาที่มีแววฉลาดนั่นทำให้ฟ้าใสยังไม่ตัดสิน เอาไว้วันพรุ่งนี้ค่อยสัมภาษณ์ดีกว่า ตอนนี้ควรให้เธอได้อาบน้ำให้สะอาดและกินข้าวให้อิ่มเสียก่อน