บทที่ 47 คนบ้า

"ชื่อฟ้านะคะ เดี๋ยวคุณอาบน้ำก่อนนะ แล้วฟ้าจะไปเตรียมอาหารให้"

จากนั้นฟ้าใสก็พาเดินเข้าห้องน้ำ แนะนำว่าอะไรอยู่ตรงไหน ท่าทางที่ฟังเธอพอเข้าใจนั้นจึงอนุมานว่ายังไม่ถึงกับบ้า แต่ยังพอคุยรู้เรื่องอยู่

"ไม่ต้องล็อกนะคะ มีอะไรก็เรียกฟ้านะ" ฟ้าใสพยายามทำตัวเป็นกันเอง เพื่อไม่ให้แขกอึดอัด เธอลงมาอุ่นอาหารเอาไว้รอ ส่วนพี่ชายก็อาบน้ำและส่งน้องเอิร์ธเข้านอนเสร็จพอดี

"เป็นยังไงบ้าง" เมฆาเอ่ยถามน้องสาว

"ปล่อยให้อาบน้ำเอง หวังว่าคงไม่ล้มหรือเป็นอะไรไปนะพี่เมฆ" หญิงสาวเอ่ยตอบอย่างนึกเป็นห่วง

"งั้นฟ้าก็ขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนเขาเถอะไป เดี๋ยวพี่จะเตรียมอาหารนี่ให้เอง"

"ดีเหมือนกัน เออ พี่อุ่นเผื่อพี่เรนด้วยนะ ถุงนั้นค่ะ"

ฟ้าใสชี้ไปที่ถุงวางบนเคาน์เตอร์ เรนเพิ่งส่งข้อความมาว่าเขากำลังจะถึงบ้านแล้ว หลังจากคืนนั้น เรนก็ออกทำงานกลางคืนมาสองคืนแล้ว คืนนี้เป็นคืนที่สาม ฟ้าใสดีใจที่เขาจะมานอนบ้านเสียที ทั้งเป็นห่วงและคิดถึงเขาอย่างที่สุดเลยตอนนี้

"เรากับพี่เรนนี่มันยังไงกันฮึ" เมฆาลองถามเป็นการหยั่งเชิงขณะที่ยกชามเข้าไมโครเวฟ ชำเลืองมองหน้าน้องสาวที่ดูอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย

"เอ่อ ก็ไม่มีอะไรนี่คะ ถามแปลกนะพี่เนี่ย พี่เรนก็คือพี่เรน ฟ้าก็คือฟ้า ไม่เห็นมีอะไรซะหน่อย" เธอตอบแบบกำปั้นทุบดิน

"อืม ไม่มีก็ดีแล้วล่ะ แต่ถ้ามี ฟ้าก็ต้องคิดให้รอบคอบนะ ฟ้าก็รู้ดีว่าพี่เรนเป็นใคร"

เมฆาไม่อยากซักไซ้คนที่ไม่อยากตอบแต่แค่เตือนสตินิดหนึ่งให้น้องแบ่งใจสำหรับความผิดหวังและความไม่แน่นอนเอาไว้ด้วย เพราะต่างก็รู้ดีว่าสายลับอย่างเรนนั้นไม่มีแพลนเรื่องความรักและการสร้างครอบครัว แถมยังไม่รู้อนาคตด้วยว่าชีวิตจะเป็นยังไง

“ฟ้าไม่ได้คิดอะไรตอนนี้หรอกค่ะ พี่เมฆไม่ต้องห่วง แล้วก็ไม่ต้องบอกพ่อกับแม่ด้วยนะ”

“ในเมื่อฟ้าบอกว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ แล้วพี่จะเอาเรื่องอะไรไปบอกพวกท่านล่ะ”

ฟ้าใสฟังพี่ชายแล้วก็รักเขามากขึ้น เพราะลึกๆ แล้วเชื่อว่าพี่พอเดาได้ถึงความรู้สึกของเธอถึงได้เตือนเบาๆ หญิงสาวเดินไปกอดเอวพี่

“ขอบคุณนะคะพี่ชาย” เธอพึมพำกล่าว เขาก็ยกมือขึ้นจับศีรษะเธอโยกไปมาเบาๆ ก่อนจะผลักออก

“ขอบคุณทำไม พี่ไม่ได้เก็บความลับให้ใครซะหน่อย ไปได้แล้ว”

“แหม พอน้องกอดทำเป็นผลักนะ แต่ทีสาวๆ กอดละก็...”

“พูดมาก สาวที่ไหน”

“สาวที่ทำให้พี่ต้องอยู่ค้างที่คอนโดบ่อยๆ ไงคะ หรือจะเถียงว่าไม่จริง?” ฟ้าใสรู้ว่าพี่ชายเธอเป็นหนุ่มเนื้อหอมและแน่นอนว่าต้องมีผู้หญิงสำหรับเรื่องอย่างว่า เธอได้ยินมาว่าคนล่าสุดเป็นเซเลบคนดังเสียด้วย แต่รู้ว่าพี่ชายยังไม่ถึงขั้นจริงจังกับใครในตอนนี้

“ไปดูแขกไป” พี่ชายทำเป็นไล่อีกครั้งโดยไม่ยอมปริปากพูดเรื่องที่ถูกแซว คราวนี้ฟ้าใสไม่รีรอ รีบกลับขึ้นไปชั้นบน เธอเคาะสองทีก่อนจะผลักประตูเปิดเข้าไป จังหวะนั้นเองประตูห้องน้ำก็เปิดออกพอดี พร้อมกับร่างผอมบางของหญิงสาวคนหนี่งเดินออกมา ผมสีน้ำตาลเข้มยาวระบ่า ใบหน้าสะอาดสะอ้านเผยให้เห็นว่าเธอมีผิวขาวละเอียดและอ่อนเยาว์จนเดาอายุไม่ถูก แถมหน้าตาดีไม่น้อยเลย เสียแต่ว่าผอมมากเหลือเกิน รูปร่างสูงราวหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร ซึ่งเตี้ยกว่าฟ้าใสเล็กน้อย

"เจ็บแผลมั้ยคะ มานั่งนี่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฉันจะเป่าผมให้"

ฟ้าใสเห็นผมเธอเปียกโชกจนเสื้อพลอยเปียกชื้นไปด้วยจึงดึงแขนพามานั่งที่หน้ากระจก

เธอนั่งจ้องกระจกเขม็ง มองหน้าตนเองเหมือนกำลังพยายามคิดอะไรอยู่

"แห้งแล้ว ไปข้างล่างกันเถอะเรา พี่เมฆอุ่นอาหารรอแล้วค่ะ"

"เมฆ" หญิงสาวแปลกหน้าพึมพำ

"พี่ชายฉันไงคะ คนที่คุณนั่งรถมาด้วยน่ะ" ฟ้าใสคิดว่าเธออาจจะหลงลืมเพราะสติไม่ค่อยดี จึงทบทวนความจำให้

จากนั้นก็พาหญิงสาวลงไปยังห้องครัว ให้นั่งที่เก้าอี้ เมฆาเอาจานข้าวผัดมาวางตรงหน้าให้ เธอก็ลงมือกินทันทีด้วยท่าทางหิวโหย

"กินช้าๆ หน่อย เดี๋ยวก็ติดคอหรอก" ชายหนุ่มดุคนที่กินมุมมามนิดหนึ่ง พร้อมกับเอาน้ำเย็นมาวางให้

ขณะนั้นก็มีเสียงคนเคาะประตูบ้าน ฟ้าใสจึงรีบไปเปิด เห็นร่างสูงในชุดสีดำคุ้นชินตาเธอก็ยิ้มกว้าง พอเขาเห็นเธอก็ดึงเข้าไปกอดแล้วจูบแก้มทีหนึ่ง