บทที่ 45 คนบ้า

ณ เกาะกลางทะเลแห่งหนึ่ง ขนาดของมันนั้นกว้างคูณยาววัดได้เพียงห้าตารางกิโลเมตรเท่านั้น มันตั้งอยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติก เกาะแห่งนี้ไม่มีชายหาด รอบเกาะคือน้ำทะเล เรือทั่วไปไม่สามารถเข้าจอดใกล้เกาะได้เพราะใต้ล่างเต็มไปด้วยหินโสโครกที่จะทำให้เรือพังเสียหาย แต่คนที่เกี่ยวข้องกับเกาะนี้เท่านั้นจึงจะรู้ว่ามันมีทางเข้าออกกี่แห่งและตรงจุดไหนบ้าง

ภูมิประเทศของเกาะมีหน้าผาล้อมรอบ แต่ใจกลางของมันเป็นพื้นที่ราบ วันดีคืนดีชาวประมงหรือเรือขนส่งสินค้าที่นานๆ จะหลงผ่านมาทางนี้มักจะเห็นวัตถุบินที่พุ่งขึ้นลงจากเกาะแห่งนี้ พวกเขาแค่เดาว่ามันอาจจะเป็นเกาะส่วนตัวของมหาเศรษฐีคนใดคนหนึ่งของโลก

พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่าแท้จริงแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้น เพราะมันเป็นที่ตั้งขององค์กรลับ สถานที่ฝึกทีม Ghost ที่หินที่สุดในโลก ว่ากันว่าทีมซีลที่ว่าฝึกโหดแล้วนั้น ยังไม่อาจเทียบได้กับทีมโกสต์นักรบนอกรีตของเกาะนี้ได้เลย

พื้นที่ราบขนาดกว้างว่างเปล่านี้จริงๆ แล้วมันมีกลไกที่สามารถเลื่อนเปิดปิดได้เพื่อให้เครื่องบินบินขึ้นลง ส่วนด้านใต้ลงไปมันมีหลายชั้นมาก หน่วยงานที่ถือว่าไม่มีอยู่จริงในระบบทั่วไปของสังคมโลก และนอกจากนี้ที่นี่ยังมีห้องแล็บทดลองลับในหลายๆ เรื่องที่แอดวานซ์ไปไกลถึงโลกอนาคต เทคโนโลยีที่ไม่ทราบที่มาที่ไป และความล้ำสมัยของมันนั้นราวกับว่ามันไม่ใช่เทคโนโลยีของมนุษย์!

"ว่าไง ได้เรื่องยังไงบ้าง"

เสียงเข้มเต็มไปด้วยอำนาจของชายวัยกลางคนดังขึ้นในห้องประชุมลับซึ่งมีชายสามคนยืนกุมเป้าท่าทางนอบน้อม บรรยากาศกดดันน่าอึดอัดภายในห้องทำให้คนสามคนเหงื่อไหลซึม วันนี้เป็นการอัปเดตล่าสุดของการตามหา Deep Source ที่หนีออกไปได้

"เอ่อ ยังไม่เจอครับ แต่การบาดเจ็บสาหัสตอนปะทะ SIM อาจตายไปแล้วก็ได้นะครับบอส" คนที่รับผิดชอบภารกิจตามล่าซิมกล่าว เพราะหามานานแล้วแต่ไร้ร่องรอย เป็นไปได้มากว่าจะตายกลางทะเลอันกว้างใหญ่นี้ตอนหลบหนี

SIM คือรหัสของ Deep Source คนนั้น ในนี้ไม่มีใครใช้ชื่อจริง มีแต่รหัสให้เรียก และสำหรับซิม (SIM) นั้นคือเจ้าหน้าที่ที่กุมความลับสำคัญเกี่ยวกับห้องปฏิบัติการห้องหนึ่งที่ใช้กับเหล่าสายลับหลังปฏิบัติภารกิจเสร็จ โดยพวกเขาจะถูกนำเข้าไปในห้องนั้นเพื่อผ่านกระบวนการบางอย่างที่แม้คนในองค์กรนี้ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร นอกจากคนที่เกี่ยวข้องและมีหน้าที่โดยตรงเท่านั้น และซิมคือหัวหน้าทีมนี้

"ตราบใดที่ยังไม่เจอศพ ก็ประมาทไม่ได้ ถ้ามันไม่อึดจริง มันจะหนีรอดไปได้เหรอ มันรู้มากเกินไป ปล่อยเอาไว้ไม่ได้"

ชายวัยกลางคนหวนนึกถึงเด็กกำพร้าคนหนึ่งที่ถูกนำมาจากประเทศไทย เด็กคนนี้ถูกค้นพบโดยบังเอิญโดยสายลับคนหนึ่ง ซิมมีความสามารถพิเศษบางอย่างคือสภาวะสมองที่เป็นอัจฉริยะและคลื่นจิตพิเศษที่พวกเขาพยายามจับมาทำการทดลองเพื่อถอดรหัสว่าทำไมซิมถึงมีความพิเศษนั้น การลองผิดลองถูกทำให้เด็กเกือบเสียชีวิต และแทบไม่ได้ข้อมูลอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย จึงหันมาฝึกเด็กคนนี้เพื่อใช้เป็นอาวุธและเครื่องมือขององค์กรแทน

จนกระทั่งปีก่อนสายลับที่ซิมนับถือเป็นดั่งพ่อคนนั้นถูกระเบิดสมองจากคำสั่งขององค์กรเอง นั่นจึงทำให้ซิมโกรธแค้นมาก และบ้าคลั่งถึงขั้นจะทำลายห้องปฏิบัติการ เกิดการปะทะกันขึ้นและซิมหนีรอดไปได้ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังหาตัวไม่พบ

"มีคนต้องการตัวมันหลายกลุ่ม พวกมึงเร่งมือหน่อย เราต้องหามันให้พบและจัดการเก็บมันซะ พวกมึงคงจะรู้นะว่าถ้าทำงานนี้ไม่สำเร็จ ผลลัพธ์มันคืออะไร" เสียงเย็นเยียบกับสายตาดุดันทำให้ลูกน้องก้มหน้าหลบกันทั้งสามคน

"ครับบอส" พวกเขาขานรับสีหน้าเคร่ง

"ไปได้แล้ว และไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าจนกว่าจะหาตัวมันพบ"

พวกเขาโค้งคำนับ จากนั้นก็ถอยหลังก้าวออกไปจากห้องอย่างไม่รอช้า

*****

เย็นวันเสาร์ หลังจากที่ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว แสงไฟก็ถูกเปิดขึ้นเพื่อขับไล่ความมืดมิด ตลาดนัดโต้รุ่งแห่งนี้จึงสว่างไสวราวกับกลางวันก็ไม่ปาน ผู้คนต่างหลั่งไหลมาเดินหาซื้อของกินของใช้ราคาถูกกันอย่างขวักไขว่ไปทั่วบริเวณ

ฟ้าใสพาลูกชายมาเดินเล่นหาของกินที่นี่บ่อยๆ เนื่องจากมันอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก วันนี้ก็เช่นกัน สองแม่ลูกหิ้วถุงของกินอยู่หลายถุง

เรนออกไปจากบ้านเข้าวันที่สามแล้วตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา ฟ้าใสไม่ได้ส่งข้อความไปกวนเขาเพราะรู้ว่าเขากำลังทำงานเสี่ยงอันตรายอยู่ รอให้เขาเป็นฝ่ายติดต่อมาเองจะดีกว่า เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหญิงสาวจึงรีบล้วงออกมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเมฆา ก็รีบกดรับสาย

"ว่าไงพี่เมฆ"

"เราอยู่ไหนตอนนี้"

"ฟ้าพาลูกมาตลาดนัดค่ะ ทำไมเหรอ"

"พี่กำลังจะกลับบ้าน งั้นเดี๋ยวพี่แวะหาที่นั่นก็แล้วกัน ไปถึงแล้วจะส่งข้อความหานะ"

"โอเคค่ะพี่ชาย"

ฟ้าใสเก็บโทรศัพท์เมื่อคุยเสร็จ เห็นเจ้าหนูของเธอมีสีหน้าเหนื่อย มีเหงื่อออกตรงจมูกและแก้มก็แดงแจ๋เลยทีเดียว

"เราไปที่ร้านโน้นกันดีกว่าลูก" เธอชี้ไปที่ร้านขายขนมหวานและน้ำดื่มซึ่งอยู่ติดกับร้านสะดวกซื้อ

"โอเคฮะแม่ ไปกันเถอะ เอิร์ธชักเมื่อยแขนแล้วเนี่ย" เจ้าหนูชูถุงที่ช่วยแม่ถือให้ดู ฟ้าใสยิ้มเอ็นดูลูก รีบพาเดินไปยังร้านดังกล่าวและสั่งชาไทยเย็นสองแก้ว ถือโอกาสนั่งพักเหนื่อยรอเมฆาไปในตัว

เมฆาจอดรถที่ลานจอด วนอยู่หลายรอบกว่าจะหาได้ ร่างสูงผึ่งผายก้าวลงจากรถแล้วกดล็อก ขณะกำลังจะเดินไปตามทางเท้านั้น พลันก็เห็นวัยรุ่นสองคนกำลังดูอะไรกันสักอย่าง เท่าที่เห็นน่าจะเป็นคนขอทานหรือคนบ้า

"ไหนดูซิ โม้หรือเปล่าวะ"

เด็กหนุ่มคนหนึ่งดึงกระดาษจากมือคนผมเผ้ากระเซิงขึ้นมาดูแล้วทำตาโตตื่นเต้น

"เฮ้ย ทายถูกจริงว่ะ รู้ได้ไงวะเนี่ย แม่งแอบดูกูตอนถอดเสื้อแน่เลย"

"แล้วมึงไปถอดเสื้อให้นังบ้านี่ดูตอนไหนวะไอ้ดิ๊ก หรือว่ามึงแอบพามันไปทำเรื่องอย่างว่า..." เพื่อนตัวเตี้ยทำสีหน้าล้อ

"ไอ้สัสเตี้ย กูเปล่าโว้ย สกปรกตัวโคตรเหม็นขนาดนี้ใครจะเอามันลงวะ" ไอ้คนชื่อดิ๊กตอบ พลางตบกะโหลกคนชื่อเตี้ยทีหนึ่ง

"โอ๊ย ไอ้เวร ตบหัวกูทำไมวะ แล้วมันรู้ได้ไงว่ามึงสักเหี้ยไว้ที่หลังน่ะ" ไอ้เตี้ยด่า พลางลูบหัวที่โดนตบไปมา

"ไอ้ห่า ตาต่ำฉิบหาย มึงดูยังไงว่าเป็นเหี้ย นี่คือท่านพ่อชาละวันต่างหากละโว้ย!"

เมฆายืนกอดอกมองดูด้วยความสนใจ และเมื่อกลุ่มเด็กขยับก็ทำให้เขาได้เห็นมากยิ่งขึ้น คนขอทานร่างผอมบางในเสื้อผ้ามอมแมมนั่งอยู่บนกระดาษกล่องสีน้ำตาล ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ใบหน้าก็กระดำกระด่างไม่ต่างจากเสื้อผ้ามากนัก และตรงหน้าก็มีแก้วพลาสติกกับแผ่นกระดาษที่เขียนว่า

ตาวิเศษ ทายแม่น ค่าทายข้อละ 100 บาท