บทที่ 50 ภารกิจอันตราย

"ขอบคุณมากครับ" เรนรู้สึกอุ่นใจที่มีแบ็คอัปเป็นแก๊งนี้

พวกเขาคุยกันต่อเรื่องแผนการจากนั้นก็บอกลาและวางสาย

ชายหนุ่มปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเดินไปยังบ้านข้างๆ พอเข้าไปภายในก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมา เขาเริ่มเคยชินกับการตื่นมาแล้วมีคนทำกับข้าวให้กินแบบนี้เสียแล้ว รู้สึกถูกสปอยล์ชอบกล

ร่างสูงชะงักเท้าเมื่อเห็นว่าน้องเอิร์ธกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ที่ห้องนั่งเล่น และข้างๆ เด็กน้อยก็มีหญิงแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย เจ้าหล่อนกำลังเล่นเกมกับน้องเอิร์ธเสียด้วยสิ เขาจึงเดินไปหยุดอยู่ด้านหลัง แล้วยืนมอง

"โอ้โห เก่งโคตรเลยน้า เจ๋งสุดๆ" น้องเอิร์ธกล่าวชมคนที่เพิ่งยิงถล่มฐานของฝ่ายตรงกันข้าม ฆ่าตัวร้ายเบอร์ใหญ่ได้หลายตัว

เรนยืนมองอย่างสนใจ... คนบ้าคนนี้สมองบางส่วนยังใช้การได้อยู่... ไม่อย่างนั้นคงเล่นเกมไม่ได้ เพราะเจ้าหล่อนจำได้ว่าเคยเล่นมันถึงเล่นได้จริงไหม... นั่นแสดงว่าความทรงจำยังมีหลงเหลืออยู่ เพียงแต่ต้องกระตุ้นให้จำได้

ขณะนั้นหญิงสาวหันมาเห็นเขาเข้าพอดี ใบหน้าซีดอยู่แล้วก็ซีดเผือดลงไปอีก... หล่อนกลัวเขา

เรนเลิกสนใจแล้วเดินไปยังห้องครัว พบร่างเพรียวระหงกำลังสาละวนทำอาหารอยู่

"ให้พี่ช่วยอะไรไหม"

ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงในเสื้อยืดกางเกงยีนสีดำ เขาชอบแต่งสีดำอยู่เป็นนิจจนเธอคุ้นชินตาไปแล้ว

"งานเดิมค่ะ จัดโต๊ะ" ฟ้าใสมองดูคนที่เข้ามายกจานอาหารไปวางที่โต๊ะทานข้าว จากนั้นเขาก็เปิดตู้หยิบจานและช้อนส้อมมาจัดวางอย่างรู้หน้าที่

"ตกลงชื่ออะไร"

"คะ?" ฟ้าใสไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

"ผู้หญิงคนนั้น"

"อ๋อ... น้องเอิร์ธตั้งชื่อให้ว่าสายลมค่ะ เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะชอบนะคะ น้องเอิร์ธบอกว่าบ้านเรามีเมฆา ฟ้าใส มี เรน มี เอิร์ธ เลยให้เป็นสายลม จะได้เป็นพวกเดียวกันค่ะ"

ฟ้าใสขยายความ ทำให้เรนยิ้มบางออกมา ชายหนุ่มเดินไปหาคนที่มีเหงื่อซึมที่ปลายจมูกและขมับเพราะอยู่หน้าเตา เขาหยิบทิชชูมาซับให้อย่างเอาใจใส่ และจับผมเธอที่คลายออกมารวบมัดให้ใหม่

"ชอบจังเวลาฟ้าเดินอยู่ในห้องครัว"

"ทำไมคะ"

"ทำให้พี่คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน ถ้าหากพี่ต้องไป... อย่างน้อยภาพนี้จะเป็นภาพสุดท้ายที่พี่จะจำติดตาไปจนกว่าเราจะได้พบกันอีก"

"ทำไมพูดเหมือนพี่กำลังจะไป..." ฟ้าใสใจหายวาบขึ้นมาทันควัน

"อืม... อีกไม่กี่วัน พี่ต้องไปเขาใหญ่ และไม่รู้ว่าจะได้กลับมาหรือเปล่า"

เพราะงานของเขาไม่อาจบอกได้เลยว่า... ครั้งไหนที่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้กล่าวลา

"ไม่เอา... ฟ้าไม่อยากฟัง เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันตอนนี้... พี่เรนนั่งเถอะค่ะ ทานข้าวกันดีกว่า"

ฟ้าใสรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแล้วจูงมือใหญ่ไปยังเก้าอี้ กดเขาให้นั่งลงไป

พอเธอขยับห่างเขาก็รั้งตัวเอาไว้ ดึงให้นั่งลงบนตัก แล้วก้มมาเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของเธอ แล้วหอมแก้ม จากนั้นก็กอดเธอเอาไว้ หญิงสาวก็ซบหน้ากับไหล่กว้าง ต่างอยู่ในอ้อมแขนกันครู่หนึ่ง จนกระทั่งได้ยินเสียงกระแอมกระไอ ฟ้าใสจึงรีบลุกพรวดขึ้น

"พี่เมฆ... ทำไมกลับมาเร็วจังคะ ไหนว่ามีนัดกับเพื่อนไง"

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เมฆาออกบ้านไปแต่เช้ามืด แต่นี่แค่เก้าโมงกว่าก็กลับมาแล้ว พี่ชายเดินไปยังตู้เย็น หยิบขวดน้ำมายกดื่มอย่างกระหายก่อนจะตอบ

"คุยเสร็จแล้ว ส่งขึ้นเครื่องแล้วก็กลับสิ..." เมฆาตอบ แล้วมองเรน

"พี่ขโมยน้องสาวผมไปทั้งคืนเลยนะ... แบบนี้ต้องเรียนผู้ใหญ่ไหม"

น้ำเสียงของเมฆาจริงจัง ลูกผู้ชายสองคนมองตากันอยู่นาทีหนึ่ง

"โตๆ กันแล้ว แต่ต้องเสือกด้วยเหรอ เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันกับฟ้า"

น้ำเสียงเรนก็จริงจังพอกัน

"โอเคๆ ผมจะไม่ยุ่งก็ได้ว่ะ แต่อย่าให้เห็นว่ามีคนเจ็บก็แล้วกัน"

เมฆาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว ทิ้งระเบิดเอาไว้ให้คนสองคนจัดการกันเอาเอง

"พี่เรนอย่าไปฟังพี่เมฆเลยนะคะ"

"พี่ไม่ฟังใครอยู่แล้ว..."

เสียงขรึมกล่าว และใบหน้าของฟ้าใสก็สลดวูบลงไปอย่างช่วยไม่ได้ ร่างสูงขยับลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหา ดึงเธอไปกอด

"พี่ให้สัญญาหรือรับปากอะไรไม่ได้เรื่องอนาคต... แต่พี่สัญญาได้อย่างหนึ่งว่า...พี่จะเป็นของฟ้าคนเดียว"

ฟ้าใสโอบกอดรอบเอวสอบเอาไว้แน่น เข้าใจเขาอย่างที่สุด แม้เรนจะพยายามไม่ให้ความหวังเธอ แต่เธอก็เข้าใจเหตุผลที่เขาต้องทำอย่างนั้น

เสียงการติดต่อดังจากสมาร์ตวอต์ช เรนรีบกดดู เขาขยับร่างทันที

"พี่ต้องไปแล้ว"

"ไปไหนคะ"

"เขาใหญ่"

"ทานข้าวก่อนแล้วค่อยไปไม่ได้เหรอคะ" ฟ้าใสใจหล่นวูบเมื่อเขาส่ายหน้า

"ต้องรีบ แล้วพี่จะติดต่อมานะ ส่วนฟ้าก็ระวังตัวด้วย มีอะไรก็ติดต่อหาพี่ได้ทุกเวลา แอปที่พี่ให้ไว้"

"ระวังตัวด้วยนะคะ ฟ้าจะรอพี่อยู่ที่บ้านนะ"

ประโยคนี้ทำให้ร่างสูงชะงัก เขาดึงเธอเข้าไปกอดแน่นอีกครั้งและไม่พูดอะไร ก้มลงกดจมูกกับผมของเธอทีหนึ่งแล้วก็ปล่อย จากนั้นก็รีบก้าวยาวๆ ออกจากห้องครัวไป ฟ้าใสมองตามจนเขาลับหายออกไปจากประตูบ้าน ภาวนาขอให้เขาปลอดภัยและทำงานสำเร็จ...