LOGINเวลาดึกสงัด บนท้องฟ้าดำสนิทนิลไร้แสงดาวเนื่องจากมีม่านเมฆผืนใหญ่แผ่ปกคลุมอยู่ ในความมืดนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำงานกันอยู่บนเนินผาริมถนนอย่างเงียบๆ ถนนสายนี้เป็นเส้นทางที่มีหินและดินสไลด์ลงมาอยู่บ่อยๆ จนทางการต้องติดป้ายเตือนผู้สัญจรไปมาว่าให้ระมัดระวังเวลาใช้เส้นทางนี้
"หนึ่งร้อยเมตร"
เสียงรายงานแผ่วเบาผ่านอุปกรณ์การฟังที่อยู่ในหู พร้อมกับแสงไฟของรถยนต์สามคันแล่นตามกันมาบนถนนสองเลนที่ฝั่งหนึ่งเป็นหน้าผา อีกฝั่งเป็นเหวลึกมีราวเหล็กกั้นเอาไว้เพื่อป้องกันรถตกลงไป มันเป็นเส้นทางอันตรายแต่พวกค้ายาและสิ่งผิดกฎหมายก็อาศัยใช้เป็นทางลัดเพื่อหลบเลี่ยงเจ้าหน้าที่ตำรวจในบางโอกาส
"ห้าสิบเมตร"
"รับทราบ ทีมเตรียมตัว"
ขณะนั้นคนขับรถคันหน้าซึ่งขับด้วยความเร็วก็ต้องเบรกกะทันหันและหักหลบก้อนหินก้อนใหญ่ที่กลิ้งตกลงมาหาอย่างรวดเร็ว และไม่ใช่มีก้อนเดียว แต่มันถล่มลงมาเหมือนลาวาไหล
"เฮ้ย!" ตูม! เพล้ง!
เสียงรถโดนหินหล่นใส่กระจก และรถคันหลังที่เบรกไม่ทันวิ่งเข้าชนคันหน้าอย่างจังเสียงดังสนั่น รถทั้งสามคันจอดสนิทและมีสภาพยับเยินทันตาเห็น ฝุ่นควันกระจายฟุ้งไปทั่วบริเวณ
"เรียบร้อยครับหัวหน้า ทุกอย่างเหมือนที่หัวหน้าคาดการณ์ไว้ หนูกำลังจะติดกับ"
ประโยครายงานส่งผ่านไปยังหัวหน้าทีม ผู้เป็นหัวสมองของแผนการนี้
"ดี... รถพยาบาลและตำรวจกำลังจะไป สลายทีม Now!"
"รับทราบ!"
ชั่วพริบตาเหนือหน้าผาก็ไร้ซึ่งเงาของมนุษย์แม้แต่คนเดียวนอกจากต้นไม้ใหญ่ดำทะมึน และไม่ถึงห้านาทีเสียงไซเรนก็ดังใกล้เข้ามา อุบัติเหตุหินสไลด์ก็เป็นเบรกกิ้งนิวส์ในชั่วพริบตา และตำรวจก็ได้แจ็คพอตเมื่อค้นพบว่าท้ายรถคันหน้ามียาบ้าอยู่สองกระเป๋าเดินทาง!
*****
ณ บ้านพักตากอากาศเขาใหญ่ คนเป็นเจ้าของบ้านกำลังเดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่นหลังจากได้เห็นข่าว เพราะนั่นคือหนึ่งในคนที่ร่วมทุนด้วยกัน และกำลังจะมาร่วมงานปาร์ตีที่บ้านของเขา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แดนนี่รีบหยิบมาดู พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบกดรับสาย
"แดนนี่...ผมได้รับบาดเจ็บ โอ๊ย..." ทอมมี่ เหว่ย...เสี่ยค้ายาเชื้อสายจีนที่รู้จักกันมานานเอ่ยพร้อมกับครางเจ็บ
"คุณยังหายใจอยู่เหรอ ผมนึกว่าคุณตายในซากรถนั่นแล้ว"
แดนนี่ตกใจปนโล่งอก เพราะถ้าทอมมี่ถูกจับ เรื่องจะต้องสืบสาวขยายผลไปถึงคนอีกหลายคน รวมทั้งเขาด้วย!
"ผมลงจากรถได้ก็รีบหลบออกมา เรียกลูกน้องมารับ นี่กำลังขับรถไปที่บ้านคุณนะ เพราะผมไปโรงพยาบาลไม่ได้"
"ไปที่สวนปาล์ม ผมจะเตรียมหมอไว้ให้"
แดนนี่วางสาย ใกล้จะถึงปาร์ตีแล้ว บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังมาเตรียมงานให้เขา สวนปาล์มอยู่ลึกเข้าไปอีกราวสิบกิโลเมตร เขาจะเตรียมหมอจากไหนทัน หมอประจำตัวเพิ่งบินกลับไปอเมริกาเพราะมีภารกิจด่วน
"คุณพ่อคะ"
เสียงลูกสาวเรียก แดนนี่หันไปมอง เห็นเมยาร์กำลังเดินเข้ามากับคู่เดตที่ได้รับเชิญให้มางานนี้ด้วย... นายแพทย์ธรณ์ หมอหนุ่มที่ดูเหมือนจะชอบลูกสาวเขามาก จากที่สืบประวัติมา หมอคนนี้เป็นกำพร้า ไม่มีประวัติอะไรมากมาย เรียนจบมาก็ใช้ทุน และตัวคนเดียวอย่างแท้จริง... คุณสมบัติแบบนี้ มันน่าเอามาปั้นไม่น้อยเลย
"คุณหมอธรณ์... ผมมีอะไรให้ช่วยหน่อย คุณจะรับไหม"
แดนนี่ตัดสินใจถามออกไปตรงๆ หมอหนุ่มมองสบตาเขาโดยไม่หลบ ใจมันกล้าใช้เจ้าคนนี้...
"ช่วยเรื่องอะไรครับ"
ฉลาดดี... เขาชอบ มันไม่โง่พอที่จะรีบตกปากรับคำโดยไม่รู้ว่าเรื่องที่ขอให้ช่วยนั้นคืออะไร... ถ้าเมยาร์มีคู่ครองที่มีสมองอย่างเจ้าหมอนี่ เขาก็จะไม่ขัดขวางหรอก
"คนเจ็บ...มีคนเจ็บที่กำลังต้องการหมอ"
"งั้นรีบไปเถอะครับ เรื่องรักษาชีวิตเพื่อนร่วมโลกเป็นหน้าที่ของหมออย่างผมอยู่แล้ว"
มันต้องอย่างนี้สิ! แดนนี่คลี่ยิ้มพอใจกับปฏิกิริยาตอบสนองของธรณ์ เขายกมือขึ้นตบบ่าหนาของชายหนุ่ม
"ขอบใจมาก"
"ผมขอไปเอากระเป๋ายาที่รถก่อนนะครับ"
นายแพทย์หนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง และขอกลับไปที่รถเพื่อเอากระเป๋าอุปกรณ์การรักษาที่มีติดอยู่ในรถเสมอ ไม่มีใครเห็นรอยยิ้มมุมปากของเขาขณะที่เปิดประตูรถเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋ายาออกมา
ไม่นานพวกเขาก็ไปถึงกระท่อมท้ายสวนปาล์ม เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า คนไข้ก็ปลอดภัย และหลับด้วยฤทธิ์ยา
"คุณพักที่ไหนธรณ์"
"โรงแรมครับ"
"ทำไมไม่มาพักที่บ้านผมล่ะ มีห้องรับรองแขกว่างตั้งหลายห้อง"
แดนนี่มองเห็นตัวตายตัวแทนของตนในตัวชายหนุ่มตรงหน้า และกำลังลองเสี่ยงตามสัญชาตญาณดูสักครั้ง
"...จะดีเหรอครับ"
"ทำไมจะไม่ดีล่ะ... เดี๋ยวผมจะให้เมยาร์จัดห้องให้ เรากลับกันเถอะ"
"ครับ"
นายแพทย์หนุ่มค้อมศีรษะให้แก่คนชวนเล็กน้อย ภายใต้ใบหน้าขรึมซ่อนความพอใจเอาไว้อย่างมิดชิด... แผนการเข้าถ้ำเสือสำเร็จไปตามเป้าหมายอย่างน่ายินดี
ขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ได้จับกุมคนร้ายขนยาบ้าที่ได้รับบาดเจ็บเอาไว้ได้ห้าคน คนหนึ่งตายเพราะพิษบาดแผล เหลือสี่คนที่ถูกนำตัวเข้าไปในกรุงเทพฯ เพื่อขยายผลต่อไป
"ฟ้าจำผู้ชายคนหนึ่งที่ภูเก็ตได้ไหม ที่ร้านอาหารน่ะ ผู้ชายตัวสูงและใส่แว่น คนที่ฟ้าหันไปทีไรก็เห็นว่าเขามองฟ้าอยู่"เรนลองสะกิดความทรงจำให้เธอ ฟ้าใสก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเมื่อนึกออก"จำได้ค่ะ เพราะคุยกับเขานิดหนึ่งที่หน้าห้องน้ำ เอ๊ะ... อย่าบอกนะคะว่านั่นคือ...พี่"เรนพยักหน้า..."ใช่...พี่เอง ตอนนั้นพี่กำลังทำงานอยู่""โห...มีอีกมั้ยคะ" เธอถามออกไปอย่างทึ่งจัดและคาดไม่ถึง"ที่ฟ้าได้เจอก็มีแค่นี้แหละ" ส่วนที่ไม่เจอก็ไม่ต้องพูดถึง... มันเยอะมากจนนับไม่ถ้วน ฉายาสายลับพันหน้านั้นไม่เกินจริงหรอกเพลงจบลงพอดี เรนโอบเอวฟ้าใสเดินออกจากฟลอร์ เหลือบสายตาไปเห็นว่าร็อคกับราชาวดียังคงเต้นรำเพลงต่อไปไม่หยุด พี่ชายของเขาทำเหมือนไม่ได้เต้นรำกับเมียมาเป็นชาติอย่างนั้นแหละ เพราะตอนนี้มันทิ้งลูกๆ เอาไว้ที่โต๊ะให้ปู่กับย่าดูแลเฉย แต่จะว่ามันก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็ปล่อยลูกๆ ไว้กับคุณตาคุณยายเหมือนกันเรนนึกถึงครั้งที่ร็อคบอกว่ามันกำลังบินมาเมืองไทยเพื่อช่วยเขาปิดจ๊อบแต่ไอ้พี่ชายกลับหายหัวไปเฉย เพิ่งมาเฉลยทีหลังว่ามันโกหก ที่จริงมันไปที่เกาะกลางทะเล จัดการเก็บกวาดลูกน้องของไอ้ฮอล์กจนเกลี้ยง แล้
"ไม่เอาค่ะ อย่าซนสิคะ... นี่มันดึกแล้วนะ เรานอนกันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้มีนัดจะต้องไปที่บ้านริมน้ำนะ"หญิงสาวเตือนเบาๆ มารดาของเมฆานัดให้ไปลองชุดที่ท่านเป็นคนออกแบบให้ด้วยตัวเอง หญิงสาวจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่อยากสาย เธอผลักอกกว้างเบาๆ แต่มีหรือเขาจะปล่อยง่ายๆ"แป๊บเดียวเอง น้ำเดียวแล้วจะให้นอน...นะครับ"เขากระซิบขอด้วยภาษาทะลึ่ง พร้อมกับมือไม้ก็ซุกซนไปทั่วตัวเธอไม่ยอมหยุด"คุณนี่นะ..."เธอบ่นงึมงำน้ำเสียงเบาหวิวเพราะเริ่มอ่อนไหวไปกับสัมผัสหวามที่เขากำลังทำอยู่ มืออุ่นล้วงเข้าไปใต้เสื้อแล้วกลิ้งกลึงยอดถันที่ไวต่อความรู้สึก"อา ดีจัง...ผมชอบที่คุณจุดติดเร็วแบบนี้"แววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาปนเว้าวอนของเขาทำให้ซิมใจอ่อนยวบพร้อมกับร่างกายที่อ่อนระทวยตาม เธอไม่เคยใจแข็งกับเมฆาได้เลยสักครั้ง"ไม่เกินยี่สิบนาทีนะคะ" หญิงสาวกล่าวเสียงอ้อมแอ้มเขาไม่ตอบ แต่ก้มมาปิดปากและจุมพิตเธออย่างเร่าร้อนไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เมฆารู้ว่ายังไงเมียก็ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว ซิมรักเขามาก เขารู้ดี และเขาเองก็รักเธอมากพอกัน ตอนนี้ก็แทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอเสียทีและแล้ววันแต่งงานก็มาถึง...พิธีว
"จริงเหรอคะ? ซิมไม่ได้สังเกตเลยเนี่ย" หญิงสาวยกมือขึ้นแตะบริเวณขอบตาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมฆาคลี่ยิ้มขำที่เธอเชื่อคำกระเซ้าแซวของเขา บุคลิกภายนอกทั่วไปซิมเหมือนผู้หญิงบอบบางและซื่อใส แต่เวลาทำงานตัวตนของซิมจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอสามารถสั่งจัดการคนได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอใจแกร่ง เด็ดขาด และกล้าหาญอย่างที่ผู้ชายหลายคนสู้ไม่ได้ เป็นคนสองบุคลิกอย่างแท้จริง เมฆารักเธอทั้งสองเวอร์ชัน และรู้สึกมันเขี้ยวมากเวลาเห็นซิมตามมุกของเขาไม่ทันแบบนี้"ไม่เชื่อก็ไปส่องกระจกบนห้องดูสิ ปะ ผมจะพาไปเอง"ชายหนุ่มกล่าวพลางฉุดมือเธอให้ลุกขึ้น ซ่อนรอยยิ้มพราวเอาไว้"ซิมยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ" เธอทักท้วงเสียงอ่อน"เอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้มันเป็นเวลาพักผ่อนกับผัวนะที่รัก"สีหน้ากรุ้มกริ่มของเขาทำให้ซิมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเขาต้องการจะพักผ่อนจริงๆ แต่ก็ยอมเดินตามแรงดึง จนกระทั่งเข้าไปในห้องนอน พอเขาผลักเธอเบาๆ ให้ล้มลงไปบนเตียง หญิงสาวก็รู้ความนัยว่าไอ้ที่เดาไว้น่ะ...ไม่ผิดเลยสักนิด"คนเจ้าเล่ห์" เธอต่อว่าต่อขานทันที แต่เขาก็ยิ้มรับหน้าตาระรื่น"กับคุณ... ถ้าไม่เจ้าเล่ห์...ผมก็อดจู๋จี๋ด้วยน่ะสิ ทุกวันนี้
กลางดึกของคืนที่มีสายฝนตกโปรยปราย เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายกำลังอยู่เวรที่ด่านตรวจ พวกเขารู้สึกเซ็งและเบื่อหน่ายกับสภาพอากาศแสนอึมครึมและเปียกแฉะนี้เหลือเกิน เวลาค่อนคืนอย่างนี้ก็คงมีแค่คนมีเวรอย่างพวกเขาเท่านั้นแหละที่จะต้องมานั่งถ่างตาทำงานเพื่อให้คนอีกหลายสิบล้านคนได้นอนหลับอย่างเป็นสุขในนิทรารมณ์จนกระทั่งเวลาเลยเที่ยงคืนไปเล็กน้อยก็มีเสียงครืดคราดของวิทยุสื่อสารดังขึ้น เรียกสติที่กำลังเคลิ้มของจ่าหมีให้เงี่ยหูฟังก่อนจะหยิบขึ้นมาดู มันเหมือนคลื่นวิทยุที่ยังจูนไม่ตรงสถานีจึงเกิดเสียงซ่าไม่หยุด"อะไรวะเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่องเลยโว้ย ห่าเอ๊ย"จ่าสบถขรม แต่ก็ตั้งใจฟังต่อไป พอมองหาว่ามันมาจากคลื่นความถี่ไหน เขากลับเห็นแต่ตัวเลขยาวเหยียด คล้ายกับว่ามันไม่ได้มาจากแหล่งสื่อสารปกติของพวกตำรวจ ชั่วแวบหนึ่งจ่านึกถึงคำเล่าขานที่ว่าในช่วงสองสามปีมานี้มันมี คลื่นรบกวนพิเศษ ที่ไม่ทราบแหล่งที่มาคอยแจ้งเบาะแสเรื่องพวกกระทำผิดกฎหมายทำให้ตำรวจสามารถจับกุมพวกเดนนรกพร้อมของกลางได้หลายเคสจนเป็นข่าวอยู่เนืองๆ"เตรียมสกัดจับรถเก๋งสีดำ ยี่ห้อโตโยต้า ป้ายทะเบียน กค 781... มียาบ้า... ค้นใต้เบาะและท้ายรถที่มีการต่
สามปีต่อมาฟ้าใสกำลังกล่อมหยาดธาราหลับตอนบ่ายอยู่ในคอกที่ห้องนั่งเล่น เธอเปิดทีวีทิ้งเอาไว้เป็นเพื่อน“จากกรณีเรือสำราญซาฮาราถูกเจ้าหน้าที่ยึดจับและตรวจพบเฮโรอีนจำนวนมากพร้อมกับใต้ท้องเรือมีเด็กผู้หญิงอายุต่ำกว่าสิบแปดปีกว่าสิบคนซ่อนอยู่นั้น เวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ทำการขยายผลและจับกุมนักการเมืองระดับรองหัวหน้าพรรคพร้อมตำรวจระดับนายพลอีกจำนวนสี่คน... ส่วนเบาะแสการจับกุมนั้นเจ้าหน้าที่ไม่อาจเปิดเผยผู้ให้ข้อมูลได้ แต่เท่าที่คนขุดข่าวทราบ เห็นว่าเป็นแหล่งเดียวกันกับเบาะแสคดีทลายบ่อนเถื่อนใจกลางกรุงเมื่อเดือนที่แล้ว...และคดีค้าประเวณีและทารุณกรรมเด็กที่พัทยาเมื่อต้นปีที่ผ่านมา”ฟ้าใสหันไปให้ความสนใจมากขึ้น และเมื่อฟังจบริมฝีปากงามก็คลี่เป็นรอยยิ้มจางๆ แหล่งข่าวปริศนามันจะเป็นฝีมือของใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่...เรนตอนนี้องค์กรใต้ดินมีบอสใหม่ที่เป็นคนดีและมีอุดมการณ์หนักแน่น ทำให้เรนยอมช่วยเหลือเป็นครั้งคราว แต่ห้ามไม่ให้องค์กรมายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขาเด็ดขาด เรนขู่ไปว่าถ้ามีใครมายุ่งเขาจะถล่มเกาะเหี้ยนั่นให้มันจบๆ ไป ทุกวันนี้ชีวิตของพวกเขาจึงอยู่อย่างสงบสุขอย่างที่เรนปรารถนา“หลับแล้วเหรอ”
ฟ้าใสฉี่ใส่แก้วเสร็จก็เอามาวางที่เคาน์เตอร์ เรนเอื้อมมือมา แต่เธอรีบตีเพียะ“ไม่ต้องเลยค่ะ ฟ้าจะทำเอง พี่ยืนอยู่เฉยๆ พอ” เธออายจะตายอยู่แล้วตอนนี้ แต่ก่อนที่จะได้ตรวจ ฟ้าใสก็ทำท่าจะขย้อนของเก่าอีกรอบ รีบหมุนตัวไปยังชักโครกแล้วโก่งคออาเจียนยกใหญ่เรนรีบขยับมาลูบหลังให้หญิงสาวอย่างเป็นห่วง“พี่บอกแล้วว่าให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ” เขาทำบ่นให้เธอ แต่มือก็คอยลูบหลังและจับผมให้ คว้าทิชชูมาส่งให้เช็ดปากอย่างเอาใจใส่ แล้วก็กดชักโครกให้เสร็จสรรพ“นั่งตรงนี้ พี่จะทำให้เอง”เขาประคองเธอให้นั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบหยอดปัสสาวะใส่อุปกรณ์ ทำตามคำแนะนำข้างกล่องอย่างเคร่งครัดฟ้าใสนั่งมองร่างสูงที่กำลังวุ่นวายกับอุปกรณ์ตรวจฯ เธออดที่จะยิ้มบางออกมาไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ มันเหมือนฝันที่เป็นจริงไม่เคยบอกใครเลยว่าเมื่อนานมาแล้วเด็กสาวคนหนึ่งเคยมีผู้ชายในฝันกับเขาเหมือนกัน เธอแอบซุกซ่อนความลับนี้เอาไว้อย่างลึกสุดใจ แม้แต่ตัวเธอเองก็แกล้งทำเป็นลืมๆ มันไปซะ เพราะคิดว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้ พี่เรนคนที่มีชีวิตลึกลับและจับต้องไม่ได้คนนั้นไม่มีทางที่จะมองฟ้าใสเด็กกะโปโล







