บทที่ 49 ภารกิจอันตราย

เช้าวันต่อมา เมื่อฟ้าใสตื่นขึ้นก็เห็นร่างสูงของเรนยืนอยู่ที่ระเบียง หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปยืนเคียงข้าง พบว่าเขากำลังยืนจ้องมองร่างผอมบางของแขกสาวแปลกหน้าที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ศาลาริมน้ำอย่างเงียบๆ

"จะทำยังไงกับเธอดีคะ" ฟ้าใสเปรยขึ้น เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่มีใบสำคัญอะไรเลยสักอย่าง ถ้าแจ้งตำรวจเธอก็นึกห่วงว่าสุดท้ายจะถูกทอดทิ้งเช่นเดิม

"ให้อยู่ที่นี่ไปก่อน ไม่ถึงกับบ้าไร้สติไม่ใช่เหรอ"

"ไม่ค่ะ เห็นพี่เมฆเล่าว่าก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์รถชน พี่เมฆเดินผ่านแกแล้วให้เงินไปพันหนึ่ง ฟ้าคิดว่าแกน่าจะแอบตามดูพี่เมฆอยู่ ถึงได้มาเห็นตอนข้ามถนนและกระโดดเข้ามาขวางรถไว้แบบนั้น เหมือนแกอยากตอบแทนพี่เมฆมั้ยนะ"

ฟ้าใสคิดว่าหญิงสาวคนนี้น่าจะมีทัศนคติเรื่องความกตัญญูค่อนข้างมาก บุญคุณต้องตอบแทนอะไรทำนองนั้น

"วันนี้พี่จะออกไปไหนมั้ยคะ" หญิงสาวเอ่ยถามคนที่หายไปสามวันเพิ่งกลับมา

"พี่มีงานที่เขาใหญ่ ยังไม่แน่ใจ ก็อย่างที่บอกว่าพี่ต้องพร้อมเคลื่อนที่ตลอดเวลา"

เขามีสีหน้าขรึมลงไปหลังจากกล่าวจบ เมื่อคืนนี้เรนเพียงแค่นอนกอดเธอ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น และฟ้าใสก็รับรู้สัญญาณบางอย่างที่เขาส่งให้ มันเรียกว่า... การถอยระยะความสัมพันธ์ เธอถอนหายใจขณะที่รู้สึกแปลบปลาบที่อกด้านซ้าย

"ค่ะ อืม ฟ้าไปบ้านโน้นก่อนนะคะ วันนี้พี่อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ"

หญิงสาวเปลี่ยนบทสนทนา และขยับก้าวกลับเข้ามาในห้อง

"ฟ้าทำอะไรพี่ก็กินได้ทั้งนั้น"

น้ำเสียงของเขานุ่มลง ขณะที่ร่างสูงเดินตามเข้ามากอดซ้อนหลังเธอ ซบหน้าที่ไหล่

"เข้าใจพี่นะ?"

"ค่ะ ฟ้าเข้าใจทุกอย่างดี...ปล่อยเถอะค่ะ ฟ้าจะไปทำอาหารเช้าให้"

เธอกล่าวจบก็หมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขา แล้วยื่นหน้าไปจูบแก้มสากทีหนึ่ง

"พี่ทำภารกิจให้สำเร็จ ส่วนเรื่องของเราไม่มีอะไรซับซ้อนหรอกค่ะ"

หญิงสาวกล่าวเสร็จก็ยิ้มบางให้เขา ก่อนจะก้าวออกจากห้อง ปล่อยให้คนตัวสูงมองตามจนลับตา

เรนยกมือขึ้นเสยผมและถอนหายใจ เขาต้องมีสมาธิและโฟกัสที่งานในตอนนี้ ชายหนุ่มกลับเข้าประจำที่หน้าคอมพิวเตอร์แล้วจัดการล็อกอินสู่ระบบควอนตัมอันซับซ้อน

มันชื่อซิม... ผู้ชายเอเชีย... ข้อมูลที่แฮ็กได้คือรูปผู้ชายที่สวมชุดม็อกสีขาวปกปิดใบหน้า ชุดที่คล้ายกับชุดพวกนักบินอวกาศสวม ไม่มีใครเห็นใบหน้าที่แท้จริงของมัน ข่าวล่าสุดคือมันอาจจะหนีมาเมืองไทย ดูเหมือนเมืองไทยจะเป็นจุดหมายปลายทางยอดฮิตของพวกอาชญากรระดับโลกตลอดกาลจริงๆ

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เรนหยิบขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นพ่อจึงกดรับเป็นวิดีโอคอล และชายหนุ่มก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่านอกจากพ่อแล้ว ใครกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นที่บ้านของพ่อบ้าง

"สวัสดีครับพ่อ ลุงฟาน ลุงเบิร์น สวัสดีครับ"

เรนรีบทักทายอย่างดีใจ สเตฟาน แมคเคนซี และเบอร์นาโด คอสต้าเป็นเพื่อนสนิทและเพื่อนตายของบิดาเขาเอง วีรกรรมของพวกท่านที่ถูกเล่าขานต่อๆ กันมานั้นมีเยอะแยะมากมาย และพวกท่านก็เป็นไอดอลของเขารวมถึงพวกลูกหลานอีกหลายคน เจ้าพ่อแห่งลาสเวกัสทั้งสองคนกำลังยกแก้วไวน์ชูทักทายเขา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็ไม่อาจทำอะไรสเตฟานและเบอร์นาโดได้ ดูเอาเถอะ ตอนนี้สองเสือนั่นยังหล่อเหลาดูสมาร์ตและดูดีไม่สร่าง

"ว่าไงไอ้เสือ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเรา เป็นไงบ้างล่ะเรน"

สเตฟานถามไถ่สารทุกข์สุกดิบพร้อมกับยิ้มภูมิใจให้กับลูกชายของรอยด์ที่เขาเองก็รักเสมือนลูกตนเอง เรนเสียสละมากมายเพื่อให้คนอย่างเขาใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุข ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าเรนกำลังทำภารกิจสุดท้ายให้องค์กรอยู่ แต่รอยด์เป็นห่วงมากกว่าการลงจากหลังเสือมันจะไม่ง่าย แม้ตอนที่รอยด์เลิกเป็นสายลับใต้ดินนั้น ก็ยังต้องมีการวางแผนซับซ้อนหลายชั้นกว่าจะได้ออกมาใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป

"เหนื่อยครับลุงฟาน อยากกลับไปนั่งดื่มไวน์ชิลๆ กับลุงแล้วครับ" เรนกล่าวพลางจุดยิ้ม

"ให้มันแน่เถอะว่ะ ลุงเคยบอกให้เลิกพร้อมกับเจ้าร็อค แต่เราเคยฟังที่ไหนกันล่ะ ดื้อฉิบหายก็งี้แหละ"

สเตฟานแกล้งบ่นให้หลานชาย เรนเป็นคนที่ไม่มีตรงกลางเหมือนเขา หากรักจะทำอะไรแล้วก็จะทุ่มสุดตัวและไปสุดทาง แถมบางทีก็บ้าสุดโต่ง แต่มันต้องเก่งเบอร์ไหนคือเอาตัวรอดมาได้อย่างดีจนถึงนาทีนี้ สเตฟานดีใจมากที่ได้รู้ว่าหลานชายจะเลิกงานที่เรียกว่าปิดทองหลังพระนี่เสียที เพราะองค์กรที่เคยทำหน้าที่กำจัดสัตว์เดรัจฉานในร่างมนุษย์เวลานี้บางคนมันดันกลายพันธุ์เป็นเหี้ยเสียเอง และที่รู้จากรอยด์คือเรนกำลังถูกหมายหัวเพราะเป็นสายลับที่รู้เรื่ององค์กรมากเกินไป