บทที่ 37 ระหว่างเรามันแค่ชั่วคราวเท่านั้น

"เอิร์ธร้อน เราไปเล่นตรงนู้นได้มั้ยฮะ ไม่อยากไปวัดแล้ว" ลูกเริ่มงอแงในตอนบ่าย สาเหตุเพราะเดินผ่านโซนสวนสนุกนั่นเอง

"ร้อนจริงด้วย อย่าพาลูกไปตากแดดเลย ตากแอร์ในนี้ดีกว่า" เรนเอ่ยกับฟ้าใส น้องเอิร์ธก็กอดขาเขาเพราะถูกใจ เจ้าตัวเงยหน้ามองแม่อย่างลุ้นสุดๆ พอเห็นแม่พยักหน้า ก็ร้องไชโยทันที

"เย่ๆ รักพ่อเรนแม่ฟ้าจังเลย" น้องเอิร์ธยิ้มกว้างดีใจ จากนั้นก็รีบจูงมือพ่อกับแม่ไปอย่างกระตือรือร้น

ขณะนั่งดูลูกเล่นบ้านบอล เรนก็หันไปมองคนที่นั่งใกล้ๆ กัน

"เมื่อเช้าตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกพี่ด้วยหืม"

ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อได้มีโอกาสอยู่กันตามลำพัง เห็นแก้มนวลมีริ้วสีชมพูเรื่อหลังจากเขากล่าวจบ เรนกดมุมปากยิ้มกริ่ม นึกอยากจะหอมแก้มนวลปลั่งนั่นสักฟอดแต่ก็ไม่ได้ทำเพราะมันเป็นที่สาธารณะ ไม่อยากทำประเจิดประเจ้อเกินไปนัก

"เห็นพี่หลับสบายเลยไม่อยากปลุกค่ะ" อันที่จริงเธอเขินต่างหากล่ะ ไม่รู้จะวางสีหน้ายังไงถ้าเผชิญหน้ากับเขาหลังจากเซ็กซ์สุดเร่าร้อน จึงรีบแจ้นกลับบ้านเพื่อขอเวลาตั้งตัว

"คราวหน้าปลุกพี่ด้วยนะ"

ยังจะมีคราวหน้าอีกหรือ? ฟ้าใสหน้าแดงมากขึ้น หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ

"ฟ้าโอเคไหมกับเรื่องเมื่อคืนนี้"

"โอเคซิคะ ฟ้าจำกฎได้ พี่เรนไม่ต้องห่วง" เธอรีบตอบ กลัวเขาจะกังวลคิดว่าเธอจะล้ำเส้นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อนี้

"อืม...ดีแล้วงั้น"

จากนั้นต่างคนก็ต่างเงียบ จนกระทั่งนาฬิกาข้อมือของเรนมีไฟกะพริบขึ้น ชายหนุ่มก้มดู มันเป็นสัญญาณที่ค้นพบคนที่เป็นสายลับเหมือนกับเขา และขณะนี้คนที่ว่าก็อยู่ห่างจากเขาราวหนึ่งร้อยเมตร

"พี่มีธุระด่วนต้องไป ฟ้าพาลูกกลับบ้านได้ไหม" เขาบอกเธอขณะดึงแวนตาพิเศษมาสวมแล้วกดสั่งให้เปิดระบบข้อมูลบุคคลที่ผ่านเข้ามาในเรดาร์

"ได้ค่ะ แล้วพี่จะโอเคมั้ย" หญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วง เรนจับศีรษะเธอแล้วพยักหน้า

"แน่นอนสิ เสร็จธุระแล้วพี่จะรีบกลับ ฟ้ารีบพาลูกออกไปจากที่นี่ เร็วเข้า"

ชายหนุ่มบอกเสร็จก็หันหลังก้าวจากไป ฟ้าใสฉงนสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เธอก็รีบเรียกลูกชาย ตอนนี้จะต้องเชื่อฟังเรนไว้ก่อน ฟ้าใสขับรถพาลูกชายกลับบ้าน และภาวนาให้เรนปลอดภัย

*****

เวลาราวเที่ยงคืน รถยนต์คันหนึ่งกำลังแล่นเข้าไปในตรอกมืดและเปลี่ยว เป้าหมายที่เขาได้รับคำสั่งให้ตามดันหายตัวไปซะงั้น เขาหาอยู่ทั้งวันก็ไม่เจอ จึงต้องกลับที่พักที่กบดานอยู่ในประเทศนี้ เขาขับเข้าไปจอดหน้าบ้านชั้นเดียวหลังกะรัดทัด ล็อกรถเสร็จก็เดินเข้าไปในบ้าน เปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมาดื่มด้วยความกระหาย ประเทศห่าอะไรนี่ ร้อนฉิบหาย

ฟิ้ว!

ทันใดนั้นลูกกระสุนจากปืนเก็บเสียงก็วิ่งผ่าอากาศมาที่ขวดน้ำอย่างแม่นยำมันแตกโป๊ะน้ำกระจาย ทำเอาเขาสะดุ้งโหยง รีบกระโดดหลบ แล้วควานหาปืนที่ซอกเอวมากุมกระชับในมือ สายตากวาดมองไปรอบห้องเล็กอย่างรวดเร็ว

"มึงเป็นใคร"

เขาตะโกนถามเสียงดังออกไป เหงื่อเริ่มแตกพลั่กๆ เพราะเวลานี้ตนเองกำลังอยู่ในที่แจ้ง ขณะที่ศัตรูอยู่ในที่ลับไม่อาจระบุตำแหน่งได้ ถือว่าเป็นสมรภูมิที่เสียเปรียบอย่างยิ่ง

"พูดออกมาให้หมดว่ามึงทำงานให้ใคร และเป็นงานอะไร"

เสียงมาจากไหน?... เขามองหา แต่ก็ไม่รู้ว่ามันมาจากทิศทางใด แต่ไม่นานก็เริ่มเดาว่าอาจจะเป็นเป้าหมายที่หายไปตอนบ่ายนี้

พอนึกขึ้นได้แบบนั้นขนคอก็ลุกตั้งซู่ขึ้นทันควันด้วยความกลัว... ฟีนิกซ์ เขาตามมันตามออร์เดอร์ลับ แต่ไม่เคยแน่ใจว่าใช่มันหรือไม่ ฟีนิกซ์เป็นแค่หนึ่งในชื่อของมันเท่านั้นเพราะไอ้หมอนี่มันมีเป็นพันนามแถมพันหน้า ว่ากันว่าเมื่อหลายปีก่อนมีไฟล์รั่วไหลจากองค์กร เป็นเรื่องข้อมูลส่วนตัวของพวกสายลับที่ทำงานให้หน่วยโกสต์ที่ไร้ตัวตน และแน่นอนว่าสายลับแต่ละคนมีศัตรูเต็มไปหมด และ...ฟีนิกซ์ก็ไม่น้อยหน้าใคร

ฟิ้ว! กระสุนอีกนัดวิ่งเข้าใส่ที่มือที่กำลังกำปืนอย่างเหมาะเหม็ง เลือดสาดกระเซ็น เจ็บปวดจนต้องสะบัดปืนทิ้งแล้วร้องโอดโอย

“อ๊าก...มึง มึงเป็นใครกันแน่”

เขาขวัญเสียอย่างหนักในเวลานี้ มองเลิ่กลั่กอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวว่าจะมีลูกปืนอีกลูกวิ่งเข้ามาหา

"กูเริ่มเบื่อรอแล้ว ให้เวลามึงอีกห้าวินาที มึงรีบคายออกมาให้หมดไอ้สัตว์! แต่ถ้ามึงไม่พูด ก็เตรียมตัวไปทัวร์นรกได้เลย"

เสียงที่ผ่านการดัดด้วยเอไอพูดขู่ แล้วก็ส่งกระสุนอีกนัดมาที่พื้นตรงหน้า นั่นทำให้พื้นแตกกระจายฝุ่นตลบและเศษฝุ่นก็พุ่งเข้าตาเขาจนแสบไปหมดทั้งเบ้า

"โอ๊ย... กู กูบอกแล้ว มึงอย่าเพิ่งยิง..."

คนตกเป็นเหยื่อรีบพูดอย่างลนลานด้วยความกลัว ทำให้คนที่ซ่อนอยู่ในเงามืดหัวเราะหึในลำคอด้วยความสมเพช

"ว่ามา... ตอนนี้นิ้วกูพร้อมจะเหนี่ยวไกแล้ว และเป้าคือหัวใจของมึง..."

"โอเคๆ กูบอกแล้ว... มีคนจ้างกูให้ตามหาฟีนิกซ์แล้วจัดการซะ"

"ใคร"

"ไม่รู้ รับงานเป็นทอดๆ มา กูแค่ต้องการเงิน"

"คนที่ส่งงานให้มึงไง ใคร!"

"กูบอกแล้วไงว่าไม่รู้จัก สงสัยมึงไม่ใช่ฟีนิกซ์แน่ เพราะถ้าเป็นไอ้หมอนั่น มันไม่ถามหรอก"

เพราะมันคงยิงสมองเขากระจายไปแล้วป่านนี้ แต่ไม่ได้พูดออกไป ได้แต่นอนตัวสั่น เพราะเขาเป็นแค่สายลับปลายแถวที่ไม่ผ่านเข้ารอบระดับลึก นานๆ จะมีคนจ้างให้ทำงานสกปรกที อย่างงานนี้คนจ้างบอกแค่ว่าฟีนิกซ์อยู่เมืองไทย ตามให้เจอแล้วฆ่ามันซะ เขาเอาเงินมากินแล้วครึ่งหนึ่ง...จึงต้องพยายามทำงานให้สำเร็จ ไม่งั้นได้แดกลูกปืนเป็นอาหารมื้อสุดท้ายแน่