บทที่ 36 ระหว่างเรามันแค่ชั่วคราวเท่านั้น

เรนตื่นขึ้นมาในเวลาแปดโมงกว่าพบว่าข้างกายของเขาว่างเปล่า มีคนแอบหนีกลับบ้านโดยไม่บอกกล่าวกันสักคำ ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ กลิ่นหอมกรุ่นของเธอยังคงติดอยู่บนที่นอนและบนตัวเขา

ชั่วขณะหนึ่งที่คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันในท่าครุ่นคิด ตอนนี้เขารู้แล้วว่ากลิ่นหอมคล้ายดอกไม้ในฤดูฝนนี้เป็นกลิ่นประจำตัวของฟ้าใส และมันติดอยู่ในความรู้สึกส่วนลึกของเขามาก่อน ความรู้สึกส่วนลึกที่บอกว่าเขาคุ้นกับกลิ่นนี้ไม่น้อย และมันก็ไม่น่าจะใช่จากความทรงจำเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เจอกันในงานแต่งรัลดาน้องสาวของเขาแน่ เพราะคราวนั้นเขาแทบพูดกับเธอนับคำได้ และไม่ได้ใกล้ชิดสาวน้อยขนาดนี้

ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ออกกำลังกายอยู่ราวครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็อาบน้ำ เขาคว้าเสื้อยืดกางเกงยีนสีเข้มมาสวม หยิบโทรศัพท์แล้วก้าวออกจากบ้านตรงไปยังบ้านหลังที่อยู่ติดกัน

กลิ่นหอมของอาหารโชยมาปะทะนาสิกจนทำให้ท้องไส้ร้องครวญครางทันทีด้วยความหิว เงยหน้าขึ้นไปเห็นเมฆากำลังชูแก้วกาแฟทักทายอยู่บนเฉลียงชั้นสองของตัวบ้าน

"มอร์นิ่งครับ"

"มอร์นิ่ง เป็นไงไอ้เสือ ทุกอย่างโอเคไหม"

เรนโบกมือให้หนุ่มรุ่นน้อง ที่เขาเรียกมันว่าเสือนั้นถูกต้องแล้ว เพราะเมฆาขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มนักธุรกิจเนื้อหอมที่เต็มไปด้วยเขี้ยวเล็บและชั้นเชิง ถ้าไม่เก่งและแน่จริงมีหรือจะประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง อายุสามสิบกว่าเป็นตัวทอปของวงการอสังหาริมทรัพย์ไปเรียบร้อยแล้ว

เมฆาอ่อนกว่าเขาไปสามปี รูปร่างสูงใกล้เคียงกัน แม้ไม่ได้พบกันบ่อยๆ แต่มิตรภาพและสายสัมพันธ์ที่มีมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่นั้นยังคงแน่นแฟ้นไม่ได้จืดจางไปตามกาลเวลา

"ก็เรื่อยๆ เหมือนเดิมครับพี่"

เมฆายิ้มให้สายลับพันหน้า นึกขำคำกระเซ้าแซวนั่น ถ้าหากเป็นเสือ... ก็คงเป็นแค่เสือธรรมดา แต่คนตรงหน้านั้น เรียกว่าเป็นพญาเสือโคร่ง พยัคฆ์ร้ายที่เต็มไปด้วยเขี้ยวเล็บขนานแท้

เรนและร็อคเป็นไอดอลของเมฆามาตั้งแต่สมัยเด็ก เพราะพี่ฝาแฝดทั้งสองคนนั้นทั้งเก่งและเท่ตามแบบฉบับลูกผู้ชายอย่างแท้จริง เป็นแชมป์เทควันโด คาราเต้ มวย และศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวหลายแขนง ส่วนเขาเองนั้นเป็นได้แค่มวยวัด ไม่อาจหาญเทียบกับสายลับระดับโลกอย่างคนตรงหน้าหรอก

"ดีใจที่พี่ยังอยู่แถวนี้ ตกลงจะไม่ให้บอกใครจริงๆ เหรอ ว่าตอนนี้พี่อยู่บ้านผม?"

เมฆาคันปากอยากจะบอกแก๊งที่อยู่เมืองไทยมากเรื่องเรน เพราะทุกคนจะต้องดีใจที่สายลับพันหน้าอยู่ที่นี่ แต่ก็ได้แต่คิด ไม่อาจขัดคำสั่งพี่ชายคนนี้ได้ เพราะงานของเรนสำคัญเท่าชีวิต หมายถึงอันตรายถึงชีวิต ดังนั้นจึงต้องเป็นความลับที่สุดอย่างที่รู้กัน แต่ที่เห็นมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านเขา นั่นก็คงเป็นเพราะคุณป้าไอร่ามีแผนบางอย่าง ซึ่งลูกชายย่อมไม่รู้ แต่เมฆารู้เพราะแอบได้ยินผู้ใหญ่บ้านเขากับบ้านเรนคุยกัน

"อย่าดีกว่า เพราะยังไม่มีเวลานั่งคุย เอาไว้งานเสร็จเรียบร้อยก่อนดีกว่า"

"ตามนั้นครับ... ยายฟ้าทำอาหารเช้าเสร็จแล้วมั้ง"

เมฆาพูดแล้วก็ส่งสัญญาณบอกว่าเจอกันที่ครัว เรนจึงเดินเข้าไปในบ้าน กลิ่นอาหารชัดเจนขึ้น เวลาประมาณเก้าโมงกว่าแล้วตอนนี้ น้องเอิร์ธกำลังนั่งดูการ์ตูนก็หันขวับมามองเขา แล้วยิ้มตาหยี พร้อมกับวิ่งเข้ามากอดขา

"พ่อเรน เย่ๆ คิดถึงจังฮะ" เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นยิ้มแฉ่ง เรนเห็นแล้วก็รู้สึกเอ็นดู เขาจับศีรษะเล็กโยกไปมาอย่างมันเขี้ยว

"ปากหวานนะเราน่ะ"

ชายหนุ่มพูดหยอกเย้าเด็กชาย แล้วโอบไหล่เล็กพาเดินเข้าไปในห้องครัว

"อ้อนเชียวนะไอ้หนู มีพ่อเพิ่มอีกคนแล้วสิเรา" เสียงเมฆาแซวหลานน้อยพร้อมกับก้าวมาจับศีรษะเล็กโยกอีกคน

เมฆามองหลานชายที่กำลังติดพ่อเรนก็ต้องส่ายหน้า หมอนี่มันอยู่เป็นและอ้อนเก่งอย่างนี้เอง ทุกคนที่ได้พบถึงได้โดนเจ้าหนูมันตกอย่างเต็มใจ และตอนนี้เมฆาก็รู้สึกว่าเอิร์ธเหมาะจะเป็นลูกของเรนจริงๆ เพราะดูปราดเปรียวคล้ายกัน

"อ้าว มากันพอดี อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ"

ฟ้าใสเห็นคนตัวสูงในเสื้อยืดกางเกงยีนเรียบง่าย ทว่ายังดูเท่และสุดคูลโดยไม่ต้องพยายาม ตามประสาคนหล่อเหลาเบ้าหน้าเทพประทาน เธอทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เมฆาจับพิรุธได้

เมื่อเช้าตอนมาถึงบ้าน พี่ชายและน้องเอิร์ธยังคงนอนหลับอยู่จึงโล่งอกไป รีบอาบน้ำแล้วลงมาทำอาหารเช้าง่ายๆ และหลังจากทานข้าวเสร็จก็ตั้งใจจะไปไหว้พระอย่างที่ชวนเรนเอาไว้

"แม่ฟ้าทำอะไรให้เอิร์ธกับพ่อเรนบ้างฮะ"

"ได้พ่อใหม่แล้วลืมป๊าคนเก่าเลยนะเอิร์ธ" เมฆาแกล้งเย้าแหย่หลานชายตัวน้อย พลางเอื้อมมือไปบีบแก้มยุ้ยอย่างแกล้งๆ

"ไม่ได้ลืมฮะ ยังรักป๊าเมฆเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือเค้ารักพ่อเรนด้วยอีกคนฮะ" เจ้าหนูตอบอย่างฉะฉานเกินวัย

"อีกหน่อยต้องรักพ่อเรนเกินป๊าแน่เลย มันน่าน้อยใจชะมัด"

เมฆาแกล้งทำเสียงน้อยใจ เด็กชายก็เลิ่กลั่กหน้าเสียนิดหนึ่ง และรีบวิ่งมากอดขาของป๊าเมฆของแก

"โอ๋ๆ ไม่น้อยใจนะฮะป๊า ป๊าเมฆคือที่สองรองจากแม่ฟ้า และพ่อเรนคือที่สามฮะ" เด็กชายจัดอันดับให้เสร็จสรรพ เงยหน้าทำตาปริบปรอยใส่เมฆา ซึ่งพอโดนไม้นี้ของเจ้าหลานรัก คนเป็นลุงก็เลิกแกล้งแล้วก้มไปหอมหัวทีหนึ่ง

เรนยิ้มบาง นึกเอ็นดูเจ้าหนูจริงๆ ไม่รู้ติดใจอะไรเขานักหนาถึงให้เป็นตั้งที่สาม ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่กี่วัน

"มาทานข้าวกันเถอะเรา" ฟ้าใสส่งเสียงเรียก ทุกคนจึงเข้าประจำที่ และจัดการอาหารเช้าจนอิ่ม

"พี่เมฆไม่ไปด้วยกันเหรอ" ฟ้าใสถามอีกครั้งให้แน่ใจ เพราะเมื่อครู่พี่ชายปฏิเสธที่จะไปเที่ยววัดด้วยกัน

"ไปเถอะ พี่มีงานต้องเคลียร์นิดหน่อย"

เมฆาหอบงานจากออฟฟิศมาทำในวันหยุดด้วยเนื่องจากช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง

เรนเป็นคนขับรถ โดยมีน้องเอิร์ธนั่งคาร์ซีตที่เบาะหลัง และฟ้าใสก็นั่งข้างๆ เขา น้องเอิร์ธคุยจ้อไม่หยุดเลย ฟ้าใสลอบมองหน้าคนตัวสูงที่มีรอยยิ้มเล็กน้อยเวลาโต้ตอบกับลูกชายของเธอ ใจรู้สึกมีความสุขกับโมเมนต์นี้อย่างเงียบๆ ดีใจที่เรนมีเวลาให้เธอกับลูกขนาดนี้

หญิงสาวพยายามบอกตัวเองว่าอาการของเธอคือ...ปลื้มคนหล่อเท่านั้นเอง เธอไม่ได้ถลำลึกอะไรหรอก เพราะจดจำคำพูดของเรนได้ชัดเจนว่าเขาไม่เคยคิดจะแต่งงานมีครอบครัว และความสัมพันธ์ระหว่างกันที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นมันก็แค่... อะไรๆ แบบผู้ใหญ่ทำกันนั่นแหละ เธอต้องไม่เคลิ้มหลงไปกับเสน่ห์อันเหลือเฟือของเขาโดยเด็ดขาด

วัดแรกที่ไปคือ วัดอรุณ ต่อด้วยวัดระฆัง และจากนั้นก็พากันไปทานมื้อเที่ยงที่ห้างสรรพสินค้าแถวนั้น ภาพชายหนุ่มหญิงสาวและเด็กน้อย ซึ่งทั้งสามคนหน้าตาโดดเด่นด้วยเลือดผสมที่ลงตัวทำให้ผู้คนลอบมองอย่างชื่นชม เดากันว่าน่าจะเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกพากันมาเที่ยวในวันหยุด