บทที่ 73 ความทรงจำที่หายไป 1

ฟ้าใสมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...

เรนไม่อยากเชื่อเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ เวลานี้เขากำลังทำงานอันเดอร์คัฟเวอร์ในแก๊งของมาร์โซ เป็นภารกิจลับที่สำคัญมาก เรียกว่าภารกิจล้มช้างเลยก็ว่าได้ และอีกไม่นานมันจะสำเร็จเสร็จสิ้นถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้

เขาได้เป็นคู่หมั้นของแอนนา ลูกสาวของมาร์โซ และเป็นคนที่มันไว้วางใจในระดับสูงในตอนนี้ เรนได้ถ่ายรูปมากมายส่งไปยังทีมของเขาเพื่อเปิดโปงและทำลายแก๊งมาเฟียชั่ว มันมีเครือข่ายอยู่ทั่วโลก ถ้าจัดการกับมาร์โซได้ โลกใบนี้ก็จะสูงขึ้นอีกมากเลยทีเดียว

แต่...ฟ้าใสมาทำไมที่นี่... เด็กนั่นไม่รู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับเรน เพราะเขาปลอมตัวในนามของฟีนิกซ์... หน้าตาไม่มีส่วนไหนเป็นพี่เรนที่ฟ้าใสรู้จักเลยแม้แต่น้อย

ด้วยเทคโนโลยี Shape Shifting ที่ทำให้เรนสามารถปลอมตัวเป็นใครก็ได้มันทำให้เขาทำงานสะดวกและสำเร็จมานักต่อนัก การปรากฏตัวของฟ้าใสทำให้ชายหนุ่มมีความกังวล มันมีซิกเซนส์บางอย่างบอกว่า... เธอจะทำให้แผนการของเขายุ่งยากอย่างคาดไม่ถึง

*****

สองวันต่อมา ในร้านอาหารจีน กำลังจะเกิดเหตุการณ์ปะทะกันระหว่างเจ้าหน้าที่และแก๊งค้ายาที่ใช้ร้านนี้เป็นฉากหน้าในการส่งต่อและกระจายสินค้า

ทีมของเรนได้ประสานงานกับเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นและแผนการคือทลายรังนี้ซึ่งเป็นหนึ่งในสามของรังหลักของแก๊งชั่วนี้

“ฉิบหายแล้ว...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงวะ” เรนสบถในลำคอขณะที่เขาเป็นผู้ควบคุมการสั่งการอยู่ในเซฟเฮาส์ของทีม หน้าจอมอนิเตอร์ที่แสดงภาพจากกล้องวงจรปิดทุกตัวของร้าน และสถานที่รายรอบที่เขาสามารถจะดึงภาพไหนมาดูก็ได้

ภายในร้านมีหญิงสาวลูกครึ่งคนหนึ่งกำลังเดินดุ่มเข้าไปนั่งที่โต๊ะ พร้อมกับสั่งอาหาร เรนรีบแฮ็กหาเบอร์โทรศัพท์ของฟ้าใส แล้วส่งข้อความไปทันที...

ออกมาจากร้านนั่นเดี๋ยวนี้...

ชายหนุ่มหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นฟ้าใสก้มอ่านโทรศัพท์แล้วมองไปรอบๆ เขาภาวนาให้เจ้าหล่อนเข้าใจความหมายและรีบพาตัวเองออกจากซีนที่กำลังจะกลายเป็นสงครามกวาดล้างนั่น ฟ้าใสถูกเลี้ยงดูโดยพ่อที่เป็นบอดีการ์ดและเติบโตในกลุ่มคนระดับเจ้าพ่อมาเฟีย เขาหวังว่าน้องมันจะไม่โง่...

แล้วฟ้าใสก็เงยหน้ามองกล้องวงจรปิดตัวหนึ่ง เหมือนกับรู้ว่ามีคนกำลังมองอยู่ ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความฉงนสงสัย แต่ก็รีบลุกออกจากร้านทันที นั่นทำให้เรนพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก นึกชมเจ้าหล่อนว่าฉลาดสมกับเป็นลูกสาวของอาเมอร์ฟี อดีตบอดีการ์ดคุมกาสิโนที่เป็นหนึ่งในตำนานของลาสเวกัส

ไม่นานก็เกิดเหตุการณ์ยิงต่อสู้กันขึ้นที่ร้านเป็นข่าวเบรกกิงนิวส์ไปทั่วทุกช่อง...

ฟ้าใสกำลังอยู่ที่ร้านอาหารอีกร้านแถวหน้าโรงแรมที่พัก พอเห็นข่าวในทีวีหญิงสาวก็ถึงกับชะงักอึ้งไป นาทีต่อมาก็ขนลุกซู่ไปทั่วร่าง นี่ถ้าเธอยังคงนั่งอยู่ในร้านนั้น ป่านนี้คงโดนลูกปืนตายไปแล้วแน่ๆ ใครกันนะที่ส่งข้อความปริศนานั่นมาบอกเธอ?

หญิงสาวนั่งดูข่าวการกวาดล้างแก๊งค้ายาจนจบ แล้วใจก็กระหวัดนึกถึง เรน มันจะเป็นไปได้ไหมว่าเป็นเขา?

เธอเองก็ไม่ได้เจอเรนตั้งนานแล้ว ได้ยินมาว่าเวลาเรนทำงาน เขาจะฝังตัวลึกให้กลมกลืนไปกับศัตรูจนแยกกลิ่นไม่ออกเลยทีเดียว ตอนนี้เธอไม่อยากติดต่อกับทางบ้านเพราะมาเที่ยวโดยไม่ได้บอกใครแม้แต่มารดา ท่านยังคิดว่าเธออยู่นิวยอร์ก เหตุผลเพราะฟ้าใสไม่อยากให้แม่เป็นห่วงเท่านั้นเอง อีกแค่เดือนเดียวเอง เดี๋ยวเธอก็กลับเมืองไทยแล้ว

ฟ้าใสทานอาหารเสร็จก็ไปเดินย่อยที่ชายหาดตรงข้ามโรงแรม เธอเดินไปเรื่อยๆ จนเหนื่อยก็แวะนั่งใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง แถวนี้เป็นบริเวณที่ไม่มีคน คิดว่าเธอควรกลับโรงแรมเสียที ขณะกำลังจะลุก พลันก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้โฮๆ จึงแอบดูอยู่หลังต้นไม้

เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูกตบและผลักอย่างแรงโดยผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ล้วงปืนออกมา ฟ้าใสเห็นอย่างนั้นก็ตกใจเป็นอันมาก

"ฉันขอโทษค่ะคุณแอนนา ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฮือ..."

ผู้หญิงคนที่ร้องไห้ทรุดร่างลงไปคุกเข่าร่ำไห้

"แกเป็นแค่คนใช้ แต่กล้าขัดคำสั่งฉัน กล้าเสนอหน้าเข้าหาคู่หมั้นฉัน อีร่าน แกอย่าอยู่เลย"

"เดี๋ยว แอนนา!"

เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงสมาร์ตในเสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงยีนก้าวเข้ามาหาผู้หญิงที่ชื่อแอนนา พร้อมกับดึงหล่อนเข้าไปกอดแล้วแกะปืนออกจากมือยายนั่น

"ใจเย็นๆ สิ มันไม่ได้มีอะไร อย่าเสียเวลาเลย พ่อคุณจะโมโหเอาได้นะ เพราะตอนนี้ท่านไม่อยากให้มีเรื่องที่จะลากตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้อง ไปกันเถอะ"

ฟ้าใสเบิกตาโตเมื่อเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นถนัด เพราะเขาคือคนที่เธอเจอที่หาดเมื่อสองวันก่อน ผู้ชายที่มีหมาชื่อแบล็ก!

กร็อบ-แกร็บ

เสียงเหยียบกิ่งไม้แห้งทำให้ทุกคนหันมามองที่ต้นไม้ ฟ้าใสหัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่เท้าเพราะเธอถอยหลังแล้วเผลอไปเหยียบกิ่งไม้แห้งเข้า

"ใครอยู่ตรงนั้น" เสียงแอนนาตวาดถามเสียงดัง

ฟ้าใสไม่รอช้า เธอรีบหันหลังวิ่งจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้นทันที

"หยุดนะ! ไม่งั้นฉันยิง"

"ผมตามไปดูเอง คุณกลับไปรอที่อะพาร์ตเมนต์เถอะ เดี๋ยวผมจะจัดการทางนี้ให้"

แอนนาหน้าบูดบึ้ง และพอหันไปทางผู้หญิงที่เธอขู่ แต่เจ้าหล่อนก็อันตรธานหายไปแล้ว

"บ้าที่สุด... คุณจัดการเสร็จก็รีบกลับนะคะฟีนิกซ์ วันนี้ฉันหัวเสียที่สุดเลย คุณต้องรับผิดชอบนะ"

"ไปรอผมที่ห้อง" เขาพูดสั้นๆ แล้วก็รีบวิ่งตามร่างที่เห็นลิบๆ ไปทันควัน ปล่อยให้แอนนากลับไปกับบอดีการ์ด

ฟ้าใสวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต แต่เพียงห้านาทีเท่านั้น มือใหญ่ก็เอื้อมมาคว้าแขนเธอจนหญิงสาวเสียหลัก เซเข้าปะทะกับอกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตื่นตระหนกและขวัญเสีย แต่เขากลับก้มมากระซิบด้วยน้ำเสียงคล้ายห่วงใย...