บทที่ 74 ความทรงจำที่หายไป 1

"คุณไม่ปลอดภัยแล้ว รีบกลับประเทศคุณไปซะ"

ประโยคของเขาทำให้ฟ้าใสหน้าซีด

"ทำ ทำไมคะ เมื่อกี้นี้ฉันไม่ ไม่เห็นอะไรเลย... จริงๆ นะ ปล่อยฉันไปเถอะ"

ฟ้าใสบิดตัวเพื่อจะออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังดึงเธอเข้าไปหลบในเงามืดของพุ่มไม้หนา

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวของผู้มีอิทธิพล คุณจะไม่ปลอดภัย ให้จองตั๋วกลับคืนนี้เลยนะ"

"คุณเป็นใครกันแน่"

"ทำตามที่ผมสั่ง ถ้าพรุ่งนี้คุณยังอยู่ที่นี่ ผมไม่รับรองความปลอดภัยของคุณ"

เรนไม่สามารถบอกความจริงแก่ฟ้าใสได้ เพราะเขาอยู่ในระหว่างทำภารกิจลับสุดยอด ทุกอย่างคือ Top secret แม้แต่ตัวตนที่แท้จริงก็เปิดเผยไม่ได้อย่างเด็ดขาด หูตาของไอ้มาร์โซนั้นมันมากมายเต็มเมืองไปหมด

"ได้ๆ ฉันจะกลับบ้านคืนนี้ค่ะ" ฟ้าใสรีบรับปาก เพราะกลัวมากและมันไม่คุ้มที่จะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ เธอเพิ่งอายุยี่สิบห้าย่างยี่สิบหกเอง ยังอยากมีชีวิตอยู่ไปอีกนานๆ

"ดีมาก...งั้นรีบไปเก็บของ ผมจะให้คนไปส่งที่สนามบิน"

เมื่อฟ้าใสกลับไปถือโรงแรม หญิงสาวรีบเก็บกระเป๋าและเช็กเอาต์ ฟ้าใสล้วงหาโทรศัพท์ เธอจะโทรบอกบิดามารดาเสียหน่อยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอพวกท่านจะได้ทราบ แต่ฟ้าใสก็ต้องใจหายวาบ เพราะเธอหาโทรศัพท์ไม่เจอ หญิงสาวขอขึ้นไปดูที่ห้อง แล้วค้นห้องอย่างละเอียดก็ไม่พบ คิดทบทวนจนหัวแทบแตก...

หรือว่ามันจะตกที่ชายหาดตอนที่เธอวิ่งหนี?

หญิงสาวรีบลงมาชั้นล่างอีกครั้ง พอมาถึงหน้าโรงแรมก็มีผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูรถเดินตรงมาหา

"มีคนให้ผมมารับคุณไปส่งที่แอร์พอร์ต"

เขาพูดเสร็จก็คว้ากระเป๋าเธอไปใส่หลังรถทันที

"โทรศัพท์ฉันหาย ขอไปดูที่หาดก่อนค่ะ"

พูดได้เพียงแค่นั้น ผู้ชายคนนั้นก็ดึงแขนเธอแล้วผลักเข้าไปในรถ โดยไม่สนใจฟัง เขารีบขับออกไปจากโรงแรมอย่างรวดเร็ว

"มีคนตาม" เขาบอกเธอหลังจากที่ขับรถเร็วมากจนเธอต้องกำเบาะเอาไว้แน่น

"คงไปสนามบินไม่ได้แล้วล่ะ"

คนขับรถพึมพำ เขามองกระจกหลัง แล้วก็มีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็เปลี่ยนเส้นทางอย่างรวดเร็ว

เขาพารถซอกแซกไปตามทางอย่างช่ำชองชำนาญ พามาแวะร้านโทรศัพท์แล้วซื้อมาเครื่องหนึ่ง จากนั้นก็ขับรถต่อจนกระทั่งมาโผล่ที่นอกเมืองแล้วมาจอดที่สนามบินเอกชนอันเงียบเชียบ

"ตอนนี้คุณตกอยู่ในอันตรายเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะพาคุณไปที่ที่ปลอดภัย คุณแพลนจะอยู่ที่นี่นานไหม"

"หนึ่งเดือน แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ฉันอยากกลับบ้าน"

ฟ้าใสอยากจะร้องไห้มากๆ เลยตอนนี้ แต่ไม่อยากให้คนแปลกหน้าเห็นความอ่อนแอ เธอจึงบอกตัวเองให้ฮึบเอาไว้

"ช่วงนี้เมืองนี้กำลังร้อนระอุ คุณไปอยู่ที่เกาะก่อน แล้วพอทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะพาคุณกลับนิวยอร์กเอง"

ฟ้าใสฟังแล้วก็งงและฉงนใจไปหมดว่าผู้ชายคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าเธอมาจากนิวยอร์ก

"ฟีนิกซ์ล่ะ เขาให้คุณมาส่งฉันเหรอ"

คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า จากนั้นเขาก็พาเธอขึ้นเครื่องบินลำเล็ก แล้วทะยานสู่ท้องฟ้า ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมง เขาก็พาเธอมาถึงเกาะกลางทะเล... มันมีกระท่อมอยู่บนหน้าผา สภาพของมันทำให้เธอต้องตะลึงในความน่ารักและน่าอยู่ แต่เพราะเป็นเวลากลางคืนจึงมองทะเลไม่เห็น มองเห็นแต่ดวงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า

"สวยจัง" หญิงสาวเดินไปยืนที่ระเบียงด้านหน้า ลืมความหวั่นวิตกไปชั่วขณะ

"บ้านนี้ใช้ไฟจากโซลาร์เซลล์ มีทุกอย่างที่คุณสามารถอยู่ได้สบายเป็นเดือน นี่ปืน เก็บเอาไว้ ส่วนนี่โทรศัพท์ใหม่ของคุณ มีเบอร์ติดต่อของฟีนิกซ์อยู่ในนั้น ถ้ามีอะไรก็โทรหาเขาได้"

จากนั้นเขาก็พาเธอเดินดูทั่วบ้าน ให้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน

"แล้วเกาะนี้มีใครอยู่บ้างคะ"

ฟ้าใสคิดว่าเธอน่าจะอยู่ได้ เพราะมันมีรั้วรอบขอบชิดดูปลอดภัยใช้ได้เลยทีเดียว

"บนเกาะนี้มีบ้านของลุงจอห์นนี่กับป้าราเชลเป็นคนดูแล มีท่าเรืออยู่หน้าหาด เรือเร็วจอดอยู่ตรงนั้น กุญแจเรืออยู่ในตู้ข้างประตู ผมต้องไปแล้วล่ะ"

"เดี๋ยวค่ะ คุณชื่ออะไรคะ"

ฟ้าใสรีบถาม เขาชะงักนิดหนึ่ง...

"ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เพราะคงไม่ได้เจอกันอีก"

พูดจบร่างสูงก็เดินออกจากบ้านไป ไม่นานเครื่องบินเล็กก็ทะยานขึ้นฟ้า บินจากไป

เมื่อบินมาได้นิดหนึ่ง ชายหนุ่มก็ถอนหายใจ พร้อมกับสั่งโปรแกรม Shape Shifting ให้กลับมาเป็นฟินิกซ์อีกครั้ง เขาต้องปลอมเป็นคนอื่นเพื่อไม่ให้คนของมาร์โซเห็นว่าเป็นฟีนิกซ์ที่พาฟ้าใสออกจากโรงแรม...

สาเหตุที่มีคนตามไปถึงโรงแรมนั้น เป็นเพราะคนของแอนนาเก็บโทรศัพท์ของฟ้าใสได้ แต่ดีที่ตอนนี้โทรศัพท์ของเธออยู่ที่คนของเรนแล้ว ชายหนุ่มต่อโทรศัพท์ไปบอกแอนนาว่าคืนนี้เขามีงานต้องทำให้พ่อของเจ้าหล่อน จึงกลับอะพาร์ตเมนต์ไม่ได้ จากนั้นเรนในร่างของฟีนิกซ์ก็เลี้ยวเครื่องบินกลับไปยังเกาะนั่นอีกครั้ง... เกาะเรนโบว์ตั้งอยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติก มันเป็นสถานที่ส่วนตัวของเขาที่เอาไว้กบดานเวลาทำงานอยู่โซนนี้

ฟ้าใสอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปที่ห้องครัว จัดการชงชาเพื่อจะได้ช่วยให้ระบบประสาทเธอสงบลงจากเหตุการณ์พวกนั้น ที่นี่มีอินเทอร์เน็ตด้วย แต่เธอไม่รู้พาสเวิร์ดจึงยังใช้โซเชียลไม่ได้

หญิงสาวจึงเปิดทีวีดู เวลาประมาณสี่ทุ่มกว่าก็ได้ยินเสียงกุกกักหน้าบ้าน ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมาทันใด รีบคว้าปืนสั้นอัตโนมัติมาถือไว้ในมือ เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองที

"คุณ... ผมเอง ฟีนิกซ์"

พอได้ยินชื่อนี้เท่านั้น ฟ้าใสก็พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก หญิงสาวรีบเปิดประตู เห็นร่างสูงยืนหน้านิ่งอยู่ตรงนั้น เธอเบี่ยงตัวหลบให้เขาเดินเข้ามา

"หิวจัง"

เขาพูดแล้วเดินตรงไปยังห้องครัว จากนั้นฟ้าใสก็นั่งมองผู้ชายตัวโตทำแซนด์วิชง่ายๆ ให้ตัวเอง เธอจึงขยับไปชงชาให้

ทั้งสองไปนั่งที่หน้าทีวี ฟ้าใสเริ่มสัมภาษณ์เขา แต่เขาก็ไม่ได้บอกอะไรเธอมากมาย ทว่ากลิ่นอายของฟีนิกซ์บอกเธอว่าเขาเป็นพวกตำรวจหรือไม่ก็ทหาร...ไม่ผิดแน่

เวลาห้าทุ่ม ฟีนิกซ์ก็ขอตัวไปอาบน้ำ เขายึดโซฟาห้องนั่งเล่นหน้าทีวีเป็นที่นอน ส่วนเธอก็นอนให้ห้องนอนซึ่งมีเพียงห้องเดียว

เช้าวันต่อมา เมื่อฟ้าใสตื่นก็พบร่างสูงนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ระเบียงเหนือหน้าผา หญิงสาวหัวใจเต้นแรงเมื่อดวงตาคู่คมหันมามองเธอนิ่งๆ ก่อนจะยกแก้วกาแฟเป็นเชิงทักทาย

"Good morning. หลับสบายดีไหม"

"ไม่ค่อย..." ฟ้าใสตอบไปตามตรง ก็เธอเพิ่งผ่านเหตุการณ์น่าตื่นตระหนกมา จะให้นอนหลับสนิทได้อย่างไรกันเล่า

"คุณยังไม่กลับเหรอคะ"

"วันนี้ผมจะอยู่กับคุณ แล้วกลับตอนเย็น"

"ดีเลย... เพราะฉันไม่อยากอยู่คนเดียว" หญิงสาวยอมรับว่ากลัว

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของผม มันชื่อว่าเกาะเรนโบว์”

เขากล่าวแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ฟ้าใสยิ้มเผลอมองตาลอยก่อนจะรู้ตัวแล้วรีบฉีกยิ้มรับ

“ขอบคุณค่ะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงช่วยฉัน แต่ยังไงก็ขอบคุณก็แล้วกัน”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฟ้าใสก็ใช้ชีวิตที่กระท่อมริมหน้าผาและได้ฮอลิเดย์อย่างสงบสุข โดยมีฟีนิกซ์มาอยู่ด้วยบ่อยๆ ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น ฟ้าใสรู้สึกว่าเธอตกอยู่ใต้อาณัติและติดบ่วงเสน่หาของผู้ชายคนนี้เสียแล้ว

ค่ำคืนหนึ่ง... เธอและเขาดื่มด้วยกัน เขาจูบเธอก่อน และเธอก็ไม่ได้ต่อต้าน ทว่าตอบสนองตามเสียงของหัวใจและความหวั่นไหวที่มีต่อเขา และนั่นก็เป็นครั้งแรกของสาวพรหมจรรย์อย่างเธอที่ได้ทำความรู้จักกับเซ็กซ์ มันเป็นเซ็กซ์ที่น่าประทับใจที่สุด ที่ฟ้าใสคิดว่าเธอจะไม่มีวันลืมมันเลย