บทที่ 75 ความทรงจำที่หายไป 2 NC+

ฟ้าใสมีความสุขมากกับการได้อยู่ที่กระท่อมบนหน้าผาแห่งนี้ เวลาได้ยินเสียงเครื่องบินเล็กดังเหนือน่านฟ้า เธอก็จะยิ้มดีใจและรีบวิ่งออกไปรอรับเขาที่ลานกว้างหลังกระท่อม เครื่องบินลำนี้มันล้ำสมัยมาก สามารถลงจอดได้แบบโดรนคือไม่ต้องใช้รันเวย์ยาวเหยียดเหมือนเครื่องบินทั่วไป

เรนยิ้มกริ่มเมื่อเห็นคนตัวเล็กยืนยิ้มหน้าบานรอเขาอยู่ ชายหนุ่มลากกระเป๋าใบโตที่บรรจุอาหารและของใช้อยู่เต็มตรงไปหา ดึงร่างบางเข้ามากอดและจูบหนักๆ ที่ริมฝีปากงาม

"คิดถึงจัง"

"ไม่ได้เจอกันแค่สองวันเองค่ะ"

หญิงสาวตอบอย่างเขินๆ โอบแขนรอบเอวสอบ แล้วพากันเดินเข้าไปในกระท่อม

"ตั้งสองวันต่างหากล่ะ ผมไม่อยู่คุณทำอะไรบ้าง" ชายหนุ่มเอ่ยถาม ทั้งสองช่วยกันเอาของออกจากกระเป๋าแล้วเก็บมันไว้ในตู้บนผนังเหนือเคาน์เตอร์

"อ่านหนังสือ ว่ายน้ำ อาบแดด วนเวียนกันไปค่ะ"

เธอตอบยิ้มๆ มันเป็นฮอลิเดย์ที่มีความหมายว่าพักผ่อนหย่อนใจอย่างแท้จริงสำหรับฟ้าใส หญิงสาวเอียงคอมองคนตัวสูง ดูเหมือนเขาจะอิดโรยเล็กน้อย

"ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยได้นอนหรือยังไงคะ เหมือนเหนื่อยๆ นะ"

เธอไล้นิ้วแผ่วเบาไปใต้ดวงตาคู่คม ชายหนุ่มรวบเอวเล็กเข้ามากอดแล้วก้มหอมแก้มนวลปลั่งอย่างหลงใหลคลั่งไคล้

"มีงานเร่งนิดหน่อยน่ะ แต่เคลียร์ใกล้เสร็จแล้วล่ะ คิดถึงฟ้า เลยอยากมาหาเร็วๆ"

"แล้วทำไมไม่เคลียร์งานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาล่ะคะ แบบนี้ก็เหนื่อยแย่เลย ฉันเดาว่าพรุ่งนี้คุณต้องรีบบินกลับไปอีกใช่มั้ยคะ"

เพราะเมื่อวันก่อนก็เป็นแบบนี้ เขามานอนเพียงคืนเดียว และรีบบินกลับแต่เช้ามืด

"แค่ขับเครื่องบิน ไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมาย ยังมีแรงเหลือเฟือไว้ทำกิจกรรมกับคุณได้สบาย จะเอาจนโต้รุ่งก็ได้นะ ถ้าคุณไหว"

"คนทะลึ่ง คิดแต่เรื่องใต้สะดืออีกแล้วนะคุณเนี่ย" ฟ้าใสย่นจมูกใส่คนชอบพูดสองแง่สองง่ามเพื่อแก้เขิน

"ก็ใต้สะดือคุณสวยจริงๆ นี่ อันที่จริงไม่ใช่แค่ใต้สะดือ แต่นมก็สวย ตรงนั้นก็สวย สวยไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลย"

ชายหนุ่มกล่าวพลางดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดนัวเนีย แล้วตวัดอุ้มพาเดินเข้าไปในห้องนอน

ตั้งแต่คืนที่เขาดื่มจนอารมณ์เคลิ้มและเผลอลืมสติไปจูบเธอเข้า จนเกิดเหตุการณ์เลยเถิดและได้เสียกันขึ้น เรนก็ยอมรับว่าเขาติดใจ และไม่เสียใจเลยที่มันเกิดขึ้น เขาได้เป็นคนแรกของเธอโดยไม่ได้คาดหวัง เกือบเผลอทำแรง แต่พอรู้ว่าเธอยังไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องเซ็กซ์มาก่อน ชายหนุ่มก็ปรับเปลี่ยนท่าทีและใจเย็นลง เขาค่อยๆ สอนจนเธอครางไม่เป็นภาษาครั้งแล้วครั้งเล่า

และหลังจากนั้นเขากับเธอก็เมคเลิฟกันบ่อยมากเวลาที่เขาบินมาที่นี่ และแต่ละครั้งก็หลายรอบเหมือนคนตายอดตายและไม่รู้จักอิ่มพอ

เรนได้ค้นพบว่าฟ้าใสมีเสน่ห์ของความเป็นหญิงอยู่อย่างเต็มเปี่ยม เขาหลงใหลและพ่ายแพ้ต่อความน่ารักปนขี้อายของเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น ไม่เคยคิดว่าคนอย่างเขาจะหลงผู้หญิงได้ถึงเพียงนี้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว แต่มันเป็นฟ้าใสไง เขาถึงยอมปล่อยใจและปล่อยอารมณ์เป็นตัวของตัวเองเต็มที่ยามอยู่กับเธอ

"เดี๋ยวค่ะ เอ๊ะ ปล่อยก่อนสิคะ คุณเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีมั้ยคะ" ฟ้าใสทักท้วงเมื่อเขาวางเธอลงบนเตียง

"แต่คุณอาบแล้วนี่ ตัวหอมขนาดนี้ ขอกินสักรอบแล้วค่อยอาบด้วยกัน นะครับ"

น้ำเสียงอ้อนๆ กับดวงตาเว้าวอนของเขาทำให้หญิงสาวเขินและไม่รู้จะว่าอย่างไร พอเขาเริ่มจูบเธอ ฟ้าใสก็โอนอ่อนผ่อนตามอย่างเต็มใจ

ไม่นานสองร่างก็เปลือยเปล่า หญิงสาวบิดกายด้วยความสยิวรัญจวนกับสัมผัสเร่าร้อนที่กำลังได้รับการปรนเปรอ ลิ้นนุ่มที่ตวัดลากเลียไปตามผิวของเธอให้ความรู้สึกร้อนรุ่มดั่งถูกไฟร้อนลามเลีย เขาแตะลงตรงไหนเธอก็ร้อนผะผ่าวด้วยความหฤหรรษ์สุดเสียวสยิวตรงนั้น

"อืม..." หญิงสาวครางในลำคอเมื่อปากอุ่นจูบไซ้ลงไปที่เต้าคู่อวบอิ่ม มือซุกซนล้วงลึกไปที่ระหว่างขาของเธอแล้วลูบไล้สะกิดรัวที่เกสรเสียว ฟ้าใสแอ่นร่างขึ้นด้วยความร้อนระอุไปทั่วร่าง รู้สึกทรมานเหมือนร่างกายกำลังจะแตกประทุในนาทีใดนาทีหนึ่ง สิ่งที่เธอรู้สึกต่อเขามันไม่ใช่แค่เซ็กซ์ แต่มันลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น ด้วยเหตุนี้เธอจึงยอมเขาทุกอย่าง

"ฟีนิกซ์..."

"อย่าเรียกฟีนิกซ์"

เสียงพร่าเอ่ยขึ้น

"ทำไมคะ"

เธอเอ่ยถามเสียงเบาหวิว เขาขยับตัวนอนหงาย แล้วดึงร่างนุ่มให้ขึ้นไปนั่งคร่อมกึ่งกลางกาย เสือกแก่นกายเข้าไปในความชุ่มฉ่ำจนเธอสะดุ้งด้วยเสียวกระสัน

"เพราะเวลาอยู่กับคุณ...ผมอยากเป็นแค่สายฝนที่อยู่ใต้ฟ้าเท่านั้น อยู่ใต้คุณแบบนี้ไง... ฟีนิกซ์มันเป็นแค่นกที่สามารถบินจากท้องฟ้าไปได้ทุกเมื่อ แต่ฝนไม่สามารถจากฟ้าไปไหนได้ ถ้าฝนไม่มีฟ้า... ฝนก็ไร้ตัวตน"