บทที่ 1

ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในช่วงเวลาพักกลางวัน นักศึกษาต่างทยอยกันออกไปทานข้าวร้านข้างนอกมหาวิทยาลัยบ้างและทานที่โรงอาหารในมหาวิทยาลัยบ้างเช่นเดียวกับเด็กหนุ่มปีหนึ่งที่พึ่งเข้ามาเรียนวันแรกก็ได้รับภารกิจตามหาพี่รหัสเข้าแล้ว

[ฟิน]

ฟินหนุ่มนักศึกษาปีหนึ่งที่ตามหาพี่รหัสจากคำใบ้ได้มาแค่คำว่า ชา… แต่ด้วยหัวสมองอันฉลาดหลักแหลมที่ยังมีพอจะทำให้เขาคิดได้ว่าก็น่าจะเป็นชื่อเล่นคน ที่มีสองพยางค์ขึ้นต้นด้วยคำว่า ‘ชา…’

“แบบนี้ผมก็สบายเลย ชาก็น่าจะมีคนเดียวแหละ คงหาไม่ยาก”

ได้ยินมาว่าพี่รหัสจะมีชั่วโมงกิจกรรมให้ด้วยตั้ง 5 ชั่วโมงมันเยอะนะถ้าแค่หาพี่รหัสให้เจอก็ได้ 5 ชั่วโมงกิจกรรมมันดูง่ายมากๆ และถ้าเปรียบกับกิจกรรมอื่นๆ อันนี้ง่ายสุดล่ะผมคิดว่านะ ผมถึงอยากตามหาพี่รหัสให้เจอดีกว่าไปทำอย่างอื่นที่ยากเพื่อแลกเอาชั่วโมงกิจกรรม เพราะถ้าทำอย่างอื่นก็ดูจะยากสำหรับผมเกินไป แบบนี้ง่ายผมต้องทำให้ได้แต่ว่าสุดท้ายบางกิจกรรมที่ผมไม่อยากจะเข้าร่วมผมก็คงจำเป็นที่จะต้องเข้าร่วมเพื่อเก็บชั่วโมงกิจกรรมให้ครบตามทางมหาวิทยาลัยเขากำหนดไว้

จำนวนชั่วโมงที่ต้องทำให้ครบก็ตามนี้เลยครับ ‘นักศึกษาต้องเข้าร่วมกิจกรรมของมหาวิทยาลัยแบบบังคับแกนจำนวน 10 กิจกรรม แบบบังคับเลือกตามความสมัครใจ และต้องมีจำนวนชั่วโมงกิจกรรมไม่น้อยกว่า 30 ชั่วโมงตลอดหลักสูตรการศึกษา’

นั่นแหละครับผมถึงอยากได้นักอยากได้หนาชั่วโมงกิจกรรมนั่น ไม่ใช่แค่ว่าจะต้องเรียนให้จบไปอย่างเดียวแต่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมด้วย ต้องมีชั่วโมงการเข้าร่วมกิจกรรมให้ครบตามที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดไว้ ซึ่งวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียน พรุ่งนี้รับน้อง และต้องหาพี่รหัสให้เจอภายในวันนี้

“ตรงนี้มีพี่คนไหนชื่อชาไหมครับ” ฟินเห็นที่โรงอาหารมีรุ่นพี่สาขาเดียวกันกับเขาอยู่เยอะเลยเดินมาถามหาพี่รหัสถึงที่โต๊ะอาหารที่พวกพี่ๆ เขานั่งกินข้าวกันอยู่ในตอนพักเที่ยง

“พี่”

“พี่เอง”

รุ่นพี่ยกมือขานรับกันตั้ง 2 คนทำเอาฟินถึงกับเกาหัวเล็กน้อย เอาแต่คิดแล้วก็สงสัย ใครกันนะที่เป็นพี่รหัสของฟิน

“เอ่อ! พี่ๆ ครับเฉลยผมมาเถอะครับว่าคนไหนคือพี่รหัสของผม ผมจะได้ไปกินข้าว”

“ให้พวกพี่บอกง่ายๆ เลยไง”

“ถ้าไม่บอกผมจะไปรู้ได้ไงล่ะครับ”

“ต่อปากต่อคำอีกด้วย”

“แต่ถ้าไม่ยอมบอกผมตอนนี้งั้นผมไปกินข้าวก่อนนะครับ” ฟินพูดก่อนจะหันหลังเตรียมจะเดินหนี

“น่าเสียดายๆ พี่ก็ว่าจะบอกแล้วล่ะ แต่น้องเดินหนีไปซะแล้ว” เสียงรุ่นพี่ในกลุ่มนั้นพูดขึ้นมาตอนฟินกำลังเดินหนี

ตอนนั้นฟินยังเดินออกไปได้ไม่ไกลจากโต๊ะอาหารของรุ่นพี่กลุ่มนั้นทำให้ฟินได้ยินที่พี่ในกลุ่มพูด พอได้ยินก็ทำให้ฟินต้องเดินกลับมายืนที่หน้าโต๊ะอาหารที่เดิม

“สรุปพวกพี่จะบอกผมว่าใครคือพี่รหัสของผม”

“ตอนแรกว่าจะบอก แต่ตอนนี้คิดก่อน” รุ่นพี่ที่ดูหน้าตากวนๆ ที่สุดในกลุ่มพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“แล้วน้องคิดว่าใครในสองคนนี้” รุ่นพี่อีกคนในกลุ่มนั้นพูดขึ้นมา

“ผมไม่รู้ครับ ผมถึงถามไงครับ”

“ตอบกวนด้วยเว้ย!!” คนชื่อชาเย็นพูดขึ้น เขาจะเป็นคนนิ่งๆ เวลาพูดมาแต่ละครั้งคนก็ชอบหาว่าทำตัวตึงใส่ พวกกวนๆ ในกลุ่มนี้ไม่เยอะไม่มาก ส่วนความหล่อๆ นั้นน่ะเหรอ กลุ่มนี้ก็หล่อกันเกือบทุกคนนะ

“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้ตอบกวนนะครับ”

“พี่ให้เดาครับน้อง ที่ไม่ได้ถามว่าน้องรู้ไหม” ชานมพูดขึ้นต่อด้วยน้ำเสียงที่ดูโอเคที่สุด เนื่องจากมีเพื่อนในกลุ่มบางคนดูดุและกวนน้องไปเยอะแล้วเขาเลยเป็นคนพูดจาอ่อนโยนให้สักคน

“อ๋อครับ ถ้างั้นผมก็คงคิดว่าน่าจะเป็นพี่นี่แหละครับเพราะพี่ดูพูดจาดีสุด” ฟินพูดพลางเดินเข้าไปยืนตรงหน้าของชานม

ชานมพูดจาโอเคสุดในกลุ่มส่วนคนอื่นๆ อาจจะมีใช้ช่องเสียงที่ดูดุๆ หน่อย แต่ความเป็นจริงชานมก็เคยใช้น้ำเสียงที่ดูดุไม่ต่างกันกับเพื่อนๆ เพราะกลุ่มนี้บางคนเป็นถึงพี่ว้ากของคณะ

“เห็นไหมมึงพูดจาดีแล้วน้องมันก็ได้ใจคนเดียวเลยไอ้นม”

“อ๋อพี่คนนี้ชานม แล้วพี่อีกคนชาอะไร”

“อย่าพึ่งถามถึงอีกคน สรุปเดาว่าพี่รหัสเป็นพี่ใช่ไหม”

“ครับ”

“เฮ้ย!! คุณรู้เปล่าเนี่ยว่าถ้าทายไม่ถูกจะโดนลงโทษวิดพื้น 20 ครั้งตอนนี้เลย” แล้วจู่ๆ เสียงของชานมก็เปลี่ยนไปในโทนที่ดูดุๆ หน่อย

“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อนครับ ทำไมต้องลงโทษด้วยครับแค่ให้ทายเล่นๆ ไม่ใช่หรอกครับ”

“ก็น้องไม่ได้ถามถึงบทลงโทษว่ามีไหม”

นี่ผมมาเล่นบ้าอะไรกับพวกพี่กลุ่มนี้กันอยู่ครับเนี่ย ผมยังไม่ได้กินข้าวด้วยสิ แค่เดินมาจะถามหาพี่รหัสเฉยๆ เองแต่ผมไม่ได้คิดเผื่อว่าจะมาโดนอะไรแบบนี้เลยนะ พวกพี่ๆ เขานั่งกินข้าวกันอิ่มเสร็จเรียบร้อยแล้วไม่เหมือนผมที่ยังไม่ได้กินอะไรมา เห็นรุ่นพี่สาขาตัวเองอยู่เยอะก็เลยจะเข้ามาถามหาพี่รหัส

“ตอนแรกที่พวกพี่ว่าผมตอบกวน แต่ผมว่าตอนนี้พี่ก็ตอบกวนกว่าผมเยอะเลยนะครับ”

“มึงแต่กูได้ยินมาว่าสาขาเราบอกว่าถ้าน้องๆ หาพี่รหัสไม่เจอในวันนี้จะอดได้พี่รหัสไปดูแลเลยนะมึง” รุ่นพี่ที่อยู่ด้านหลังของชานมพูดขึ้น

“นั้นสิ สงสัยน้องคนนี้น่าจะเป็นหนึ่งในคนที่จะไม่ได้พี่รหัสว่ะ ฮ่าๆ” เสียงพี่ๆ จากด้านหลังคุยกันด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยกันสุดๆ

“งั้นผมยอมไม่มีเลยก็ได้ครับ” ฟินพูดพลางจะเดินหนีออกอีกครั้ง

“แต่เหมือนว่าจะไม่ได้ชั่วโมงกิจกรรมด้วยนะถ้าไม่ผ่านกิจกรรมตามหาพี่รหัสนี้”

เมื่อฟินได้ยินรุ่นพี่พูดขึ้นมาแบบนี้ ฟินหยุดชะงักทันทีก่อนหันหลังกลับเดินมายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะอาหารของพี่ๆเหมือนเดิม

“กลับมาไวเชียวนะน้อง”

“พอๆ หยุดแกล้งน้องมันได้แล้วพวกมึง พี่ไม่ใช่พี่รหัสของน้องนะเสียใจด้วย” ชานมลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเดินไปพูดตรงหน้าฟินพอพูดจบประโยคแล้วมองด้วยหางตาไปที่ชาเย็นเพื่อเป็นการบอกฟินว่าใครคือพี่รหัสตัวจริงๆ

“ไปเถอะพวกมึงกูอิ่มล่ะ ให้พี่รหัสน้องรหัสเขาคุยกัน” หลังจากนั้นทุกคนก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารตรงนี้แล้วเดินออกไปกันหมด เหลือแต่พี่ที่น่าจะชื่อชาเย็นที่ยังอยู่ตรงนี้กับผม

“สรุปคือ… พี่รหัสของผมชื่อชาเย็น พี่ชื่อชาเย็นใช่เปล่าและพี่ก็เป็นพี่รหัสผมใช่ไหม”

“เออ! จะว่าใช่ก็ได้”

“ใช่แน่นะครับ”

“ครับ ใช่ก็ได้”

“ทำไมต้องมีใช่ก็ได้”

“เออ! ใช่แหละ”

“ทำไมต้องใช่แหละ”

“เออใช่ ผมพี่รหัสคุณเอง”

“พี่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้ว”

“เออ”

ทำไมคำพูดและน้ำเสียงเขามันดูไม่สบายหูผมเลย เสียงดูตึงๆ แข็งๆ ผมไม่ชอบอะไรที่ดูพูดจาดูห่างเหินกันมาก ห่างกันอย่างกับผมเป็นพื้นดินแล้วพี่เขาเป็นท้องฟ้าที่ไม่สามารถใกล้กันได้เลยซะอย่างนั้น คนที่พูดจาตึงๆ แบบนี้จะเลิกตึงกี่โมงครับ ผมขอถามหน่อย ผมได้ยินแล้วรู้สึกขุ่นเคืองนิดหน่อยว่ะ