ตอนที่ 10 แสดงอาการ

“มาพอดีเลย ไมร่ากำลังจะโทรหาพี่เมสันอยู่พอดีว่าเมื่อไหร่จะพาลินกลับ” เมื่อเห็นพี่ชายเดินนำหน้าเพื่อนสาวเข้ามาในบ้านจากที่กำลังจะกดโทรศัพท์หา ไมร่าก็เปลี่ยนเป็นเดินเข้าไปหาคนทั้งสองแทน

“เย็นนี้ลูคัสจะมาทานข้าวเย็นด้วยนะ” เมสันบอกน้องสาว

ชื่อของลูคัสทำให้ไมร่ามีท่าทีแปลกไปทันทีจนเมสันสังเกตได้แต่ก็ไม่คิดจะพูดอะไรไปมากกว่าการบอกน้องสาวให้ทราบถึงการมาของเพื่อนตนเอง

“บ้านเขาไม่มีข้าวกินหรือยังไงคะถึงต้องมากินบ้านเรา”      ไมร่าบ่นอุบอิบไม่กล้าสบตาพี่ชาย

 “เราเป็นเจ้าของบ้าน อย่าแสดงอาการแบบนี้ต่อหน้าแขกนะไมร่า” เมสันปรามน้องสาว

“ไมร่ารู้ค่ะไม่ได้พูดให้เขาได้ยินสักหน่อย”

“แล้วเรื่องเรียนของเราจัดการเรียบร้อยหรือยัง” เมสันเปลี่ยนเรื่องคุย

“เรียบร้อยค่ะไม่ต้องห่วง ว่าแต่ทำไมพี่เมสันถึงพาเพื่อนไมร่าไปอยู่ที่บริษัทตั้งครึ่งค่อนวัน ปกติไม่ชอบให้ผู้หญิงไปวุ่นวายที่ทำงานไม่ใช่เหรอคะ” คำถามและท่าทางเหมือนแปลกใจของน้องสาวทำให้เมสันต้องเหลือบมองไปทางไพลินที่กำลังมองมาทางเขาเช่นกันก่อนจะตอบน้องสาวสั้น ๆ

“มีงานด่วนที่ต้องให้เจเดนทำ”

“แบบนี้นี่เอง นึกว่าเพื่อนไมร่าได้รับสิทธิ์พิเศษเสียอีกที่ได้ย่างกรายไปเขตหวงห้าม” เมสันที่ไม่เคยรู้สึกอะไรง่าย ๆ กลับหวั่นไหวแปลก ๆ กับคำพูดของน้องสาว

“แล้วลินลองปรึกษาพี่เมสันดูหรือยังเรื่องที่อยากจะหางานทำ” ไมร่าหันมาถามเพื่อนสาวในเรื่องที่ยังหาข้อสรุปไม่ได้

“เอ่อ...” คราวนี้เป็นไพลินที่พยายามมองเมสันเพื่อหวังว่าเขาจะตอบคำถามของไมร่าให้กับเธอ เพราะเธอเองก็ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนจากเขาเหมือนกัน ถึงแม้เมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมาจะได้ลองเกริ่นไปแล้วแต่ก็เหมือนจะไม่ได้คำตอบเรื่องนี้ มีเพียงเรื่องเรียนที่เธออยากจะสอบเข้ามหาลัยของรัฐในปีหน้าแต่เมสันไม่อนุญาตและให้เธอเรียนมหาลัยที่เขาเลือกให้

“เดี๋ยวจะหางานให้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ จัดการเรื่องเรียนอะไรให้เข้าที่เข้าทางแล้วค่อยมาว่ากันใหม่” ชายหนุ่มบอกพร้อมมองไปยังคนต้นเรื่องที่ยืนสงบอยู่

“ตกลงพี่เมสันจะเป็นคนหางานให้ลินเองใช่ไหมคะ ไมร่าจะได้ไม่ต้องไปถามงานที่เพื่อน ๆ ให้ลิน” ไมร่าถามพี่ชายให้แน่ใจ

            “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปไพลินอยู่ในความปกครองของพี่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามถ้าพี่ยังไม่อนุญาต ห้ามทำ!” น้ำเสียงจริงจังที่บอกออกมานั้นเป็นคำตอบให้กับไมร่าและไพลินได้เป็นอย่างดี

            “คุณลูคัสมาถึงแล้วครับ” ดีแลนเดินเข้ามารายงานให้เจ้านายทราบ เมสันพยักหน้าก่อนจะเดินไปยังห้องอาหารที่ถูกจัดโต๊ะเตรียมไว้เรียบร้อยตามคำสั่งของตนเองที่สั่งไว้ก่อนหน้านี้    ไมร่าจึงลากแขนไพลินให้เดินตามพี่ชายไปติด ๆ

            “ไม่เจอตั้งนานไม่คิดจะทักทายพี่หน่อยเหรอไมร่า” ลูคัสทักทายหลังจากที่นั่งมองน้องสาวเพื่อนอยู่นานตั้งแต่มาถึง แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีจะพูดกับเขาเพียงแต่ก้มหัวเป็นเชิงทักทายตามมารยาทตอนเขานั่งลงบนโต๊ะอาหารก็เท่านั้น

            “ไมร่าก็ทักพี่ลูคัสไปแล้วนี่คะ” เสียงอ่อนตอบกลับ

            “นั่นเรียกว่าทักเหรอ นึกว่ากิ้งก่ากระโดกหัวเสียอีก” ลูคัสว่าเสียงนิ่งเรียกให้คนที่ถูกพาดพิงมองมาตาขุ่น

            ลูคัสรู้สึกชอบพอไมร่าตั้งแต่อีกฝ่ายอายุ 16 ปี ตอนนั้น ลูคัสมางานวันเกิดของเมสันซึ่งจัดขึ้นที่บ้านของเดวาลอฟและก็ได้พบว่าน้องสาวของเพื่อนที่ไม่ได้เห็นมานานนั้นกำลังเข้าสู่วัยแรกสาวและมีรูปร่างหน้าตาสวยถูกใจจนลูคัสไม่อยากจะละสายตา

คืนนั้นทั้งคืนลูคัสยอมที่จะไม่ใกล้ผู้หญิงคนไหนไม่ว่าจะเป็นบรรดานางแบบคู่ควงเดิมของตนเองหรือแม้แต่สาว ๆ ที่ถูกส่งตัวมาเพื่อดูแลงานในวันนั้นจนเมสันที่เป็นเจ้าของงานยังแปลกใจ แต่คนอย่างเมสันไม่ปล่อยให้ตัวเองคาใจได้นาน ไม่ทันพ้นคืนนั้นเมสันก็ได้คำตอบถึงท่าทีแปลก ๆ ของลูคัสและนำมาซึ่งการถกเถียงของสองหนุ่มในเวลาถัดมา

            เมสันแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการให้ไมร่ายุ่งเกี่ยวกับ ลูคัสในเชิงชู้สาวเพราะเสือย่อมรู้นิสัยเสือ เมสันไม่เชื่อว่าลูคัสจะจริงจังกับน้องสาวตนเอง ถึงแม้ว่าลูคัสจะเป็นเพื่อนที่ดีและมิตรทางธุรกิจที่แฟร์ที่สุด แต่เรื่องส่วนตัวเป็นสิ่งที่ไม่สามารถบังคับกันได้ นิสัยล่าเหยื่อเนื้ออ่อนของลูคัสที่ผ่านมาเป็นสิ่งที่เมสันค้านหัวชนฝาเมื่อลูคัสเดินมาบอกอย่างลูกผู้ชายว่าชอบน้องสาวของเขา

ทว่าตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงวันนี้ลูคัสกลับเป็นเสือจำศีลด้านผู้หญิงได้อย่างเหลือเชื่อ ไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนให้เป็นข่าว ไม่ควงกับผู้หญิงคนไหนให้ต้องเป็นปัญหาภายหลัง และยังหมั่นมาที่บ้านเดวาลอฟเป็นว่าเล่น พยายามเอาตัวเองเข้ามามีบทบาทในชีวิตของไมร่าจนเมสันดูออกว่าน้องสาวของเขานั้นถลำเข้าไปในหลุมพรางของลูคัสไปเรียบร้อย

ตอนไมร่าต้องไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ประเทศไทย นั้นลูคัสโวยวายหัวเสียไปเป็นเดือน แต่เพราะเมสันงัดไม้ตายมาพูดว่าหากรักจริงก็ต้องรอ ลูคัสที่ถึงแม้จะอยากขัดแต่เมื่อคิดว่าสิ่งที่เมสันพูดจะเป็นข้อพิสูจน์ความจริงใจของตนได้จึงต้องยอม แต่ก็ยังแอบส่งบอดี้การ์ดไปคอยดูแลไมร่าอยู่ห่าง ๆที่ประเทศไทย และนี่เป็นเหตุผลที่เมสันดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจที่น้องสาวคนเดียวไปอยู่ต่างถิ่นและทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นที่ลูคัสส่งคนไปคอยตามติดน้องสาวเขา

 เมสันแอบนับถือในความจริงใจที่ลูคัสแสดงออกมา เพียงแต่รอให้ไมร่าโตอีกนิดหรือเข้ามหาลัยเสียก่อนก็จะเปิดทางให้เพื่อนมากขึ้น หากลูคัสทำได้จริงอย่างที่พูดการได้ลูคัสมาดูแลน้องสาวคนเดียวของเขาเมสันมองว่ามันก็เป็นเรื่องที่ไม่เลวนัก

            “มึงจะดื่มอะไร” เมสันถาม

            “เหมือนเดิม” ลูคัสตอบห้วน ๆ

วอดก้าสีเหลืองทองถูกรินใส่แก้วยื่นมาตรงหน้า ลูคัส  กระดกรวดเดียวหมดแก้วแล้วมองไมร่าด้วยสายตาบางอย่างที่คนถูกมองต้องรีบหลบตา

การกระทำของลูคัสและท่าทีของไมร่าไม่ได้รอดพ้นสายตาของเมสัน แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะสังเกตแบบเงียบ ๆ มากกว่าจะแสดงท่าทีหรือความคิดเห็นอะไรออกไป

“แล้วน้องลินล่ะครับเป็นยังไงบ้าง อเมริกาน่าอยู่สู้เมืองไทยได้หรือเปล่า” ลูคัสคิดอะไรได้บางอย่างจึงเปลี่ยนเป้าหมายในการชวนคุยมาที่ไพลินทั้งยังแสดงท่าทางกรุ้มกริ่มทางสายตาแบบไม่ปิดบัง

“เอ่อ..ค่ะน่าอยู่คนละแบบค่ะ” ไพลินตอบแบบเกร็ง ๆ เพราะยังไม่ชินกับการต้องร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่ อีกอย่างลูคัสก็ถือว่าเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธออยู่

“วันหลังเชิญไปทานอาหารที่บ้านเบนิซิโอนะครับพี่ยินดีต้อนรับ เผื่อว่าจะอยากเปลี่ยนจากการอยู่ภายใต้การดูแลของ   เมสันมาเป็นพี่” พูดจบก็เหลือบไปมองเจ้าของบ้านที่นั่งตรงหัวโต๊ะและกำลังยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นจรดปาก สายตาดุดันของ     เมสันที่กำลังมองมาที่ตนนั้นลูคัสรู้ดีว่ามันกำลังบอกอะไรเขา สิ่งที่ลูคัสกำลังสงสัยอยู่ ตอนนี้ได้คำตอบที่ชัดเจนแล้วจากดวงตาคู่นั้น

 “ลินเป็นเพื่อนไมร่าก็ต้องอยู่บ้านไมร่า อีกอย่างพี่เมสันก็สนับสนุนลินในการอยู่ที่นี่ทุกด้านอยู่แล้วคงไม่รบกวนพี่ลูคัสหรอกค่ะ” น้ำเสียงหยิ่ง ๆ พร้อมใบหน้าที่เชิดขึ้นเล็กน้อยยามเมื่อพูดออกมานั้น หากลูคัสไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปเขาแน่ใจว่านัยน์ตาคู่สวยของไมร่าเจือไว้ด้วยความผิดหวังบางอย่าง

“เรื่องนั้นพี่ว่าคงต้องให้น้องลินตัดสินใจเองจะดีกว่า” ลูคัสยังเล่นไม่เลิกทำให้ไมร่าที่พยายามเก็บอาการน้อยใจจากคนที่ตนเองแอบชอบเผยความรู้สึกผิดหวังออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน

“ไพลินคือคนของกู…คือคนของเดวาลอฟ…และจะอยู่ในความดูแลของกูเท่านั้น มึงพอใจหรือยังกับสิ่งที่อยากรู้” สายตากร้าวมองลูคัสนิ่ง เสียงทุ้มต่ำพูดตัดบทด้วยรู้เท่าทันความคิดและจุดประสงค์ของอีกฝ่ายดี

                ลูคัสยิ้มอ่อนดันลิ้นกระทุ้งแก้มเบา ๆ มองชายผู้เป็นเจ้าของบ้านด้วยประกายตาบางอย่าง คิดในใจว่าสมแล้วที่เป็น      เมสัน มิคาอิล เดวาลอฟ