ตอนที่ 9 กฎของผู้อุปถัมภ์

เจเดนพาไพลินมาหาเมสันที่บริษัทตามที่ดีแลนโทรบอกว่าเจ้านายสั่ง หญิงสาวยืนมองดูตึกที่สูงตระหง่านตาใจกลางกรุงวอชิงตันด้วยความรู้สึกประหม่าเพราะไม่เคยสักครั้งที่จะได้สัมผัสสถานที่แบบนี้แม้แต่ที่ประเทศไทยก็ตาม

ไพลินเดินตามเจเดนเข้ามาในตึกใหญ่ที่ด้านในพลุกพล่านไปด้วยพนักงานและต่างก็ทักทายเจเดนในฐานะคนใกล้ชิดเจ้านายพร้อมทั้งมองเลยมายังเธอด้วยสายตาเป็นคำถามแต่ก็ไม่มีใครกล้าถามอะไรเจเดนเกี่ยวกับเธอ

“นายรออยู่ในห้อง” ดีแลนบอกทันทีที่เห็นเจเดนเดินนำไพลินมาถึงหน้าห้องทำงานของเมสัน เจเดนจึงพาไพลินเข้าไปหาเจ้านายที่กำลังรออยู่ด้านใน

“คุณไพลินมาแล้วครับ” เมสันเงยหน้าจากเอกสารที่กำลังดูอยู่ขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงลูกน้อง

“ไปหาของว่างมาให้ไพลินด้วย”

“เอ่อ ไม่เป็นไร...”

“ฉันจะทานด้วย” เมสันดักคอเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าจะปฏิเสธ

“นายรับอาหารว่างเหมือนเดิมนะครับ” เมื่อเจ้านายพยักหน้าตอบเจเดนก็รีบหมุนตัวกลับออกไปจัดการตามคำสั่ง

“นั่งลงสิ จัดการเรื่องเรียนเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย” เสียงทุ้มบอกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าและถามไถ่ถึงธุระเรื่องเรียนที่หญิงสาวพึ่งไปจัดการมา

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ชอบมหาลัยที่ฉันเลือกให้หรือเปล่า”

“ชอบค่ะทั้งบรรยากาศสถานที่และสิ่งแวดล้อม แต่ค่าเรียนแพงมากจนหนูรู้สึกว่ามันมากไปสำหรับหนู ถ้าคุณเมสันจะอนุญาตหนูขอหางานทำแล้วปีหน้าหนูจะลองสอบเข้ามหาลัยของรัฐได้มั้ยคะ จะได้ประหยัดค่าเรียน” ตลอดทางที่นั่งรถมาที่นี่ไพลินคิดไว้ว่าเธอจะพูดกับเมสันเรื่องนี้ เพราะเมื่อได้เห็นค่าเรียนที่ระบุในเอกสารเกี่ยวกับการศึกษาที่ทางมหาลัยให้มานั้น หากเธอเรียนสี่ปีตัวเลขค่าใช้จ่ายที่เมสันต้องจ่ายค่าเรียนให้กับเธอก็หลายล้าน ยังไม่รวมค่าใช้จ่ายอื่นซึ่งเป็นสิ่งที่ไพลินไมสบายใจเท่าไหร่นักกับตัวเลขนั้น ใช่อยู่ว่าการมาเรียนต่างประเทศมีค่าใช้จ่ายสูง แต่เธอก็ไม่คิดว่ามหาลัยที่พี่ชายของเพื่อนเลือกให้จะมีค่าใช้จ่ายขนาดนี้

“เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังดูถูกฉันอยู่ และถ้าจะให้คิดอีกอย่างก็คือจุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่จริง ๆ แล้วไม่ได้อยากมาเรียนแต่อยากมาหางานทำจึงอาศัยจังหวะและโอกาสที่ไมร่าหยิบยื่นให้พาตัวเองมาถึงที่นี่” สายตาที่คมกริบหรี่มองหญิงสาวตรงหน้าพร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งจนน่าหวั่นเกรง

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะลิน เอ่อ..หนูไม่เคยคิดแบบนั้นจุดประสงค์ที่หนูอยากมาที่นี่หลัก ๆ คือหนูอยากมาเรียนเพื่อจะได้กลับไปหางานที่ดีทำที่ประเทศไทย หนูไม่เคยคิดฉวยโอกาสที่ไมร่าหยิบยื่นให้เพื่อทำอย่างที่คุณว่า และที่หนูพูดว่าอยากหางานทำเพราะหนูไม่อยากเป็นภาระของคุณหรือไมร่าไปมากกว่านี้ หนูรู้ว่าหนูมาที่นี่หนูไม่ได้มีอะไรติดตัวมามันจึงเป็นภาระของไมร่าและคุณที่ต้องมาคอยดูแลหนู ก็เลยอยากจะหางานทำเพื่อหาค่าใช้จ่ายส่วนตัวโดยไม่ต้องรบกวนคุณก็เท่านั้นเอง แค่คุณจ่ายค่าเรียนให้หนูมันก็มากจนหนูไม่รู้ว่าอนาคตหนูจะตอบแทนยังไงแล้ว” ไพลินตกใจในสิ่งที่เมสันพูดเธอจึงรีบอธิบายรัว ๆ จนแทบลืมหายใจเมื่อรู้ว่าเขากำลังเข้าใจเธอผิด

“ไมร่าไม่ได้บอกหรือไงว่าพี่ชายของเธอรวยจนไม่มีที่เก็บเงิน ฉันเป็นคนจ่ายฉันยังไม่เดือดร้อนแล้วเธอจะเดือดร้อนทำไม แค่ส่งเธอเรียนสี่ปีไม่ได้ทำให้ฉันจนลงหรอก อีกอย่างที่บอกจะลองสอบมหาลัยของรัฐปีหน้าก็เห็นจะไม่ได้ เพราะฉันจ่ายค่าเรียนของเธอล่วงหน้าทั้งสี่ปีไปหมดแล้ว” ดวงตากลมโตมองคนพูดเหมือนตกใจในสิ่งที่ได้ยิน ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อในสิ่งที่เขาบอกว่าเขารวยจนไมมีที่เก็บเงินเพราะถ้าเป็นเรื่องความรวยของเมสันเธอรู้ว่าที่เขาพูดมันไม่ใช่เรื่องที่เกินจริง แต่แค่เธอไม่คิดว่าเขาจะใส่ใจเรื่องของเธอขนาดนี้

“ขอบคุณนะคะ ถ้ามีอะไรที่หนูสามารถทำได้เพื่อเป็นการตอบแทนขอให้คุณบอกหนูนะคะ” ไพลินถอนหายใจเบา ๆ เมื่อสิ่งที่เธอขอและเหตุผลที่บอกออกไปไม่เป็นผล และเธอก็คงไม่สามารถขัดอะไรได้ มือบางจึงยกขึ้นไหว้ขอบคุณแก่ผู้อุปถัมภ์ของเธอแทน

“อยู่กับฉันเธอควรพยายามทำตัวให้ชินกับสิ่งที่ฉันมอบให้ เพราะฉันไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่งและปฏิเสธ” เสียงทุ้มแฝงไปด้วยความเผด็จการบอกกับหญิงสาว

“ของว่างพร้อมแล้วครับ” เจเดนเดินมาบอกเจ้านายเมื่อเตรียมของว่างขึ้นโต๊ะเรียบร้อย

“มาทานอะไรรองท้องก่อนนี่พึ่งจะบ่าย อีกตั้งเกือบสามชั่วโมงกว่าฉันจะกลับเดี๋ยวเธอจะหิว ตอนเย็นค่อยกลับพร้อมกัน” พูดเสร็จร่างสูงก็ลุกเดินนำหญิงสาวไปยังโต๊ะทานอาหารว่างที่เขาใช้สำหรับไว้นั่งจิบกาแฟยามบ่าย

 ไพลินเกือบจะหลุดปากปฏิเสธตามนิสัยขี้เกรงใจของตนเองแต่ก็ยั้งปากไว้ทันเมื่อนึกถึงคำพูดของชายหนุ่มที่พึ่งบอกกับเธอว่าเขาไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่ง ก่อนจะลุกเดินตามชายหนุ่มไป

“ชอบทานเค้กหรือเปล่า”

“ชอบค่ะ” ไพลินพยักหน้าตอบเขิน ๆ เมื่อเมสันเลื่อนจานเค้กหน้าตาน่ากินมาให้ตรงหน้า

“ชอบก็ทานเยอะ ๆ ถ้าถูกปากวันหลังจะให้เจเดนซื้อมาให้ทานอีก เมสันพูดเรื่อย ๆ ตามปกติแต่คนฟังอย่างไพลินกลับใจเต้นราวกับมีกลองนับร้อยในอกที่ได้ยินเขาพูดเหมือนใส่ใจเธอเมื่อมองไปยังคนพูดก็เห็นว่าเขากำลังยกกาแฟขึ้นจิบ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรต่อเธอเป็นพิเศษไปมากกว่าคำพูดที่ทำให้เธอใจเต้นรัว ไพลินรีบสลัดความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นในใจออกไปแล้วพยายามสนใจเค้กตรงหน้ามากกว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ

“โทรศัพท์คุณไพลินครับ” ดีแลนเข้ามาพร้อมกับวางกล่องสีขาวไว้ให้บนโต๊ะ

“โทรศัพท์เธอ เปิดดูสิ” เมสันวางแก้วกาแฟในมือแล้วบอกหญิงสาว

ไพลินวางช้อนเค้กลงแล้วยื่นมือไปหยิบกล่องตรงหน้าอย่างไม่มั่นใจนัก ดวงตากลมโตช้อนมองชายหนุ่มสลับกับมองกล่องที่อยู่ในมือก่อนจะค่อย ๆ เปิดออก

สิ่งที่อยู่ในกล่องคือโทรศัพท์ยี่ห้อหรูที่เป็นที่นิยมไปทั่วโลก ที่น่าตกใจไปกว่านั้นมันคือรุ่นล่าสุดที่พึ่งเปิดตัวไปเมื่อเดือนก่อนและยังไม่มีขายที่ประเทศไทย ไพลินเคยเห็นโฆษณามือถือรุ่นที่อยู่ในมือเธอตอนนี้ก่อนที่จะเดินทางมาอเมริกา อย่าว่าแต่รุ่นล่าสุดเลย ยี่ห้อที่เห็นอยู่นี้ต่อให้เป็นรุ่นที่ตกไปแล้วเธอก็ไม่เคยมีโอกาสได้ใช้

“ของหนูเหรอคะ” เธอถามย้ำไม่มั่นใจนัก

“ใช่..ในนั้นจะมีเบอร์ของไมร่าและเบอร์ของฉันแค่สองคนถ้าหากว่ามีเรื่องอะไรให้โทรหาฉันคนเดียวเท่านั้นเพราะถึงโทรหาไมร่ารายนั้นก็ต้องโทรมาหาฉันอยู่ดี ที่สำคัญฉันมีกฎว่าระหว่างเรียนฉันไม่อนุญาตให้มีเรื่องชู้สาวไม่ว่าเธอหรือไมร่าก็ตามเข้าใจหรือเปล่า” น้ำเสียงทุ้มอ่อนและสายตาลึกล้ำที่มองมาตอนนี้ทำให้ใจสาวผู้ไม่ประสีประสาเรื่องรักเริ่มรู้สึกสะท้านแบบแปลก ๆ จนต้องรีบพยักหน้ารับทราบในสิ่งที่ชายหนุ่มบอก แล้วหันมาสนใจเค้กที่อยู่ตรงหน้าเพื่อปกปิดอาการที่เกิดขึ้นในใจ

เมสันยกเอาไมร่ามาอ้างทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของน้องสาวเพราะรู้ดีว่าไมร่าดูแลตัวเองได้ดี เขาเลี้ยงดูและปลูกฝังไมร่ามากับมือ ฉะนั้นจึงมั่นใจว่าสิ่งที่ปลูกฝังและสอนน้องสาวจะทำให้ไมร่ารู้ทันคนและมองคนเป็น อีกอย่างก็มีลูคัสคอยตามน้องสาวเขาเป็นเงาอยู่ห่าง ๆ เมสันจึงค่อยอุ่นใจ แต่สำหรับเพื่อนของน้องสาวคนนี้เขาไม่มั่นใจว่าเธอมีทักษะการเอาตัวรอดและอ่านคนที่จะเข้ามาได้แค่ไหน จึงต้องตั้งกฎไว้เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง