ตอนที่ 2 ตัดสินใจ

หลังจากที่เมื่อคืนนั่งคุยกับพี่สาวจนดึกดื่นและยังมีพี่เขยมาสมทบให้การสนับสนุนเธอในการขอทุนไปเรียนต่ออเมริกาในครั้งนี้ทำให้ไพลินมีกำลังใจเป็นอย่างมากที่จะเดินไปตามความฝันเพื่ออนาคตของตนเองและครอบครัว วันนี้เธอจึงเตรียมคำตอบมาให้ไมร่าอย่างไม่ลังเล

            “ลิน..ทางนี้ ทางนี้ ทำไมวันนี้มาสายจัง” ไพลินเร่งฝีเท้าไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสาวที่กำลังโบกไม้โบกมือให้เธอออยู่ไม่ไกลนัก

            “ลินขอโทษทีไมร่า พอดีเมื่อคืนลินนอนดึกไปหน่อยวันนี้เลยเผลอตื่นสาย ไมร่าทานอะไรมาหรือยัง”

            “ยังเลยก็รอลินนั่นแหละ แต่ดูแล้วคงไม่น่าจะทันแล้วล่ะ”

            “ลินขอโทษนะไมร่าที่ทำให้ไม่ได้ทานอาหารเช้า เอาอย่างนี้ดีไหม เดี๋ยวลินจะไปซื้อแซนด์วิชให้ ไมร่าเข้าห้องไปก่อนจะได้ไม่ถูกอาจารย์เช็คชื่อว่ามาสาย” สีหน้ารู้สึกผิดบอกกับเพื่อนสาวผมทองเสียงอ่อยเพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องพลาดอาหารเช้าซึ่งเธอเป็นคนบอกกับเพื่อนสาวอเมริกันคนนี้เสมอตั้งแต่มาอยู่ที่ประเทศไทยว่าอาหารมื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญ

            “ไม่เป็นไรหรอกลินอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ไมร่าไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอก เมื่อกี้ก็ทานนมรองท้องมาแล้ว ไปเรียนกันก่อนเถอะเดี๋ยวค่อยว่ากัน”

            “แต่ว่า...” ไพลินยังคงรู้สึกไม่ดี

            “เถอะน่า ไมร่าจะทวงคำตอบเรื่องไปเรียนอเมริกากับ    ลินด้วยไง เราคงต้องคุยกันยาว ตอนนี้เข้าเรียนกันก่อน” เธอพูดไปด้วยลากไพลินไปด้วยเพื่อให้ทันเรียนในคาบแรกของวันนี้ ไพลินเดินตามแรงลากของไมร่าไปด้วยความรู้สึกผิดอยู่เต็มอัตรา

                     -------------------------------------------------

            หลังจากการเรียนในภาคเช้าเสร็จสิ้นลงไพลินและไมร่าก็รีบมาหาอะไรกินที่โรงอาหารทันทีเพราะความหิว สายตาสอดส่องหาโต๊ะสำหรับนั่งทานข้าวเพราะเวลาใกล้เที่ยงแบบนี้โรงอาหารมักจะหนาแน่นไปด้วยเพื่อนนักเรียน ครูฝึกสอน หรือแม้แต่อาจารย์ที่ต่างเริ่มทยอยกันมาหาอาหารมื้อเที่ยงทานกัน

            “ไมร่านั่งลงรอลินที่นี่นะ เดี๋ยวลินไปซื้อข้าวมาให้” ไพลินรีบวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะที่จับจองอย่างเร่งรีบเพราะจะไปหาซื้ออาหารมาให้ไมร่าชดเชยที่เพื่อนต้องมาอดอาหารเช้าเพราะตนเอง

            “ไปด้วยกันนั่นแหละ ไมร่าอยู่ที่นี่จะเกือบปีแล้วใกล้จะต้องกลับอเมริกาอีกไม่ถึงเดือนนี้แล้วนะ เดินซื้ออาหารเองจนคล่องแล้วล่ะ ลินไม่ต้องคอยบริการไมร่าเหมือนตอนมาใหม่ ๆ หรอก ไปด้วยกันนั่นแหละเผื่ออยากกินอะไรไมร่าจะได้เลือกเอง” เมื่อเพื่อนสาวต้องการแบบนั้นไพลินก็พยักหน้าตามใจแล้วพากันเดินไปหาซื้ออาหาร

            “สรุปลินได้คำตอบหรือยังเรื่องไปเรียนอเมริกา เมื่อคืน ไมร่าเกริ่นกับพี่เมสันไว้แล้วนะ” ระหว่างที่กำลังทานอาหารไมร่าก็เอ่ยขึ้นมา แค่ไมร่าเอ่ยถึงชื่อพี่ชายของเธอไพลินก็รู้สึกใจเต้นแปลก ๆ

            “แล้วพี่ชายไมร่าว่ายังไงบ้าง” น้ำเสียงไม่มั่นใจถามออกไป

            “พี่เมสันบอกว่าอยากเห็นลินและสอบถามอะไรนิดหน่อย ถ้าหากจะต้องให้ทุนใครสักคนหนึ่งพี่เมสันบอกกว่าเขาก็อยากจะสัมภาษณ์เด็กทุนด้วยตัวเขาเอง”

            “แต่พี่ชายไมร่าอยู่อเมริกาไม่ใช่เหรอแล้วเขาจะเจอลินยังไง” ความรู้สึกกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำไพลิน เพราะแม้เธอจะไม่เคยเจอหรือเห็นหน้าตาพี่ชายของไมร่าแต่ก็พอรู้ว่าไมร่าและพี่ชายอายุห่างกันพอสมควร เพราะไมร่าเป็นลูกของภรรยาคนที่สองจึงทำให้อายุของเธอกับพี่ชายห่างกันเกือบยี่สิบปีเลยทีเดียว

            “นี่แหละที่ไมร่าอยากจะถามลินว่าลินพอจะมาค้างที่บ้านอาจารย์เพ็ญชาติได้หรือเปล่า กลางคืนจะได้คอลหาพี่เมสันเพื่อให้เขาเห็นหน้าและสัมภาษณ์ลินไง เพราะถ้าหากเป็นกลางวันแบบนี้ที่อเมริกาก็เป็นกลางคืน พี่เมสันเป็นคนที่งานยุ่งมาก บางทีกลางคืนต้องออกงานสังคมอีก คงไม่มีเวลามาวิดีโอคอลเวลานี้”

            “ลินรู้สึกกลัวยังไงไม่รู้ พี่ชายของไมร่าอาจจะไม่ถูกชะตาลินก็ได้หรือลินอาจจะสัมภาษณ์ไม่ผ่านจนพี่ชายไมร่าไม่อยากให้ทุนก็ได้นะ” เธอบอกความรู้สึกที่มีตอนนี้ไปตรง ๆ

            “อย่าคิดแบบนั้นสิ ไมร่าพูดเรื่องลินให้พี่เมสันฟังเยอะมากและพูดในทางที่ดี ลินไม่ต้องกังวล คิดเสียว่าลินกำลังสอบชิงทุนเพื่อเรียนต่อ ลินจะได้รู้สึกมีพลังเวลาคุยกับพี่เมสันยังไงล่ะ” ไมร่าให้กำลังใจ

            “แล้วคุณเมสันเขาจะสะดวกวันไหน ลินจะได้ขอพี่สาวเพื่อไปค้างกับไมร่าที่บ้านอาจารย์”

            “วันนี้”

            “หืม วันนี้เลยเหรอ” ดวงตากลมโตมองเพื่อนอย่างตกใจที่ทุกอย่างดูรวบรัดไปหมด

            “ไมร่ามีเวลาอยู่ที่ไทยอีกไม่นาน เลยอยากจะช่วยลินให้ได้มากที่สุด เราไม่ควรปล่อยเวลาผ่านไปเฉย ๆ” ไมร่าพูดจริงจัง แม้จะเป็นเด็กฝรั่งแต่ด้วยความมีพี่ชายคอยเป็นแบบอย่างความคิดที่เป็นแบบเป็นแผน ไมร่าจึงดูมีความคิดที่โตกว่าวัยมาก

            “ลินขอโทรบอกพี่พลอยก่อนนะว่าวันนี้จะค้างบ้านอาจารย์เพื่อสัมภาษณ์ทุนกับคุณเมสัน”

“งั้นก็รีบทานข้าวกันเถอะลินจะได้โทรหาพี่สาว ไมร่าก็จะได้แจ้งไปทางพี่เมสันเพื่อนัดเวลาสัมภาษณ์ลิน” ไพลินพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่ทั้งคู่จะรีบทานอาหารและไปทำตามที่พูดกันไว้

ทางด้านเมสัน  (ประเทศสหรัฐอเมริกา)

“เมื่อไหร่เราจะได้อยู่ด้วยกันทุกวันคะ ซาร่าอยากอยู่กับคุณตลอดเวลาไม่อยากห่างไปไหน เมื่อไหร่คุณจะขอซาร่าแต่งงานสักที ซาร่าไม่อยากเห็นคุณถูกผู้หญิงพวกนั้นจ้องตาเป็นมันอีกแล้วนะคะ ทุกครั้งที่พวกนั้นเห็นคุณไม่ต่างจากแร้งที่คอยจ้องจะทึ้งเนื้อยังไงไม่รู้ ถ้าเราแต่งงานกันแล้วพวกนั้นจะได้เลิกจ้องคุณเสียที ซาร่าอยากเป็นคุณแม่แล้วนะคะ” น้ำเสียงออดอ้อนดัดจริตของหญิงสาวร่างอรชรที่กำลังนอนเปลือยคลอเคลียร่างสูงใหญ่บนเตียงถามถึงความความสัมพันธ์ที่จะทำให้เธอได้เป็นเจ้าของนักธุรกิจหนุ่มที่ร่ำรวยที่สุดในทวีปอเมริกา เพราะมั่นใจว่าที่ผ่านมาเธอคือเบอร์หนึ่งของเมสัน ส่วนผู้หญิงอื่นก็แค่ของเล่นเท่านั้น

“ผมยังไม่พร้อม และผมก็บอกคุณไปหลายรอบแล้วนะซาร่าว่าผมไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาแล้วตวัดตาคมไปยังหญิงสาวข้างกายทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ทำไมคะเมสัน หรือว่าคุณมีคนอื่นนอกจากซาร่าคุณถึงได้บอกว่าไม่พร้อมอยู่ตลอด ซาร่ามีคุณคนเดียวคุณก็รู้”

“และผมก็รู้ด้วยว่าผมป้องกันตัวเองอย่างดี อย่าแม้แต่จะคิดที่จะจับผมด้วยวิธีโง่ ๆ ถ้ายังอยากมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และหวังว่าเราคงไม่ต้องมาคุยกันเรื่องแบบนี้อีก ผมไม่ขัดถ้าคุณจะเจอใครที่ดีกว่าและพร้อมที่จะเป็นพ่อของลูกคุณ แต่ผมไม่พร้อม” มือหนาหยัดกายลุกจากเตียงและสลัดตัวเองให้หลุดพ้นจากการเกาะเกี่ยวของคู่นอนเบา ๆ ก่อนจะเดินตัวเปล่าเข้าห้องน้ำโดยไม่สนใจคนที่นอนอยู่บนเตียงแม้แต่น้อย

“แล้วคุณจะต้องเสียใจเมสันที่ทำกับฉันอย่างนี้” แววตาชั่วร้ายมองไปยังประตูห้องน้ำพร้อมรำพึงเบา ๆ อย่างไม่พอใจ