ตอนที่ 38 อดีตคู่ควง

 “คุณเหนื่อยหรือเปล่าคะวันนี้” ร่างบางเดินออกมาต้อนรับสามีทันทีที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้าน

“นิดหน่อย..แต่พอได้เห็นหน้าเธอก็หายเหนื่อยแล้ว”เสียงทุ้มตอบภรรยาเด็กยิ้ม ๆ พร้อมคว้าเอวคอดมาแนบตัวแล้วพาเดินไปนั่งพร้อมกัน

“คุณอยากทานอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวหนูไปเอามาให้” ไพลินถามอย่างเอาใจ

“มีอะไรก็ว่ามา ท่าทางแบบนี้คงมีอะไรสักเรื่องแน่นอน”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างรู้ทันเมื่อเห็นท่าทางเอาใจแปลก ๆ ของหญิงสาว ปกติแล้วไพลินจะเป็นคนที่ไม่กล้าแสดงความรู้สึกและแสดงความรักนอกห้องนอน

หญิงสาวทำจมูกย่นใส่เมื่อถูกรู้ทัน ตอนนี้เธอเริ่มจะคุ้นเคยกับสามีมากขึ้นจนกล้าที่จะเป็นตัวของตัวเองและกล้าที่จะเผยความรู้สึกที่มีต่อเขา

“หนูมีเรื่องอยากจะขอร้องค่ะ”

“ตั้งแต่ออกบ้านไปคราวก่อนกลับมาแทนตัวเองแบบห่างเหินอีกแล้วนะ แทนตัวเองกับฉันว่าลินเหมือนเดิมด้วยเข้าใจไหม” ไพลินพยักหน้าให้ในความต้องการนั้น แล้ววกเข้าเรื่องที่ตั้งใจจะพูดกับเขาต่อ

“คือหนูอยากจะขอไปเรียนอีกเทอมที่เหลือให้จบได้หรือเปล่าคะ ตอนนี้ท้องยังไม่โตเรียนอีกเทอมก็แค่อีกไม่กี่เดือนเอง” เมื่อพูดจบก็มีเสียงถอนหายใจดังตามมาติด ๆ หญิงสาวพูดเร็วและรัวเพราะกลัวจะถูกคำปฏิเสธแทรกขึ้นมาระหว่างที่เธอกำลังพูด

“ไม่” เสียงเข้มตอบโดยไม่คิด

“คุณใจร้าย ถ้าหากเรียนเทอมนี้ผ่านพ้นไปได้ก็หมายถึงว่าลินจบไปอีกปี ถ้ากลับไปเรียนอีกทีหลังคลอดก็ไม่ต้องเรียนซ้ำของเทอมนี้แล้ว ปีการศึกษานี้ลินก็เรียนมาตั้งหนึ่งเทอมแล้ว” เสียงเศร้าคล้ายจะร้องไห้อธิบายหวังให้เขาเข้าใจ

“เธอกำลังตั้งครรภ์อ่อนนะลินมันอันตราย” ชายหนุ่มยกเหตุผลของตัวเองมาแย้ง

“ลินสัญญาว่าจะระวังและดูแลตัวเองให้ดี นะคะ…ลินขอร้อง” เธอมองเขาด้วยสายตาเว้าวอนแต่ชายหนุ่มกลับหลับตาส่ายหน้ายืนยันในคำปฏิเสธของตนเอง

หญิงสาวหน้าเศร้าลงกว่าเดิมเมื่อคำขอของเธอถูกปฏิเสธ ร่างบางลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะเดินจากไป

“จะไปไหน” เมสันลืมตาขึ้นมาเมื่อร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนผละออกจากอก

หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามของเขาแต่เดินหนีไปยังบันไดแล้วขึ้นไปยังห้องนอนทันทีโดยไม่ยอมหันมามองชายหนุ่มอีก

เมสันถอนหายใจรู้ได้ทันทีว่าเมียของตนเองกำลังงอนและดูท่าคงจะงอนหนักไม่น้อย

ไพลินไม่ยอมลงมาทานอาหารเย็นทำให้เมสันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่หญิงสาวทำเหมือนไม่ห่วงตัวเองและลูกในท้อง ดีที่ไพลินยังยอมทานอาหารที่ชายหนุ่มสั่งให้นำขึ้นไปให้ที่ห้องจึงพอให้ความโกรธนั้นทุเลาลงบ้าง

หลังจากที่นั่งทานอาหารเย็นคนเดียวเสร็จเรียบร้อยเพราะไมร่าแวะทานมื้อเย็นกับลูคัส และไพลินก็ไม่ยอมลงมาร่วมโต๊ะเมสันก็ตั้งใจจะไปปรับความเข้าใจกับภรรยาอีกครั้ง

ชายหนุ่มเคาะประตูอยู่หลายทีแต่ไพลินก็ไม่ยอมเปิด จนเริ่มที่จะอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะลิน เธอกำลังดื้อใส่ผิดคน อย่าคิดว่าท้องแล้วฉันจะไม่กล้าทำโทษเธอนะ และอย่าคิดว่าแค่การ         ล๊อคประตูจะขวางฉันได้” น้ำเสียงหงุดหงิดและโมโหตะโกนอยู่หน้าห้อง

ไพลินได้ยินทุกคำพูดของชายหนุ่มตั้งแต่เสียงเคาะประตูครั้งแรก แต่ด้วยยังงอนที่เมสันไม่ยอมอนุญาตให้เธอกลับไปเรียนในอีกเทอมที่เหลือของปีการศึกษานี้จึงทำให้ไม่อยากคุยกับเขา

เมสันกดปุ่มเรียกแม่บ้านให้ขึ้นมาพบ มีอาจึงรีบวิ่งขึ้นมาทันทีที่ได้รับสัญญาณแจ้งเตือนจากเจ้านาย

“ไปเอากุญแจสำรองห้องไพลินมาเดี๋ยวนี้” เสียงเข้มสั่งหัวหน้าแม่บ้าน มีอารีบน้อมรับคำสั่งแล้วตั้งท่าจะเดินลงไปเอากุญแจ แต่ยังไม่ทันจะเดินพ้นบันไดประตูห้องนอนของไพลินก็ถูกเปิดออกมา

“ไม่ต้องค่ะมีอา” เธอมองเลยร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงประตูแล้วบอกกับแม่บ้าน

มีอามองหน้าเจ้านายเหมือนจะรอฟังคำสั่งต่อไปว่าจะให้ทำยังไง แต่เมื่อเมสันพยักให้ หัวหน้าแม่บ้านก็พยักหน้ากลับอย่างเข้าใจว่าหมดหน้าที่ของเธอแล้ว จึงรีบเดินกลับไปชั้นล่างทันที

เมสันหันมามองภรรยาสาวของตนเองที่ตอนนี้เดินกลับเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มจึงรีบเดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าหากช้าประตูห้องจะปิดลงอีกจนต้องเรียกหากุญแจสำรองอีกครั้ง

“ทำไมไม่ลงไปทานข้าว” เมสันถามเสียงนิ่ง

“ลินก็ทานที่มีอาเอามาให้แล้วนี่คะ” เธอตอบเสียงกระด้าง

“พูดกับผัวพูดให้มันดี ๆ หน่อย แล้วทำไมเรียกตั้งนานไม่เปิดประตู”

“ลินอาบน้ำอยู่ค่ะ” เธอโกหกเขาเพราะความจริงอาบเสร็จก่อนที่ชายหนุ่มจะมาเรียกด้วยซ้ำ

เมสันเดินไปเปิดประตูห้องน้ำกวาดสายตามองครู่เดียวแล้วก็เดินออกมา

“พื้นห้องน้ำมีเพียงความชื้นและร่องรอยของน้ำแค่บางจุด เธอไม่ได้พึ่งอาบ แต่อาบเสร็จแล้วไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง” เสียงเข้มแฝงด้วยร่องรอยตำหนิที่เธอบังอาจโกหกเขา 

“คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะลินง่วง” เมื่อถูกจับได้ว่าโกหกหญิงสาวจึงเปลี่ยนเรื่องทันที

“ง่วงก็นอนสิจะยืนทำไม”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็กลับไปห้องคุณสิคะลินจะได้นอน” เธอไล่เขาตรง ๆ

“ทุกคืนก็นอนด้วยกันแล้วทำไมคืนนี้ฉันต้องกลับไปนอนคนเดียว เอาล่ะ..ลิน มาคุยกันดี ๆ มีอะไรไม่พอใจว่ามา” เมสันเหนื่อยที่จะเล่นบทพ่อแง่แม่งอน อีกอย่างก็กลัวว่าหากยังเถียงกันไปมาจะดึกไปเรื่อย ๆ แล้วส่งผลเสียต่อสุขภาพของทั้งแม่และลูก

“ลินบอกคุณไปแล้ว” เมื่อเขาถามตรง ๆ เธอก็ตอบตรง ๆ

เมสันถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเตียง เอื้อมมือไปรั้งร่างบางเข้ามาใกล้แล้วดึงลงให้นั่งบนตักตัวเอง

 “เธอรู้ใช่มั้ยว่าช่วงนี้มันเป็นช่วงอันตรายสำหรับการตั้งครรภ์ และฉันก็ไม่สามารถไปดูแลเธอที่มหาลัยได้ตลอดเวลา” เสียงทุ้มนุ่มพูดชิดริมหูพร้อมกับเกยคางบนบ่าเล็ก

“รู้ค่ะ แต่ลินสัญญาว่าลินจะระวังให้มากที่สุด” เธอให้คำมั่นกับเขา

“ถ้าฉันอนุญาตเธอจะได้อะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยนดีล่ะ” หลังจากนิ่งไปนานเมสันก็เอ่ยขึ้นพร้อมมองหญิงสาวด้วยสายตาหยาดเยิ้ม

“ลินไม่มีของมีค่าหรือไม่มีเงินพอจะซื้ออะไรมาตอบแทนคุณหรอกค่ะ ตอนนี้ลินมีแต่ตัว” เธอรู้ความหมายและความต้องการของเขาดีแต่ก็ยังอยากเฉไฉ

“บังเอิญว่าสิ่งที่ฉันต้องการมันไม่ใช่เงินหรือสิ่งของ แต่มันคือสิ่งที่เธอมี” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าแต่ช้อนร่างบางให้ขึ้นไปนอนบนเตียงกว้างแล้วตัวเองตามไปติด ๆ

“คุณเล่นหิวทุกคืนแบบนี้เดี๋ยวลูกจะเป็นอันตรายนะคะ” เธอบอกเขาทั้งที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์

“ฉันจะทำเบา ๆ สัญญาว่าจะไม่ให้กระเทือนถึงลูก” สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายให้กับไฟรักที่เขาเป็นคนปลุกมันทุกคืน

                       ------------------------------------------

เมสันตัดสินใจเข้าพบอธิการบดีเพื่อพูดคุยเรื่องการเรียนของไพลิน อธิการบดีเข้าใจชายหนุ่มและพร้อมให้ความช่วยเหลือเป็นอย่างดีแม้กระทั่งหากประสงค์จะให้มาเรียนที่มหาลัยก็จะอำนวยความสะดวกให้

ชายหนุ่มโล่งใจไปครึ่งหนึ่งคงเหลือความกังวลหลักที่กำลังจะเจรจาอยู่ตอนนี้

“ไม่คิดนะคะว่าวันนี้คุณจะว่างมาทานกาแฟด้วยกัน” จีน่าออกอาการดีใจจนปิดไม่มิดที่จู่ ๆ เมสันก็ชวนเธอออกมาทานกาแฟทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีการตอบรับจากเขา

“คุณสบายดีใช่มั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเป็นมิตร

“คงจะสบายกว่านี้หากว่าได้เดทกับคุณอีกสักครั้ง”จีน่าแสดงให้เห็นถึงความต้องการอย่างไม่ปิดบัง

เมสันยกกาแฟขึ้นจิบแล้มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาที่อีกฝ่ายอ่านไม่ออก ชายหนุ่มเงียบอยู่นานกว่าจะเอ่ยออกมา

                “จีน่า…ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ” นัยน์ตาคู่คมฉายแววลำบากใจอย่างชัดเจน

            “ดูคุณลำบากใจนะ”

            “ก็ไม่เชิง เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าคุณจะยินดีให้ความร่วมมือกับผมหรือเปล่า”

            “เรื่องอะไรคะ” จีน่าสีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป้นจริงจัง

            เมสันถอนหายใจแล้ววางแก้วกาแฟในมือลง หลังจากนั้นจึงอธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่ตั้งใจมาเจอกันในวันนี้ให้จีน่าฟังด้วยท่าทางจริงจัง ชายหนุ่มพยายามหาเหตุผลและคำพูดที่คิดว่าดีที่สุดทั้งสำหรับเขาและเธอจนในที่สุดสิ่งที่ต้องการพูดก็ถูกถ่ายทอดให้จีน่าฟังจนหมด

            จีน่ามีท่าทีสงบมากหลังจากที่เมสันพูดจบ เธอไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจอะไรออกมาให้ชายหนุ่มเห็นถึงแม้ว่าเรื่องที่ได้ฟังจะสร้างความรู้สึกผิดหวังและไม่พอใจให้เธอก็ตาม แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนี้เธอจึงต้อสำรวมเอาไว้และพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึกออกมา

            “คุณอุตส่าห์มาคุยด้วยตัวเองแบบนี้ฉันจะปฏิเสธลงได้ยังไงกันล่ะคะ อีกอย่างท่านอธิการบดีก็รับปากที่จะช่วยเหลือคุณแล้ว” จีน่าแสร้งเอ่ยยิ้ม ๆ

            “คุณก็คือรองอธิการบดีที่ผมต้องให้เกียรติเช่นกัน”

            “ฉันชักจะอิจฉาเด็กคนนั้นแล้วสิคะที่ได้ครอบครองหัวใจคุณ”

            “อย่าอิจฉาใครเลยจีน่า วันหนึ่งคุณจะได้เจอกับคนที่ทำให้คุณรู้สึกโชคดีมากกว่าผม เรื่องของเราให้มันเป็นอดีตที่สวยงามแบบนั้นจะดีกว่า” แววตาและน้ำเสียงที่จริงจังของเมสันได้ให้คำตอบกับจีน่าเป็นอย่างดีว่าเธอไม่อาจดึงเขากลับคืนมาได้แม้จะไม่มีนางแบบสาวอย่างซาร่าก็ตาม เรื่องของเธอกับเขามันเป็นได้แค่อดีตเท่านั้น