ตอนที่ 36 กลับกรงทอง

ไพลินมองหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอด้วยหัวใจที่สั่นไหว ไม่ว่าจะยังไงเมสันก็คือคนเดียวที่มีอิทธิพลต่อใจของเธอ

“ขอบคุณค่ะ แต่หนู...”

“มีอา..ต่อไปนี้ให้ตั้งโต๊ะอาหารเย็นเร็วขึ้นอีกหนึ่งชั่วโมง ไพลินจะต้องทานอาหารตรงเวลาทุกมื้อแล้วสั่งเชฟให้จัดของบำรุงครรภ์ด้วย เริ่มวันนี้” เสียงเข้มหันไปสั่งหัวหน้าแม่บ้านโดยไม่สนใจคำทัดทานที่กำลังออกจากปากของหญิงสาวแม้แต่น้อย

มีอารับเสื้อสูทที่เจ้านายถอดยื่นให้พร้อมน้อมรับในคำสั่งใหม่แล้วรีบเดินไปแจ้งให้ในครัวทราบทันที

ไพลินทำตัวไม่ถูกถึงแม้จะคุ้นเคยกับที่นี่ดีรวมถึงทุกคนในบ้าน แต่นั่นมันก่อนที่เธอและเมสันจะมีความสัมพันธ์กัน ตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้ความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของเจ้าของบ้านและเธอที่เป็นผู้อาศัยกันหมดแล้วเธอจึงไมรู้จะทำตัวยังไงดี

 เมสันเดินตรงมาหาไพลินอย่างช้า ๆ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกหวั่นกับท่าทีตึง ๆ ของเขาแต่เท้าของเธอกลับเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ไม่ยอมขยับไปไหน

 ไมร่าเดินถอยห่างออกไปอย่างรู้หน้าที่ และไม่ลืมที่จะส่งสายตาให้กำลังใจไพลินที่ตอนนี้ส่งสายตามาหาเช่นกันเหมือนจะบอกว่าให้อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน

“ยังมีอาการเวียนหัวอยู่หรือเปล่า” หน้าตาที่ดูบึ้งตึงสวนทางกับสายตาที่ดูอาทรหญิงสาวไม่น้อย

“ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอตอบสั่น ๆ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแต่แน่ใจว่ามันไม่ใช่ความกลัวเหมือนไม่กี่วินาทีก่อน

เมสันนั่งลงพร้อมคว้าร่างบางให้ลงมาบนตักเขา ด้วยความตกใจไพลินจึงรีบกอดคอชายหนุ่มไว้แน่น รู้ตัวอีกทีก็รีบชักมือออกแต่กลับถูกมือหนารวบไว้มั่น

“โอบนาน ๆ ก็ได้ไม่ต้องรีบเอาออกหรอก” ความโหยหาที่บ่มเพาะมานานฉายออกมาทางแววตาชายหนุ่มอย่างชัดเจน

แม้จะมีอีกหลายเรื่องที่ยังคาใจแต่พอได้ใกล้ชิดกับสัมผัสที่ไม่เคยเลือนไปจากความรู้สึกก็ทำให้ไพลินแทบจะระทวยคาอกของชายหนุ่ม แต่ความน้อยใจกับเรื่องที่ผ่านมายังพอเป็นตัวดึงให้เธอไม่ถลำไปกับสัมผัสของเขาง่าย ๆ นัก

            “ปล่อยหนูก่อนค่ะ” เมสันส่ายหน้า

            “สัญญาก่อนว่าถ้าปล่อยจะไม่หนีไปอีก”ชายหนุ่มต่อรอง

            “หนูไม่ได้หนี”

            “แล้วที่ออกไปอยู่คนเดียวเป็นเดือนนั่นล่ะเรียกว่าอะไร” เสียงทุ้มแฝงไว้ด้วยความหงุดหงิด

            “คุณต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ” เธอพูดเสียงเบาสีหน้าเศร้าลงแสดงให้เห็นถึงความเจ็บที่ยังอยู่ในใจ

            “ฉันเคยบอกสักคำไหมว่าต้องการแบบนั้น”

            “คุณไม่ได้พูดแต่การกระทำคุณมันบอก”

            “หึ..ทีเรื่องแบบนี้ล่ะเก่ง ทีผัวแสดงออกว่าห่วงล่ะมองไม่ออกเลยหรือไง” ชายหนุ่มเบือนหน้าไปทางอื่นและพูดคล้ายกับว่าน้อยใจ

            “คุณห่วงหนูเหรอคะ” เมสันหันกลับมามองแม่ของลูกเมื่อได้ยินสิ่งที่ถูกถาม

            นัยน์ตาสีน้ำตาลมองหญิงสาวแทบไม่กระพริบราวกับจะให้คำตอบของเขาถ่ายทอดออกมาทางแววตาคู่นั้น

            “เธอได้คำตอบจากสายตาของฉันหรือเปล่า มันตอบเธอว่ายังไง” เสียงทุ้มถามพร้อมจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ

            ไพลินมองตอบตาเขา ดวงตาคู่คมนั้นได้ให้คำตอบที่เธอถามเรียบร้อยแล้ว

            “แล้วทำไมคุณถึง….” เธอเว้นจังหวะที่จะถามพร้อมกับที่เขาก็ถอนหายใจก่อนที่จะตอบเธอ

            “เธอยังไม่แข็งแรงพอที่จะต่อกรกับผู้หญิงอย่างซาร่าถ้าหากถูกคุกคามจากหล่อน ทันทีที่รู้ว่าซาร่าเริ่มจะเข้าใกล้เธอฉันจึงต้องทำทุกทางที่จะกันเธอออกไปให้ไกลตัว”

            ‘ทำไมคุณไม่บอกหนูตรง ๆ ล่ะคะ” เธอยังคงสงสัย

            “การบอกตรง ๆ มันจะทำให้เธอเข้าใจฉันก็จริง แต่เธอก็จะมีความกังวลเพิ่มเข้ามา จนสุดท้ายอาจจะเป็นฉันเองที่ชักพาความลำบากมาให้เธอไปมากกว่านี้ แค่เห็นเธอต้องออกไปใช้ชีวิตอย่างลำบากข้างนอกฉันก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว” ชายหนุ่มสารภาพแบบไม่ปิดบังไม่ต่างจากเสือที่สิ้นลาย

            “แต่คุณก็ทนได้ตั้งเดือนกว่านี่คะ ถ้าทนต่อไปอีกนิดคุณก็ชินกับการที่ไม่ต้องมี…อื้ออ” คำพูดสุดท้ายถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อปากหนาประทับลงมาปิดปากเธอไว้อย่างรวดเร็ว ลิ้นสากสอดเข้ามาพัวพันนัวเนียในปากเล็กอย่างช่ำชองและโหยหา แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกแต่ระยะเวลาเดือนกว่าที่เธอห่างหายจากสัมผัสของเขาก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกขนลุกชันอย่างกับพึ่งเคยถูกจูบเป็นครั้งแรก

            ชายหนุ่มจูบเธอจนพอใจให้สาสมกับที่เขาต้องอดทนอดกลั้นมาแรมเดือนจนร่างบางเริ่มอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนจึงยอมถอนริมฝีปากออก

            “อย่าพูดอะไรที่ฉันไม่อยากได้ยิน ไม่อย่างนั้นเธอจะโดนทำโทษแบบนี้ และฉันก็ไม่สนสถานที่ที่จะสำเร็จโทษด้วย” เสียงที่ฟังดูนุ่มนวลนั้นแฝงไปด้วยคำขู่แต่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ขู่ คนอย่าง    เมสันไม่เคยพูดอะไรแค่ขู่ข้อนี้เธอพอจะรู้ดี

            “ปล่อยก่อนเถอะค่ะ หนูขอกลับไปเอาของที่อพาร์ทเมนท์ก่อนได้มั้ยคะ หนูไม่ได้เอาของใช้ส่วนตัวติดมาเลย” เธอขอเขา

            “ข้างบนมีทุกอย่างที่เป็นของใช้ส่วนตัวเธอ รวมถึงเสื้อผ้าและแม้แต่ชุดชั้นใน ไม่จำเป็นที่จะต้องกลับไปเอา อีกอย่างฉันบอกยกเลิกการเช่าไปแล้ว ของส่วนตัวและเสื้อผ้าที่นั่นเจเดนจะเอามาให้วันพรุ่งนี้” ชายหนุ่มบอกในขณะที่ซุกไซ้ใบหน้าอยู่กับซอกคอขาว

            “หนูจะยังได้เรียนต่ออยู่หรือเปล่าคะ” ไหน ๆ ชีวิตเธอก็มีเขาจัดการให้ทุกเรื่องแล้ว เธอจึงอยากถามอีกหนึ่งเรื่องที่ยังหาทางออกไม่เจอ

            เมสันรู้ดีว่าคำถามล่าสุดของหญิงสาวมันมีสาเหตุมาจากความเห็นแก่ตัวของเขา ชายหนุ่มจึงดึงเธอเข้ามาแนบอกกว้างพร้อมลูบศีรษะเบา ๆ พยายามคิดหาเหตุผลเพื่อที่จะไม่ให้หญิงสาวรู้สึกแย่มากนัก

            “เธอจะได้เรียนทุกอย่างที่อยากเรียน แต่ขอให้คลอดลูกเสร็จก่อนได้ไหม ฉันไม่อยากให้เธอและลูกเป็นอันตรายเวลาที่ต้องอยู่นอกบ้านโดยที่ฉันไม่เห็น หากเกิดอะไรขึ้นแล้วเธอกับลูกเป็นอันตรายฉันคงคลั่งตายก่อน” หญิงสาวคิดตามเหตุผลที่ชายหนุ่มพูด มันมีเหตุผลก็จริงแต่เธอก็ยังรู้สึกใจหายและเสียดายที่ต้องหยุดเรียน

            อาการนิ่งงันของไพลินทำเมสันหวั่นใจนักว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่ เขาไม่อยากให้เธอคิดมากโดยเฉพาะเวลานี้ อันที่จริงด้วยอำนาจทุกทางที่เขามีไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางให้การเรียนของภรรยาเดินหน้าต่อไปได้ เพียงแต่เขาเองที่ไม่อยากทำด้วยเหตุผลส่วนตัวบางอย่างที่มีเพียงเขาและลูคัสเท่านั้นที่รู้