เข้าสู่ระบบแชร์
ลูกของฉัน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-17 23:10:41
บทที่เกี่ยวข้อง
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย แม่เลี้ยงเดี่ยว
“หลี่ตงไปโรงพยาบาลAAA เร็วที่สุด” ก้าวขาขึ้นไปบนรถอย่างรีบร้อน“แข็งแรงดีทั้งแม่ทั้งลูก หมอให้กลับบ้านได้แล้ว ผมกับกู้เหวินเราไปหาซื้อของใช้สำหรับเด็กเตรียมไว้ให้คุณเราจัดห้องใหม่เพื่อต้อนรับทั้งสองแฝดเรียบร้อยแล้ว” หมอถงเดินมาไปอุ้มเจ้าแฝดพี่ชายไว้ในอ้อมกอด“กลับบ้านเรากันเถอะ” เหรินเหมยถอนหายใจยาวจะบอกกับถงชือว่าอยากจะย้ายออกไปแต่ก็กลัวว่าหมอถงจะเสียน้ำใจชาไช้กุลีกุจอมาช่วยยกของใช้สำหรับเด็กและพยุงเหรินเหมยออกจากโรงพยาบาล ไปที่รถแล้วขับรถออกจากโรงพยาบาลไปในทันทีต่อมา“เอ่อ คุณแม่เพิ่งคลอดคุณจีเหรินเหมย ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วค่ะ” เฉิงซีหยวนนิ่งงัน“มีที่อยู่สำหรับติดต่อคนไข้ไหมครับเบอร์โทรศัพท์หรือที่อยู่”“ไม่มีเลยค่ะคนไข้บอกว่ากำลังจะย้ายที่อยู่และจะแจ้งภายหลังหากได้ที่อยู่ที่แน่นอน” เฉิงซีหยวนพยักหน้า แต่อารมณ์ขุ่นมัวอย่างเห็นได้ชัดเดินคอตกออกมาด้านหน้า“ท่านครับ ทำไมไม่ใช้บริการนักสืบเอกชนเหมือนที่เคยละครับ” หลี่ตงพดขึ้นเบาๆ“เขาหนีฉันตามเขาก็หนี ครั้งนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะตามเขายังหนี รูปที่ถ่ายมานั้นนักสืบให้เงินกับพยาบาลคนหนึ่งเพื่อให้ได้รูปนี้มาคงจะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย สิปแปดมงกุฎ
“มาแล้วๆ” เจ้าแฝดทั้งสองประสานเสียงกันร้องระงม เหรินเหมยวิ่งถือขวดนมมาป้อนทั้งสองคน“ป้าเหวยคะ ขอข้าวสำหรับเด็กๆด้วยค่ะ เหมือนจะหิวจริงจัง” หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีเดินถือข้าวโอ๊ตที่บดผสมธัญพืชและเนื้อสัตว์มาวางตรงหน้าของเหรินเหมย“คุณขารีบไปทำงานเถอะค่ะสายมากแล้วรถจะเต็มไม่มีที่นั่งนะคะสายๆ ใครก็รีบ”“อีกแป็บค่ะยังไม่ได้จุ๊บเหม่งเจ้าสองแฝดเลย” ก้มลงจุ๊บที่หน้าผากสองแฝดที่หยุดร้องในทันที ดวงหน้าใสของสองแฝดยิ้มแป้น นั่งในโต๊ะสำหรับป้อนข้าว“ฉันไปแล้วค่ะป้าเหวย เดือนนี้ต้องขยันหน่อยอีกสองวันจะพา อันอัน กับเซียวอูไปฉีดวัคซีนแล้วค่ะฉะนั้นจะต้องรีบเก็บแต้มไว้พรุ่งนี้ค่อยขอลางานค่ะ” ป้าเหวยยิ้ม“เดินทางปลอดภัยค่ะ บ่ายๆ คุณชาไช้คงจะซื้อนมสำหรับเด็กๆ เข้ามาค่ะ” เหรินเหมยยิ้มหยิบกระเป๋าถือเดินออกจากบ้านหลังไม่เล็กนักที่ชาไช้ซื้อไว้ให้กับเหรินเหมยส่วนเขาแวะเวียนมาบ้างบางเวลา แต่ไม่เคยมาค้างเหรินเหมยหอบกระเป๋าสัมภาระและงานออกแบบเสื้อผ้าที่ต้องนำเสนอ สำหรับการออแบเสื้อผ้าของศิลปินเข้าไปในตึกสูงของเมืองที่มีอยู่ไม่มากนัก“คุณจี คุณกวงเรียกพบคุณ” จีเหรินเหมยยิ้มหวานหยดใบหน้าที่แต่งแต้มเพียงบางเบาด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-19อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย หายออกไป
“ผมได้ยินว่าคุณถูกจ้างให้ออกจากงาน” เย็นวันนั้นเองที่ชาไช้แวะมาอีกเป็นรอบที่สองของวันหลังจากที่ซื้อนมมาให้อันอันและเชียวอู่ และแวะรับเหรินเหมยทว่าเพื่อนร่วมงานที่แสนดีของเหรินเหมยกลับบอกความจริงที่เขาไม่ควรรู้เหรินเหมยยิ้มบางๆ“ผมจะไม่ทนเรื่องนี้พี่ซีหยวนทำเกินไปแล้วคุณหมอถงเมื่อวานก่อนได้คุยกันก็เล่าให้ฟังเรื่องที่ถูกแพทย์สภาส่งหนังสือมาขอริบใบประกอบวิชาชีพ แล้วที่ผ่านมาหกเดือนนี้คุณเพิ่งจะได้ทำงานเพราะผมที่ช่วยพูดกับบริษัทแห่งนี้ให้แต่ดูสิ่งที่พี่ซีหยวนทำมันเกินไปแล้วรังแกกันเกินไปแล้ว” เหรินเหมยเดินไปชงกาแฟสองแก้ววางลงหน้าชาไช้“ฉันตัดสินใจแล้วฉันจะไม่ไปสมัครงานที่ไหนแล้ว ตั้งใจจะลองทำอะไรที่ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น เลยีความคิดว่าควรจะทำในสิ่งที่ถนัด นั่นคือการรับจัดงานแต่งงาน และดูแลจัดการเรื่องเสื้อผ้าคู่บ่าวสาวด้วยตัวเอง”“นี่คุณไม่โกรธเลยหรือที่พี่ซีหยวนทำแบบนี้”“โกรธแล้วทำอะไรได้โกรธแล้วเราไม่ต้องกินหรือไรอันอันกับเชียวอู่ยังต้องกินนมและเติบโตขึ้นไปเรื่อยๆ ค่าใช้จ่ายอย่างอื่นก็ต้องเพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว ค่าจ้างป้าเหวยก็ต้องจ่าย คุณคิดว่าฉันจะอยู่โดยที่ไม่มีงานได้หรือ”“ผมจะไปคุณ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-21อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ห้าปีผ่านไป
“คุณพ่อมารับแล้วค่ะอันอันกับเชียวอู่ คุณครูกำลังต้อนเด็กๆ เข้าห้องแต่แยกสองแฝดเพื่อพาไปหาชาไช้ที่เลี้ยวรถเข้ามาภายในโรงเรียนอนุบาล“ไม่ใช่คุณป้อฮับนั่นจุนลุงฮับจุนคู” เชียวอู่ที่ดวงตาดำขลับ ร่างอ้วนป้อมน่ากอดใบหน้าเหมือนเฉิงซีหยวนราวกับแกะเจื้อยแจ้ว ชาไช้ยิ้มถอนหายใจยาวย่อตัวลงรับเอาทั้งอันอันและเชียวอู่ไว้ในอ้อมแขน“กลับบ้านเรากันเถอะ” เด็กหญิงตัวน้อยอันอันที่มองอย่างไรก็ถอดแบบเหรินเหมยออกมายิ้มแก้มใส“จุนแม่ไม่มาด้วยหรือคะ”ชาไช้ยิ้มอ่อนโยน“ถ้าคุณแม่มาเราทั้งหมดก็อดไปที่ศูนย์การค้าสิครับเรามีนัดกันว่าจะไป ซื้อของเล่าที่นั่นอันอันจำไม่ได้แล้วหรือ”“เย้ๆๆๆๆๆๆๆ” เชียวอู่ชูมือร้องดีใจ“ไปกันเล้ยยยยยย” ชาไช้อุ้มเจ้าสองคนไปนั่งเบาะในคาร์ชีทแล้ววิ่งมาด้านหน้าคนขับค่อยๆ พารถเคลื่อนออกจากตรงนั้นไปช้าๆซูจิงจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง 5ปีแล้วที่ไม่พบไม่พูดคุยกับชาไช้ เขามีลูกแล้วหรือแล้วเขาแต่งกับใคร และใครคือภรรยาเขา“ตามรถคันนั้นไป” สั่งคนขับรถเบาๆ ชี้มือไปที่รถของชาไช้“แต่คุณลีซูจิงครับคุณมีนัดทานข้าวกับคุณท่านนะครับแล้วผมก็มีหน้าที่ขับรถมารับคุณไปที่ภัตตาคารริมน้ำทานอาหารค่ำกับคุณ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย คาสโนว่า
“นี่เงินของเธอ” เฉิงซีหยวนวางเงินบนโต๊ะหัวเตียง ร่างเปลือยของจูลี่ส่ายหน้าไปมา“ยังไม่อิ่มเลยนี่คะจะให้ไปได้อย่างไรฉันแถมให้คุณฟรีๆ ที่หนึ่งเลยถ้าคุณยอมมาทำให้ฉัน”เฉิงซีหยวนลุกขึ้นสวมเสื้่อคลุมอาบน้ำเดินเข้าห้องน้ำไม่สนใจคำพูดของจูลี่สักนิดจูลี่ลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินเข้าไปในห้องน้ำที่เปิดอ้าอยู่ มือขาวโอบกอดแผ่นหลังมาที่อกแน่นแล้วลูบต่ำไปจนถึงจุดสำคัญรูดขึ้นรูดลงอย่างชำนาญ เอี่ยวตัวมาส่งยิ้มหวานหยด เขย่งเท้าจูบริมฝีปากที่เย็นชื้นมันวาวเพราะหยดน้ำของเฉิงซีหยวน“อีกครั้งได้ไหมทำใหม่อีกครั้งได้โปรด….” เสียงสั่นกระเส่า เฉิงซีหยวนผลักร่างเปลือยติดผนังห้องน้ำใช้ร่างเปลือยของเขากดทับไว้ จับขาขาวพาดที่ไหล่แกร่งโยกขยับกายไปมาอีกครั้ง จูลี่ยิ้ม ความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วท้องน้อย“อ่าาาาาสุดจริงค่ะฉันติดใจคุณเสียแล้ว”เป็นผู้หญิงคนแรกสินะ ที่เฉิงซีหยวนยอมเอาถึงสองครั้งจีคอเปเรชั่น“คุณจีค่ะคุณต้องมาคัดตัวช่างภาพค่ะ” เลขาเดินสาวถือเรซูเม่ของช่างภาพหลายคนเข้ามา“หือเยอะจังมีคนมาสมัครเยอะขนาดนี้เลยหรือ” เลิกคิ้วสวยขึ้นมองขนตาดำขลับดวงตากลมโต ใกล้เข้ามาแล้วสินะ งานใหญ่งานยักษ์ที่มัดจำนอนรออยู่ในบัญช
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ค่าจ้างเจ้าตัวน้อย
“ฝากด้วยนะจือหรานพรุ่งนี้ฉันจะเอากำหนดการต่างๆมาให้เธอช่วยดูเย็นนี้ฉันต้องรีบกลับเพราะป้าเหวยขอลา เจ้าสองแสบนั่นไม่มีใครทำอาหารเย็นให้ทาน”“ค่ะคุณจี ฉันล่ะชื่นชมคุณจริงๆเอาเวลาไหนไปพักผ่อนกันค่ะงานราษฎร์งานหลวง แล้วยังดูแลทั้งสองแสบได้ดีขนาดนั้น”เหรินเหมยยิ้ม คิดถึงอันอันกับเชียวอูที่อ้อนเหรินเหมยแต่เช้าด้วยการมานั่งตักและหอมแก้มเหรินเหมยคนละข้าง อ้อนจะไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สุดสัปดาห์นี้ ชาไช้คงสอนกันมา แต่งานยังรัดตัวเหรินเหมยจึงยังไม่ได้รับปากรถโดยสารประจำทางจอดลงที่หน้าบ้นหลังน้อย ที่มีบริเวณไม่มากนัก ป้าเหวยจูงแขนจอมซนทั้งสองรอที่หน้าประตู เหรินเหมยก้าวลงจากรถ อันอันกับเชียวอู่รีบเปิดประตูกอดขาเหรินเหมยคนละข้างเหรินเหมยส่งกระเป๋าเอกสารให้กับป้าเหวยเหรินเหมยย่อตัวลงโอบกอดตัวน้อยทั้งสองหอมแก้มคนละฟอดต่อเติมกำลังใจในวันที่เหนื่อยๆแบบนี้การที่ได้กลิ่นแป้งเด็กกับตัวอ้วนอ้วนนุ่มนิ่มและอ้อมกอดเล็กๆที่กอดรวบลำคอของเหรินเหมย มันทำให้หายเหนื่อยได้เลยทีเดียว“จุนแม่ฮับ”เสี่ยวอู่กำเงินหยวนในมือส่งให้เหรินเหมยที่ทำหน้างงๆ“คืออะไรครับ”ป้าเหวยยิ้มขำ“คือๆๆๆเงินของเราสองคนที่รวมกันครับ”เด็กชายตัวน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย จุนลุงหล่อจังฮะ
“กริ้งงงงงเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจีเหรินเหมยรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาทันที“ค่ะจะต้องไปเดี๋ยวนี้เลยหรือ ยี่สิบนาทีตอนนี้ฉันอยู่ในเมือง กำลังจะพาเด็กๆ กลับบ้าน” อันอันน้อยขมวดคิ้ว“จุนแม่ขาจะไปไหนคะ” หน้าเง้าแต่เสียงออดอ้อน“แม่จะกลับไปเคลียร์งานพรุ่งนี้จะหยุดเพื่อพาพวกหนูไปเที่ยวคืนนี้นอนกับป้าเหวยได้ไหม”“แล้วก้ไม่มีนิทานก่อนนอน” เชียวอู่พูดขึ้นทำหน้าเศร้า“พรุ่งนี้แม่ทบให้สองเรื่องเลย พรุ่งนี้เล่าสองเรื่องคืนนี้แม่อยู่ดึกหน่อยพอเรียบร้อยแล้วแม่จะรีบกลับมา”“จุนแม่จะต้องรีบกลับอย่าทำงานหนักนะคะ ห้ามนอนดึก” อันอันสั่ง“เจ้าค่ะนายหญิง แม่จะรีบกลับสองแฝดไปรอแม่ที่บ้านดีไหมแม่จะให้ป้าเหวยมารับ” ทั้งสองคนพยักหน้าน้อยๆป้าเหวยมาแล้วเหรินเหมยโบกมือหยอยๆจือหรานโทรมาบอกมีปัญหานิดหน่อยให้มาช่วยตัดสินใจความจริงแล้วเหรินเหมยสองวันมานี้กลับบ้านตรงเวลาเพื่อจะได้อยู่กับสองแฝดเพราะตั้งแต่ทั้งสองคนเก็บเงินเป็นเงินค่าจ้างให้หยุดงาน ทำให้เหรินเหมยรู้สึกว่าไม่มีเวลาให้ตัวน้อยทั้งสองเท่าที่ควรนั่งรถไฟฟ้าไปยังที่ทำงานเหมือนเดิมดุนาฬิกาข้อมือเกือบจะสิบเก้านาฬิกาแล้ว ป้าเหวยคงพาเด็กๆ กลับบ้านอย่างปลอดภัย“หิวน้ำฮ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-26อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย เซอร์ไพร์ส
คาเฟ่แห่งหนึ่ง“ที่นี่เลยค่ะคุณจี อีกยี่สิบนาทีคุณชงซูจิงจะมาถึง” เหรินเหมยพยักหน้ายิ้มๆ เดินเข้าไปข้างในจือหรานทักทายคนในร้านอย่าสนิทสนมเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ถูกนำมาเสริ์ฟ เหรินเหมยยกแก้วขึ้นมาส่องดู“นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มมึนเมาพวกนี้”จือหรานยิ้ม“หายากนะคะคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ดีที่สุดแบบคุณจีเป็นแบบอย่างที่ดีจนฉันคิดว่าไม่มีใครทำได้เหมือนคุณอีกแล้ว”“ฉันไม่เห็นความจำเป็นว่าต้องกินของพวกนี้นี่ แล้วการไม่ดื่มกินของพวกนี้ก็ดีต่อสุขภาพนะ”“มิน่าคุณถึงดูผิวพรรณดีอ่อนเยาว์” ซูจิงเดินเข้ามาในตัวอาคารด้วยเสื้อผ้าที่มองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าราคาแพงระยับ“ขอโทษที่มาช้า” จือหรานลุกขึ้นขยับให้ซูจิงนั่งลงตรงหน้าจีเหรินเหมยส่วนจือหรานเดินเข้าไปกระซิบกับบริกรเรื่องเครื่องดื่มของซูจิงตามแบบของการบริการลูกค้าที่ดี พร้อมกับสั่งอาหารสองสามอย่างเหรินหมยยิ้มน้อยๆ“ไม่คิดว่าคุณอายุยังน้อยได้ยินว่าทีมงานของคุณมีคุณภาพสูงฉันเลยคิดว่าผู้บริหารจะต้อง ..มีอายุสักหน่อย”จ้องมองใบหน้าใสแต่งแต้มเพียงบางเบาของจีเหรินเหมยแล้วนึกอิจฉาคนอะไรจะหน้าเนียนใสรูปหน้าปากคอคิ้วคางเข้ารูปรับกันได้ดี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27
บทล่าสุด
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย คลี่คลาย2
เธอเม้มปากแน่น พลางยื่นซองเอกสารปึกหนึ่งให้ “ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่หน้าที่ฉันก็ไม่อาจปิดบังคุณ”หมอถงหยิบแฟ้มมาเปิดดู เงียบไปครู่ใหญ่กู้เหวินเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่น “คุณหมอจูดี้...เธอขโมยน้ำเชื้อจากคลังโดยใช้ชื่อคนไข้เก่า และไปทำเด็กหลอดแก้วโดยไม่มีการอนุญาตใดๆ ... ที่สำคัญ เธอกำลังโกหกว่าเด็กในท้องเป็นผลจากการมีอะไรกับคุณเฉิงซีหยวน”หมอถงวางเอกสารลง ใบหน้าเคร่งขรึม “หลักฐานแน่ชัดขนาดนี้... นี่มันผิดทั้งจริยธรรมและกฎหมาย เขากำลังทำอะไรกันล้อเล่นอย่างนั้นหรือ”“คุณจูดี้กำลังจะลากผู้ชายที่ไม่เคยผิดอะไรให้ต้องรับผิดชอบกับการโกหกครั้งใหญ่ และยิ่งกว่านั้น… มันกำลังทำร้ายคนที่ไม่ควรถูกทำร้ายเลยสักนิด เหรินเหมยเป็นคนดี ถ่อมตัว ซื่อสัตย์ แถมยังรักลูกๆ และชีวิตที่กำลังอยู่ในตอนนี้ก็มีความสุขดี”หมอถงพยักหน้าเบา ๆ น้ำเสียงอ่อนลง “เข้าใจแล้วคุณห่วงเหรินเหมยสินะ”กู้เหวินสบตาสามี “ฉันรู้ว่าเหรินเหมยเข้มแข็ง แต่ก็ควรได้อยู่แบบสบายๆ เสียหทีหลังจากที่ต้องรนบกับคุณเฉิงมาตั้งนานและต้องเลี้ยงลูกคนเดียวมาตั้ง5ปี”หมอถงครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนกล่าวช้า ๆ “ฉันจะไปพูดกับคุณเฉิงซีหยวนด้วยตัวเอง และจะเอาหลักฐา
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย คลี่คลาย
นอกหน้าต่างห้องพักแพทย์เงียบสงัด มีเพียงเสียงกระดาษบาง ๆ พลิกเบา ๆ และลมหายใจของผู้หญิงสองคนที่นั่งเผชิญหน้ากันในห้องเก็บเอกสารลับของโรงพยาบาล BBBกู้เหวินภรรยาของคุณหมอถงที่ทำงานกับคลินิกภาวะเจริญพันธุ์ของจูดี้ ถอนหายใจแผ่วเมื่อวางแฟ้มเอกสารลงตรงหน้า หมอฟานลี่ชิง"ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรพูด... แต่นั่นมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง" เสียงเธอสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะรู้ว่าเรื่องที่จะพูดต่อไปนั้น จะทำให้ใครบางคนเจ็บปวดอย่างไม่มีทางย้อนกลับหมอฟานเงยหน้าขึ้น สีหน้าเรียบแต่สายตาเริ่มจับจ้องจริงจัง “หมายความว่ายังไง กู้เหวิน” กู้เหวินเม้มปาก ก่อนพูดด้วยเสียงเคร่งเครียด“ตอนที่คุณจูดี้มาขอใช้คลินิกเพื่อทำ IVF… เธอใช้ชื่อคนไข้เก่าของโครงการอุ้มบุญ แต่รหัสตัวอ่อนที่เธอขอใช้นั้น... ไม่ได้เป็นของเธอค่ะแต่อ้างว่ามีคนไข้ที่คุณหมอฟานตั้งใจให้คุณจูดี้จัดการเพื่อให้เครดิต”เธอเลื่อนเอกสารผลแล็บและใบคำขอใช้สเปิร์มในอดีตให้หมอฟานดู “ดูตรงลายเซ็นต์ค่ะ มันเป็นการกรอกข้อมูลย้อนหลัง แล้วแอบขออนุญาตจากพนักงานใหม่ที่ไม่ตรวจสอบให้ดี ฉันเพิ่งมาค้นพบว่าคุณจูดี้นำเสปริ์มของ ลูกค้าสรายหนึ่งออกไป”
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย เจ็บแปลบๆ
“เหรินเหมย” เป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยดี น้ำเสียงสม่ำเสมอของหมอถงเหรินเหมยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ฝืนยิ้มให้เขา“คุณหมอมาเยี่ยมไข้ คนป่วยหรือไร” แกล้งถามยิ้มๆ ไม่ได้พบกันเสียนานทำไมเขามาถึงนี่หมอถงนั่งลงข้างเธอ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฉันมาหาคนป่วยที่ไม่รู้ว่าตัวเองป่วยต่างหาก” “ฉันไม่ได้ป่วยค่ะ” เหรินเหมยขมวดคิ้ว“แต่หัวใจเธอเจ็บ และมองว่าเจ็บมากด้วย” หมอถงพูดเรียบๆเหรินเหมยหัวเราะเบาๆ แต่กลับรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของตัวเองขมขื่นสิ้นดี “ฉันไม่เป็นอะไรคะ แค่เหนื่อยหน่อยๆ เหนื่อยกับสิ่งที่พบเจอ”“ไม่ใช่แค่เหนื่อยหรอกเหรินเหมยเธอเจ็บปวด เพราะเธอรักเฉิงซีหยวน” หมอถงพูดแทงใจดำอย่างไม่เกรงใจคำพูดนั้นราวกับลมแรงที่พัดกระแทกเข้ามาในอก เหรินเหมยชะงัก ใจเต้นแรง หันหน้าหนี“คุณหมอ... อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะมันไม่มีทางเป็นไปได้ เขามีทางเดินที่สวยหรูก่อนนั้นฉันก็ทำใจไว้แล้ว ผิดกับฉันที่แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่บังอาจมีลูกกับท่านประธานอวิ๋นเฉิง”หมอถงถอนหายใจเบาๆ “ฉันเห็นมาโดยตลอด ตั้งแต่ตอนที่เธอยอมรับอุ้มบุญเพื่อช่วยแม่ตัวเอง แม้รู้ว่าเขาจะไม่ชายตามองเธอด้วยซ้ำเรื่องบางเรื่องพู
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย เจ็บแปลบในใจ
แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้ายจะอ่อนแรงกว่าทุกวัน ทอดเงายาวผ่านหน้าต่างกระจกใสในห้องนั่งเล่น เหรินเหมยนั่งเย็บผ้าข้างหน้าต่าง พยายามรวบรวมสมาธิไว้กับฝีเข็ม แต่ใจกลับล่องลอยไปไกล...ลอยไปถึงเสียงหนึ่งที่ยังคงไม่ดังขึ้นอีกเลยในบ้านหลังนี้ สามวันแล้วที่เฉิงซีหยวนไม่เคยแวะมา เขาออกไปพร้อมหลี่ตงและไม่เคยกลับมาไม่ว่าจะมื้อเย็นหรือตอนใกล้สว่างเหมือนก่อนที่เคยทำป้าจูบอกว่าหลี่ตงบอกว่าท่านประธานเฉิงบินด่วนไปที่เมืองTTT เพราะงานที่นั่นเกิดปัญหาใหญ่บ้านเงียบเหงาจนเหรินเหมยรู้สึกใจหาย“จุนแม่ขาแม่... จุนพ่อยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ” เสียงอันอันดังขึ้นข้างหู ทำให้เหรินเหมยสะดุ้งเฮือกเชียวอู่เดินตามพี่สาวมาอย่างเงียบๆ มือเล็กๆ กอดตุ๊กตาหมีที่เฉิงซีหยวนซื้อให้แน่น “เมื่อวานจุนแม่ก็บอกว่าเดี๋ยวจุนพ่อกลับ...แล้วทำไมจุนพ่อไม่มาฮับ” เชียวอู่ถามขึ้นอีกคน“จุนแม่โกหกพวกเราใช่มั้ย” อันอันถามเสียงสั่น เงยหน้าขึ้นมองเหรินเหมยด้วยดวงตาใสที่เริ่มมีน้ำคลอ“ใช่! จุนพ่อไม่กลับมาแล้วใช่มั้ยฮับ” เชียวอู่พูดเสริม น้ำเสียงปนน้อยใจฝ่ามือของเหรินเหมยที่ถือเข็มเย็บผ้าสั่นเล็กน้อย หลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่คำถามซ้ำซากที่เธอไ
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย คนอุ้มท้อง
เหรินเหมยที่ยืนอยู่อีกมุมหนึ่ง ใจหล่นวูบ มือที่ถือทัพพีแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว"หมายความว่ายังไง...คุณหมอหมายความว่าอย่างไร" เฉิงซีหยวนเสียงแหบคุณหมอฟานก้มหน้า สีหน้าปวดร้าว "เธอไปทำกิ๊ฟ...ทำการปฏิสนธินอกร่างกายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณ เธอใช้สเปิร์มที่คุณฝากไว้ในอดีต แล้วจัดการทุกอย่างโดยที่คุณไม่เคยรู้ และหลอกลวงคุณ"เฉิงซีหยวนขยับถอยหลังหนึ่งก้าว แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง“จูดี้เขาคิดว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ คิดว่าที่ผ่านมาผมยังเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่พอหรือไรหรือคิดว่า…เหรินเหมยทำได้เขาก็ทำได้”เหรินเหมยยืนนิ่งงัน รู้สึกได้ถึงโลกทั้งใบที่หมุนช้าลงราวกับภาพในความฝันคุณหมอฟานยกมือขึ้น กุมขมับเหมือนกำลังปวดหัวหนัก"ผม... เพราะความรักในฐานะพ่อ เพราะสงสาร จึงช่วยโกหกเรื่องนี้แต่ตอนนี้...ผมรู้แล้วว่าผมทำผิดมหันต์ ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ คุณเฉิงผมเองรู้ว่าตัวเองในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหมอถงคนนั้น.."เฉิงซีหยวนกำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำ เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ ด้วยอารมณ์ที่ประดังเข้ามาจนแทบระเบิด"แล้วเด็ก..." เขาเอ่ยเสียงแหบแห้ง "เด็กคนนั้น...ก็เป็นลูกของผมจริงๆ เรื่องที่ไร้มนุษยธรรมแบบนี้จูดี้ที่เรียนหมอ
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ความจริง
หมอฟานขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านบนเขามือที่จับพวงมาลัยแน่นนั้นสั่นเล็กน้อย แต่แววตาของหมอฟานเด็ดเดี่ยว"ไม่ว่าจะผลลัพธ์เป็นอย่างไร ฉันจะบอกความจริงกับซีหยวน... จะไม่ปล่อยให้ความผิดพลาดทำลายชีวิตใครอีก"รถแล่นฝ่าเข้าไปในความมืดมิดของคืนยาว เหมือนกับการเดินหน้าเข้าสู่การชำระล้างบาปที่ไม่มีวันหวนกลับ...กลิ่นอาหารหอมฟุ้งลอยออกมาจากครัว เสียงหัวเราะใสๆ ของอันอันกับเชียวอู่ที่กำลังนั่งพับกระดาษอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง ทำให้บรรยากาศในบ้านอบอวลด้วยความอบอุ่นเฉิงซีหยวนเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับเหรินเหมยในชุดผ้ากันเปื้อน รอยยิ้มที่มุมปากเขา อ่อนโยนอย่างที่เหรินเหมยแทบไม่เคยเห็นมาก่อน“เด็กๆๆๆ วันนี้พ่อทำอาหารด้วยตัวเองพวกหนูจัต้องลองชิมและให้กำลังใจโดยการกล่าวชมคุณพ่อด้วยนะครับ” เหรินเหมยอมยิ้ม“ทำไมต้องพูดแบบนี้ก่อนด้วยนะลูกๆ ก็ต้องชมคุณอยู่แล้วเพราะคุณตั้งใจทำ” อันอันกับเชียวอู่รีบมาชะโงกหน้ามองถาดปลาสามรสที่ส่งกลิ่นหอมหวน“น่ากินที่สุดเลยฮับจุนพ่อ” เชียวอู่พูดขึ้นดังๆ ยักคิ้วแผล็บๆ“เราต้องลองชิมก่อนเชียวอู่หากว่าจุนพ่อทำอร่อยต่อไปเราก็จะต้องให้จุนพ่อทำอาหารเสมอ” อันอันพูดขึ้นบ้าง เหรินเหมยยิ้ม
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย จูดี้
เสียงน้ำแข็งกระทบแก้ว แก้วหนึ่งดังกริ๊กๆ เบา ๆ จูดี้นั่งเอนตัวพิงโซฟาหนังแทบจะกลายเป็นนอนเมามายแเล้ว ริมฝีปากแดงฉ่ำแห้งผากไปหมด เธอกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวจนหมดแก้ว ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างไร้เสียงบนโต๊ะกระจก เศษแก้วเปล่าๆ วางกระจัดกระจาย ถัดไปคือแฟ้มผลตรวจครรภ์ที่ถูกเปิดค้างไว้ “ฮ่า... เขากำลังมีความสุข...สินะ บ้าจริงฉันทำไมต้องเศร้าก็แค่คู่นอนพวกผู้ชายก็แบบนี้เวลาอยากจะนอนด้วยก็พูดเสียหวาน ยอมทำทุกอย่างให้” เธอพึมพำเหมือนคนละเมอ ดวงตาแดงก่ำจ้องมองความว่างเปล่า “ฮะฮะฮะฮ่าาาแล้วกับผู้หญิงคนนั้นละทำให้ถึงใจเหมือนที่ทำกับฉันไหมเหมือนที่นอนกับฉันไหมคุณหลงเสน่ห์ผู้หญิงจืดชืดคนนั้นได้อย่างไรเราเข้าขากันดีจะตายทำไมคุณลืมฉันได้ลงคอ เฉิงซีหยวน ซีหยวนซีหยวนคุณจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้...”เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ“จูดี้ เปิดประตูเดี๋ยวนี้ แกจะขังตัวเองแบบนั้นไม่ได้” เป็นเสียงคุ้นเคยของคุณหมอฟานลี่ชิงที่กังวลใจอย่างปิดไม่มิดจูดี้หัวเราะในลำคอ แล้วลุกเซ ๆ ไปเปิดประตู เผยให้เห็นใบหน้าแดงก่ำและดวงตาเปื้อนน้ำตา“หนูโง่เองใช่ไหม..ที่ไปหลงรักเขาผู้ชายที่ไม่มีให้หัวใจให้ใครนอกจาก ซูจ๋าย แล
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย บ้าน
ลานหน้าบ้านบนเขา เสียงหัวเราะสดใสดังมาจากสวนหลังบ้าน “จุนย่าขา! จะต้องดูอันอันกระโดดนะ!” อันอันในชุดกระโปรงสีฟ้ากระโดดข้ามหินอย่างกล้าหาญ ส่วนเชียวอู่ก็วิ่งมาพร้อมดอกไม้ในมือ “นี่ของจุนย่าฮะ! เชียวอู่เด็ดมาเองเลยนะฮับ ดอกไม้ที่สวยที่สุดในสวนเลย!สำหรับจุนย่าที่ใจดีที่สุดในโลก”คุณเสวียเตอหญิงสูงวัยที่มักดูสง่างาม เยือกเย็นในสายตาผู้อื่นยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบัง เธอนั่งยองๆ ลงกับพื้น หอมแก้มหลานทั้งสองข้างพร้อมกัน “โอ๊ยย ย่าใจละลายหมดแล้วลูกเอ๊ย พวกหนูนี่มันน่ารักอะไรอย่างนี้!”เชียวอู่หัวเราะเสียงใส “จุนย่าฮับ! จุนย่ามาอยู่กับเรานะครับ จะได้เล่านิทานให้เราฟังทุกคืนเลย!”คุณเสวียเตอพยักหน้าเบา ๆ กอดหลานๆ ไว้แน่น “ย่าไม่เคยคิดเลยว่าพอมาพบหลานทั้งสองแล้วจะมีความสุขขนาดนี้… ความสุขอยู่ที่อ้อมกอดของเด็กตัวเล็กๆ สองคนนี้แหละ”เหรินเหมยยืนดูจากมุมระเบียง ลมโชยอ่อนๆ พัดปลายผมเธอพลิ้วเบาๆ เธอเอามือกุมหน้าอก รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังคลี่คลาย ความไม่มั่นคง ความกลัว… เหมือนถูกกล่อมด้วยเสียงหัวเราะของลูก และรอยยิ้มของคนเป็นแม่เฉิงซีหยวนเดินมาหยุดข้างๆ สบตากับเหรินเหมยยิ้มกรุ้มกริ่ม แล
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ตัวช่วย
เหรินเหมยนั่งเหม่ออยู่ตรงมุมโต๊ะอาหาร ทั้งที่ข้างหน้าคือเกี๊ยวปูที่ป้าจูเพิ่งจะให้เสี่ยวจี้ยกมา กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วแต่เหรินเหมยไม่ยอมหยิบมันเข้าปากน้ำตาหยดไหลลงข้างแก้มโดยไม่รู้ตัว… เธอรีบเช็ดมันออกด้วยหลังมือ แล้วสูดหายใจเข้าลึก“ฉันไม่เป็นไร…” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วยิ้มสดใสแต่ก็รู้ดี… ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอพยายามแสร้งเข้มแข็งเกินไปทั้งที่ในใจเหมือนมีเข็มนับร้อยเล่มทิ่มแทง“จูดี้ก็แค่ท้อง... ลูกของเขา”เสียงในหัวตอกย้ำซ้ำไปมา เธอหลับตาแน่น พยายามกลั้นน้ำตา แต่ยิ่งฝืนเท่าไหร่ กลับยิ่งรู้สึกว่าหัวใจอ่อนแรงลงเสียงฝีเท้าเล็กๆ ของลูกทั้งสองคนดังขึ้นหลังบ้าน“จุนแม่คะจุนแม่ฮับบบบบบ” เหรินเหมยรีบลุกขึ้นเช็ดน้ำตาจนแห้ง ฝืนยิ้ม แล้วต้อนรับลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้จะรู้ว่ารอยร้าวบางอย่างในใจเธอ… กำลังแตกออกช้าๆ อย่างไร้เสียง“จุนแม่ฮับเราวิ่งเล่นเหนื่อยแล้วฮับหิวแล้วฮับบบ” เหรินเหมยกอดเชียวอู่และะอันอันไว้ในอ้อมแขน“คุณจีขา ให้เสี่ยวจี้โทรหาคุณผู้ชายดีไหมคะ” เหรินเหมยส่ายหน้า“ไม่ต้องฉันจัดการทุกอย่างไปแล้วไม่ต้องห่วงฉันก็แค่รู้สึกว่า รู้สึกว่าขอเวลาฉันทำให้ตัวเองเข้มแข็งเสียหน่อ
