บทที่ 252

“บังอาจ!”

สิ้นเสียงตวาดนี้ เงาดำหลายสายก็ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า ผู้คุ้มกันที่พุ่งเข้ามาเป็นคนแรกยังไม่ทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างทั้งร่างก็กระเด็นถอยหลังออกไป กระแทกเข้ากับพื้นหินอย่างแรง

สถานการณ์พลิกผันในพริบตา ฝูงชนที่มุงดูอยู่รอบนอกต่างพากันถอยหลังโดยอัตโนมัติ เพื่อเปิดเป็นทางเดิน

ผู้ที่มารูปร่างสูงสง่า ลวดลายดิ้นเงินบนอาภรณ์แพรสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายเย็นเยียบ ผู้นั้นก็คือฮั่วหลิน

[เราแค่แวะไปเลือกตำราสักเล่ม คนพวกนี้ก็มาล้อมนาง คิดจะก่อกบฏหรือไร!]

[ยังกล้าฉุดคร่ากันกลางถนน คิดว่าสามีของนางเป็นแค่ของประดับหรืออย่างไร?!]

เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจียงหวน ร่างสูงใหญ่ของเขาบดบังร่างของนางไว้จนมิด ปิดกั้นสายตาจากคนรอบข้าง

“เป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?”

เจียงหวนส่ายหน้าเล็กน้อย “ฝ่าบาทวางพระทัย หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ แต่ว่า...”

นางจงใจหยุดพูดไปครู่หนึ่ง มองไปยังสองพ่อลูกสกุลหลิวที่อยู่เบื้องหลังฮั่วหลิน มุมปากปรากฏรอยยิ้มเย็นเยียบ

“จางวางกรมพิธีการใต้เท้าหลิวและบุตรชาย ฉุดคร่าพระสนมกลางถนน กล่าววาจาโอหัง ขอฝ่าบาททรงให้ความเป็นธรรมแก่หม่อมฉันด้วยเพคะ และขอทรงให้ความเป็