บทที่ 6/2

บทที่6/2

“ท่านป้า ท่านออกไปพักผ่อนเถิดข้าอยู่คนเดียวได้” เผยอิงบอกอย่างเกรงใจ แม่สื่อก็เดินทางมากับนางมาถึงก็ต้องวิ่งวุ่นวายดูแลนางหลายอย่างไม่ได้พักเลย อย่างไรตอนนี้ทุกคนก็อยู่ที่งานเลี้ยงหมดแล้ว นางไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ ที่ต้องมานั่งเฝ้า

“ตามธรรมเนียมแม่สื่อต้องนั่งรอจนเจ้าบ่าวเข้าหอจึงจะออกไปได้” เป็นป้าจงที่พูด

“มิต้องรอทั้งคืนเลยหรือ”

“ก็จนกว่าจะส่งแขกหมด คาดว่าอีกไม่เกินหนึ่งชั่วยามท่านชายก็คงจะเดินทางมายังเรือนกุ้ยฮวา เรือนแห่งนี้สวยหรือไม่เจ้าคะ”

“อืม สวยใหญ่โตสมกับเป็นเรือนในจวนสกุลเฉิน” เผยอิงตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งประชดประชัน

“เจ้าค่ะ เพิ่งจะสร้างเสร็จปีก่อน ท่านชายสร้างเอาไว้รอฮูหยิน”

“รอข้า”

“เจ้าค่ะ แม้ก่อนหน้านี้ท่านจะสร้างเรือนเอาไว้หลายหลังแต่มีเพียงเรือนกุ้ยฮวาที่ท่านชายออกปากว่าจะให้คุณหนูเผยอิงมาอยู่ที่นี่”

คนในจวนนี้คงจะพอรู้อยู่แล้วว่าข้าจะต้องแต่งเข้ามา แล้วเรือนหลังอื่น ๆ ที่เฉินเฟยอวี่สร้างเอาไว้ก่อนเรือนหลังนี้ เขาสร้างรอใครกัน

“ทำไมท่านป้าจงเรียกเขาท่านชาย ไม่เรียกนายท่าน”

“พระโอรสเพียงพระองค์เดียวขององค์หญิงเหมยเจียง ข้าเรียกขานยศต่ำกว่านี้มิได้เจ้าค่ะ”

“ป้าจงเคยเป็นมัวมัวในวังมาก่อน นางเป็นคนเช่นนี้ล่ะฮูหยินอย่าถือสานางเลย อีกเดี๋ยวนายท่านก็มาเจ้าค่ะ ทานขนมรองท้องสักชิ้นดีไหมเจ้าคะ” สาวใช้ที่ยืนอยู่รีบกุลีกุจอเดินมาหยิบขนมยื่นให้ “ข้าน้อยลู่หลินฮูหยินมีสิ่งใดเรียกใช้ข้าได้ นายท่านให้ข้าดูแลฮูหยิน”

เผยอิงรับขนมจากสาวใช้อย่างไม่อิดออดแม้จะไม่หิวแต่ก็ยอมรับเอาไว้ ก่อนจะเดินทางมาถึงป้าจงได้ให้ขบวนเกี้ยวหยุดพักสั่งให้นางทานอาหารให้อิ่ม ราวกับรู้ว่าพอมาถึงจวนจะมีพิธีแต่งงานขึ้นในทันทีและเจ้าสาวจะต้องหิ้วท้องรอเจ้าบ่าวทั้งคืน

แม่บ้านจงหันไปดูนาฬิกาน้ำที่ตั้งดูมุมโถง ก่อนจะหันไปพยักพเยิดแม่สื่อ

“ฮูหยินดื่มนี่ก่อนเจ้าค่ะ” แม่สื่อรีบรินเหล้าใส่จอก หยิบขวดสีขาวจากปกเสื้อหยดบางอย่างลงไปเพียงเล็กน้อย

“ท่านทำอะไร” เผยอิงลุกพรวดพราดจากเก้าอี้ จะวางยานางแต่กล้าทำต่อหน้าเลยเหรอ

“ฮูหยินใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ” ป้าจงเดินมาจับไหล่บางให้นั่งลงที่เดิม “ไม่ใช่ยาพิษอย่างที่ท่านกังวล”

“แล้วอะไร ถ้าไม่บอก ข้าไม่ดื่ม” หากเฉินเฟยอวี่ไม่อยากแต่งงานอยากได้เพียงเหมืองทอง แต่ถึงขั้นต้องฆ่านางเลยหรือ ก็แค่ไม่แต่งก็จบแล้ว

“นี่เป็นยาสงบใจเจ้าค่ะ ข้าน้อยสังเกตตั้งแต่ก่อนขึ้นเกี้ยวที่เมืองชิงหลงแล้ว ท่านดูวิตกกังวลตลอดเวลา เดิมในขนมมงคลจะมีตัวยานี้ผสมอยู่เล็กน้อย เพื่อไม่ให้เจ้าสาวตื่นกลัวกับคืนแรก แต่ข้าไม่อยากให้มีสิ่งใดผิดพลาดให้คืนแต่งงานคืนแรกของท่านชาย ท่านจึงต้องดื่มยานี้โดยตรง ฮูหยินได้โปรดดื่มเหล้าจอกนี้ด้วยเถอะเจ้าค่ะ”

“ข้าจะมั่นใจได้เช่นไรว่าไม่ใช่ยาพิษ” เผยอิงถามแม่บ้านจงทั้งน้ำตา นางยังไม่พร้อมที่จะตาย หากตายไปแล้วบิดามารดาของนางเล่าจะอยู่อย่างไร แต่นางไม่อาจขัดขืนได้เพราะไหล่ทั้งสองข้างถูกแม่บ้านจงและสาวใช้ที่ชื่อลู่หลินจับเอาไว้

“ดื่มเถิด” ป้าจงพยักหน้าให้แม่สื่อบังคับป้อนเหล้าจอกนั้น

เผยอิงจำต้องยอมกลืนเหล้าลงคอทั้งน้ำตานองหน้า รสชาติขมปร่าไหลลงคออย่างยากลำบาก  หลังจากนั้นนางก็ไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับตัวนาง รู้เพียงแต่ว่าถูกแม่ป้าจงและลู่หลินประคองให้มานั่งบนเตียงหลังใหญ่ เผยอิงทำตามอย่างว่าง่าย

‘ก้าวเข้ามาในจวนเพียงวันแรกนางก็ถูกทำเช่นนี้แล้ว’