เก็บเกี่ยวชดใช้หนี้ 1

 

"นี่ๆเสี่ยวฮวามานี่หน่อย ไป๋ซิ่วพี่สาวเจ้าพาพี่ชายเจ้ากับคนงานร้านเขามาก่อกวนแหนะ"

ไป๋ซู่ฮวาไปตามแรงลากของเซียวผิงผิง จนนางลับตาลู่เปียวที่กำลังจะนำอาหารเข้าปากอยู่ๆประตูบ้านก็เปิดเขาถูกหอบมานั่งแอ้งแม้งบนพื้น สามารถหอบเขามาได้ฝีมือเช่นนี้มีคนเดียว เสด็จพี่หยางหนิงเฉิงก่อนจะเงยหน้า ใช่จริงๆ

"โอ๊ยเสด็จพี่ ทรงทำอะไรหม่อมฉันเจ็บนะ แล้วนี่สามีของแม่นางไป๋คือท่านหรือ ห๊า คนที่เกลียดสตรีเข้าไส้ไม่จริงมั้งข้าคงเข้าใจผิด"

"ไม่ผิดหรอกแล้วเลิกเกาะแกะเมียข้าด้วยว่าแต่มาที่นี่ทำไม เมืองหลวงไกลเพียงนั้นท่านชายเช่นเจ้าไม่อยู่ในจวนดีๆมาเร่ร่อนที่กันดาร หรือถูกเสด็จอาหรือเสนาบดีลู่เนรเทศมาล่ะ"

"เสด็จพี่ ข้ามาเพราะได้ข่าวว่าโอรสของฉินกุ้ยเฟยยังมีชีวิตอยู่ จึงอยากหาข่าวคนของฮองเฮาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ถ้าเด็กยังอยู่เรื่องรัชทายาทของแคว้นอู่ก็ยังมีหวัง"

"ได้ข่าวว่าอยู่ที่ใดหรือ บุตรของนางเป็นผู้ชายหรือจึงมั่นใจนัก" หยางหนิงเฉิงหลับตาโชคดีที่ให้เสี่ยวจิ้งกับอาหลี่พาเด็กๆไปเล่นที่อื่นแล้ว ลู่เปียวเป็นเด็กดีแต่หูตาสกุลกัวนั่นมากมายต้องระวัง

"ข้าก็ไม่รู้ ได้ข่าวว่านางคลอดเด็กแล้วฝากเจ้าอาวาสวัดไท้ส่วยเลี้ยงดูพ่ะย่ะค่ะ พอดีที่นี่เป็นทางผ่านข้าเลยแวะพัก เอ่อเสด็จพี่เสด็จย่าบอกแล้วว่าจะไม่บังคับพระองค์เรื่องแต่งพระชายาอีก กลับวังเถอะพ่ะย่ะค่ะ อยู่แต่ชายแดนไม่เห็นน่าสนุกตรงไหน"

ไม่นานก็ได้ยินเสียงไป๋ซู่ฮวากำลังกลับมา

"เจ้าไปเถอะ จำไว้อย่าวุ่นวายเมียข้าต่อให้เป็นโอรสของฝ่าบาทหรืออ๋องท่านไหนข้าก็ไม่เว้นนะหวังเฮ่ามาด้วยหรือไม่เรียกเข้ามาหน่อย"

ลู่เปียวค่อยๆพยุงตัวเองออกไป เสด็จพี่ทรงรุนแรงชะมัด คนบ้าอะไรหวงเมียขนาดนี้ กับพี่น้องก็ลงมือ เจ็บชะมัดหวังเฮ่ามายืนรออยู่เห็นเด็กที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆเดินโขยกเขยกก็รู้ว่าคนข้างในเป็นใคร

"ท่านชาย หนิงอ๋องหรือขอรับ"

"อืม จะมีใครอีกล่ะที่โบกมือครั้งเดียวก็ทำข้าลอยได้ เจ็บชะมัดเสด็จพี่พระทัยร้าย ยิ่งมีเมียยิ่งน่ากลัว ไป๋ซู่ฮวาคนนั้นคือภรรยาเสด็จพี่น่ะนี่ท่านลุงหวัง คนที่เกลียดสตรีขนาดนี่เหตุใดถึงหวงเมียนัก"

"บางทีก่อนหน้าอาจแค่ไม่เจอสตรีที่พึงใจ อีกอย่างเด็กคนนั้นดูฉลาด มีไหวพริบไม่ใช่พวกคุณหนูในห้องหอที่วันๆเอาแต่เล่นหมากดีดพิณ เดินบิดผ้าเช็ดหน้าทอดสายตากระมังขอรับ ที่สำคัญข้าน้อยอยู่มาจนสี่สิบแล้วสิบอันดับหญิงงามในเมืองหลวง ยังไม่อาจเทียบนางเลยพะย่ะค่ะ"

"เสด็จพี่เรียกหาท่าน ไปพบเขาด้วยสมกับเป็นดาวมัจจุราชจริงๆ ขุนนางทั้งเมืองหลวงเจอหน้าเขาต้องห่างสิบจั้ง"

ลู่เปียวคือบุตรของรุ่ยอ๋อง อนุชาของฮ่องเต้และเป็นหลานเสนาบดีลู่ส่วนหยางหนิงเฉิงเป็นบุตรของเยียนอ๋องพระเชษฐาของฮ่องเต้

รั้งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่และถูกแต่งตั้งเป็นอ๋องตั้งแต่อายุสิบห้า มีตำหนักเป็นของตนเอง

เสนาบดีลู่ไม่มีลูกชายมีแค่หลานชายลู่เปียวจึงใช้แซ่ลู่เพื่อสืบทอดสกุลให้ท่านตา คนโตหยางตงหยางสืบทอดตำแหน่งซื่อจื่อของตำหนักรุ่ยอ๋อง

ไม่นานหวังเฮ่าก็สีหน้าเคร่งเครียดออกมา ท่านอ๋องให้รีบพาท่านชายกลับตำหนัก คนของกัวฮองเฮากำลังตามไปที่สัดไท้ส่วย หากพบกันอาจเกิดอันตราย ท่านชายเป็นเด็กดื้อจะให้กลับเมืองหลวงคงจะยาก ถึงจะรู้ว่าท่านอ๋องเป็นห่วงท่านชายแต่เก้าในสิบคงหวงเมียสาวมากกว่า ท่านชายรูปงามลองจากเขาเท่านั้น เหอะนี่หรือคนที่เกลียดสตรีเข้าใส่ ไป๋ซู่ฮวาที่จัดการบ้านใหญ่กลับมาเห็นลู่เปียวเดิน โขยกเขยกก็ร้องถาม

"ใต้เท้าลู่ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ เหตุใดเดินแบบนั้น ขาแพลงหรือ"

"ฮือๆพี่สะใภ้ฝีมือสามีท่านไง เจ็บจะตายอยู่แล้ว"

"เอ่อ ที่ไม่ค่อยเสมอกันข้าเลยเท้าพลิกน่ะ จัดการได้หรือไม่ต้องให้ข้าออกหน้าไหม"

"ไม่รบกวนท่านหรอกเจ้าค่ะ พวกเขาอยากได้ของๆข้าก็ต้องดูว่ามีปัญญาไหม แต่มีเรื่องนึงต้องให้ท่านช่วยจริงๆ ข้าทำไม่ได้"

จากนั้นก็เล่าความจำเป็นของนางและเรื่องที่ต้องการขอร้อง ลู่เปียวคิดหนักเรื่องนี้เกินความสามารถท่านชายอย่างเขาจริงๆนี่เป็นเรื่องในครัวเรือนแต่ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ หากยังไม่เกิดการซื้อขายก็ยังไม่เกิดความผิด

"พี่สะใภ้ เอ่อไม่ใช่สิฮูหยินเรื่องนี้ข้าเป็นผู้ตรวจการยื่นมือไม่ได้แต่จะให้กุนซือหวังช่วยเป็นธุระให้ อย่ากังวลเลย"

มีเสียงเรียกมาจากด้านใน ไป๋ซู่ฮวาหน้าแดงจนถึงใบหู

"เมียจ๋า คิดถึงจะตายอยู่แล้วเสร็จงานหรือยัง ขาข้านี่นะเมื่อไหร่จะหายสักทีสงสารเมียจังเลย"

หวังเฮ่าเข้าใจทันทีที่คนด้านในส่งสัญญาณมาจึงเอ่ยกับไป๋ซู่ฮวา

"ฮูหยิน ท่านลองปรึกษาสามีท่านดูให้นำรายชื่อพวกเขาใส่ในทะเบียนบ้านของสามีท่าน น้องชายท่านยังเด็กเกินไป อาจมีปัญหาเรื่องความกตัญญูในภาคหน้า อย่างไรพวกเขาก็เป็นผู้อาวุโส แต่กับสามีท่านย่อมไม่เหมือนกันหากสามีท่านอนุญาต ข้าจะไปทำเรื่องที่ว่าการให้แล้วจะให้คนนำหนังสือทางการมาให้อีกที"

ไป๋ซู่ฮวาคิดเแล้วเห็นด้วยจึงตอบรับจากนั้นก็พากันไปคำนวณภาษี เดิมทีหมู่บ้านนี้มีหนึ่งร้อยห้าสิบหลังคาเรือน ปกติจ่ายแค่สองตำลึงต่อครัวเรือนข้าวสามกระสอบถั่วสองกระสอบแต่เพราะมีคนก่อเรื่องสามสิบครัวเรือนจึงได้เพิ่มมาอีกครัวเรือนละสามตำลึงธัญพืชเพิ่มอีกหกสิบกระสอบ