บทที่ 27 ได้เวลาตอบแทน

หลังออกจากจวนโหวมาแล้วซ่งเหวินจิ้งก็เร่งรุดไปที่บ้านหลังหนึ่ง สถานที่แห่งนั้นแม้ว่าจะตั้งอยู่ในกำแพงของเมืองหลวงแต่กลับเปลี่ยวร้างและห่างไกล บ้านที่เขาเดินเข้าไปสภาพภายนอกบ้านทั้งเก่าและทรุดโทรมแต่เมื่อเดินเข้าไปด้านในกลับแตกต่างจากสภาพด้านนอกเป็นอย่างมาก สภาพเรือนด้านในทั้งสะอาดสะอ้านเครื่องเรือนที่ใช้ประดับตกแต่งล้วนเป็นของใหม่ แม้ว่าจะดูเรียบง่ายและเน้นการใช้งานอย่างแท้จริงแต่เมื่อสังเกตดีๆ จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าล้วนเป็นของดีที่หาซื้อได้ยาก

“เป็นอย่างไรบ้าง! เจ้าสะสางเรื่องส่วนตัวเรียบร้อยแล้วหรือ” คำถามขององค์ชายรองที่ประทับอยู่ด้านในทำให้ซ่งเหวินจิ้งทอดถอนใจออกมาด้วยความหนักใจ

“ยังไม่นับว่าเรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะ แค่กระหม่อมยืดเวลาที่จะแตกหักออกไปเพียงเท่านั้น คนเช่นนางถ้าได้ลองตัดสินใจแล้วต่อให้เป็นท่านแม่ทัพโม่ผู้เป็นพ่อตาของกระหม่อมลุกขึ้นมาจากหลุมด้วยตนเองก็ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจของนางได้” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองทรงส่ายพระพักตร์

“ข้าไม่รู้ว่าสมควรจะเห็นใจเจ้าหรือว่าควรจะสมน้ำหน้าเจ้าดี เอาเป็นว่าข้าพูดได้คำเดียวว่า…ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“เป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงของกระหม่อมเอง เรื่องส่วนตัวของกระหม่อมเอาไว้ทีหลังเถิด พวกเรามาเอ่ยถึงเรื่องใหญ่ในยามนี้กันก่อนดีกว่า” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองจึงได้ทรงตรัสถามถึงเรื่องที่คนของซ่งเหวินจิ้งพึ่งจะมาแจ้งข่าวด้วยสีพระพักตร์ที่จริงจังขึ้น

“ที่คนของเจ้ารายงานว่าสกุลสุ่ยของพระมารดาของข้าเกี่ยวข้องกับฉินอ๋องนั้นมันหมายความว่าอย่างไร” คำถามขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจังมากขึ้นเช่นกัน

“เรื่องนี้องค์ชายคงต้องไปสอบถามกับองค์ฮองเฮาด้วยพระองค์เองแล้วว่าทรงรู้เห็นเรื่องที่ท่านเจ้ากรมพิธีการสุ่ยกำลังทำอยู่หรือไม่ ยามนี้ตำแหน่งองค์รัชทายาทยังไม่ได้รับการแต่งตั้ง ทั้งองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองต่างก็ถือว่าเป็นองค์ชายที่มีความเหมาะสมมากที่สุด แต่หากท่านเจ้ากรมพิธีการมีความสนิทชิดเชื้อกับฉินอ๋องมากเป็นพิเศษเช่นนี้กระหม่อมมั่นใจเลยว่า ยามที่ฝ่าบาทตรงตัดสินพระทัยเลือกองค์รัชทายาทจะต้องไม่มีชื่อขององค์ชายรองเป็นแน่” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองทรงแย้มพระสรวลออกมา

“ไม่แน่ว่าการที่เสด็จพ่อทรงมอบหมายภารกิจนี้ให้เจ้าและข้าลงมือสืบร่วมกันคงเป็นเพราะเสด็จพ่ออาจจะทรงทราบเรื่องนี้ดีอยู่แล้วก็เป็นได้” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งจึงได้พยักหน้า

“เช่นนั้นกระหม่อมก็มีความจำเป็นที่จะต้องกราบทูลรายงานตามความเป็นจริง” 

“ควรจะต้องทำเช่นนั้น ไม่ใช่แค่เพื่อความปลอดภัยของเจ้าและครอบครัว แต่ความอยู่รอดของข้าก็ขึ้นอยู่กับความเถรตรงของเจ้าแล้ว หากเจ้าถวายรายงานด้วยความเอนเอียงมาทางข้า ไม่แน่ว่าพวกเราทั้งคู่อาจจะถูกเสด็จพ่อกำจัดในเร็ววัน” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“หลังจากที่กระหม่อมถวายรายงานไป องค์ชายรองก็จะมีจุดด่างพร้อยในสายพระเนตรของฝ่าบาท ถึงยามนั้นก็จะมีแค่เพียงองค์ชายใหญ่แล้วที่บริสุทธิ์ไร้มลทิน คราวนี้ความหวาดระแวงของฝ่าบาทก็จะพุ่งเป้าไปที่องค์ชายใหญ่เพียงพระองค์เดียว” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองหัวเราะออกมาเบาๆ

“เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่นา เหตุใดเรื่องในเรือนหลังของเจ้าจึงได้ยุ่งเหยิงถึงเพียงนี้ได้” เมื่อองค์ชายรองตรัสเช่นนี้ใบหน้าของซ่งเหวินจิ้งก็พลันมืดครึ้มไปในทันทีองค์ชายรองจึงได้ตรัสต่อด้วยพระสุรเสียงหยอกล้อ

“อันที่จริงแล้วเจ้าปรึกษาข้าได้นะ ข้าเติบโตท่ามกลางการแก่งแย่งชิงดีของบรรดาพระสนมของเสด็จพ่อย่อมจะรู้ใจของสตรีมากเป็นพิเศษ” เมื่อองค์ชายรองตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งจึงได้เอ่ยถามออกมาตามตรง

“เช่นนั้นกระหม่อมจะขอถามองค์ชายสักข้อสองข้อ กระหม่อมเองก็อยากจะรู้เช่นกันว่าหากเป็นองค์ชายจะจัดการกับเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร ข้อแรก หากสตรีเกลียดชังพระองค์แล้วพระองค์จะทำเช่นไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ” 

“หากนางบอกว่าเกลียดแสดงว่านางรัก ข้าก็จะไม่ทำอะไรมากแค่เอาอกเอาใจนางให้มากขึ้น คนเราเมื่อมีใจให้กันไม่ว่าจะความผิดพลาดใดๆ นางล้วนให้อภัย” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ขมวดคิ้วและคิดเข้าข้างตนเองว่านางยังไม่ได้เอ่ยคำว่าเกลียดชังเขาออกมา

“หากนางบอกว่าอยากจะขอหย่าขาดจากการเป็นสามีภรรยาเล่าพ่ะย่ะค่ะ” คำถามของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองรีบตอบกลับในทันที

“แน่นอนว่าความหมายย่อมตรงกันข้าม นางไม่ได้อยากจะหย่าขาดกับเจ้า” ถ้อยคำประโยคนี้ทำให้ซ่งเหวินจิ้งพลันหรี่ตาลงในทันที

“กระหม่อมรู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ ว่าเพราะเหตุใดท่านหญิงเจียหลีจึงไม่ยอมตอบตกลงและยินยอมรับการหมั้นหมายจากพระองค์สักที” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองก็พลันนิ่วพระพักตร์

“อย่าได้เอ่ยถึงนาง ไม่ว่าข้าจะทำอะไรก็ล้วนไม่ถูกใจนางทั้งนั้น ข้าคิดว่าพยายามไปก็เท่านั้น ยามนี้นางคงจะกำลังจับจ้องตำแหน่งพระชายาของพี่ใหญ่ของข้ามากกว่า” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“นี่คือข้อพิสูจน์แล้วว่ากระหม่อมไม่อาจจะเชื่อองค์ชายได้” เมื่อเอ่ยจบเขาก็เดินออกจากเรือนร้างที่สภาพภายนอกทั้งเก่าและทรุดโทรมโดยไม่สนใจองค์ชายรองที่ยังประทับอยู่ด้านใน

“ซ่งเหวินจิ้งวันหน้าเจ้าอย่าได้มาขอปรึกษาข้าเชียว” เสียงขององค์ชายรองที่ดังไล่หลังมาทำให้ซ่งเหวินจิ้งได้แต่ส่ายหน้า เมื่อเดินพ้นบริเวณเรือนเปลี่ยวร้างหลังนั้นแล้วเขาจึงได้เดินทางไปหาคนของเขาที่ยังคงรออยู่บริเวณด้านนอกของจวนโหว

“จ้าวหรง เจ้าไปสืบให้ข้าทีว่าเพราะเหตุใดจดหมายที่ฮูหยินเคยส่งไปให้ข้าจึงได้ไปไม่ถึงมือข้า ส่วนเจ้าจ้าวรุ่ยไปคอยอารักขาลูกชายและลูกสาวของข้าให้ดีอย่าให้พวกเขาได้รับอันตราย” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้คนของเขาจึงได้รับคำแล้วจึงได้แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองตามที่ได้รับมอบหมาย ส่วนซ่งเหวินจิ้งนั้นยามนี้เขายังคงมีภารกิจให้ต้องสะสางอยู่ เขาจึงเร่งฝีเท้าไปที่กองบัญชาการลับที่คนของเขาอีกกลุ่มหนึ่งกำลังรอรับคำสั่งอยู่

ส่วนทางด้านโม่ชิงเยว่นั้นหลังจากที่เจรจาเรื่องการหย่ากับซ่งเหวินจิ้งไม่เป็นผล นางก็หาได้ยอมถอดใจไม่ เพียงแต่ในยามนี้สิ่งที่นางคำนึงถึงมากที่สุดก็คือลูกดังนั้นนางจึงยังคงวางแผนเรื่องการจัดการในจวนให้เรียบร้อย ยามนี้นางมีอำนาจปกครองจวนโหวแล้วอีกทั้งศัตรูที่เคยทำร้ายนางอย่างฮูหยินผู้เฒ่าก็ล้มป่วยจนน่าจะลุกขึ้นมาวางแผนทำร้ายนางกับลูกไม่ได้ชั่วคราว ส่วนสุ่ยอี้โหรวนั้นในยามนี้ยังคงถูกกักขังอยู่ที่หอบรรพชนทั้งกินไม่อิ่มทั้งนอนไม่อุ่น ซึ่งแน่นอนว่านี่ล้วนเป็นการจัดการของโม่ชิงเยว่ ในเมื่อสุ่ยอี้โหรวเคยสร้างความลำบากให้นาง ยามนี้นางจึงตั้งใจว่าความลำบากที่นางเคยได้รับถึงเวลาแล้วที่นางจะส่งคืนให้สุ่ยอี้โหรว