บทที่ 26 ขอหย่า

เรื่องราวความวุ่นวายของเรือนหลังในจวนนิ่งอันโหวถูกเอ่ยถึงอย่างแพร่หลาย โม่ชิงเยว่ไม่คิดจะปกปิดข่าวลือใดๆ แถมยังให้ชุ่ยเหมยนำเงินบางส่วนไปมอบให้แก่ชาวบ้านที่พูดถึงเรื่องนี้อย่างลับๆ และกำชับไปว่าเรื่องที่พวกเขากำลังเอ่ยถึงเหล่านี้ฮูหยินของจวนนิ่งอันโหวเช่นนางล้วนเป็นผู้ถูกกระทำ เรื่องราวที่นางถูกส่งไปอยู่เรือนเหมันต์และถูกรังแกสารพัดถูกเอ่ยถึงอย่างแพร่หลายอีกทั้งยังแพร่กระจายออกไปในหมู่ชาวบ้าน แน่นอนว่าความยากลำบากที่ชาวบ้านเหล่านั้นเอ่ยถึงล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น ซึ่งนางเชื่อว่าข่าวลือเหล่านี้ย่อมจะทำให้คนผู้หนึ่งนั่งไม่ติดแน่และจะต้องมาหานางในเร็ววันนี้เป็นแน่

หลังจากที่นางย้ายออกจากเรือนเหมันต์เข้ามาอยู่ในเรือนหลักก็มีเรื่องราวมากมายให้ต้องจัดการ ทั้งการกำจัดข้ารับใช้ที่ไว้ใจไม่ได้ทั้งพยายามรวบรวมอำนาจการดูแลจวนทั้งหมดมาไว้ในมือ แน่นอนว่าเรื่องการดูแลจวนไม่ใช่เรื่องที่นางถนัด ดังนั้นนางจึงต้องส่งชุ่ยเหมยไปขอยืมคนที่สามารถไว้ใจได้มาจากสกุลเจียงให้คอยช่วยเหลือนาง แต่ถึงกระนั้นนางก็พยายามที่จะศึกษาและเรียนรู้พลางคิดถึงความฝันที่ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำทำโม่ชิงเยว่ไม่คิดจะถอดใจ นางเองก็อยากจะเป็นดังเช่นบรรดาสตรีที่อยู่ในความฝัน ใช้ชีวิตอย่างอิสระไม่ต้องยึดติดประเพณีที่ว่าบุรุษเป็นใหญ่ หากเลี้ยงตนเองได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงสายตาของผู้อื่น ทุกยามค่ำคืนนางจึงมักจะนั่งสะสางบัญชีเพียงคนเดียวเพื่อทำความเข้าใจเกี่ยวกับจวนโหวแห่งนี้ นางยังคงถือคติที่ว่า ‘รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง’ แม้ว่าเรื่องราวในเรือนหลังจะไม่ใช่สมรภูมิรบ แต่หลังจากเข้ามาอยู่ในจวนโหวแห่งนี้นางได้เรียนรู้มาแล้วว่าเล่ห์กลของอิสตรีในเรือนหลังนั้นซับซ้อนเสียยิ่งกลศึกของบุรุษเสียอีก

“ในเมื่อมาถึงแล้วเหตุใดจึงไม่เข้ามาเล่า” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งที่ยังคงสวมหน้ากากอยู่เดินเข้ามาในห้องทางบานประตูของระเบียงที่ยังคงเปิดรับลมอยู่

“ยามนี้เจ้าก็ได้อำนาจการดูแลจวนมาอยู่ในมือแล้ว อีกทั้งยังย้ายออกจากเรือนเหมันต์มาอยู่ที่เรือนหลักแล้ว เหตุใดเจ้าจึงไม่ปล่อยวางยังว่าจ้างให้คนนำเรื่องราวภายในจวนโหวไปพูดข้างนอกอย่างเกินจริงเช่นนั้นอีก” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“เรื่องไหนหรือที่ว่าเกินจริง ข้าถูกพวกนางเล่นงานจนเกือบป่วยตายท่านไม่รู้เลยหรือ ข้าต้องไปคลอดลูกในเรือนร้างอันห่างไกล เงินทองในมือก็ไม่มีเอาไว้จับจ่าย จะขอความช่วยเหลือจากผู้ใดก็ล้วนทำไม่ได้เลย แม้กระทั่งท่านที่เป็นสามีก็เงียบหายไปราวกับไม่มีตัวตน จวบจนข้าเกือบจะตายไปแล้วข้าจึงพึ่งจะคิดได้ว่าจะยินยอมให้พวกนางกลั่นแกล้งอยู่อีกทำไม สู้จัดการพวกนางเสียให้สิ้นไม่ดีกว่าหรือ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งขมวดคิ้ว

“ข้าหรือที่เงียบหาย ข้าส่งคนมาคอยสอบถามถึงเจ้าตั้งหลายครั้ง แล้วอีกอย่างเจ้าก็สามารถให้คนส่งจดหมายไปหาข้าที่กองทัพก็ได้นี่ เจ้าเป็นถึงบุตรสาวของอดีตแม่ทัพจะไม่รู้วิธีติดต่อหาข้าเลยหรือ ยังไม่นับว่าเจ้าเองก็มีวรยุทธ์ติดกายจะต่อสู้กับคนของท่านแม่ของข้าไม่ได้เชียวหรือ” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ร้องเฮอะ! ออกมา

“ที่แท้ท่านก็รู้ว่าข้ามีวรยุทธ์ติดกาย หากข้าลงมือทำร้ายท่านแม่และอนุของท่านจริงท่านคิดว่าข้าจะยังอยู่ในจวนโหวได้อีกหรือ อนุสุดที่รักของท่านเป็นคนสกุลใดท่านไม่รู้เลยหรือ ท่านแม่ของท่านหากข้าลงมือทำร้ายนางจริงท่านคิดว่าท่านยังจะปล่อยข้าเอาไว้หรือ อย่าว่าแต่สกุลสุ่ยและท่านเลย หากข้าลงมือจริงพวกนางก็คงส่งคนไปฟ้องร้องข้าที่กรมอาญาแจ้งให้ทางการส่งคนมาจับตัวข้าไปลงโทษแล้ว แค่เป็นสตรีที่อาศัยอยู่ท้ายจวนโหวอย่างอัตคัดสภาพของข้าก็ย่ำแย่มากจนเกินพอแล้ว หากไปเร่ร่อนอยู่ข้างนอกเพื่อหนีการตามจับของคนของทางการทั้งๆ ที่กำลังตั้งครรภ์อยู่ข้าก็ไม่แน่ใจว่าตนเองจะสามารถมีชีวิตรอดมาจนถึงยามนี้หรือไม่” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

“ข้าได้ยินว่าเจ้าได้รับความช่วยเหลือจากสกุลเจียง” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“ก่อนหน้านี้ข้ากับสกุลเจียงไม่เคยติดต่อกัน อีกทั้งท่านแม่ของข้าก็ถูกสกุลเจียงตัดขาดนานแล้ว หากไม่เพราะข้าละทิ้งศักดิ์ศรีที่ยึดติดใช้วิชาปักผ้าที่ท่านแม่ถ่ายทอดให้ก็ไม่แน่ว่าคนสกุลเจียงจะยินยอมให้ความช่วยเหลือข้า การที่ข้าไปขอความช่วยเหลือจากสกุลเจียงท่านไม่คิดบ้างหรือว่าในยามนั้นชีวิตของข้าอับจนหนทางจนถึงที่สุดแล้ว ส่วนท่านที่ข้าหวังพึ่งพามากที่สุดกลับเงียบหายไร้ข่าวคราว จดหมายแต่ละฉบับที่ข้าส่งไปหาท่านล้วนใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก หากท่านมีความใส่ใจสักนิดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้รับเลยสักฉบับ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

“ไม่มีนะ! ข้าไม่เคยได้รับจดหมายจากเจ้าจริงๆ” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าถึงขั้นให้ชุ่ยเหมยบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากบรรดาแม่ทัพนายกองที่เคยอยู่กับท่านพ่อของข้าให้พวกช่วยนำจดหมายขอความช่วยเหลือของข้าไปส่งมอบให้ท่านเชียวนะ ท่านคงไม่รู้กระมังว่าการที่ข้าทำเช่นนั้นต้องใช้ทั้งความพยายามและกำลังเงินมากสักเพียงไหน” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางส่ายหน้า นางจ้องมองซ่งเหวินจิ้งที่ในยามนี้ยังคงสวมหน้ากากเพื่อปิดบังตัวตนอย่าแล้วก็ทอดถอนใจออกมา

ช่างเถิด! แม้แต่ตัวท่านเองท่านก็ยังเป็นเช่นนี้แล้วจะมาช่วยเหลือข้าได้อย่างไร” คำพูดของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

“ข้าที่เป็นเช่นนี้มันเป็นเช่นไร” เขาเอ่ยพลางจ้องมองนางแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจออกมาเมื่อพอจะคาดเดาความคิดของนางได้

“โม่ชิงเยว่เจ้าอย่าได้คิดเองเออเองได้หรือไม่ สาเหตุที่ข้ากลับมาแล้วแต่เปิดเผยตัวตนไม่ได้ก็เพราะภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจากเบื้องบน ไม่ได้หนีทัพหลบหนีเข้าเมืองมาอย่างที่เจ้าคาดเดา” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ไม่พอใจในทันที

“ข้าคิดเองเอเองเพียงฝ่ายเดียวเสียที่ไหน แม้แต่ท่านแม่ผู้ฉลาดเฉลียวของท่านก็ยังเข้าใจว่าท่านหนีทัพเข้าเมืองมาตามอำเภอใจเลย อย่างว่าแต่ข้าและฮูหยินผู้เฒ่าเลยที่เข้าใจเช่นนี้แม้แต่ผู้อื่นก็ล้วนเข้าใจกันเช่นนี้ทั้งนั้น” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่างเหวินจิ้งทอดถอนใจออกมา

“เอาเป็นว่าคนผิดคือข้าเอง เป็นข้าไม่ดีที่ดูแลเจ้าและลูกไม่ได้ ส่วนเรื่องท่านแม่กับเหวินหนิงพวกนางทำผิดต่อเจ้าก็จริงแต่ยามนี้พวกนางล้วนได้รับโทษที่ควรจะได้รับแล้ว ดังนั้นหลังจากนี้เจ้าปล่อยพวกนางไปได้หรือไม่ หากเจ้าอยากให้ท่านแม่ไปอยู่เรือนคิมหันต์ข้ายอมตามใจเจ้า เพียงแต่ข้าขอส่งคนไปดูแลนางให้มากสักหน่อยจะได้ไหมถึงอย่างไรนางก็คือมารดาของข้า ส่วนเหวินหนิงทางกรมอาญาตัดสินโทษโบยและโทษคุมขัง ข้าตั้งใจเอาไว้ว่าพอนางพ้นโทษออกมาข้าจะส่งนางไปสำนึกตนที่สำนักนางชีได้หรือไม่” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“ขอเพียงท่านรับปากข้าว่าจะดูแลพวกนางให้ดีไม่ให้พวกนางมารังแกข้าและลูกๆ ข้าย่อมยินยอมที่จะปล่อยพวกนางไป” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว” เมื่อเขาเอ่ยจบก็ทำท่าว่าจะหันหลังกลับโม่ชิงเยว่จึงได้เอ่ยถึงความต้องการของตนเอง

“หากเป็นไปได้รบกวนท่านช่วยเขียนหนังสือหย่าให้ข้าด้วย แม้ว่าจะเป็นราชโองการพระราชทานสมรส แต่ข้าเชื่อว่าท่านน่าจะหาเหตุผลไปกราบทูลฝ่าบาทได้” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็หันกลับมามองนาง

“เหตุใดจึงอยากหย่านัก เจ้าคิดตำหนิข้าเรื่องที่ข้าปล่อยให้เจ้าเผชิญ

“โม่ชิงเยว่เจ้าอย่าได้คิดเองเออเองได้หรือไม่ สาเหตุที่ข้ากลับมาแล้วแต่เปิดเผยตัวตนไม่ได้ก็เพราะภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจากเบื้องบน ไม่ได้หนีทัพหลบหนีเข้าเมืองมาอย่างที่เจ้าคาดเดา” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“อย่าว่าแต่ข้าที่เข้าใจเช่นนี้ แม้แต่มารดาผู้เฉลียวฉลาดของท่านก็ยังเข้าใจว่าท่านหนีทัพกลับเข้าเมืองหลวงมาโดยพลการเช่นกัน ดังนั้นอย่าได้ตำหนิข้าและหาว่าข้าคิดคาดเดาเอาเอง” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้าแต่เมื่อคิดได้ว่าหากอยากสงบสุขก็ห้ามโต้แย้งกับภรรยาเขาจึงได้เปลี่ยนไปเอ่ยถึงเรื่องอื่น

“ทางกรมอาญาตัดสินโทษเหวินหนิงแล้วการที่นางฆ่าคนเดิมทีโทษคือโบยให้ตายตามคนที่นางฆ่า แต่เพราะบุรุษผู้นั้นย่ำยีนางก่อนทำให้นางได้รับโทษโบยตีและถูกคุมขัง ข้าตั้งใจว่าพอเสร็จสิ้นภารกิจแล้วยามที่นำทัพกลับเข้าเมืองหลวงข้าจะใช้ความดีความชอบขอลดโทษให้นางแล้วส่งนางไปสำนึกตนที่สำนักนางชี ส่วนท่านแม่หากเจ้าอยากให้ไปอยู่เรือนคิมหันต์ก็ตามแต่ใจของเจ้า แต่ข้าขอส่งคนของข้าไปคอยดูแลที่เรือนคิมหันต์และขอรับรองว่าจะไม่ปล่อยให้ท่านแม่มารังแกเจ้ากับลูกๆ อีก” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่เลิกคิ้วขึ้น เขาจึงได้เอ่ยกับนางต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“สาเหตุที่เจ้าได้รับความยากลำบากล้วนเป็นเพราะข้า ดังนั้นข้าขอแบกรับความผิดทั้งหมดเอาไว้เอง เจ้าก็ปล่อยพวกนางไปเถอะ เพียงเท่านี้พวกนางก็ยากที่จะได้กลับมาใช้ชีวิตได้ดังเดิมแล้ว” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้าแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้น

“ในเมื่อสาเหตุของความทุกข์ยากของข้าล้วนเป็นเพราะความผิดของท่าน ดังนั้นท่านก็ควรจะชดเชยให้ข้าอย่างดี”

“ได้! เจ้าต้องการสิ่งใดหรืออยากให้ข้าทำสิ่งใดเพื่อเป็นการชดใช้ให้เจ้าก็บอกข้ามาตามตรงได้เลย” เมื่อเขาเอ่ยถามเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็เอ่ยความต้องการของตนเองออกมาตามตรงในทันที

“ข้าต้องการให้ท่านเขียนหนังสืออย่าให้ข้า แม้ว่าการแต่งงานของพวกเราจะเกิดจากการสมรสพระราชทาน แต่ด้วยฐานะของท่านย่อมจะต้องมีคำตอบที่เหมาะสมถวายแก่ฝ่าบาทได้แน่” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พลันขมวดคิ้ว

“ความผิดของข้ามันทำให้เจ้าถึงขั้นอยากจะหย่าขาดเลยเชียวหรือ” คำถามของเขาทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้า

“เดิมทีท่านกับข้าก็ไม่ได้รักกัน เมื่อก่อนข้าเคยคิดว่าแม้จะไม่ได้รักใคร่ผูกพันแต่เมื่อแต่งกันแล้วก็ย่อมจะสามารถอยู่ร่วมกันได้ แต่ยามนี้ข้ารู้แล้วว่าข้าคิดผิด” คำพูดของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งนิ่งงันไปแล้วจึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจนใจ

“เอาไว้ให้ข้าเสร็จสิ้นภารกิจก่อนก็แล้วกันแล้วพวกเราค่อยมาเอ่ยถึงเรื่องนี้กันอีกครั้ง” เมื่อเอ่ยจบเขาก็รีบเร่งจากไปทิ้งให้โม่ชิงเยว่มองตามเงาหลังของเขาด้วยความขัดเคืองใจ