บทที่ 37 โจรป่า

เสียงขยับไหว เสียงหอบหายใจและเสียงร้องครวญครางที่ดังเล็ดลอดออกมาจากด้านในของรถม้า ทำให้เสี่ยวเหยาผู้เป็นสาวใช้ของสุ่ยอี้หรงวุ่นวายใจจนต้องเดินไปเดินมารอบๆ รถม้า ส่วนคนขับรถม้าและผู้ติดตามคนอื่นๆ ยามนี้ได้พากันถอยออกไปเพื่อเว้นระยะห่างจากรถม้าแล้ว แม้ว่าทุกคนจะไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ทุกสายตาที่จ้องมองมาที่รถม้ากลับเต็มไปด้วยสายตาดูหมิ่นดูแคลนทั้งสิ้น ยามนี้เสี่ยวเหยาได้แต่คิดว่าเจ้านายของนางจะต้องถูกคนเล่นงานแล้วแน่ๆ แม้ว่าจะคาดเดาได้แล้วแต่นางก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดียามนี้นางจึงได้แต่เฝ้าวนเวียนอยู่รอบๆ รถม้า เพื่อรอให้เจ้านายของนางได้สติกลับคืนมา

เสียงฝีเท้าม้าหลายตัวที่ถูกควบขี่มาทางด้านนี้ทำให้เสี่ยวเหยารีบหันไปออกคำสั่งกับองครักษ์ที่ยืนห่างออกไปให้รีบไปปิดทางเอาไว้ไม่ให้คนเหล่านั้นเข้ามา องครักษ์เหล่านั้นก็รีบไปดำเนินการตามคำสั่งของนางในทันที แต่เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังมาเป็นผู้ใดทุกคนก็ต่างมีสีหน้าลนลานจนคนบนหลังม้ารีบเร่งรุดมายังจุดที่รถม้าที่จอดเอาไว้ในทันที

“ฮูหยินเป็นอะไร เหตุใดจึงได้มาจอดรถม้าอยู่แถวนี้” คำถามของซื่อจื่อจวนไหวกั๋วกงเหยียนเซียวทำให้เสี่ยวเหยาตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัวในทันที เสียงร้องครวญครางและการขยับไหวของรถม้าทำให้ใบหน้าของซื่อจื่อเหยียนเซียวพลันมืดครึ้มขึ้นมาในทันที

“ถอยออกไปให้หมด” เสียงตวาดของเขาทำให้ทุกคนต่างพากันถอยออกไป ส่วนคนบนรถม้ายังคงไม่สนใจคนนอกแม้กระทั่งยามที่ผ้าม่านบนรถม้าถูกเปิดออกก็ยังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงลงมือทำเรื่องน่าอายกันอย่างเมามัน ซื่อจื่อเหยียนเซียวจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ เขาสะบัดผ้าม่านให้ปิดลงแล้วจึงได้เดินไปสอบถามคนของเขา

“เจ้าจำคนที่มาบอกกับเจ้าว่ารถม้าของฮูหยินได้รับอุบัติเหตุได้ไหม” คำถามของเหยียนเซียวทำให้คนของเขาพลันส่ายหน้าในทันที

“บ่าวจำไม่ได้แล้วขอรับ รู้แค่เพียงว่าเขามาบอกกับบ่าวว่าเกิดเรื่องกับรถม้าของฮูหยินทำให้รถม้าของฮูหยินจอดนิ่งอยู่ที่นี่บ่าวก็เลยรีบไปแจ้งให้ซื่อจื่อทราบขอรับ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเหยียนเซียวก็หันไปมองสาวใช้ของสุ่ยอี้หรง นางรีบคุกเข่าลงตรงหน้าเขาในทันที

“ขอซื่อจื่อได้โปรดอย่าลงโทษฮูหยินเลยเจ้าค่ะ ที่นางทำเช่นนี้จะต้องเป็นเพราะถูกผู้อื่นเล่นงานแน่ๆ เจ้าค่ะ” เสี่ยวเหยาเอ่ยพลางร่ำไห้ออกมายามนี้ในใจของนางกำลังหวาดกลัวว่าหากเจ้านายของตนถูกลงโทษตัวนางเองก็คงไม่อาจจะพ้นโทษทัณฑ์ในครั้งนี้ด้วย

“นายของเจ้าไปก่อเรื่องใดมาหรือ เหตุใดจึงได้ถูกผู้อื่นเล่นงานจนต้องมาทำเรื่องเช่นนี้ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย” คำถามของเขาทำให้เสี่ยวเหยารีบก้มหน้าลงแล้วเม้มปากแน่น เมื่อเห็นท่าทางของสาวใช้เหยียนเซียวจึงได้แค่นหัวเราะออกมา

“เรื่องดีๆ ไม่เคยทำ วันทั้งวันคิดจะทำแต่เรื่องชั่วช้าโสมม” เขาเอ่ยออกมาแล้วจึงได้ดึงกระบี่ข้างกายของตนเองออก เขาถือกระบี่เดินตรงไปที่รถม้าอีกครั้งแล้วลงมือจัดการคนที่ทำเรื่องน่าอายบนรถม้า เสียงกรีดร้องและกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งออกมาจากบนรถม้าทำให้สาวใช้ของสุ่ยอี้หรงหวาดกลัวจนตัวสั่น ยามที่เหยียนเซียวเดินมาจนถึงตัวนางก็ใช้กระบี่แทงเข้าไปที่ร่างของนางอย่างรุนแรงและแม่นยำทำให้สาวใช้นางนั้นสิ้นใจไปในทันที

“ซื่อจื่อโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด” คนขับรถม้าและเหล่าองครักษ์ต่างก็รีบอ้อนวอนขอชีวิตแต่กลับช้ากว่าคมกระบี่ของเหยียนเซียวและคนของเขา

“พวกเจ้าช่วยกันจัดฉากว่านางถูกโจรปล้นและถูกฆ่าตายระหว่างทางกลับจวน หลังจากนี้พวกเจ้าควรจะปิดปากให้สนิท อย่าให้ข้ารู้ว่ามีผู้ใดเอาเรื่องในวันนี้ออกไปพูดให้คนนอกรับรู้” เหยียนเซียวเอ่ยพลางหันไปมองรถม้าด้วยสายตารังเกียจ

“ปล่อยให้นางอยู่ในสภาพนั้นนั่นแหละ ในเมื่อยามอยู่นางไม่อาจจะรักษาความบริสุทธิ์ของร่างกายและจิตใจเอาไว้ได้ ดังนั้นยามตายนางก็สมควรจะตายไปพร้อมกับความมัวหมองเช่นนี้ อย่าลืมนำร่างของคู่นอนของนางไปโยนให้สุนัขป่ากินเสีย ทำให้เหมือนนางถูกโจรป่าล่วงเกินแล้วถูกฆ่าตาย ชื่อเสียงความบริสุทธิ์ของนางก็ให้แหลกเหลวไปเพราะถูกโจรป่าย่ำยีก็แล้วกัน” เมื่อเอ่ยจบเหยียนเซียวก็สะบัดชายแขนเสื้อแล้วขี่ม้าจากไปทิ้งให้ลูกน้องของเขาช่วยกันปรับแต่งสถานที่ทำให้เหมือนกับว่ามีโจรป่าบุกเข้ามาปล้นรถม้าของฮูหยินซื่อจื่อจวนไหวกั๋วกง

ยามที่เหยียนเซียวขี่ม้าจากไปแล้วคนที่ลอบดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ ก็พากันล่าถอยจากมาเช่นเดียวกัน องค์ชายรองหลี่เสวียนที่ในยามนี้สวมใส่ชุดดำอำพรางตัวอยู่ถึงกับทอดถอนใจออกมาด้วยความคาดไม่ถึง

“คิดไม่ถึงว่าเหยียนเซียวจะโหดเหี้ยมและอำมหิตถึงเพียงนี้ แม้แต่ฮูหยินของตนเองก็ยังจัดการอย่างไร้เยื่อใย แต่ที่ทำให้ข้าคาดไม่ถึงมากกว่าก็คือฮูหยินของเจ้าที่สามารถคาดเดาแผนการและโต้ตอบกลับอย่างเจ็บแสบเช่นนี้” ถ้อยคำขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งพ่นลมหายใจออกมา

“สุภาพบุรุษจอมปลอมอย่างเหยียนเซียวมีหรือจะทนได้หากได้เห็นว่าฮูหยินของตนกำลังโรมรันพันตูและมีสัมพันธ์ลึกซึ้งอยู่กับผู้อื่น” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองทรงพยักหน้า

“เจ้าก็เลยส่งคนไปบอกเขาว่าเกิดเรื่องกับรถม้าของฮูหยินของเขาทำให้เขาต้องรีบมาช่วยเหลือนางตามหน้าที่ของสามีที่ดี แล้วเขาก็เลยได้เห็นภาพบาดตาด้วยตนเองเช่นนี้” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งพยักหน้า แล้วเขาจึงจ้องมององค์ชายรองด้วยสายตาไม่พอใจ

“เพียงแต่ที่กระหม่อมไม่เข้าใจก็คือเหตุใดองค์ชายรองยังไปเป็นแขกที่เรือนส่วนหน้าของจวนสกุลสุ่ยอีกทั้งๆ ที่รู้ว่าจวนสกุลสุ่ยคิดจะเล่นงานพระองค์” คำถามของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองทรงพระสรวลออกมาเบาๆ

“วางใจเถิดน่าข้าไม่ได้คิดไม่ดีต่อฮูหยินของเจ้าหรอก ที่ข้าไปก็เพราะเกรงว่าหากท่านตาใช้แผนการอื่นแล้วเจ้าที่เตรียมการรับมือท่านตาเอาไว้แล้วจะคิดแผนการรับมือใหม่ไม่ทัน คิดไม่ถึงว่าฮูหยินของเจ้าก็จะมีแผนการของตนเองเช่นนี้แถมดีกว่าแผนที่เจ้าวางเอาไว้เสียอีก” องค์ชายรองทรงตรัสออกมาแล้วก็เดินจากไปทิ้งให้ซ่งเหวินจิ้งได้แต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงการโต้กลับของโม่ชิงเยว่

เดิมทีซ่งเหวินจิ้งวางแผนเอาไว้ว่าเขาจะลอบเปลี่ยนยาที่สุ่ยฮูหยินจะใช้ เขาส่งคนเข้าไปสอดแนมและสืบจนพบแล้วว่ายาที่สุ่ยฮูหยินเก็บเอาไว้อยู่ที่ใด แต่เมื่อได้รู้ว่าโม่ชิงเยว่ล่วงรู้แล้วว่ายาของสกุลสุ่ยคือยาชนิดใดและนางได้วางแผนโต้กลับจวนสกุลสุ่ยเอาไว้แล้วเขาจึงได้พับแผนการของตนเองแล้วคอยเฝ้าดูและคอยช่วยเหลือนางอยู่ห่างๆ ซึ่งเขาเองก็แทบจะไม่ได้ช่วยเหลืออะไรนางเลยนอกจากส่งเงินกลับจวนให้มากสักหน่อยนางจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทองที่จะซื้อของ และยังส่งคนไปตามเหยียนเซียวเพื่อที่จะได้ทำให้สุ่ยอี้หรงไม่อาจจะย้อนกลับมาเล่นงานโม่ชิงเยว่ได้อีกต่อไป