บทที่ 38 ขอโทษ

ยามที่โม่ชิงเยว่ได้รับข่าวการสิ้นชีวิตของสุ่ยอี้หรงนางก็นิ่งงันไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อคิดถึงว่าสกุลบัณฑิตอย่างสกุลเหยียนย่อมไม่อาจจะรับสะใภ้ที่แปดเปื้อนกลับสกุลได้อยู่แล้วนางจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมา ซื่อจื่อกั๋วกงเหยียนเซียวผู้นี้ก่อนที่นางจะแต่งงานนางเคยได้พบกับเขาอยู่หลายครั้ง ทั้งดูสูงส่งภูมิฐานสง่างามและเข้าถึงได้ยาก เนื่องจากเขาอยู่ในสกุลบัณฑิตผู้สูงศักดิ์ส่วนนางอยู่ในสกุลของแม่ทัพที่หยาบกระด้างย่อมไม่มีเรื่องใดให้ข้องแวะกันได้อยู่แล้ว

“อยากจะเข้าก็เข้ามา จะยืนอยู่ด้านนอกนั่นให้ยามจับได้หรือไร ข้ายังไม่อยากได้ขึ้นชื่อว่าลักลอบนัดแนะให้บุรุษเข้ามาหาตอนที่สามีไม่อยู่หรอกนะ” เสียงของโม่ชิงเยว่ทำให้คนที่ยืนจ้องมองนางอยู่ตรงระเบียงทอดถอนใจออกมาแล้วจึงได้เดินเข้ามาในห้องผ่านประตูระเบียง

“ที่เจ้ากำลังทำอยู่ไม่ใช่การเชื้อเชิญให้บุรุษผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้องของเจ้าหรอกหรือ” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า แต่โม่ชิงเยว่กลับไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับเขานางชี้ไปที่ประตูระเบียงแล้วจึงได้เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ถ้าเช่นนั้นท่านเข้ามาทางไหนก็เชิญกลับไปทางนั้นได้เลย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ยิ้มออกมาแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างเก้าอี้ตัวที่นางกำลังนั่งอยู่

“เหตุใดข้าจึงไม่เคยรู้เลยว่าเจ้ามีความเชี่ยวชาญทางด้านอื่นนอกจากการใช้กระบี่และยิงธนู” เมื่อเขาเอ่ยถามเช่นนี้นางก็จ้องมองเขาด้วยสีหน้าอึมครึม

“แล้วเหตุใดข้าจึงไม่รู้เลยเล่าว่าท่านรู้อยู่แล้วว่าข้าเชี่ยวชาญทางด้านการใช้กระบี่และยิงธนู ตอนที่ข้าบอกกับท่านว่าข้าไม่ได้สนใจเรื่องวิชายุทธ์ท่านคงจะแอบหัวเราะเยาะข้าอยู่ในใจแล้วสินะ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็รีบส่ายหน้าในทันที

“ไม่เลยๆ หากเจ้าอยากจะเป็นเช่นไรข้าล้วนตามใจเจ้าอยู่แล้ว เจ้าอยากจะเป็นกุลสตรีที่ไม่สนใจเรื่องวรยุทธ์ข้าก็พร้อมจะสนับสนุนเจ้า หากเจ้าอยากจะทำการค้าข้าก็จะช่วยเหลือเจ้าเช่นกัน” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็หันไปมองเขาแล้วเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หากข้าอยากทำการค้าท่านก็จะไม่ห้ามข้าหรือ” คำถามของนางทำให้เขายิ้มออกมา

“ข้าจะห้ามเจ้าทำไม ขอแค่เจ้าได้ทำในสิ่งที่เจ้าชอบและเจ้าพอใจข้าก็พร้อมจะสนับสนุนเจ้าทุกเรื่อง ยกเว้นเพียงเรื่องเดียวก็คือเรื่องที่เจ้าคิดอยากจะหย่าขาดจากข้า ชิงเยว่เจ้าดูสิยามนี้จวนทั้งจวนล้วนอยู่ในความดูแลของเจ้าแล้ว ส่วนท่านแม่ของข้ายามนี้ข้าสั่งให้คนคอยช่วยดูแลนางแล้วและต่อไปข้าจะไม่ปล่อยให้นางมารบกวนเจ้าอีก ส่วนเหวินหนิงหลังจากนางพ้นโทษจากกรมอาญาแล้วข้าตั้งใจเอาไว้ว่าจะส่งนางไปสำนึกตนที่สำนักนางชีและไม่คิดจะอนุญาตให้นางกลับมาที่จวนแห่งนี้” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ขมวดคิ้ว

“ข้าไม่อยากจะพึ่งพาผู้ใดอีกแล้ว ชีวิตนี้ข้าต้องการพึ่งพาแค่ตนเอง”

“ได้เจ้าอยากทำอะไรก็ทำ ขอเพียงอย่างเดียวอย่าได้ไปจากข้าอย่าได้ไปจากจวนแห่งนี้เลย” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็หันไปจ้องมองเขาแล้วเอ่ยถามเขาตามตรง

“ท่านชอบข้าหรือ” คำถามของนางทำให้เขานิ่งงันไป นางจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมา

“ถ้าไม่ได้ชอบข้าแล้วจะรั้งข้าเอาไว้ทำไมกัน ข้าเองเมื่อก่อนก็เคยชอบท่านนะ ข้าจำได้ว่าตอนที่ได้รับราชโองการพระราชทานสมรสกับท่านข้าเคยมาดักรอแอบดูท่านที่หน้าจวนโหวแห่งนี้ด้วย” คำพูดของนางทำให้เขาจ้องมองนางด้วยความตกตะลึง

“ท่านหน้าตาหล่อเหลาและองอาจ พอข้าได้ยินว่าท่านไม่มีสาวใช้อุ่นเตียงและไม่มีอนุข้างกายก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง พอรู้ว่าท่านแม่ของท่าชอบสตรีสูงศักดิ์ที่มีความเป็นกุลสตรีข้าก็พยายามปรับเปลี่ยนตนเองเพื่อจะได้เป็นลูกสะใภ้ในแบบที่นางชอบ แต่น่าเสียดายที่พอแต่งเข้ามาแล้วกลับพบว่าท่านเองก็แต่งอนุเข้ามาในวันเดียวกันกับข้า แถมคืนเข้าหอยังไปอยู่กับนางทั้งคืน ยามนั้นในใจของข้าทั้งอึดอัดและคับข้องใจแต่ก็ยังพยายามฝืนทนบากหน้าไปรอรับการโขกสับจากมารดาของท่านและน้องสาวของท่านเพื่อหวังจะประจบเอาใจพวกนาง แถมยังต้องทนมองอนุของท่านได้รับการเชิดชูให้อยู่เหนือกว่าข้า โดยที่ท่านลอยตัวอยู่เหนือปัญหาไม่เคยรับรู้ว่าข้าต้องเผชิญกับอะไรที่จวนบ้างเลย” คำพูดของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งได้แต่เอ่ยแก้ตัวออกมา

“ข้าไม่มีเวลา แค่จะหาเวลากลับมาหาเจ้าที่จวนก็ยังยากเลย ไม่ใช่ว่าข้าไม่ชอบเจ้าหากข้าไม่ชอบเจ้ายามที่ฝ่าบาททรงคิดจะพระราชทานสมรสเจ้าให้แก่ผู้อื่นข้าจะออกหน้าคัดค้านไปทำไม” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาในทันที

“แต่ท่านไม่เคยสนใจข้า แทบจะไม่เคยได้พูดคุยกับข้าเลยสักครั้ง ที่พวกเรามีลูกด้วยกันข้าก็พึ่งจะรู้ว่าเป็นเพราะท่านได้รับพิษราคะกำจายมา” โม่ชิงเยว่เอยออกมาด้วยความสะเทือนใจ หากตอนนั้นนางรู้ว่าเขาได้รับพิษนางแค่ปรุงยาแก้พิษให้เขาก็ได้แล้ว แต่เพราะคิดว่าเป็นหน้าที่ของภรรยานางจึงไม่ได้ปฏิเสธเขา คิดไม่ถึงว่าพอเช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็รีบเข้าวังไปรับราชโองการนำทัพไปชายแดนแล้ว

“เจ้าอย่าได้เข้าใจข้าผิดไป จริงๆ แล้วข้าชอบเจ้ามาก ข้าเคยเป็นลูกน้องในสังกัดของพ่อเจ้า เคยฝึกซ้อมวรยุทธ์ในลานฝึกยุทธ์เดียวกันกับเจ้าด้วย แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะจดจำข้าไม่ได้ เรื่องนั้นก็ช่างเถิด แต่สาเหตุที่ข้าไม่มีเวลามาคอยดูแลเจ้าล้วนเป็นเพราะว่าข้าต้องพิสูจน์ตนเองให้ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรเห็น การที่ข้าขอพระราชทานสมรสกับเจ้าทั้งที่ข้ามีกองกำลังอยู่ในมือเหนือกว่าฝ่าบาทแล้วทำให้พระองค์ทรงหวาดระแวงกลัวว่าข้าจะคิดการใหญ่ ท่านพ่อของเจ้าตายไปแล้วก็จริงและลูกน้องที่อยู่ภายใต้อาณัติของเขานั้นมีมากมาย ข้าต้องพยายามทำงานพิสูจน์ตนเองอย่างหนักเพื่อทำให้ฝ่าบาททรงไว้วางพระทัยว่าข้านั้นอยากจะแต่งกับเจ้าด้วยใจจริงไม่ใช่เพื่อซื้อใจบรรดาแม่ทัพนายกองของท่านพ่อของเจ้า การที่ข้าต้องยกทัพไปชายแดนเพื่อกำจัดหม่าป๋อซางทั้งที่เป็นเรื่องที่หนักหนาและอันตรายก็เพื่อเป็นการแสดงความภักดีต่อฝ่าบาท”

ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยอธิบายโดยไม่ได้พูดถึงการที่มารดาของเขาแต่งสุ่ยอี้โหรวเข้ามาแล้วทำให้ฝ่าบาททรงพิโรธ ด้วยทรงคิดว่าเขากล้าขอพระราชทานสมรสกับบุตรสาวแม่ทัพสกุลโม่ แล้วยังกล้าแต่งบุตรสาวของเจ้ากรมพิธีการในวันเดียวกันอีก ทำให้ในสายพระเนตรของฝ่าบาทเขาที่มีกองทัพอยู่ในมือมากถึงเพียงนี้อาจจะกำลังคิดการใหญ่อยู่ ทำให้เขาต้องอาสากำจัดบรรดาคนให้ฝ่าบาททั้งในที่ลับและที่แจ้ง สุ่มเสี่ยงจะสูญเสียชีวิตก็ตั้งหลายครั้ง ความยากลำบากเหล่านี้เขาไม่กล้าโทษผู้ใด ได้แต่คิดว่าเป็นความผิดของตนเองที่ไม่สามารถอธิบายให้มารดาของเขาเข้าใจในเรื่องนี้ได้

“ความยากลำบากของเจ้าล้วนเป็นความผิดของข้าเอง ข้าขอโทษที่ไม่ได้เอาใจใส่เจ้าให้มากกว่านี้ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลเจ้าตอนที่เจ้าตั้งครรภ์ และต้องขอโทษแทนมารดาและน้องสาวของข้าด้วยที่พวกนางรังแกเจ้าทำให้เจ้าได้รับความยากลำบาก ข้ารู้ว่าคำขอโทษเหล่านี้มันไม่ได้มีค่าอันใดเลยสำหรับเจ้า แต่ข้าก็อยากจะขอให้เจ้าให้โอกาสข้าขอให้ข้าได้ดูแลเจ้ากับลูกๆ ได้หรือไม่” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่นิ่งงันไปเขาจึงได้เอ่ยออกมาเสียงเบา

“ยังไม่ต้องให้คำตอบข้าตอนนี้หรอก ข้าจะพยายามพิสูจน์ได้เห็นเองว่าข้าจะพยายามปรับปรุงตัวจะคอยดูแลเจ้าและลูกไม่ทำให้พวกเจ้าต้องได้รับความทุกข์ยากและความลำบากอย่างที่แล้วมาอีก” เขาเอ่ยพลางจ้องมองนางเมื่อเห็นว่านางไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาเขาก็ขยับกายลุกขึ้น

“เรื่องการค้าข้าไม่ค่อยจะมีหัวสักเท่าไหร่ แต่เรื่องเงินลงทุนข้ามีมากมายพอสมควร ตั๋วเงินเหล่านี้เป็นเงินส่วนตัวที่ข้าเก็บสะสมเอาไว้ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเงินกองกลางของจวนโหว เจ้าเอาไปใช้ลงทุนได้ตามแต่ใจของเจ้าเลย” เขาเอ่ยพลางวางตั๋วเงินจำนวนหนึ่งเอาไว้บนโต๊ะข้างกายของนาง

“อีกไม่นานข่าวการศึกที่ชายแดนก็จะประกาศออกมา ของรางวัลและเงินปูนบำเหน็จเหล่านั้นเจ้าสามารถจัดการได้ตามใจชอบไม่ต้องกังวลว่าข้าจะคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า ในเมื่อเจ้าเป็นภรรยาของข้าเงินที่เป็นของข้าก็ล้วนเป็นเงินของเจ้าเช่นกัน ข้าต้องไปแล้วหากมีเรื่องใดก็ให้สาวใช้ของเจ้าไปบอกกับจ้าวหรงและจ้าวรุ่ย พวกเขาคือคนที่ข้าไว้วางใจ ส่วนเรื่องที่ว่าเพราะเหตุใดก่อนหน้าจดหมายของเจ้าจึงส่งไปไม่ถึงมือข้านั้น ข้าสืบพบแล้วว่าเป็นฝีมือของผู้ใด เอาไว้ให้เหตุการณ์ความวุ่นวายของการแย่งชิงอำนาจในเมืองหลวงจบสิ้นเสียก่อนข้าจะเอาโทษคนที่กล้าทำให้เจ้าติดต่อข้าไม่ได้เอง” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยแล้วจึงได้เดินหันหลังจากไปทิ้งให้โม่ชิงเยว่นั่งจ้องมองตั๋วเงินเหล่านั้นด้วยสีหน้าสับสน