บทที่ 8 เล่นงานคน

ยามที่ชุ่ยเหมยกลับมาก็เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว เมื่อนางพบว่ามีศพนอนรออยู่สามศพนางก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด

“ฮูหยินเจ้าคะ ทางเรือนใหญ่ลงมือกับท่านอีกแล้วหรือเจ้าคะ” เมื่อนางถามเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“เป็นสุ่ยอี้โหรวน่ะ เพียงแต่คราวนี้ข้าจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้แล้ว” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยจบก็ยื่นถุงสมุนไพรในมือให้ชุ่ยเหมย ยามที่เงินไม่ขาดมือชีวิตช่างดีนัก จะซื้อสมุนไพรมาตุนไว้สักเท่าใดก็ไม่เดือดร้อน ตอนที่ท่านพ่อของนางสิ้นจวนสกุลโม่มีทรัพย์สินเหลืออยู่ไม่มากเท่าไหร่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นสินเดิมที่เหลืออยู่ของท่านแม่ของนาง นางจึงต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัด พอแต่งเข้าจวนโหวแม้ว่าสามีจะมั่งคั่งแต่ในเมื่อแม่สามีไม่โปรดปรานเงินทองที่จะใช้สอยย่อมไม่มีตกมาถึงมือ นางจะไปแบมือขอกับแม่สามีก็ไม่ได้ ส่วนสามีแค่ได้พบหน้าก็ยังจะไม่พบ พอได้เจอหน้ากันนางจะอ้าปากถามเรื่องเงินก็ใช่ที่ มาตอนนี้พอมีเงินที่หามาได้ด้วยตนเองแล้วนางย่อมจะมือเติบอยู่บ้างเป็นธรรมดา

“ผงสมุนไพรนี้ แค่โปรยไปในอากาศจะทำให้คนที่สูดดมหลับใหลไม่ได้สติ เจ้าใช้อย่างระมัดระวัง เอาศพของสามคนนี้ไปโยนไว้บนเตียงของสุ่ยอี้โหรว ในเมื่อนางอยากยุแยงให้แม่สามียัดเยียดคำครหาเรื่องมีชายอื่นให้ข้ามากนัก เช่นนั้นข้าก็จะขอส่งคืนคำครหานี้ให้นางก็แล้วกัน เพียงแต่วิธีการของข้าย่อมจะต้องเห็นผลกว่า หากระบี่สักเล่มเอาไปวางไว้ในมือของนางด้วย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้าแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา

“ท่านน่าจะทำเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว”

“ตอนนั้นข้ายังหลงคิดว่าเมื่อท่านโหวกลับมา ข้าก็จะพ้นมลทินถึงยามนั้นข้าอาจจะยังต้องทนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับพวกนางอีก ก็เลยไม่ได้คิดจะต่อสู้แย่งชิงอะไรกับพวกนาง อีกทั้ง… ข้าไม่มีเงินจะซื้อผงสมุนไพรมากักตุนไว้เช่นนี้ ต่อให้คิดได้ก็คงไม่อาจจะลงมือทำ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยพยักหน้า

“ข้าก็หลงคิดว่าที่ท่านสู้อดทนมาสองปีจนจะครบสามปีอยู่แล้วเป็นเพราะท่านคำนึงถึงคำสอนของโม่ฮูหยินเสียอีก ที่แท้ก็เป็นเพราะท่านไม่มีกำลังทรัพย์เพียงพอนี่เอง…”

“ใช่ที่ไหนกัน หากข้าจะลงมือใช้กำลังรังแกพวกนางก็ได้แล้ว เพียงแต่หากท่านโหวรู้ว่าข้ารังแกพวกนางแล้วข้าจะหาที่พึ่งพิงใหม่ได้จากที่ใดกัน ลำพังแค่สามีไม่โปรดปรานข้าก็อยู่ยากแล้ว หากทำให้สามีรังเกียจอีกข้าคงไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยขมวดคิ้ว

“แล้วตอนนี้เล่าเจ้าคะ ถ้าท่านโหวกลับมาแล้วสืบเรื่องนี้ย้อนหลังเล่า”

“ก็ให้เขาสืบไป นางคิดจะฆ่าข้ากับลูกก่อน เขาปกป้องข้าไม่ได้ก็แย่แล้วหากยังคิดจะเล่นงานข้าเพราะเรื่องนี้อีกเช่นนั้นก็ทางใครทางมันเถอะ ข้าไม่ได้คิดจะฝากชีวิตของตนเองเอาไว้ที่เขาอีกแล้ว” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้สุ่ยอี้โหรวยิ้มออกมา

“พวกเราก็แค่พาคุณชายน้อยและคุณหนูน้อยกลับจวนแม่ทัพ…” เมื่อพูดจบชุ่ยเหมยก็หน้าเสีย จวนแม่ทัพคือจวนพระราชทานยามนี้มีแม่ทัพคนใหม่แล้วจวนแห่งนั้นก็ย่อมจะกลับไปไม่ได้อีก

“ไปพึ่งพาสกุลเจียงคงจะได้แล้วกระมัง ฮูหยินสร้างชื่อให้ผ้าปักพวกเขาได้ถึงขนาดนี้” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ทอดถอนใจออกมา

“เจ้าลงมือไปเถิด คงอีกนานกว่าท่านโหวจะกลับ การศึกสงบแล้วใช่ว่าแม่ทัพจะได้กลับมาได้ง่ายๆ จากประสบการณ์การรอท่านพ่อเวลานำทัพไปชายแดนของข้า คงอีกหลายเดือนกว่าจะสะสางทุกอย่างจนจบสิ้น มิสู้จัดการสุ่ยอี้โหรวเสียให้นางได้รับความอับอายและต้องทนแบกรับคำครหาไปก่อน ด้วยสติปัญญาของคนในจวนแห่งนี้ยังจะมีผู้ใดสืบหากันเล่าว่าสุ่ยอี้โหรวถูกใส่ความ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้า

“สกุลสุ่ยย่อมจะต้องส่งคนมาสืบแน่”

“เช่นนั้นก็ให้พวกเขามา กับบุตรสาวที่ถูกทิ้งให้แต่งเข้ามาเป็นอนุเช่นนี้ พวกเขาจะทุ่มเทเพื่อนางสักเพียงใดกัน ข้าเองก็อยากจะรู้เช่นเดียวกันว่าสุ่ยอี้โหรวจะมีค่าสักแค่ไหนในสายตาของท่านเจ้ากรมพิธีการ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยยิ้มออกมา นักฆ่าที่นายหญิงจัดการได้อย่างง่ายดายเช่นนี้สกุลสุ่ยไม่น่าจะช่วยหนุนหลังสุ่ยอี้โหรวเท่าใดนัก หากพวกเขาอยากช่วยสุ่ยอี้โหรวอย่างเต็มกำลังคนที่มาช่วยงานนางจะต้องมีฝีมือมากกว่านี้

“รอดึกกว่านี้อีกสักหน่อยแล้วเจ้าค่อยลงมือ ยามนี้ไปกินมื้อเย็นกันก่อนเถอะข้าทำอาหารไว้รอเจ้าแล้ว” เมื่อโม่ชิงเยว่พูดจบชุ่ยเหมยก็เก็บถุงสมุนไพรเอาไว้อย่างระมัดระวังแล้วเดินไปล้างมือเพื่อเตรียมตัวกินข้าว มื้อเย็นในวันนี้เด็กๆ เงียบกว่าทุกครั้ง สายตาของพวกเขาวนเวียนไปจ้องมองศพของบุรุษสามคนนั้นด้วยความหวาดหวั่น ชุ่ยเหมยจึงได้ยิ้มออกมา

“ข้าถึงได้บอกพวกท่านอย่างไรเล่าว่าควรจะตั้งใจเรียนกับข้า เมื่อเติบใหญ่แล้วก็เรียนรู้จากฮูหยินให้ดี นางฝีมือดีกว่าข้าเสียอีก” เมื่อชุ่ยเหมยพูดเช่นนี้เด็กทั้งสองก็พยักหน้า

"แต่เมื่อเรียนแล้วก็อย่าได้โอ้อวดฝีมือของตนเอง ต่อให้เก่งกาจแค่ไหนก็ย่อมจะมีผู้ที่อยู่เหนือกว่า มิสู้เก็บงำประกายซ่อนคมเอาไว้นำวรยุทธ์มาใช้แค่ป้องกันตนก็พอ" โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางคีบกับข้าวให้แก่ลูกๆ ของนาง

"เมื่อก่อนท่านยายของพวกเจ้ามักจะตำหนิที่แม่ร่ำเรียนวิชาการต่อสู้และป้องกันตัวกับท่านตา นางอยากให้แม่เป็นเช่นนางเป็นคุณหนูผู้บอบบางมีชีวิตอยู่แต่ในเรือนหลังอย่างเรียบง่าย แต่ชีวิตขอคนเราไหนเลยจะเรียบง่ายดังที่ใจคิด มิสู้มีความสามารถรอบด้านเพื่อเอาไว้หาหนทางรอดให้แกตนเองดีกว่า ดังนั้นหากมีโอกาสพวกเจ้าก็จงเรียนรู้ให้มากเข้าไว้ โอ้อวดให้น้อยลง ยามผู้อื่นรังแกจะได้สามารถเอาตัวรอดได้" เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กทั้งสองก็พยักหน้าแล้วก้มหน้าก้มตาลงมือกินข้าวโดยไม่หันไปมองยังทิศที่มีศพสามศพนอนกองรวมกันอยู่ตรงนั้นอีก

พอเห็นว่าดึกมากแล้วสมควรลงมือเสียเสียทีชุ่ยเหมยก็ใช้เพียงมือข้างเดียวหิ้วศพที่นอนตายอยู่กับพื้นขึ้นมาหนึ่งศพ แล้วพาร่างนั้นออกไปจากเรือนอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าไปใกล้เรือนของสุ่ยอี้โหรวได้นางก็ทิ้งศพของคนผู้นั้นเอาไว้ในพงหญ้านอกเรือนของสุ่ยอี้โหรวก่อน เข้าไปโปรยผงสมุนไพรใส่คนในเรือนอย่างระมัดระวัง เมื่อทุกคนบนเรือนหลับสนิทดีแล้วนางจึงลากศพที่ทิ้งเอาไว้ด้านนอกเข้าไปวางเอาไว้บนเตียงของสุ่ยอี้โหรว พอลงมือเสร็จนางก็รึบกลับไปขนอีกสองศพมา จัดการดึงทึ้งเสื้อผ้าของสุ่ยอี้โหรวและศพทั้งสามศพออกให้อยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อย แล้วจึงได้นำกระบี่เล่มหนึ่งเอาไปวางไว้ในมือของสุ่ยอี้โหรว เมื่อเห็นว่าจัดฉากเรียบร้อยดีแล้วนางก็รีบเร้นกายหายออกไปจากเรือนของสุ่ยอี้โหรว