ตอนที่2 เมื่อครั้งวัยเยาว์ 2

ตอนที่2

เมื่อครั้งวัยเยาว์

แม่ทัพหนิงอันพานายน้อยของเค้าออกนอกเมืองโดยที่มีทหารค่ายทมิฬคอยคุ้มกันอยู่ตลอดทาง

“เราหยุดพักเพื่อฟังข่าวของท่านพ่อท่านแม่ได้หรือไม่”

จื่อหยวนเอ่ยขอแม่ทัพหนิงอัน

ถึงจื่อหยวนจะเป็นเพียงเด็กเจ็ดขวบแต่หากเทียบกับบรรดาคนอายุเท่ากันแล้วเค้าเทียบได้ว่าเป็นอัจฉริยะคนหนึ่งเลย ที่ไม่ว่าบู๊หรือบุ๊นจื่อหยวนมักจะทำได้ดีเสมอมา จนคนทั่วไปต่างคิดว่าเด็กคนนี้ละที่จะเป็นว่าที่แม่ทัพที่ทุกคนก็ต่างต้องยอมรับเหมือนบิดาของเค้า

“นายน้อยหากเราพักที่นี้เราอาจถูกจับได้นะ”

“เราขอแค่รอฟังข่าวอีกสักวันไม่ได้เลยเหรอ”

“ไม่! ชีวิตท่านจะอยู่ในความเสี่ยงไม่ได้แม้แต่น้อย หากนายน้อยเป็นอะไรขึ้นมาข้าตัดหัวมาทดแทนอีกสิบหัวก็ไม่เพียงพอ หากท่านอยากรู้ข่าวจริงๆข้าจะส่งคนไปสืบที่เมืองหลวงให้แต่ท่านต้องรีบเดินทาง เราจะช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว”

“ก็ได้ แต่ท่านต้องส่งคนไปสืบเรื่องท่านพ่อท่านแม่ให้เรานะ”

หนิงอันยิ้มอ่อนที่นายน้อยของเค้าอายุเพียงเท่านี้แต่กลับรู้ความยิ่งนัก เค้าพยักหน้าเป็นคำตอบให้จื่อหยวนแล้วเริ่มออกเดินทางต่อ

“เราต้องเดินทาง ทางเรือแล้วอ้อมออกทางเมืองต้วนล่า จะใกล้กับเขตทหารของท่านแม่ทัพอี๋เฉิน ถึงตรงนั้นพวกเราก็จะปลอดภัยแล้ว แต่จากที่คำนวนเส้นทางแล้วเราเดินทางอีกประมาณครึ่งเดือนได้ นายน้อยไหวมั้ย”

“ข้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อ แค่หนทางแค่นี้ข้าจะไม่มีทางถอยแน่” เด็กชายเอ่ยออกมาอย่างมุ่งมั่น ยังไงซะเค้าต้องมีชีวิตอยู่ไม่ว่าจะอย่างไงก็ช่าง จะต้องได้กลับมาแก้แค้นคนที่มันทำกับท่านพ่อและครอบครัวของเค้าแน่!

“รายงานท่านแม่ทัพ” ทหารนายหนึ่งเดินเข้ามารายงานเรื่องที่เค้าได้รับไปสืบ

“ว่ามา” หนิงอันเอ่ย

“เอ่อ......”

นายทหารลังเลเรื่องที่จะรายงานเมื่อหันไปเห็นนายน้อยที่ยืนอยู่ข้างหนิงอัน

“พูดมา” หนิงอันเอ่ยเสียงดัง เค้ารู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่แต่นายน้อยของเค้าต้องรับให้ได้

“เอ่อ...ท่านแม่ทัพใหญ่และทุกคนที่จวนล้วนตายหมดแล้วขอรับ แล้วยัง เอ่อ...”

“พูด!”

“ทุกคนถูกตัดหัวเสียบประจานที่ประตูเมืองขอรับ”

แม่ทัพหนิงอันที่ได้ยินข่าวถึงกับเบือนหน้าหนีทันที

จื่อหยวนเองก็ถึงกับดวงตาสั่นระริก แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา

ไม่!ข้าจะไม่หลั่งน้ำตานี้เด็ดขาด เค้าจะไม่อ่อนแออย่างที่ท่านพ่อและท่านแม่หวังไว้ เค้าต้องเข้มแข็งเพื่อรอวันที่จะได้เอาคืนคนพวกนั้น

ข้าต้องสูญเสียแค่ไหนพวกมันจะต้องสูญเสียมากกว่าเป็นสิบเท่าร้อยเท่า!! เด็กน้อยให้คำมั่นกับตัวเอง

“เราต้องเดินทางกันแล้วนายน้อย”

จื่อหยวนเพียงพยักหน้าเป็นคำตอบแล้วทั้งหมดก็ออกเดินทาง หนิงอันคอยแอบมองสังเกตอาการของนายน้อยเป็นระยะๆ เค้าห่วงเหลือเกิน กลัวว่านายน้อยคนนี้จะไม่สามารถรับเรื่องนี้ได้

เหมือนจื่อหยวนเองก็รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงของหนิงอัน

“ท่านไม่ต้องห่วงข้ามากนักก็ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้ายังต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อวันที่พวกเราทุกคนรอคอย รอที่จะกลับไปฆ่ามัน!” สายตาเด็ดเดี่ยวนี้ทำเอาหนิงอันเองยังรู้สึกถึงความหนาวเย็นด้านในความรู้สึกของคนตรงหน้านี้ นายน้อยท่านไม่ควรต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เลยหากไม่ใช่เพราะคนทรยศนั้น!

ทั้งหมดเดินทางขึ้นเรือของพ่อค้าที่เดินทางผ่าน ทุกคนต่างก็ปลอมตัวให้เป็นเพียงชาวบ้านที่ต้องการเดินทางขึ้นเหนือ

เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของพวกทหารที่ตามล่าหาตัวพวกเค้า

“ไอ้พวกสวะ หากยังตามจับพวกของไอ้หนิงอันไม่ได้ละก็ ข้าจะตัดหัวพวกเอ็งเสียบประจานที่ประตูเมืองแทนพวกมันซะ” เฉินมู่ที่พึ่งจะลอดตายมาจากคมดาบของแม่ทัพตงหยางมาได้อย่างเฉียดฉิว เมื่อเค้าได้ยินข่าวของหนิงอันแม่ทัพคนสนิทของแม่ทัพตงหยางหนีรอดไปได้เค้าก็หัวเสียทันที หากเป็นเช่นนี้คนที่อยู่เบืองหลังเค้าต้องไม่พอใจเป็นอย่างมากแน่ และตำแหน่งของเค้าเองก็จะไม่มั่นคงอีกด้วย

“นายท่านคนของเราได้ข่าวมาใหม่แล้ว ตอนนี้พวกมันกำลังเดินทางขึ้นเหนือ”

เฉินมู่ได้ยินถึงกับกุมขมับตัวเองทันที ขึ้นเหนืออย่างนั้นเหรอ พวกมันต้องไปหาแม่ทัพอี๋เฉินแน่และหากเป็นอย่างที่เค้าคิดทุกอย่างที่วางแผนมาต้องพังไม่เป็นท่าหากปล่อยให้หนิงอันพาจื่อหยวนไปถึงที่นั้น ไม่ได้เค้าต้องขวาง!

“รีบไปจัดการให้เรียบร้อย ข้าไม่ขอเป็นเพียงให้มันตาย ไม่ว่าจะใช้คนเท่าไหร่ก็ได้”

“ขอรับนายท่าน ข้าจะรีบไปจัดการก่อนที่พวกมันจะลงเรือ”

“หากพวกมันยังรอดไปได้ก็จงตัดหัวของมึงมาแทน” เฉินมู่เอ่ยคำขาดเพราะหากยังพลาดอีกตัวเค้าเองก็ยากที่จะรอด

ซูโจวก้มหัวให้กับคนเป็นนายรับคำสั่งแล้วจึงออกไปจัดการตามที่ได้รับมอบหมาย

“นายน้อยไหวไหม สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ” หนิงอันที่คอยดูแลจื่อหยวนเอ่ยขึ้นมา เพราะตลอดเวลาสี่วันมานี้ที่อยู่บนเรือสินค้าทำให้พวกเค้าไม่ค่อยจะสะดวกสักเท่าไหร่หากต้องการหาที่พักที่สบายกว่านี้

“ข้าใหวท่านมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

“ก็ได้หากมีอะไรให้รีบเรียกข้าทันทีเลยนะ”

“อื่ม... ไม่ต้องห่วง”

จื่อหยวนล้มตัวลงนอนต่อ เค้ามีอาการเหมือนคนเมาเรือ บวกกับการเดินทางมาหลายวันทำให้ร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่เริ่มอ่อนล่าลงเรื่อยๆ

“นี้ๆ นายตื่นสิ เฮ้ย! ขี้เซาจัง” เสียงเล็กเอ่ยออกมาเสียงอ่อย

ลู่ฟางเหนียงสาวน้อยหน้ารักเธอยืนสะกิดแขนเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนหญ้าฟาง

เธอเล่นซ่อนหากับพี่เลี้ยงอยู่บนเรือจนหลงเข้ามาใต้ท้องเรือจึงได้เจอเข้ากับเด็กหนุ่มรุ่นราวน่าจะใกล้เคียงกับเธอ แต่หากดูจากความสูงเหมือนว่าตัวเธออาจเป็นน้องเค้าก็ได้แต่ก็ช่างสิ

“นี้นาย ตื่นๆ” เด็กสาวยังพยายามปลุกเด็กชายที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง “ขี้เซาจัง” ลู่ฟางเหนียงบ่นกระป๊อดแต่มือน้อยๆก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากแขนเสื้อของอีกฝ่าย

“อื่ม...เธอเป็นใครกัน” จื่อหยวนเอ่ยออกมาเมือเค้าลืมตาขึ้นมองว่าใครกันที่ปลุกเค้า สายตาเย็นชาของเค้าเหลือบมองมาทางลู่ฟางเหนียงที่ตอนนี้ยืนบื่อมองมาที่เค้าเช่นกัน

“ทำไหมต้องมองดุด้วย” ลู่ฟางเหนียงเอ่ยเสียงอ่อยที่โดนอีกฝ่ายมองดุ ทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

“เธอเป็นใคร” จื่อหยวนยังคงถามซ้ำอีกรอบ

“ลู่ฟางเหนียง ข้าเล่นซ่อนหาอยู่แล้วจู่ๆก็หลงทางลงมาเจอกับเจ้าที่นอนคุดอยู่ใต้ท้องเรือนี้” เสียงแจ้วเอ่ย

“หลง?? จะให้พากลับว่างั่น”

“ไม่ๆ แค่เล่นเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม เดียวสักพักก็มีคนมาตามหาเราเอง” ลู่ฟางเหนียงยังคงเอ่ยต่อ

“ไม่!” เด็กชายเอ่ยตอบแล้วก็ล้มตัวลงนอนอย่างเดิม ตอนนี้เค้าไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรทั้งนั้น!