ตอนที่5 เมื่อครั้งวัยเยาว์ 5

ตอนที่5

เมื่อครั้งวัยเยาว์

“นี้นาย! ลืมตาสิ นาย!” มือเล็กของลู่ฟางเหนียงเขย่าตัวของ

จื่อหยวนอย่างแรงเพื่อให้เจ้าตัวได้สติ

ลู่ฟางเหนียงหรือคุณหนูตระกลูลู่ พยายามที่จะทำให้คนตรงหน้าฟื้นขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะทำยังไงเค้าก็ยังนอนนิ่ง ไม่แม้แต่จะขยับนิ้วเลยถึงแม้เธอจะตบเข้าที่ใบหน้าเค้าแรงแค่ไหนก็ตาม

“นี้นายถ้าจะตายก็อย่ามาตายต่อหน้าข้าจะได้ไหม ตื่นสิเว้ย!” ใบหน้านวนเริ่มแดงก่ำ ดวงตาเริ่มมีน้ำเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา

“ฟื้นสิเว้ย หื่อๆๆ อึ หื่อๆๆ”

มือเล็กทุบเข้าที่หน้าอกจื่อหยวนอย่างเต็มแรงหลายรอบ พร้อมกับใช้มือเล็กปาดน้ำตาให้ตัวเองไปด้วย

เธอเอาแต่โทษตัวเองที่ดึงให้เค้ากระโดดลงแม่น้ำจนทำให้คนตรงหน้านี้ตาย

ลู่ฟางเหนียงเอาแต่โทษที่ตัวเองเป็นต้นเหตุจนไม่ทันสังเกตุเห็นว่าจื่อหยวนเริ่มไอสำลอกน้ำออกมาเบาๆ เค้าลืมตามาก็เห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ดึงเค้าให้ตกน้ำด้วยนั้งร้องให้สะอึกอยู่พร้อมกับกำปั้นน้อยๆนั้นที่ทุบเข้าที่หน้าอกเค้าอย่างไม่ลดละ

“อึก! เลิกทุบได้แล้วข้าเจ็บนะ” จื่อหยวนส่งเสียงออกมาเบาๆ เพื่อให้เด็กหญิงได้ยิน ถ้าให้เค้าเดา คิดว่าเธอคงร้องให้เพราะคิดว่าเค้าจมน้ำตายแล้วแน่ๆ เธอคงโทษที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ

หือ?เสียงใคร ใครกันที่มาพูดอะไรอยู่ตรงนี้ หรือว่า???

“ผี!!หลอก อร๊าย ๆๆ” ลู่ฟางเหนียงร้องสุดเสียงด้วยความตกใจเพราะคิดว่าเค้าตายไปแล้ว แต่จู่ๆก็ลืมตาขึ้นมาว่าเธอ

จื่อหยวนรีบลุกขึ้นมาตะครุบปิดปากของลู่ฟางเหนียงทันทีกลัวว่าหากมีใครได้ยินเข้าอาจเกิดเรื่องได้

“อื่อๆๆ อ่อยอะ อื่อๆๆ” ลู่ฟางเหนียงที่ได้สติขึ้นมา คิดว่าเค้าคงไม่ใช่ผีแน่ เธอก็ส่งสัญญาณให้เจ้าของมือแข็งนี้ปล่อยมือออกจากปาก

“ถ้าปล่อยแล้วห้ามร้องอีกนะ”

“อื่อๆๆ” เธอรีบพยักหน้ารับปากเค้า

จื่อหยวนปล่อยมือออกจากปากลู่ฟางเหนียง

“เจ้าเป็นคนพาข้าขึ้นมาจากน้ำ??”

“คิดว่าใครละ? คงไม่ใช่พวกที่มันตามฆ่าเราเมื่อกี่แน่นอน”

“ปากดี แต่ก็ขอบใจที่ช่วย” จื่อหยวนเอ่ยออกมาเสียงเรียบพร้อมกับเบนสายตาไปทางอื่นไม่มองหน้าคนตรงหน้า

จื่อหยวนรู้สึกขอบคุณเธอจริงๆที่ช่วยให้เค้าพ้นเคราะห์ครั้งนี้ เพราะชีวิตของเค้าต้องมีวันพรุ่งนี้

“เราต้องทำยังไงต่อ” ลู่ฟางเหนียงเอ่ยออกมาอย่างเบาเสียง

นางมองดูรอบๆตอนนี้หากไม่นับจื่อหยวนคงไม่มีใครอีกแล้วรอบข้างที่เต็มไปด้วยป่าเขาและแมลงที่คอยส่องสว่างไปทั่วแม่น้ำก็ไม่มีใครอีก

จื่อหยวนที่ได้ยินเค้าเองก็มองดูรอบๆตัวว่าตัวเองอยู่ที่ใหนกันแน่

“เราคงต้องหาที่พักสำหรับคืนนี้ก่อนเพราะหากฝืนเดินทั้งที่มืดสนิดอย่างนี้มีหวังเราได้กลายเป็นอาหารของสัตว์ป่าแถวนี้แน่”

จื่อหยวนออกความเห็น เพราะถึงยังไงเค้าก็ต้องเป็นที่พึ่งให้แก่นาง

“เราจะไปพักที่ไหน นี้ข้ามองไม่เห็นอะไรสักอย่าง หากเดินไปมั่วๆจะยิ่งไม่อันตรายเหรอ”

ลู่ฟางเหนียงเริ่มแสดงสีหน้ากังวนอย่างเห็นได้ชัด

“ข้าจะปกป้องเจ้าเอง เพราะถึงยังไงข้าก็ยังติดหนี้ชีวิตเจ้าอยู่”

จื่อหยวนเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจว่าเค้าจะต้องปกป้องเธอได้แน่ แม้เค้าจะไม่รู้ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่เค้าจะไม่ปล่อยให้เธออยู่ในอันตรายเด็ดขาด

จื่อหยวนมองหน้าเด็กสาวตรงหน้านิ่ง เค้าต้องการให้เธอเชื่อในตัวเค้า

“งั่นก็เดินนำไปสิ” ลู่ฟางเหนียงพูดออกมาพลางพยักหน้าให้เค้านำทางไป

ขณะที่เดินนำทางไปสักพักจื่อหยวนก็พลันนึกถึงคนที่เดินตามหลังเค้ามาเงียบๆ เธอไม่เหมือนเด็กสาวทั่วไปที่เค้ารู้จัก เธอแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวมาก นี้ถ้าหากเทียบกับคนอื่นจะต้องทิ้งเค้าไว้กลางแม่น้ำและเอาตัวรอดไปแล้ว แต่นี้อะไรเธอกับเลือกที่จะช่วยเค้าขึ้นมาทั่งๆที่แค่ลำพังตัวเองที่จะเอาตัวรอดในแม่น้ำใหญ่นี้ก็ลำบากมากพอตัวแล้ว

ลู่ฟางเหนียงเดินตามจื่อหยวนมาเรื่อยๆ เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองตามข้างทางเพราะความกลัว เด็กสาวตัวน้อยเดินตามจื่อหยวนมาติดๆจนกระทั่งเดินชนจื่อหยวนที่จู่ๆก็หยุดเดินกระทันหัน

“เราต้องเข้าไปพักที่ปากถ้ำนั่น เจ้าว่าไง”

“มีที่อื่นให้เลือกไหมละนอกจากที่ตรงนั้น?” ลู่ฟางเหนียงเอ่ยประชด

จริงๆแล้วนางรู้สึกดีใจมาก ในที่สุดก็เจอที่พักสักทีเธอเหนื่อยล้ามากเกินไปแล้ว ต้องการพักร่างกายที่เหนื่อยล้านี้สักที วันนี้รู้สึกว่าเธอใช้พลังงานมากเกินไปแล้ว

ลู่ฟางเหนียงเดินนำจื่อหยวนเข้าไปที่เนินปากถ้ำที่เป็นทางลาดชันและมีสายน้ำไหลผ่านอยู่ตลอดเวลา เธอเดินนำไปนั่งที่โขดหินใหญ่เพื่อใช้เป็นกำบังลมที่เริ่มจะพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ

จื่อหยวนที่ยืนมองท่าทีนั้นก็อมยิ้มนิดๆ เธอช่างไม่เหมือนใครจริงๆเด็กคนนี้เติบโตมายังไงกันนะ

จื่อหยวนเดินตามเข้าไปแต่ก็ยังไม่วายเก็บเศษไม้ติดมือไปด้วยเพื่อนำไปก่อไฟให้ยัยเด็กนั่น

“นอนพักเอาแรงเถอะ ข้าจะเฝ้าให้เอง ยังไงซะก็ต้องรอให้เช้าก่อนเราถึงจะเดินทางได้”

“เจ้าต้องการเดินทางไปที่ไหนถึงได้มาขออาศัยเรือเราเดินทาง” ลู่ฟางเหนียงไม่สนใจในคำพูดของจื่อหยวนแต่กลับถามกลับ

“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้” จื่อหยวนเอ่ยตัดบท

เค้าไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเอง ไม่ว่าใครก็ตาม เพราะหากรู้มากจะยิ่งเป็นอันตรายต่อชีวิต

ทั้งสองต่างคนก็ต่างเงียบไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาเลยนอกจากเสียงนกที่อาศัยอยู่ในละแวกใกล้เคียงและเสียงสายน้ำที่ไหลผ่านตลอดทั่งคืน

ลู่ฟางเหนียงรู้สึกเพลียมากจนในที่สุดเธอก็เผลอหลับไป ร่างเล็กพิงกับโขดหินใหญ่ที่เธอใช้เป็นกำบังลมที่พัดมาจากด้านนอกถ้ำ

จื่อหยวนเห็นท่าทีของเธอที่คงจะนอนหนาวแน่

จึงเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับเอาตัวเองไปให้คนตัวเล็กพิงมาที่เค้าแล้วนำเสื้อตัวนอกของตนมาห่มให้เธอ...