ตอนที่3 เมื่อครั้งวัยเยาว์ 3

ตอนที่3

เมื่อครั้งวัยเยาว์

“พวกมันอยู่เรือด้านหน้านี้ใช่ไหม”

น้ำเสียงเรียบของซูโจวเอ่ยออกมาอย่างพึงพอใจ ในที่สุดเค้าก็สามารถตามพวกของแม่ทัพหนิงอันทันสักที คราวนี้เค้าจะต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

“ครับนายท่าน พวกมันอยู่เรือด้านหน้านี้แน่ สายของเราสืบมาแน่แล้วว่าพวกมันอาศัยเรือของพ่อค้าเดินทางขึ้นเหนือเพื่อหลีกเลี่ยงคนของเรา”

“ดี จักการมันซะ อย่าให้เหลือรอดแม้สักคน”

“ขอรับ ตอนนี้เราส่งคนขึ้นเรือเล็กลอบไปสังเกตุการณ์แล้วอีกไม่นานหากมีสัญญาณแล้วเราจะบุกทันที”

“ดี หากครั้งนี้จัดการเรียบร้อยข้าจะตบรางวัลอย่างงาม” ซูโจวเอ่ย หลังสั่งการคนเสร็จเค้าก็เดินเข้าไปด้านในของตัวเรือเพื่อรอฟังข่าวดีจากลูกน้องของตน

“นี้เจ้า! หยุดตอแยข้าจะได้ไหม รำคาญ” จื่อหยวนเริ่มจะหมดความอดทนกับคนตรงหน้า ก็เธอพยายามพูดให้เค้าออกมาเล่นที่ด้านนอก แต่ในสถาณะการณ์ในตอนนี้มันไม่ใช่เรื่อง!

“นี้เจ้าจะเกินไปแล้วนะ ก็แค่ชวนออกไปเดินเล่นด้านนอกแค่นี้ถึงกับต้องดุกันขนาดนี้เลยหรือไงกัน”

เด็กหญิงตัวน้อยเริ่มบีบน้ำตาออกมาเอ่อล้นขอบตา

ทำเอาจื่อหยวนถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อเธอทำท่าจะร้องให้จริงๆ หน้าตาจิ้มลิ่มนี้ไม่เหมาะกับน้ำตาเลย เธอทำหน้าเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะพังลงหากเค้าไม่ออกไปเล่นเป็นเพื่อน

แต่หารู้ไม่ว่าคนตัวน้อยตรงหน้านี้แค่แกล้งบีบน้ำตาเพื่อเรียกร้องตามความต้องการของตน เพราะไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มนี้เริ่มมีน้ำตา ก็มักจะใจอ่อนเสมอและมันก็มักจะใช้ได้ผลเสมอมา

“หยุดน้ำตาของเธอซะ ถ้าจะให้ไปเป็นเพื่อน”

“หืม พูดจริงนะ” ลู่ฟางเหนียงยิ้มออกทันที

“จะไปไหม” จื่อหยวนลุกขึ้นจากที่นอนแล้วออกเดินไปทันที

“รอด้วยสิ รอด้วย” เด็กหญิงตัวเล็กรีบวิ่งตามทันที

หึ คนอะไรหยิ่งซะมัด หากไม่ติดว่าเธอเล่นกับพวกทาสบนเรือจนเบื่อแล้วเธอคงไม่มายืนวอแวเค้าเหรอ ฟางเหนียงคิดไปก็วิ่งตามไม่หยุด

ปากเล็กก็แลบลิ้นออกมาให้คนเดินหันหลังให้เธอ ชิ!

วิวด้านนอกตัวเรือทำเอาจื่อหยวนถึงกับยิ้มออกทันทีที่เดินมาถึง วิวด้านหน้านี้ช่างดีนัก แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงดึกแล้วก็ตาม สายลมและน้ำที่กระเด็นเล็กน้อยตามคลื่นเรือ กระทบเข้ากับใบหน้า

จื่อหยวน ทำให้เค้านั้นรู้สึกว่าจิตใจเริ่มสงบลงบ้าง เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องที่จวนเด็กชายแทบจะไม่พูดไม่จา และแทบจะไม่ดื่มกินอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่าที่แค่ดื่มเพียงเพื่อแก้กระหายจนแม่ทัพหนิงอันเองก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ แต่ตัวเค้าเองก็ยังต้องการเวลาเพื่อรักษาบาดแผลที่เกิดจากคืนนั้น

“อากาศดีใช่ไหม นายดูนั้นสิ แมลงนั้นมีแสงด้วย ว้าวสวยจริง” เสียงยัยตัวเล็กที่พึ่งจะเดินตามเค้ามาทัน

“หุบปากหน่อยจะได้ไหม แค่มองก็พออย่าพูดมาก” จื่อหยวนแกล้งดุยัยตัวเล็ก

“เฮ้ย...คนชวนมาก็เป็นเรา ถ้าเราไม่ชวนออกมาจะเห็นบรรยากาศแบบนี้มั้ยก็ไม่รู้ ยังจะมาว่าเราอีก”

เด็กสาวตัวน้อยแกล้งเอ่ย จริงๆเธอเองก็ไม่เคยมามุมนี้ของตัวเรือเหมือนกัน ไม่ว่าจะมองไปทางใหนก็หน้ามองไปซะหมด แสงจันทร์ที่กระทบกับน้ำเอ๋ย กลิ่นอายน้ำ กลิ่นอายลมหรือแม้กระทั้งแสงที่มาจากแมลงที่บินเต็มแม่น้ำไปหมดนี้ก็ด้วย สวยเหลือเกินไม่เสียทีที่เธอแอบหนีออกมา

“ถ้ายังพูดมากอย่างนี้อยู่อีก ก็อยู่คนเดียวไปนะ ข้าจะกลับ”

จื่อหยวนเอ่ยจบก็แกล้งเดินกลับหันหลังเหมือนจะเดินกลับเข้าด้านในตัวเรือ

“แหย่นิดแหย่หน่อยก็ไม่ได้” ยัยตัวเล็กแอบบ่นอุ๊ปเบาๆแต่มือน้อยๆก็ยังเอื่อมไปจับแขนเด็กชายไว้ “อยู่ต่อเถอะน่า ไม่พูดมากแล้วก็ได้ พอใจไหม” จื่อหยวนสะบัดแขนออกเบาๆมือยัยตัวเล็กก็หลุดออกอย่างง่ายดาย จื่อหยวนเองก็เดินกลับมาที่เดิม

สายตาของทั้งคู่ต่างก็มองออกไปยังนอกเรือ ต่างความคิดต่างความรู้สึก

คนหนึ่งออกมาชมวิวเพราะเบื่ออากาศด้านในตัวเรือและคนที่คอยแต่จะเอาอกเอาใจเธอจนหน้ารำคาญ ส่วนอีกหนึ่งก็หวังให้บรรยากาศตรงหน้านี้รักษาแผลใจให้เจือจางลง เพื่อที่จะได้ก้าวเดินต่อไปเพราะเค้ายังคงมีภาระที่รอคอยเค้าอยู่

...ผัวะ...เพล้ง...

เพล้ง...ผัวะ...ตึกตักๆๆๆ...เพล้ง..

เสียงของตกแตกกระจายดังไปทั่ว เสียงเหมือนมีฝีเท้าของคนมากมายดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและเสียงของการต่อสู้กันเป็นระยะๆ

จื่อหยวนยืนนิ่งเงียบฟังอยู่สักพักจนแน่ใจว่าตอนนี้สถาณการณ์ไม่ปกติแน่ๆ บนเรือจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่

“โจรๆๆ”

“บุกๆ!”

“ฆ่าให้หมด!”

เสียงตะโกนดังขึ้นทั่วสารทิศ ทำเอาคนบนเรือเริ่มแตกตื่นกันไปทั่ว บางคนวิ่งหนีจ้าละหวัน บางคนก็วิ่งเข้าต่อสู้เพื่อรักษาเรือไว้

“นี้ยัยเตี้ยหลบ!” จื่อหยวนตะโกนลั่นเพื่อส่งสัญญาณให้คนตัวเล็กเมื่อมีคนเข้ามาโจมตีเค้าทั้งคู่

“ใครเตี้ย พูดดีๆไอ้บ้า” ยัยตัวเล็กหันมาตะคอกตอบกลับทันทีเพราะยังไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังถูกโจมตีจากกลุ่มคนที่แอบบุกขึ้นเรือ “ว๊าย!! ช่วยด้วยๆ” ลู่ฟางเหนียงหันหน้ากลับมาเจอกับคมดาบพอดี เธอเกือบหลบแทบไม่ทันหากไม่ได้มือของจื่อหยวนคว้าเอาไว้แล้วดึงให้เธอหลบอยู่ด้านหลัง

“เงียบปากหน่อยจะได้ไหม” จื่อหยวนเอ่ยเสียงต่ำ เค้าต้องการสมาธิในการต่อสู้ หากมีเสียงเล็กแว๊วๆอยู่แบบนี้เค้าอาจพลาดท่าพาเธอตายขึ้นมาจริงๆก็ได้

ลู่ฟางเหนียงที่ได้เห็นท่าทีจริงจังของเค้าและน้ำเสียงนั้น คนตัวเล็กถึงกับกัดริมฝีปากตัวเองไว้เพราะกลัวคนตรงหน้าโมโหและจับเธอออกไปรับคมดาบนั้นแทน

“หนีไม่รอดหรอกยอมตายซะดีๆเถอะไอ้หนู” คนที่คลุมใบหน้าสนิทได้เอ่ยเสียงออกมาเจือแววดูถูกคนตรงหน้า

หึ!คงคิดว่าจื่อหยวนเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดาสินะ แต่หารู้ไม่ฝีมือของเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ก็ไม่เคยเป็นสองรองใคร ไม่ว่าจะปะลองทีไรตัวเค้าเองก็ไม่เคยแพ้ให้ใครโดยเฉพาะโจรกระจอกตรงหน้า

ทั้งสองปะทะกันไปมาสักพัก จากที่จื่อหยวนคาดเดาคนตรงหน้าไม่ใช่โจรแน่ จากฝีมือนี้ต้องเป็นคนในกองทัพ!

“ฝีมือดีนี้เจ้าหนู น่าเสียดายที่ต้องมาตายคืนนี้555”

จื่อหยวนได้แต่ยืนกำมือแน่น เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคนที่มาสมทบกับคนตรงหน้ามากขึ้น

“นี้ๆๆเราจะรอดไหม ทำไมมันมาเพิ่มอีกละ ตายแน่ๆตั้งห้าคนนายสู้ไม่ไหวหรอก”

“ไม่ไหวก็ต้องไหวฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก”

TT-TT

OoO//