บทที่9 ไปช่วยสามีในนาม

                       

         การค้าที่เจรจาสำเร็จผ่านไปด้วยดี กับทางแคว้นหานก็ได้มีการสั่งข้าวสารและเกลือเป็นจำนวนมาก และขบวนการส่งสินค้าได้เดินทางออกไปได้ครึ่งเดือนแล้ว คงใกล้จะถึงแล้วด้วยระยะก็ไม่ได้ไกลนักแต่การเดินทางค่อนข้างช้าด้วยการบรรทุกสินค้าเป็นจำนวนมาก 

        ชนเผ่านอกด่านที่ให้หนานกงไปเจรจาก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีเช่นกัน โดยคิดเป็นเงินเพียงบางส่วน นอกนั้นก็จะให้ส่งเครื่องหนังมาทดแทนเงิน ถ้าจะให้จ่ายเป็นจำนวนเงินทั้งหมด เซียนเป่ยคงจะไม่สามารถทำได้ และนางก็ได้มีที่ส่งเครื่องหนังเหล่านี้เช่นกัน การทำการค้าจะต้องรู้ว่าบางสิ่งก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเงินเสียหมด 

        ข่าวการรบได้ถูกส่งมาเป็นระยะๆ นับจากเฉินโม่เหยียนกลับไปทำศึกกับแคว้นเยี่ยน ก็กินเวลาไปกว่าสามเดือนแล้ว ทหารที่มีก็ลดน้อยลง

        แคว้นเยี่ยนได้ส่งกองทัพมาครั้งนี้มากมายหลายแสนคน นางเพียงคิดว่า ถ้าเฉินโม่เหยียนไม่อาจต้านทานไว้ได้ ทัพเยี่ยนสามารถตีเมืองอูเจิ้นแตกพ่าย ทหารแคว้นเยี่ยนต้องบุกมาถึงเมืองเจี่ยงที่นางอยู่เป็นแน่

        ยามดึกสงัดได้มีทหารที่มาจากกองทัพ ได้นำม้าเร็ววิ่งมาแจ้งข่าวว่าแม่ทัพเฉินบาดเจ็บสาหัสจากการสู้รบเมื่อวันก่อน

        ตอนนี้กองทัพกำลังระส่ำระสาย ทหารที่นำข่าวมาแจ้งคือหัวหน้ากองที่รู้จักโจวฟางหลินเป็นอย่างดี ตั้งแต่ยังเป็นกุนซือในกองทัพกับท่านพ่อของนาง

        “ฮูหยินน้อย บัดนี้ท่านแม่ทัพได้บาดเจ็บสาหัส หมดสติไปตั้งแต่เมื่อวันก่อน ตอนนี้กองทัพไม่มีผู้นำแล้วทหารก็อ่อนล้าจะทำเช่นไรดี” รองแม่ทัพหลี่ ได้เอ่ยด้วยความกังวล

        “อะไรนะ ใยถึงเป็นเช่นนี้ไปได้”

        ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินถึงกลับทรุดตัวลงด้วยความอ่อนแรงแม่นมจางที่คอยดูอยู่ใกล้ชิดจึงรับไว้ได้ทันจึงไม่ร่วงลงกับพื้นก่อนจะพยุงไปนั่งที่เก้าอี้ด้านข้าง

        “โถ.โม่เหยียนของแม่ เจ้าจะเป็นอันตรายถึงชีวิตหรือไม่จะทำเช่นไรดี” ฮูหยินเฉาคร่ำครวญเสียงดังจนน่าลำคาญยิ่งนัก

         รองแม่ทัพหลี่จับจ้องใบหน้าของโจวฟางหลินที่ขมวดคิ้วด้วยท่าทางครุ่นคิด ด้วยความกังวลกับสถานการณ์ในตอนนี้ช่างย่ำแย่ยิ่งนัก 

        “ฮูหยินน้อย ตอนนี้ท่านกุนซือก็ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน และท่านรองแม่ทัพหานก็นำกำลังออกไปต้านเอาไว้แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้นานเพียงใด” 

         โจวฟางหลินถอนหายใจ คงเลี่ยงไม่ไปไม่ได้สินะ

        “รองแม่ทัพหลี่ ท่านกลับไปและแจ้งข่าวกับทางกองทัพว่าข้าจะออกเดินทางในทันที และจะนำคนของข้าไปด้วย”

        ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยความน้ำเสียงเด็ดขาด ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วเพียงแต่ต้องชนะเท่านั้น

        “เจ้าจะไปช่วยอะไรจะไม่เป็นภาระหรอกรึ”

        ฮูหยินใหญ่เฉาเอ่ยออกมาอย่างดูถูก เมื่อสบสายตาที่เย็นชาของลูกสะใภ้ถึงกลับต้องหุบปากในทันที เพราะมันช่างดูน่ากลัวจนนางขนลุกชูชันไปหมด

        “ท่านคงไม่รู้กระมัง ว่าฮูหยินน้อยมีความสามารถเช่นไร”

        รองแม่ทัพหลี่อดโมโหไม่ได้ที่ฮูหยินใหญ่เฉานอกจากโวยวายดูถูกคนก็ไม่มีอะไรดีเลยจริงๆ

        “เจ้าไปได้แล้วข้าเตรียมตัวสักครู่จะรีบตามไป”ร่างบางเอ่ยตัดบทด้วยความลำคาญ ไม่อยากเอ่ยอะไรที่ไร้สาระกับมารดาของสามีในนามผู้นี้อีก

        โจวฟางหลินเตรียมตัวเพียงไม่นาน เปลี่ยนเป็นชุดรัดกุมที่สุด ผมที่ยาวสลวยถูกมัดรวบตึงขึ้นไปข้างบน และไม่ลืมหยิบมีดพกคู่ใจ โจวฟางหลินถนัดการต่อสู้ประชั้นชิด แต่ก็เสียเปรียบค่อนข้างเยอะด้วยอยู่ท่ามกลางบุรุษที่มีรูปร่างสูงใหญ่

        ในชาติก่อนนางถึงโดนจับไปทรมานเพื่อที่จะให้บอกแผนการที่วางเอาไว้ แต่ที่รอดมาได้ก็เพราะใช้มีดเล่มนี้ปาดคอชายที่คุมขังในห้อง

 

        ร่างบางได้ไปที่ภูเขาโกดังเก็บของของนาง ได้แบ่งคนงานไว้เฝ้าของครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งซึ่งมีอีกเกือบร้อยคน ได้ไปซื้อทาสมาเพิ่มและเอามาฝึกโดยให้หนานกงรับหน้าที่ตรงนี้ หนานกงเป็นนักฆ่ามาก่อนจึงฝีมือพอตัว 

       “ข้าจะเดินทางล่วงหน้าไปก่อน ส่วนเจ้าเตรียมเสบียงตามไปและรอรับคำสั่งจากข้าเมื่อไปถึงเมืองอูเจิ้น “

ร่างบางสั่งงานสั้นๆกับหนานกง ต้องเดินทางโดยใช้ม้า และนี่คือสิ่งหนึ่งที่นางถนัดที่สุด

       “ระวังตัวด้วยนายหญิงพวกข้าจะตามไปให้เร็วที่สุดขอรับ”

        หนานกงพึ่งเคยเห็นนายหญิงขี่ม้าศึกที่มีรูปร่างสูงใหญ่ช่างสง่างามนักมิต่างจากนักรบ จากนั้นจึงรีบนำสัมภาระโดยเฉพาะข้าวสารอาหารแห้งต่างๆ ขึ้นเกวียนอย่างรวดเร็วตามที่นายหญิงสั่งไว้

         ร่างบางเดินทางไม่ได้หยุดพักด้วยความร้อนใจ ไม่ใช่ห่วงสามีในนามผู้นั้น แต่ถ้าแพ้ศึกครั้งนี้นางคงต้องลำบากไปด้วยเป็นแน่ ค่ายทหารตรงหน้าช่างดูเงียบเหงา

        ทหารต่างมีอาการบาดเจ็บจากการออกไปสู้ศึก บางคนก็นั่งหมดอาลัยตายอยาก ทหารบางคนยังจำโจวฟางหลินได้ จึงลุกขึ้นมาคำนับด้วยความดีใจความเฉลียวฉลาดของอดีตกุนซือผู้นี้พวกเขาจดจำได้ในใจเสมอมา

        ครั้งที่ท่านแม่ทัพโจวโดนสังหารก็เพราะไม่เชื่อในแผนที่วางไว้ จึงตกหลุมพลางของพวกชนเผ่านอกด่าน

แต่ด้วยแผนที่วางเอาไว้จึงชนะได้ในครานั้นแต่ก็สูญเสียท่านแม่ทัพใหญ่ไป วันนี้พวกเขาได้เห็นนางอีกครั้งจึงรู้สึกมีความหวังขึ้นมาทำให้มีเรี่ยวแรงจะสู้ต่อ หนทางชนะย่อมเป็นไปได้ถ้ามีกุนซือผู้นี้อยู่ที่นี่

        “คำนับท่านกุนซือโจว”

        ทหารเหล่านี้ไม่ได้เรียกนางว่าฮูหยินน้อยต่างเรียกว่ากุนซือโจวเสียมากกว่าด้วยความเคยชิน

   

        โจวฟางหลินพยักหน้าตอบรับของทหารตรงหน้าก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้ทหารทั้งหลายต่างโล่งใจพอมีหวังที่จะรอดจากการศึกในครั้งนี้

        "ข้าจะเข้าไปปรึกษาสถานการณ์ตอนนี้กับรองแม่ทัพเสียก่อน เสบียงกำลังเดินทางมาพวกเจ้าอย่ากังวล” เอ่ยให้ขวัญกำลังใจทหารเพราะการศึกที่ยังไม่จบกำลังใจทหารมีผลมากที่สุด

        “พวกเรา ท่านกุนซือมาแล้ว พวกเราต้องชนะแน่นอน”

ทหารโห่ร้องดีใจเริ่มมีความหวังอีกครั้งหลังจากแม่ทัพเฉินบาดเจ็บสาหัส

        โจวฟางหลินได้เข้าไปดูเฉินโม่เหยียนที่บาดเจ็บสาหัสยังไม่ฟื้นคืนสติมาได้ ร่างสูงกำยำที่นอนเหยียดยาวถูกพันด้วยผ้าเต็มไปหมด มีเลือดซึมออกมาจนผ้าขาวมีรอยแดงของเลือด

ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดจนขาวซีดและดูจะผ่ายผอมลงไป ในใจรู้สึกหน่วงร้าวลึกๆ ทั้งๆที่ไม่คิดว่านางจะรู้สึกกับบุรุษผู้นี้อีกแล้วใยยังรู้สึกเจ็บหน่วงด้วยเล่า หรือยังคงเป็นความรู้สึกที่ยังหลงเหลืออยู่ในชาติก่อน 

        “ท่านรองแม่ทัพหาน ตอนนี้สถานการณ์เป็นเช่นไรบ้าง” ร่างบางได้เอ่ยถามอย่างจริงจัง

         “ตอนนี้ทัพของแคว้นเยี่ยนได้เข้ามาตีทางฝั่งเมืองอูเจิ้น และตอนนี้ก็กำลังจะต้านต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว กองทัพแคว้นเยี่ยนครั้งนี้ได้นำทัพมาหลายแสน แบ่งผลัดกันเข้าโจมตีเราทุกวันจนไม่ได้พัก

เราเสียทางตอนใต้ไปเกือบครึ่ง และมีชนเผ่านอกด่านได้มาร่วมด้วยพวกเราเจอศึกหลายด้าน กำลังพลของเราก็น้อยกว่าเกือบเท่าตัว บาดเจ็บล้มตายไปก็เยอะ

และเราเหลือทหารไม่ถึงสองแสนคนด้วยซ้ำ ข้าวปลาอาหารก็หร่อยหลอ  ตอนนี้เราจะแก้ไขสถานการณ์กันอย่างไรดี”

รองแม่ทัพหานได้เอ่ยอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ด้วยความอัดอั้นตันใจ ถึงแม้ใจจะสู้เพื่อแผ่นดิน แต่เมื่อถึงที่สุดแล้วก็แค่ยอมตายก็คงได้แค่นั้น

        “เรื่องเสบียงท่านไม่ต้องห่วง คนของข้ากำลังนำมา ส่วนแผนการรับมือครั้งนี้ ขอข้าคำนวนสถานการณ์ก่อน"

        โจวฟางหลินพูดไม่แสดงสีหน้ากังวล ด้วยนางกำลังวางแผนไว้แล้วเพียงแค่ส่งหนานกงและลูกน้องที่มีฝีมือไปทำตามแผนเท่านั้น 

        รองแม่ทัพหานพึ่งจะสังเกตุว่า กุนซือผู้นี้เขาได้พบเห็นนางมาหลายปี พึ่งจะไม่ได้พบหน้าเพียงสองปีเท่านั้น นางดูเปลี่ยนไปมาก ดูสุขุม เย็นชา หลังตรงสง่าผ่าเผย ไม่มีสีหน้าวิตกกังวลหรือตระหนกตกใจสักเพียงนิดกับสถานการณ์ที่ย่ำแย่ถึงเพียงนี้

        หลังจากที่นางมาถึงค่ายทหารเพียงสองวัน หนานกงก็ตามมาถึงพร้อมกับเสบียงและอาวุธ เมื่อได้แจกจ่ายอาหารและยาให้กับทหารที่ได้รับบาดเจ็บ โจวฟางหลินจึงได้เรียกประชุมอีกครั้ง

        “หนานกงเจ้ารีบไปที่แคว้นหานและยื่นข้าเสนอกับแม่ทัพน้อยว่าข้ายินดีจะส่งข้าวสารและเกลือบริสุทธิ์ไปให้เป็นเวลาหกเดือน เดือนละยี่สิบทเกวียน เพียงขอทหารมาช่วยรบ ทหารของแคว้นหานข้าขอเพียงเพึยงแปดหมื่นคนเท่านั้น ขอเป็นคนที่ถนัดต่อสู้ในทางราบ มิใช่พลธนู  ถ้าแคว้นหานยินดี ข้าจะส่งอาวุธเข้าไปเสริมช่วย ให้เดินทัพมารอริมแม่น้ำตรงเชิงเขา รอให้ทหารแคว้นเยี่ยนที่ถูกไล่ต้อนลงแม่น้ำเมื่อขึ้นฝั่งให้สังหารเสียให้หมด”

เอ่ยจบก่อนจะสั่งการไปที่ลูกน้องฝีมือดีอีกคน

        “เสี่ยวเฉาเจ้าไปที่ชนเผ่าเซียนเป่ย บอกว่าจะส่งข้าวสารขาวไปให้เป็นเวลาหกเดือน เดือนละสิบเกวียน ถ้าเซียนเป่ยตกลง ให้เข้าไปซุ่มตีเผ่าเยี่ยวจื่อ เผ่าตงหู เผ่าเซียง และฉ่วนหรง เพียงไปก่อกวนเผาเสบียงและขัดขวางการมาร่วมกับทัพแคว้นเยี่ยนให้ได้ ถ้าศึกนี้สำเร็จ ทางกองทัพจะช่วยเหลือยามเผ่าเซียนเป่ยถูกรุกราน เจ้าออกเดินทางเดี๋ยวนี้และส่งข่าวให้ข้าเร็วที่สุด เจ้านำนกพิราบสื่อสารไปด้วย” โจวฟางหลินสั่งการอย่างรวดเร็ว

         “ท่านรองแม่ทัพหาน ท่านนำทหารหนึ่งแสนนายไปเป็นทัพหน้าแต่ให้ทหารม้าด้านหลังเดินย่ำเท้าให้เกิดเสียงดังพร้อมโห่ร้องเพื่อให้เข้าใจว่าทางเมืองหลวงได้ส่งทหารมาช่วย” หยุดคำนวนสักครู่ก็ได้เอ่ยแผนต่อไป

         “อีกห้าพันคนที่เป็นพลธนูไปรอบนเขาทางทิศใต้ ส่วนที่เหลือให้ตีขนาบด้านข้างตรงกลางกองทัพ โดยต้องพยายามให้ทัพเยี่ยนไปทางทิศใต้เพื่อจะไล่ลงแม่น้ำข้ามฝั่งไปให้ได้ จะมีทหารแคว้นหานไปรอจัดการทหารเหล่านี้เอง”

         โจวฟางหลินเอ่ยขึ้นพร้อมกับนำไม้ ขีดไปตามทรายที่นำมาเป็นสถานที่จำรองในการวางกลศึกในแต่ละครั้ง

พร้อมกับนำธงมาปักลงไปเพื่อให้เกิดความเข้าใจตามจุดต่างๆที่ได้วางเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นในขั้นตอนต่อไป

        “ส่วนไส้ศึกที่ส่งไป ช่วงเวลาที่เข้าตีเมื่อเสียขบวนให้คนที่เราส่งไปร้องตะโกนพร้อมกันว่ากองทัพแคว้นเยี่ยนแพ้แล้ว กองทัพแคว้นเยี่ยนแม้จะยกทัพมามากมายแต่ส่วนมากก็เป็นแค่ชาวบ้านและเชลยศึก ใช่จะรู้วิธีการต่อสู้เยี่ยงทหารที่ผ่านการฝึกฝนมาหลายปี แค่ทำลายขวัญกำลังใจให้ได้ก็เพียงพอจะให้ระส่ำระสายได้แล้ว" ก่อนจะหันไปทางรองแม่ทัพผู้ที่จะเป็นทัพหน้าในครานี้

        “รองแม่ทัพหาน เมื่อกองทัพเยี่ยนเริ่มเสียขวัญให้ท่านบุกเข้าโจมตีอย่าได้หยุดพักเราจะต้องชนะศึกในคราเดียวให้จงได้”

         ชายร่างสูงที่มีตำแหน่งรองแม่ทัพพยักหน้ารับคำด้วยความยินดีนึกชื่นชมกับแผนการในครั้งนี้แทบหาช่องโหว่มิได้ มีคนน้อยชนะคนมากกลยุทธ์นี้ช่างยิดเยี่ยมจริงๆ

         “พวกเจ้าออกเดินทางเดี๋ยวนี้และใช้นกพิราบสื่อสารส่งมาเมื่อเจรจาสำเร็จ เราจะดำเนินแผนการกันได้เลย”

โจวฟางหลินสั่งการเป็นระบบระเบียบอย่างรวดเร็วกับทั้งสองคนที่เป็นคนของตนเอง

         ทุกคนที่นั่งฟังกลยุทธ์ครั้งนี้ถึงกับตกตะลึง หนานกงกับเสี่ยวเฉาชื่นชมยินดีและจะขอติดตามนายหญิงไปตลอดชีวิตไม่เคยคิดเลยว่านายหญิงนอกจากโหดเหี้ยมแล้วยังเชี่ยวชาญกลศึกถึงเพียงนี้

          รองแม่ทัพทั้งสอง ตะลึงกับกลยุทธ์ที่ไม่คาดคิดเช่นนี้ โอกาสชนะมีสูงมาก เขานับถือกุนซือที่เป็นสตรีอายุน้อยผู้นี้เสียจริงๆ เด็ดขาด วางแผนเป็นขั้นเป็นตอน รอเพียงความร่วมมือของแคว้นหานและเผ่าเซียนเป่ยเพียงเท่านั้น

         “ข้าขอคำนับท่านกุนซือ”

         บุรุษร่างสูงใหญ่เยี่ยงชายชาติทหารคำนับด้วยความนับถือจากใจจริง เมื่อก่อนว่านางคือกุนซือที่ฉลาดเฉลียวยิ่งนัก เมื่อมาเทียบกับตอนนี้ นางช่างเปลี่ยนเป็นคนละคน ทั้งสุขุม เด็ดขาด กลยุทธ์ที่เอ่ยขึ้นมาไหนเลยจะมีใครคิดได้ซับซ้อนถึงเพียงนี้ ร่างสูงใหญ่มั่นใจว่าเพียงนางอยู่ย่อมชนะศึกครั้งนี้ได้แน่นอน

        “เมื่อต้องเริ่มเดินทัพเราจะมาลงรายละเอียดอีกครั้ง เพื่อที่จะไม่สับสนและถ้ามีข้อสงสัยตรงที่ใดให้เอ่ยถามให้สิ้นสงสัย” ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยแผนกลศึกครั้งนี้ค่อนข้างซับซ้อน หากสื่อสารผิดพลาดอาจจะพลิกเป็นฝ่ายเสียหายก็เป็นได้