บทนำ เกมรักทายาทมาเฟีย

‘ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ’

เสียงฝีเท้าดังกระชั้นตามความเร็วของร่างเล็กที่วิ่งออกมาจากนรก

ขุมที่สอง

“หยุด...”

“ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจหลอกคุณ! ตอนนั้นฉันหมดหนทางจริง ๆ”

ร่างสูงของเขาก้าวเดินตามพร้อมกับชักปืนที่เหน็บอยู่ที่เอวออกมาตั้งลำ ‘แกร๊ก’ และจากนั้นก็ไม่รอช้ายกขึ้นเล็งไปที่ร่างบอบบางที่วิ่งห่างออกไปอย่าง

ไม่คิดชีวิต

“หุบปากซะ และหยุดวิ่งหนี ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ”

เมื่อหญิงสาวเหลียวมองเห็นปืนกระบอกดำขลับ หัวใจก็ผวาหล่นไปพร้อมกับฝีเท้าที่หยุดชะงักอยู่กับที่

เธอรู้ว่าเขาทำจริง รู้ว่าเขาเป็นใครที่ไม่ควรต่อกรด้วย... และตอนนี้ชีวิตและหัวใจที่เต้นระส่ำมันก็ขึ้นอยู่ที่ปลายนิ้วเขา

“ฉันผิดไปแล้ว”

“ชู่ว~ไม่พูดแบบนั้น... ไม่พูด”

เสียงนั่นไม่ได้ทำให้หญิงสาวเบาใจได้เลย เพราะหลังจากนั้นริมฝีปากสวยก็ค่อย ๆ เผยยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนที่เขาจะเดินมาประชิด พร้อมกับใช้ปืนกดเข้าที่กลางแผ่นหลังของเธอ

‘กึก’

“กลับเข้าห้องไปทำหน้าที่ของเธอโบนัส”

หน้าที่ที่ว่า... ทั้งคู่ต่างรู้ดีว่ามันคืออะไร โบนัสกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอค่อย ๆ หันหลังกลับไปมองเส้นทางเดิมที่วิ่งมาด้วยแววตาไหวระริก

“ชะ... ช่วยบอกได้ไหมคะ ฉันต้องทำหน้าที่นี้อีกนานเท่าไหร่”

“จนกว่าฉันจะเบื่อ” เธอได้คำตอบนั้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม

“มันจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”

“แค่นี้มันน้อยไป สำหรับลูกหมาอย่างเธอ”

คำก็ลูกหมา สองคำก็ลูกหมา ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจเหมือนที่ใครเขาว่า

จริง ๆ หญิงสาวยอมรับในความผิดพลาดของตัวเองที่เลือกเดินทางผิด

จึงตัดสินใจก้มหน้าเดินกลับเข้าไปในห้อง และนั่งคุกเข่าที่พื้นหยิบปลอกคอสุนัขแบรนด์หรูพ่วงด้วยโซ่สีทองใส่ที่คอของตัวเอง

คนร้ายกาจแสยะยิ้ม กดตามองจนประสานสบตากับดวงตาแดงก่ำของเธอ ที่เอ่อท่วมไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ

“พอใจรึยังคะ... พอใจรึยัง!”

“แหกปากทำไม”

“ก็ฉันเกลียดคุณ! เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปสักที” เขายิ้มอีกครั้ง คำว่าเกลียดและเสียงที่ตะเบ็งออกมาไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิด เขาชอบที่เธอเป็นแบบนี้... เวลาที่เหยื่อต่อต้านมันสนุกดี

“งั้นเหรอ... ดีจัง ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกัน ดีใจที่ความรู้สึกเราตรงกันนะ” หญิงสาวกัดฟันแน่นน้ำตาที่ค้างหยดเผาะลง

“ถ้าฉันมีโอกาส ฉันจะฆ่าคุณด้วยมือของฉันเอง”

เขานั่งลง... แล้วบีบหมับที่แก้มขาว ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาที่อวดดีของเธอ

“กลัวจัง หรือฉัน... ควรฆ่าเธอก่อนดีนะ”

จากนั้นมือหนาก็ย้ายมาที่คอระหงช้า ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขึ้น

เรื่อย ๆ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างหวาดหวั่น เธอกลัวและกลัวมาก เพราะมือนั้นเคยฆ่าคนมาก่อน

แต่สุดท้ายเขาคว้าโซ่กระตุก’กึก’ จนร่างบางถลาไปด้านหน้า แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

“ว้าย จะพาฉันไปไหนอีก แค่ฉันยอมใส่ปลอกคอหมาอยู่ในบัญชาของคุณ มันยังไม่พออีกเหรอ” โบนัสจับโซ่ที่รั้งตึง ขณะที่ตัวเองล้มลุกคลุกคลานตามร่างสูงที่เดินไปที่ระเบียงห้อง

“ฉันจะพาเธอไปที่ชอบ”

“อย่านะคะ!”

“เงียบ!”

ชายหนุ่มตวาดกร้าวแล้วคล้องโซ่ไว้ที่ประตูทันที ก่อนที่จะเดินไปด้านหลังแล้วกดแผ่นหลังของเธอให้โก้งโค้งลง ร่างเล็กยืนตัวสั่นระริก ไม่ว่าเขาจะสัมผัสส่วนไหนก็อันตรายสำหรับเธอ

จนในที่สุด... มือหนาถกกระโปรงนักศึกษาขึ้น และจากนั้นเกี่ยวแพนตี้ลงพอให้บางส่วนโผล่พ้น หญิงสาวรับรู้ได้ว่ามันถึงเวลาที่กำหนด เธอต้องทำหน้าที่ของเธอแล้ว

ซึ่งเขาลูบบั้นท้ายช้า ๆ สำรวจเฉกเช่นทุกครั้ง

และจากนั้นตี ‘เพียะ!’ สุดแรงจนร่างบางสะดุ้ง

“อ๊ะ!”

“รู้ไหมว่าเมื่อไหร่ฉันจะเบื่อและปล่อยเธอไป...”

“เมื่อไหร่คะ มะ เมื่อไหร่”

“เมื่อเธอหลวมแล้ว...”

โบนัสหลับตาลง เธอเกลียดเขา โกรธเขา แต่ก็ไม่ลืมโทษตัวเองที่ตัดสินใจผิด ความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้ไม่มีใครเทียบ เขามองเธอเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องที่เอาไว้ระบายอารมณ์เท่านั้น

จนเขารูดซิปลง และเอื้อมกระตุกโซ่ให้เธอแหงนขึ้นมองฟ้า จากนั้นก็หยิบซองคอนดอมที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาฉีก ‘แคว้ก’ ด้วยปาก และรูดสวมเข้าไป

แต่ละนาทีที่ผ่านพ้นมันช่างยาวนาน และยิ่งเขากดมันเข้ามายิ่งทรมานเข้าไปใหญ่ เพราะมันไม่จบง่าย ๆ และทุกครั้งเธอจะเจ็บตัว

‘ปึก!’

“อ๊าย!”

ร่างเล็กถลาไปด้านหน้าจนแก้มติดกระจก สองมือเรียวคว้าขอบประตูเพื่อยึดรั้งตัวเอง ความจุกแน่นข้างในทำให้เธอนิ่วหน้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาตอกตรึงความยิ่งใหญ่เข้ามา มันนับไม่ถ้วนแล้ว แต่ไม่ชินสักที!

จนเขาเริ่มเคลื่อนเอวกระแทกสาดส่งความเสียวซ่าน แก้มก้นงอนงามของหญิงสาวก็กระเพื่อมสั่น และดัง ‘ปึก ปึก ปึก’ โบนัสส่ายหน้ารัวกัดปากจนเจ็บ

แต่เมื่อเขาเห็นว่าเธอสุขสม ก็อยากเพิ่มความสาแก่ใจให้อีกเท่าตัว

จึงรีบเอื้อมมือไปกระตุกโซ่จนปลอกคอรั้ง และเร่งจังหวะตัวเองเร็วระรัวจนร่างเล็กสั่นไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง

‘ปึก ปึก ปึก ปึก~”

“อะ อะ อ๊าาา ฉะ... ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก”

เธอเค้นบอกด้วยเสียงติดขัด ซึ่งเขาได้ยินแต่ไม่หยุดการกระทำ แถมเร่งทรมานหญิงสาวและมองคนโอดครวญด้วยรอยยิ้มเยาะ

สำหรับผู้ชายเอาแต่ใจคนนี้ ความสุขของเขาคือการเห็นผู้หญิงทรมาน

ยิ่งร่างบางไขว่คว้าหาทางรอดเขายิ่งนึกสนุก อยากจะทรมานซ้ำ ๆ และทำจน

เธอทรุด

‘ปึก ปึก ปึก ปึก’

“อ่า โบนัส...”

“ไม่เอา พะ พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว~”

“เธอต้องการฉันนี่”

ที่เขารู้เพราะกายสาวด้านในกำลังรัดแน่น ส่วนนั้นมันไม่ปฏิเสธเขา

แถมยังปรารถนาหลั่งน้ำสุขสมออกมาอย่างหน้าด้าน ๆ

“ไม่ ฉันไม่ต้องการ! อื้อ~”

เขาหัวเราะหึในลำคอ

ไม่ต้องการ? ได้

เขาจะจองจำผู้หญิงคนนี้ให้มากขึ้นสองเท่า

มือหนาผ่อนแรงรั้งโซ่ จนโบนัสรีบโกยเอาออกซิเจนเข้าปอด และไอ ’แค่ก’ออกมา

แต่หลุดพ้นไม่นานเขาก็ทำสิ่งที่มากกว่า มือหนาเอื้อมดึงโซ่ที่คล้องอยู่มาพันรอบคอหญิงสาว และจากนั้นรวบรั้งอีกระลอกตอกตรึงสุดแรงเกิด

‘ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!’

“อึก อื้อออ!”

“พูดมาสิว่าต้องการฉัน”

“ไม่!”

“พูด!”

“มะ ไม่ ฉันไม่พูด!”

“งั้นก็ตายคาดุ้นฉันซะ!”