โบนัส | ความหวังเดียว

ทำไมเขาต้องไม่อยากเห็น... ฉันอยากถามคำถามนี้มาก แต่ในใจลึก ๆ ก็ไม่กล้า กลัวว่าถ้ารู้มากกว่านี้จะไม่ดีกับตัวเอง

“ถ้าเกี่ยวกับพ่อเลี้ยงของฉัน คุณจะไม่เดือดร้อนใช่ไหมคะ”

“ไม่... ฉันฆ่ามันได้ภายในหนึ่งชั่วโมง”

เขาพูดคำว่าฆ่าออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่ตอนนี้ฉันยังไม่อยากให้ถึงขั้นนั้นมันรบกวนเขามากไป แค่ขอให้แม่ได้ออกมาก่อน เพราะถ้าอีเสี่ยขังท่านไว้ฉันไม่รู้เลยว่าท่านจะได้กินข้าวกินน้ำรึเปล่า

“ถะ ถ้าไม่มากไป... ช่วยแม่ฉันได้ไหมคะ ตอนนี้แม่ฉันถูกขัง ฉันกลัวว่า...” ฉันพยายามอธิบายแต่คุณแทนทิวกลับพยักหน้าเข้าใจ และชิงพูดขึ้นมาก่อน

“พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาเธอจะได้เจอหน้าแม่ ไปพักผ่อนเถอะ...”

ฉันนั่งนิ่งมองหน้าเขา แปลกใจที่มันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ? และที่สำคัญเขาชิลมาก พูดจบก็ส่งแก้วไวน์ให้แม่บ้านรินให้ ก่อนที่ฉันจะถูกเชิญเข้าห้องนอนที่อยู่ฝั่งซ้ายของเพนท์เฮาส์

ระหว่างเดินฉันมองเขาเป็นระยะก็ได้กลับมาแค่รอยยิ้ม ท่าทางสบาย ๆ นั่น ทำให้ฉันไม่รู้ว่าที่พูดมาทั้งหมดเขาพูดเล่นหรือพูดจริง

จนเข้ามาในห้องนอน

“คุณโบนัสอยากเปลี่ยนชุดไหมคะ ในตู้มีชุดนอนอยู่ค่ะ”

“ชุดนอน? เอ่อ... ชุดนอนของใครคะ”

“เป็นเสื้อเชิ้ตคุณแทนทิวค่ะ”

แม่บ้านตอบเสร็จก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าให้ฉันดู ซึ่งมีเสื้อเชิ้ตผู้ชายตัวโคร่งแขวนอยู่ราว ๆ สามตัว แล้วไป... นึกว่าข้าวของสาว ๆ เขาซะอีก ถ้าเป็นแบบนั้นฉันไม่กล้าใส่ กลัวเจ้าของมันหวงและตามมาบีบคอฉัน

“ส่วนห้องน้ำอยู่ทางขวามือนะคะ วันนี้ขอโทษที่ไม่สะดวก พอดีฉุกละหุกจริง ๆ ค่ะ”

แม่บ้านเอ่ยขอโทษพร้อมกับก้มหัวให้ฉัน ฉันอยู่บ้านเสี่ยอ๋าในฐานะลูกเลี้ยงมาสิบปี ลูกน้องมันและแม่บ้านยังไม่ให้เกียรติฉันขนาดนี้เลย รู้สึกอุ่นใจจัง

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ”

“อย่าขอบคุณเลยค่ะเป็นหน้าที่ของดิฉัน หากคุณโบนัสต้องการอะไรโทรภายในกดเลขศูนย์ได้เลยนะคะ สายจะต่อไปที่ห้องแม่บ้านค่ะ”

ฉันมองโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหัวเตียง เซอร์วิสดีอย่างกับโรงแรมเลยแหะ เมื่อแม่บ้านแนะนำห้องนอนให้ฉันเสร็จฉันก็เริ่มสำรวจห้องเองอีกครั้ง มันใหญ่มากและน่าอยู่มาก ในห้องนี้มีครบเลย

อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ทีวี ตู้เย็น เหมือนโรงแรมห้าดาวหลักหมื่นหลักแสน ชนิดที่ไม่ต้องออกไปไหนก็อยู่ได้ ถ้างั้นขออาบน้ำหน่อยก็แล้วกัน ล้มลุกคลุกคลานกับหญ้ามาเหนียวตัวจะแย่

ฉันเข้าไปเปิดน้ำใส่อ่างทิ้งไว้แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนตัวใหม่ ก่อนจะไปนั่งแช่น้ำอุ่น ๆ ให้ผ่อนคลาย และคิดอะไรเงียบ ๆ คนเดียว

เฮ้อ... ชีวิตพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยแหะ ฉันวิ่งหนีออกมาตายเอาดาบหน้าแท้ ๆ แต่มาเจอสวรรค์ จะดีมากถ้าแม่ออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยกัน ทำพาสปอร์ตยื่นวีซ่าใหม่ ระหว่างนั้นก็ขายขนมจีบเก็บเงินไปนอร์เวย์กัน

ถึงไม่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่ แต่ก็สบายใจกว่าตั้งเยอะ และฉันหวังสุด ๆ ให้อีเสี่ยอ๋ามันเกรงกลัวอำนาจของไลออนบ้าง อย่างน้อย ๆ ระหว่างที่รอวีซ่าใบใหม่มันจะได้ไม่มาวอแวกับพวกฉัน

และที่สำคัญขอให้วันแย่ ๆ ที่ฉันวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนอย่างวันนี้ มันเป็นวันสุดท้ายในชีวิตฉัน

••

เช้าวันต่อมา...

ฉันเป็นห่วงแม่ กว่าจะหลับตาลงได้ก็ปาไปตีสอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรักษามารยาท ฉันรีบตื่นเช้ามาอาบน้ำแต่งตัว ใส่ชุดใหม่แกะกล่องที่แม่บ้านเข้ามาเตรียมไว้ให้ ชุดผู้หญิงมากหวานแหว๋วมาก

“เข้ากับคุณโบนัสมากค่ะ คุณแทนทิวเลือกเองเลยนะคะ”

ฉันหมุนตัวหน้ากระจก จริงเหรอเนี่ย? ถ้าเขาเลือกเองแสดงว่าผู้ชายแบด ๆ อย่างคุณแทนทิวต้องชอบสาวหวานแน่เลย เพราะชุดนี้เป็นเดรสสีโอรสยาวถึงเข่า แขนตุ๊กตาคอปกสีขาวน่ารักเชียว

และเมื่อฉันแต่งตัวเสร็จแม่บ้านก็เชิญออกไปรอที่โต๊ะอาหารที่ติดกับกระจกพาโนรามาเห็นวิวกรุงเทพ ซึ่งฉันมานั่งรอเป็นคนแรกเลย และบนโต๊ะก็ยังไม่มีอาหารเช้ามาเสิร์ฟด้วย

“คุณโบนัสรับอะไรก่อนไหมคะ”

“คุณแทนทิวค่ะ”

“คะ...”

“เอ๊ย ไม่ใช่ ๆ พอดีฉันจะถามว่าไม่รอคุณแทนทิวเหรอคะ พอดีนอนน้อยค่ะ เบลอ ๆ” แม่บ้านอมยิ้ม

“คุณแทนทิวยังไม่ตื่นเลยค่ะ แต่สั่งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่ามื้อเช้าไม่ต้องรอ คุณโบนัสทานก่อนได้เลยค่ะ”

ฉันพยักหน้าแล้วนั่งเงียบ ๆ ดูวิวกรุงเทพต่อ ไม่อยากถามให้มากความเพราะตัวเองก็เป็นแขก จนอาหารเช้าเริ่มมาเสิร์ฟทีละอย่างสองอย่าง เริ่มจากน้ำส้มคั้นและ... ขนมจีบ?

ฉันดึงจานที่วางกลางโต๊ะมาดูทันที แป้งห่อแบบนี้ หอมกระเทียมเจียวหมูเน้น ๆ แบบนี้...

“ขนมจีบทำเองเหรอคะ...” ฉันหันไปถามพี่แม่บ้านคนเดิม แต่เมื่อเห็นคนที่ยืนเสิร์ฟเท่านั้น ตาฉันก็เบิกโตและลุกขึ้นยืนทันที

“ใช่จ้ะขนมจีบทำเอง อร่อยไหมลูก”

“แม่!” ฉันโผเข้าไปกอดแม่ และเป็นแม่จริง ๆ ด้วย มีเนื้อมีหนังตัวหอมอ่อน ๆ ฉันไม่ได้ฝันไป คุณแทนทิวเขาทำอย่างที่พูดจริง ๆ

“แม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาได้ยังไง อีเสี่ยมันทำอะไรแม่ไหม”

“แม่มาตั้งแต่เมื่อคืน แต่เห็นลูกหลับอยู่เลยไม่ได้ปลุก และถ้าถามว่ามาได้ไง แฟนของลูกไปรับออกมา เขาถือปืนเข้าไปกับลูกน้องสองคนแต่เสี่ยอ๋ากลัวมากจนยอมปล่อยแม่ไป แต่จะบอกอะไรให้... แม่มีเวลาเก็บของมาบางส่วนด้วยนะ เก็บเอกสารส่วนตัวและหมอนเน่าลูก”

ฉันถอนกอดจากแม่ แล้วเช็ดน้ำตาตัวเองทีละข้าง

“ฮึก ๆ เขาไม่ใช่แฟนนัสหรอกแม่ เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย”

“แต่เขาบอกว่าเป็นแฟนลูก”

ฉันขมวดคิ้วเป็นปมใหญ่... เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกมั้ง คงจะพูดสร้างความไว้ใจเท่านั้นแหละ เพราะแม่ฉันก็ไม่ได้รู้จักคุณแทนทิวมาก่อนเลย ท่านคงจะงงว่าเขาเป็นใคร

หลังจากนั้นแม่ก็เลื่อนเก้าอี้นั่งข้าง ๆ ฉัน เราคุยกันเยอะมาก วางแผนอนาคตว่าจะเอายังไงต่อ โล่งและสบายใจที่หลุดจากบ้านหลังนั้นได้ และที่สำคัญรู้สึกดีกับอาหารเช้ามื้อนี้เป็นพิเศษเพราะเราถูกปฏิบัติอย่างดี แตกต่างจากบ้านหลังนั้นที่แม่ต้องง่วนอยู่แต่ในครัว และฉันต้องออกไปหามื้อเช้ากินตามร้านสะดวกซื้อ เพราะไม่อยากร่วมโต๊ะกับอีเสี่ย

“คุณแทนทิวรับอะไรไหมคะ”

ฉันกับแม่ลุกขึ้นและหันไปมองด้านหลังพร้อมกัน จนเห็นว่าร่างสูงเดินออกมาจากห้องนอนทางฝั่งขวาด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง

และเขาก็หยุดมองฉันกับแม่ครู่หนึ่ง... ก่อนจะยิ้มให้

“ไง หลับสบายไหม?”

“สบายค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ”

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย... มากินข้าวเช้ากัน”

เขาเดินมาที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่บอดี้การ์ดจะเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง แต่แม่บ้านยังไม่ได้คำตอบเรื่องเมนูอาหารเช้าของเขาเลย คุณแทนทิวก็หยิบส้อมจิ้มไปที่ขนมจีบของแม่ฉันกินเป็นอย่างแรก

เราสองแม่ลูกมองหน้ากัน และจากนั้นก็นั่งลงเหมือนเดิม

“ขนมจีบของแม่ฉันเองค่ะ ฉันเอาไปขายที่มหาลัยด้วยนะคะ เสียดายที่คุณแทนทิวเรียนอยู่บ้าน ถ้าไปมหาลัยทุกวัน ฉันจะแยกไว้ให้ทุกวันเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไร เธอเก็บไว้ขายเถอะ หาเงินไปต่างประเทศไม่ใช่เหรอ และถ้าไม่รังเกลียด... ฉันอนุญาตให้เธอกับแม่พักที่นี่ได้นะ จะได้เซฟค่าใช้จ่าย”

ฉันโบกมือปฏิเสธทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ ๆ ฉันกับแม่ขอไปอยู่เองดีกว่า แค่นี้ก็เกรงใจคุณแทนทิวมากแล้ว อีกอย่าง... เสี่ยอ๋าคงไม่กล้ามาวอแวแล้วค่ะ”

เขาวางส้อมลง แล้วมองหน้าฉัน

“แน่ใจ?”

“ค่ะ มันถึงเวลาของฉันกับแม่แล้ว ถ้าเรายื่นเรื่องเดินทางไปนอร์เวย์ใหม่ประมาณเดือนกว่า ๆ ก็ได้บินแล้วค่ะ ขอบคุณคุณแทนทิวมาก ๆ เลยนะคะที่หวังดี”

“อืม งั้นแล้วแต่...”

หลังมื้ออาหารวันนี้ ฉันกับแม่ขอบคุณคุณแทนทิวนับครั้งไม่ได้เลย เขาใจดีมาก ดูแลฉันกับแม่ไม่พอยังไปส่งถึงที่พักใหม่ที่บอดี้การ์ดของเขาเป็นคนจัดหาให้

เป็นคอนโดใกล้มหาวิทยาลัยฉันเอง แถมเฟอร์นิเจอร์ครบค่าเช่าไม่แพงด้วย

ฉันแลกเบอร์กับคุณแทนทิว และแอดไลน์เขาไว้ เขาบอกถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือโทรมาได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ต้องเกรงใจ

ใช่ค่ะ เหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้น และความช่วยเหลือที่ได้รับ ทำให้ฉันมองคุณแทนทิวต่างไปจากเดิม ฉันกลายเป็นแฟนคลับที่ชื่นชอบในตัวเขา

และที่สำคัญ... เชื่อใจเขามาก

••

วันจันทร์

มหาวิทยาลัย T

“เขาน่ารักมากเลยแก เป็นผู้ชายที่ใจดี ใส่ใจเก่งมาก”

เหมยลี่เบ้ปาก

“รู้ ก็ฉันอยู่ในสายได้ยินหมดเลย แต่ทำไมแกไม่จีบไปเลยวะ ถ้าคบหรือแต่งงานกับคุณแทนทิว แกปลอดภัยชัวร์ไม่ต้องบินไปอยู่นอร์เวย์ให้ยุ่งยาก”

ฉันส่ายหน้า ฉันกับเขาแตกต่างกันเกินไป ที่ฉันหวังตอนนี้แค่อยากไปใช้ชีวิตกับแม่ที่เมืองนอก อยู่ในที่ที่ใครไม่รู้จัก อาจจะไม่รวย อาจจะไม่มีอำนาจ แต่สุขใจ เพราะที่ผ่านมาที่ฉันกับแม่อยู่กับอีเสี่ยอ๋า เราเจออะไรมาเยอะจริง ๆ ดีแค่ไหนที่ไม่ประสาทกินก่อน

แต่แล้วเราก็ต้องหยุดคุยเรื่องนี้ เพราะเดินมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยแล้ว ก่อนที่ฉันกับเหมยลี่จะข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อเรียกแท็กซี่ไปห้าง

แต่ขณะที่ฉันโบกรถอยู่นั้น อยู่ ๆ ฉันก็เห็นรถสปอร์ตคันคุ้น ขับเร่งแซงแท็กซี่คันที่ฉันกำลังโบกมาอย่างรวดเร็ว

และใช่ค่ะ รถสปอร์ตหักพวงมาลัยปาดหน้าแท็กซี่ จากนั้นก็จอดเทียบฟุตบาทเบรก ‘เอี๊ยด’ จนคนหันมอง เหมยลี่รีบสะกิดฉันรัว ๆ

“แก ๆ รถคุณแทนทิวนี่ มาจอดรับแกเหรอ ดูดิผู้หญิงจิกเราแล้ว”

ใช่ค่ะ... พอคนขับเลื่อนกระจกลงก็เป็นคุณแทนทิวจริง ๆ ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลย ทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่ฉันกับเหมยลี่เหมือนผีปอบหิวเลือด