โบนัส | ชนวนเหตุ

สนามบินสุวรรณภูมิ

“แม่คะ เอาพาสปอร์ตหนูไปเช็คอินให้ก่อนนะ”

“ทำไมแม่ต้องไปก่อน โบนัสจะไปไหนลูก”

“ไปธุระนิดหน่อยค่ะแม่ และถ้าหนูมาไม่ทันแม่เข้าเกตก่อนเลยนะ

เอาพาสปอร์ตหนูไปด้วยได้เลย ไม่ต้องห่วงหนู”

แม่มองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาอธิบายแล้ว ฉันทำเรื่องคอขาดบาดตายมา ตอนนี้เรากำลังถูกตามล่า ทางเดียวที่จะรอดคือหนีออกจากประเทศนี้และหลบซ่อนตัว

“ไม่ได้นะโบนัส เราต้องไปด้วยกัน เราอุตส่าห์หนีจากมันได้แล้วนะลูก”

ฉันหันมองข้างหลังก่อนจะรีบขยับไปด้านหน้าจับเบาะลุงขับแท็กซี่ เพราะตอนนี้รถตู้สีดำหลายคันกำลังขับใกล้เข้ามาทุกที

“ลุงคะ ขับเร็วกว่านี้ได้ไหม”

“ไม่ได้หรอกหนู ตรงนี้ควบคุมความเร็ว”

“ขอร้องล่ะค่ะ หนูจะตกเครื่องแล้ว”

ลุงมองฉันผ่านกระจกหลังก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดังเฮือก

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมทำตามที่ขอ รีบเหยียบคันเร่งตรงไปที่สนามบินด้วยความเร็ว

ที่เพิ่มขึ้น

จากนั้นฉันก็รีบเตรียมพร้อม รวบสายกระเป๋าคล้องแขน และหยิบเงินที่แลกให้แม่ทั้งหมด เพราะระหว่างที่ลงจากรถวิ่งเข้าไปในตัวอาคารจะเกิดเหตุอะไรขึ้นก็ไม่รู้

“อะไรโบนัส ให้เงินแม่หมดเลยเหรอ”

“แม่เอาไว้ก่อนค่ะ หนูกลัวหาย ไปเช็คอินทำอะไรให้เสร็จก่อนนะคะ

แล้วหนูจะรีบตามไป”

แม่มองฉันตาละห้อย...

“โถ่ลูก เพราะแม่แท้ ๆ โบนัสต้องลำบาก”

ฉันส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ท่าน

“นัสโอเคแม่ อย่าห่วงเลยนะ ลงจากรถก็รีบวิ่งไปที่เคาน์เตอร์เลยนะแม่”

นาทีเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายใกล้ขึ้นทุกที ฉันบีบมือแม่แน่นและชะเง้อมองตลอดทาง โชคดีที่คุณลุงเป็นศิษย์เดอะฟาสต์ ปาดเก่งมาก ตอนนี้เราได้ทิ้งระยะห่างจากพวกนั้นมาพอสมควรแล้ว

และเมื่อถึงหน้าประตูทางเข้าอาคารผู้โดยสารขาออก รถจอด ‘เอี๊ยด’

ฉันก็รีบจ่ายเงินและคว้ากระเป๋าลงจากรถทันที

“แม่ไปเลยค่ะ ไปเลย!”

แม่ลังเล และมองฉันด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

“นัส แล้วลูกจะ...”

“ไปสิแม่!”

ที่ฉันต้องตวาดและดันหลังแม่ให้เข้าไปในอาคาร ก็เพราะรถตู้พวกนั้นมาจอดเทียบแล้ว ฉันจึงรีบวิ่งไปอีกทางตั้งใจจะเข้าประตูสุดท้ายและหลบอยู่ข้างใน แต่พอออกแรงวิ่งสุดชีวิตพวกบ้านั่นก็วิ่งตามมาอีก

ขายาว ๆ ของผู้ชาย กับขาสั้น ๆ ของฉันมันเทียบกันไม่ได้เลย!

“หยุด!” หยุดก็โง่สิ

มีเสียงตะโกนตามหลัง แต่เมื่อฉันเหลียวไปมองแค่แวบเดียวและหันมาอีกครั้งก็ชนเข้ากับอกใครบางคนจัง ๆ

‘ปึก!’

“โอ๊ย! ขะ ขอโทษค่ะ ขอทาง” ฉันจับหน้าผากที่ปวดหนึบเงยขึ้นขอโทษ และตั้งท่าจะวิ่งต่อ แต่เมื่อสบตากับเขาคนนั้นหัวใจก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มและ

ตัวแข็งทื่อ

คุณแทนทิว...

“ขอทางงั้นเหรอ หึ... แต่ทางที่เธอจะไปได้ตอนนี้คือนรก” พูดจบก็เผยยิ้มร้ายกาจมาให้ ก่อนที่จะพยักหน้าสั่งลูกน้องที่วิ่งมาถึงล็อกแขนฉันไว้ทันที

ฉันดิ้นพล่านมองเขาตาละห้อย ถึงโอกาสจะแทบไม่มี แต่ก็อยากอ้อนวอนอีกครั้ง

“ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ นะ ๆ ฉันไหว้ล่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจหลอกคุณ”

“เหรอ...”

“ใช่ค่ะ”

“ให้พูดอีกครั้ง”

ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ได้สัมพันธ์กับแววตาเขาเลย นัยน์ตาคู่นั้นกำลังกดฉันจนมุม และกำลังจะฉีกฉันเป็นชิ้น ๆ

จนเขาโน้มมาใกล้ ๆ และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกว่าเดิม ข้างในฉันก็ปั่นป่วนจนทำตัวไม่ถูก

“ฉันบอกให้พูด... อีกครั้ง”

“ชะ... ใช่ ฉันตั้งใจ ฉันขอโทษ ฮือ ๆ ขอโทษจริง ๆ ฉันไม่มีทางเลือกเลยต้องยืมมือคุณ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ปล่อยฉันไปมีชีวิตใหม่กับแม่ที่เมืองนอกเถอะ ฉันสัญญาว่าอนาคตจะมาตอบแทนบุญคุณ”

เขายิ้มกว้าง... พลางใช้หลังมือลูบไล้ที่แก้มขาวของฉัน

“อนาคตฉันรอไม่ไหว ฉันอยากได้ตอนนี้”

“ปล่อยนะ! ช่วยด้วย! ช่วยด้วยยย~”

จบแล้ว มันจบแล้วจริง ๆ

ผู้คนแถวนั้นไม่สนใจเสียงร้องขอความช่วยเหลือของฉันเลย ความมีอิทธิพลของเขาแม้แต่รปภ.ก็ยังเลือกไปยืนไกล ๆ แกล้งทำเป็นเป่านกหวีดโบกรถ ฉันมองเข้าไปในตัวอาคารสนามบินอย่างหมดหวัง ขาสองข้างแทบไม่ได้ก้าว เพราะมันถูกลากไปกับพื้นจนไปถึงรถตู้คันสีดำ

และคนพวกนั้นก็ยัดฉันขึ้นรถอย่างไม่เบาแรง

“โอ๊ย เจ็บนะคะ”

“เงียบ” คนที่ขึ้นมาตามหลังหันมาออกคำสั่ง พร้อมกับมือหนาที่บีบเข้าที่คอของฉันและดัน ‘ปึก!’ จนติดกระจก

“ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิพูดอะไรทั้งนั้น เพราะฉันกำลังทวงสิ่งที่เราตกลงกัน”

มือที่บีบคออาจจะไม่ได้ลงน้ำหนักมาก แต่ฉันรับรู้ได้ผ่านแววตาคู่นั้นว่าเขาสามารถทำมันได้จริง ๆ รอยยิ้มใจละลายที่ใครต่างก็ลุ่มหลง สุดท้ายมันคือม่านบังตาปกปิดความเป็นปีศาจของเขา

และฉัน... คงหนีมันไม่ได้อีกแล้ว ครั้งนี้ยอมจำนนเพราะสิ่งที่ตกลงกันฉันเป็นคนรับปากเองและฉันก็ตั้งใจหลอกเขาจริง ๆ

‘ครืดดดด ครืดดดด’

ตาคมกดมองตามเสียงสั่นที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงฉัน ก่อนที่จะรีบใช้มืออีกข้างดึงมันออกมา และหันหน้าจอให้ฉันดู

แม่โทรมา คงถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วสินะ

“ฉันขอคุยกับแม่ก่อนได้ไหมคะ อย่างน้อย ๆ ให้แม่ฉันไปจากที่นี่โดยไม่ลำบากใจก็ได้”

“หึ เป็นลูกที่ดีจริง ๆ”

เขาเอ่ยชมฉันด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะปล่อยฉันให้เป็นอิสระ แต่เมื่อฉันจะหยิบมือถือจากมือเขา มืออีกข้างของคุณแทนทิวก็ชักปืนขึ้นมาจ่อที่หน้าผากอย่างรวดเร็ว

ฉันชะงักอีกครั้ง และเหลือบขึ้นไปมองกระบอกปืนดำขลับอย่างหวาดหวั่น

“ฉันขอรับสายนะคะ นะ...”

“ได้รับสายแน่นอน แต่... ระวังปากไว้ด้วย” ฉันพยักหน้ารับคำ

และจากนั้นเขาก็กดรับสายเปิดสปีกเกอร์โฟนให้

(โบนัสอยู่ไหนลูก เขาเรียกขึ้นเครื่องแล้วนะ แม่จะเข้าเกตแล้ว)

แม่พูดขึ้นมาอย่างร้อนใจ

“มะ แม่คะ... แม่ไปเถอะค่ะ ล่วงหน้าไปก่อนเลย นัสมีธุระที่ต้องจัดการ

นิดหน่อยค่ะ”

(อ้าว ธุระอะไรลูก ไหนตกลงกับแม่แล้วไง)

“ธุระเรื่องเรียนค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงนัสนะ นัสจะรีบบินตามไปแน่นอน”

(แต่เงินโบนัสอยู่กับแม่หมดเลยนะ รวมถึงพาสปอร์ตด้วย)

ฉันหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ ใช่... ฉันเตรียมตัวอย่างดีเพื่อหนีจากประเทศนี้ ประเทศที่คนมีเงินเท่านั้นถึงจะอยู่รอด ไม่ใช่มีกำลังซื้ออาหารเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง แต่คือความเท่าเทียมทางด้านสังคมต่างหาก

คนรวยไม่เคยได้ติดคุก คนรวยมีอำนาจข่มเหงคนอื่น กฎหมายมันหละหลวมให้เฉพาะพวกมีอิทธิพลทั้งนั้น

“พาสปอร์ตทำใหม่ได้ เงินก็หาใหม่ได้ค่ะแม่ โบนัสจะทำงานหาเงินและตามแม่ไปนะ แม่ไม่ต้องห่วงนะ ไอ้แก่นั่นมันก็ตายไปแล้ว ไม่มีใครทำอะไรหนู

ได้หรอก”

ประโยคสุดท้ายของฉัน ทำให้คุณแทนทิวยิ้มที่มุมปาก